Vertrekken van Tobias

Tobias glimlachte na de kus en raakte met zijn vingertoppen kort Iwone's wang aan. Hij knikte als antwoord op haar vraag en nam Henry van haar over. Voorzichtig hield hij het jochie tegen zich aan en wiegde hem heen en weer. 'Hé. Hoe gaat het? Verveelde je je niet met al die meisjes hier? Misschien is het maar goed dat ik er nu ben, want anders wordt je nooit een stoere ridder.' Terwijl Iwone bezig was, praatte Tobias op een vertederde toon verder tegen Henry.

Iwone glimlachte toen ze Tobias met Henry in zijn armen zag en ging snel verder met haar eigen handelingen. Toen de verschoonplek klaar was, zocht ze in de kast naar een comfortabele jurk - zonder korset - en deed deze achter een scherm aan. Toen ze eindelijk klaar was, ging ze weer naar Tobias toe en kon ze horen wat hij tegen Henry zei. Geamuseerd lachte Iwone en sloeg haar armen van achteren om Tobias heen. 