Vertrekken van Gregoire

'Dat weet ik ook, maar hoe wil je het anders gaan doen? David vertelde me dat hij wel enkele ideeën heeft, maar dat ik me er niet mee moest bemoeien. Dus dat doe ik dan ook maar niet.' Hij haalde zijn schouders op en glimlachte. Maar die glimlach was al snel weg bij haar woorden. 'Ik weet het... Maar ik kan je naar de tuin brengen?' Hij wees naar de deur die leidde naar de tuin. Elk stukje was door de hand van vrouwe Storm omgetoverd met bloemen en mooie planten.

'Natuurlijk heeft David ideeën.' zei ze en rolde met haar ogen. Hij wist niets van ondervragingen, dus waarschijnlijk zou hij snel overgaan in dat geen wat iedereen het makkelijkste leek: martelen. Morena schudde haar hoofd bij zijn aanbod. 'Nee ik hoef niet naar de tuin.' Ze werd chagrijnig van deze omgeving, maar naar de tuin hoefde ze ook niet: ze wilde niet door iedereen gezien worden op deze manier.

Gregoire snapte de toon van Morena over David's ideeën niet, dus ging hij er maar niet op verder door. Ook sloeg ze zijn aanbod of om naar de tuin te gaan. Zuchtend zakte hij ook neer in de kussens van zijn grote bed en staarde hij haar ondertussen aan. 'Ik hou van je, Morena,' murmelde hij en legde zijn hand op de hare. 'Maar ik weet echt niet wat ik voor je kan doen. Ik wil je met alles helpen, alles wat je me maar vraagt...'

'Je kan me niet geven dat ik wil. Niemand kan me geven wat ik wil, alleen tijd - en dat is juist precies hetgeen wat ik niet heb. Ik wil weer leven zoals ik een week geleden leefde. Ik hield van mijn werk, van de dingen die ik te zien kreeg en nu kan ik niets meer. Jij als geen ander zou moeten weten hoe dat voelt.' mompelde ze, half binnensmonds en keek hem aan.

Gregoire's kaak trok strak aan bij haar woorden en gepijnigd keek hij naar het plafond. 'Ik weet inderdaad hoe dat voelt,' stemde hij zacht in, maar keek haar daarbij weer aan. In die tijd kon ook niemand hem helpen: het enige wat hij wou, was genezen. Op dit moment meer dan ooit wilde hij alle rebellen, stuk voor stuk, dood hebben. Hij haatte ze erom dat ze Morena zo ongelukkig maakten.

Gefrustreerd sloeg ze met haar vuist op het frame van het bed, om de tranen achterwege te laten. Ze was dan misschien een soldaat, ze bleef een vrouw en in dit soort situaties wilde emotie het nog wel eens van haar overnemen. 'Waarom is het allemaal zo oneerlijk...' murmelde ze verslagen, terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouder aanlegde.

Hij sloeg zijn arm beschermend om Morena heen en nam haar zo in zijn armen. Sussend drukte hij zijn lippen op haar haren en keerde haar gezicht zo naar hem toe dat hij haar zacht kon kussen. 'Uiteindelijk zul je alles weer kunnen, Morena. Het is een kwestie van verdomde tijd,' fluisterde hij tegen haar lippen en liet haar toen weer in de kussens liggen. 'Ik zal nog een kussen en deken pakken. Je voelt vreselijk koud aan.'

Hij had gelijk: ze had het ook vreselijk koud, hoewel het zweet op haar rug stond. 'Bedankt...' Een klein glimlachje verscheen toen ze dik onder de dekens verstopt lag. 'Er zit niets anders op dan accepteren dat ik toch niets kan, dus ik kan er nog maar beter even van genieten, voordat ik iedere dag weer in de regen moet trainen.' grapte ze en klopte op de vrije plek naast zich. 'Ik weet dat je nog veel te doen hebt, maar wil je nog eventjes bij me liggen?'

Hij glimlachte liefdevol naast haar en kroop ook onder de dekens. Hij ging zo zitten dat ze tegen hem aan kon leunen en zacht drukte hij zijn lippen op haar kaaklijn. 'Precies, geniet er maar lekker van,' fluisterde hij bij haar oor en sloeg zijn armen voorzichtig om haar heen. 'Het valt wel mee hoeveel ik moet doen,' loog hij. Al zou de wereld vergaan, op dit moment kan niemand hem bij Morena weg krijgen. 'Ik blijf zo lang bij je als je wilt.'

'Ik sukkel dadelijk vast wel in slaap, dus zo lang zal ik je niet bezig houden.' grinnikte ze en legde een arm om zijn middel heen. Zijn lichaam voelde warm aan tegen dat van haar, maar daar genoot ze enkel van. Ze sloot haar ogen kort en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan om te rusten. 'Dit ligt beter dan een kussen.' grapte Morena en keek hem aan. 'Ik heb je gemist...'

'Slaap zal je goed doen, geloof me maar. En als je veel slaapt, gaat de tijd ook zo voorbij.' Hij glimlachte toen ze hem ook vast hield en vol liefde keek hij haar aan. 'Ik heb je ook gemist. Echt heel erg. Ik zal nooit en nooit meer zo'n vreselijke fout maken. Je betekent namelijk veel te veel voor me. Ik- ik hou van je, Morena.' Voorzichtig drukte hij een kus op haar haren en legde daarna weer haar hoofd op zijn borst.

'Dan is het goed.' zei ze met een klein lachje en sloot haar ogen, die zwaar waren geworden. Ze gaf niet vaak toe aan wat haar lichaam haar vertelde, maar nu wel. Ze was moe en het duurde dan ook niet lang voordat ze tegen zijn heerlijk warme borstkas in slaap viel. Haar vingers waren nog steeds om zijn shirt heen gekruld en lieten dan ook niet los. Hij was nu bij haar.