Vertrekken van Gregoire

Gregoire zuchtte gefrustreerd - op een manier zoals enkel een klein broertje dat kon doen - en nam een flinke slok drank uit zijn glas. 'Nou en?! Niet nou en! Morena is hartstikke boos en het zou me verbazen als ze me ooit nog zou vergeven. Ik heb het helemaal verpest en enkel om mezelf te bewijzen tegenover mijn soldaten!' Hij voelde hoe langzaam een pruillip op zijn gezicht ontstond en vermoeid haalde hij een hand door zijn haren. Onverschillig haalde hij zijn schouders op. 'Ze was heel mooi. Knap gezicht, geweldig lichaam, mooie stem. Ze- ze was best getalenteerd,' zei hij met rode wangen.

'Waarom heb je het haar dan verteld? Je weet toch wat vrouwen over bordelen denken?' vroeg hij hoofdschuddend en nam een slok wijn. 'Nou, dan moet je een keuze voor jezelf maken, wat vind je belangrijker: je status tegenover je soldaten of je relatie met Morena?' Hij was toch af en toe zo naïef, daar werd je gek van. 'Maar het ziet er niet erg naar uit dat je er ontzettend veel spijt van hebt, dus wat maakt het dan uit? Je hebt een leuke avond gehad, als zij dat niet kan accepteren is dat haar probleem.'

'Omdat ze de waarheid verdient te weten. Ik zou het verschrikkelijk vinden om haar voor te moeten liegen. En wie weet... Misschien verdient ze eigenlijk wel een betere man.' Hij zuchtte en nam plaats naast David. 'De laatste tijd begon ik steeds meer over onze relatie te twijfelen: ik zal toch nooit met haar kunnen trouwen! Maar toch hou ik wel erg van haar. Wat moet ik in godsnaam doen?' Met een wanhopige blik keek hij zijn broer aan.

David keek zijn jongere broer aan en trok zijn wenkbrauw op. 'Ben je soms vergeten dat ík de koning ben en alles kan regelen wat ik wil? Agathe is getrouwd met een soldaat, waarom zou jij dat niet kunnen?' Hij dronk zijn wijn op en schonk een nieuw glas voor zichzelf vol. 'Serieus, je hoeft het enkel en alleen maar aan me te vragen. Ik weet dat ik niet altijd even goed lijk, maar als je van haar houdt en je leven met haar wilt delen, wie ben ik dan om je tegen te houden?' Als hij echt gelukkig van haar werd, zou hij dat accepteren, hoewel hij liever had gezien dat hij zou trouwen met een edele vrouw. 'Maar de vraag is, zóu je überhaupt ooit met haar willen trouwen? Iets zegt me namelijk dat het antwoord daarop nee is.'

Gregoire keek zijn broer met open mond verbaasd aan. Hij had altijd gedacht dat Agathe een uitzondering was geweest, omdat zijn vader op zijn sterfbed nog toestemming had gegeven. 'M- meen je dat nou echt?' zei hij, nog steeds overdonderd, en nam een flinke slok van de wijn. Bij zijn laatste vraag zuchtte Gregoire en staarde naar het plafond. 'Ik weet niet of ik überhaupt ooit wil trouwen. Of ik ooit kinderen wil hebben. Dat hele huisje, boompje, beestje trekt mij voor geen meter. Ik wil jou helpen, ik wil bevelhebber blijven, ik- Op dit moment voel ik me gelukkig. Ik wil niet dat er dingen veranderen. Maar dat is wel gebeurd... Ik ben Morena kwijt geraakt.'

'Ja, natuurlijk meen ik dat.' zei hij met gefronste wenkbrauwen en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Maar ik ga geen toestemming geven als ik er niet zeker van ben dat dát is wat je wilt.' Soms snapte hij niets van Gregoire. 'Denk er maar goed over na, praat er met haar over - maar niet over dat huwelijk - praat gewoon over... je gevoelens of zoiets. Dat vinden vrouwen altijd fijn, en vertel wat je wilt en hoe je je toekomst voor je ziet. Als zij het daar niet in kan vinden, dan is ze het niet waard.' Hij was en bleef de man en zo moest hij zich ook tonen. 'Daarbij heb ik je ook veel liever als bevelhebber, dan als huisman.'

'Ik- ik mis pap gewoon. Ik vind het verschrikkelijk hoe hij om het leven is gekomen en om mam zo verdrietig te zien. Ik wil mijn vrouw dat later niet aan doen. Want ik weet dat ik veel kans heb om hetzelfde lot te ondergaan, als bevelhebber. Dat heb ik geaccepteerd, maar daar wil ik mijn vrouw niet mee opzadelen.' Al kon Morena het misschien wel begrijpen en accepteren: zij was niets voor niets ook een wachter. Hij moest lachen om David's laatste woorden en sloeg zijn arm in een broederlijk gebaar om David heen.

'Iedereen mist pap, Gregoire. Maar dat moet niet de reden zijn om je tegen te laten houden. Als visser kan je net zo goed sterven... het maakt niet uit wie je bent of wat je doet.' Hij keek zijn broertje aan. 'Daarbij weet Morena net zo goed de gevaren van jou baan. Maar het is jou leven, en jij moet bepalen wat je ermee doet, maar maak wel de goede keuzes Gregoire. Wordt niet zoals mij, oké?' Hij had een paar slechte keuzes gemaakt in zijn leven daar zou hij aan herinnert worden, zijn hele leven lang.

Gregoire luisterde naar David en knikte instemmend. Hij had gelijk, zoals altijd, en op die manier leek hij heel erg op hun vader. 'Ik ga doen wat je zei... met haar praten over mijn gevoelens, hoe ik naar de toekomst kijk, en dergelijke. Ik ben enkel bang dat ze het mij echt niet gaat vergeven.' Met een ernstige blik keek hij zijn broer aan en glimlachte toen zwakjes. 'David, ondanks de slechte keuzes, zal het met jou ook helemaal goed komen. Je zult een vrouw vinden zoals mam en je zult hele leuke kinderen krijgen, zoals ik,' zei hij optimistisch.

David keek hem aan en begon te lachen. 'Jij? Een leuk kind?' herhaalde hij lachend. 'Het enige wat je kon doen toen je klein was, was huilen. Altijd maar huilen en huilen. Tenzij mam je vasthield, dan was je stil.' lachte hij en keek hem aan. 'Ik hoop het, ik hoop het oprecht, maar een vrouw staat op dit moment niet op nummer één. Eerst eens die rebellen een klap om hun oren verkopen en dan zien we wel verder.' Hij zei het luchtig, maar het was zeker een zeer ernstige situatie.

Gregoire moest lachen en knikte instemmend. Hij was echt vreselijk geweest als klein kind. Altijd maar huilen en stoute dingen doen. David in tegenstelling was veel rustiger en slimmer, hij leerde al heel vroeg praten, lopen en paard rijden. Gregoire kon enkel snel lopen, en dan ook echt rennen, om altijd weg te lopen. Het was leuk om te zien hoe die eigenschappen nog steeds in hun zaten. Dat was ook de reden waarom David echt een goede koning was. Ernstig knikte Gregoire. 'Als het mogelijk was, wou ik morgen al tegen ze oprukken. Die rot rebellen, we maken ze gelijk met de grond,' zei Gregoire boos.

'Rustig, bewaar je woede voor hen Gregoire.' grinnikte hij en keek naar het glas van zijn broer dat nog steeds vol zat. 'Kom op, drink met me. Op ons.' Hij hield zijn glas omhoog om dat van zijn broer te proosten. Ze moesten nog eens goed nadenken over hoe ze die rebellen goed konden aanpakken. Sowieso moesten ze er eentje zien te pakken om te kunnen ondervragen... mochten ze niet mee willen werken, dan had David nog wel wat ideeën om ze wat spraakzamer te maken.

Gregoire keek naar zijn glas dat inderdaad nog bijna vol zat en lachend proostte hij zijn glas tegen die van zijn broer aan. 'Op ons en dat we die rebellen maar mooi mogen verslaan. En natuurlijk op vrouwen!' Na de aanslag had Gregoire een soort woede gekregen die hij eerder nooit had bezeten. De rebellen hadden zijn vader vermoord, hadden zijn moeder weduwe gemaakt, hadden hem verwond... Dat waren dingen die hij nooit zou vergeven en waar hij voor zou doden.

[NEW]
Gregoire liep met een dienblad vol eten en drinken richting zijn vertrekken. Sinds enkele dagen was Morena overgeplaatst naar zijn kamer en was ze daar aan het herstellen. Het was natuurlijk geen optie dat ze zou herstellen in haar tent in het legerkamp. Daar was het trouwens nog steeds een chaos door de aanslag. Eenmaal aangekomen bij het vertrek liet hij de deur door een bewaker open doen en kwam hij glimlachend binnen. 'Ik heb eten gescoord!'

Ondanks dat ze het zelf niet wilde toegeven, verging Morena nog altijd van de pijn. Ze had het aan niemand verteld, omdat ze hen niet ongerust wilde maken - en daar viel Gregoire ook onder. Ze hoopte nog steeds dat het niet was gaan infecteren, maar tot dag de helers ernaar hadden gekeken, had ze geen zekerheid. 'Oh, mooi.' zei ze, met een klein en zwak glimlachje op haar gezicht en liet haar hoofd tegen het kussen leunen.

Gregoire zette het dienblad voorzichtig op bed en boog voorover om Morena een kus te geven. In zijn ogen ging ze elke dag weer vooruit en naar haar zeggen ging het ook goed met haar. Het was een grote opluchting, omdat haar wonden er integendeel wel erg slecht uitzagen. Hij ging ook op bed zitten en smeerde een stuk brood voor haar. 'Wil je ook wat wijn?' vroeg hij, terwijl hij het broodje voor haar mond hield en zelf ook een druif in zijn mond stopte.

'Doe maar alleen wijn, ik heb geen honger.' mompelde ze en pakte zijn vrije hand beet. Ze verstrengelde haar vingers met die van hem en gaf er een kort kneepje in. 'Hoe is het daarbuiten? Is het alweer wat rustiger? Heeft David al beslissingen genomen?' Ze vond het vreselijk om niet te weten wat er allemaal aan de hand was. Ze werd overal buiten gehouden, en dat terwijl ze júist aan steentje wilde bijdragen.

Gregoire knikte en at zelf het stukje brood op. Hij overhandigde haar het glas met wijn en kneep zachtjes terug in haar hand. 'Ja, David heeft er weer voor gezorgd dat er orde is. Er zijn enkele rebellen gevangen genomen en die willen ze zo snel mogelijk gaan ondervragen. De lijken zijn nu ook opgeruimd en allemaal geïdentificeerd. Toch zijn de overige rebellen niet gevonden en hebben we geen idee waar ze zich nu schuil houden.'

'Mooi,' Ze was blij dat het niet meer zo'n chaos was daarbuiten. Dat deed niemand goed en het zorgde enkel voor vertraging. 'Hoe kan dat nou? Is er niemand zo slim geweest om mannen achter hen aan te sturen? Ze kunnen toch niet iedere keer zomaar verdwijnen. Daarbij weet ik zeker dat er achter zijn gebleven voor degene die we gevangen hebben.' Ze waren wel erg harteloos als ze hen gewoon aan hun lot over zouden laten - hoewel het haar niet eens zou verbazen.

'Dat is het probleem van de rebellen. Het is niet een grote, samenwerkende groep. Het zijn individuele mannen en vrouwen, die allemaal een andere kant op rennen als het erop aan komt. En dus zullen de gevangenen hun ook niets boeien. En vandaar dat het onmogelijk is om ze te achtervolgen, laat staan te vinden.' Hij drukte een kus op haar voorhoofd en glimlachte toen. 'Maar ga eerst maar even wat drinken, dan vertel ik zometeen meer.'

Morena zuchtte diep uit en nam een slokje van de wijn, hoewel deze absoluut niet goed viel. Hoestend zette ze de mok weg en legde ze haar hand pijnlijk op de wonden neer: iedere keer als ze haar buik moest aanspannen, schoot de pijn door haar lichaam heen. 'Geen goed idee..' kuchte ze nog na en sloot haar ogen met een diepe zucht.

Bezorgd keek hij haar aan en nam hij het glas van haar over. Een onrust viel over hem heen, die hij eerder steeds had genegeerd: het ging nog helemaal niet goed met Morena. 'Moet ik de helers halen? Ze zijn al dagen niet meer bij je langs gekomen.' Hij was de broer van de koning en hij zou er voor zorgen dat ze niet eerder weggingen voordat Morena weer opgelapt was. Hij ging naast haar zitten en streek voorzichtig met zijn hand door haar haren. 'Heb je erg veel pijn?'

'Nee, nee - nee dat hoeft niet.' verzekerde ze hem en probeerde zo overtuigend mogelijk te glimlachen. 'Het gaat wel. Hoesten doet gewoon pijn...' Alles deed pijn. 'Maak je maar geen zorgen, echt niet.' Ze wilde niet dat hij zich ook nog eens zorgen ging maken over haar; Hij had al genoeg aan zijn hoofd op dit moment. 'Maar vertel verder, ik ben benieuwd.'

Hij legde zijn hand op haar wang, nog steeds met een bezorgde blik op zijn gezicht. Hij wilde zich geen zorgen maken, maar het gebeurde toch en het zou waarschijnlijk ook een tijd blijven. Want het deed pijn om haar pijn te zien hebben. Toch vertelde hij maar verder: 'David en ik zijn langs de gevangenen geweest. Het waren vooral jongeren, vrouwen en mannen, en ze blijven volhouden dat ze er niets mee te maken hebben. Als het goed is, nemen we ze mee naar Evenfall.'

'En jullie denken dat je daar wel een antwoord krijgt?' vroeg ze verbaast. 'Ik ken dat soort mensen, als ze het niet kwijt willen, houden ze stevig hun mond en dat houden ze lang vol.' Ze probeerde overeind te komen, maar toen ze de pijn voelde, zakte ze al snel weer terug. 'Ik wordt gek van dit bed.. van deze kamer. Alles. Ik wil gewoon naar buiten. Ik wil weer een zwaard in mijn handen kunnen houden... ik wil - ik wil weer adrenaline door mijn lichaam heen voelen gieren.'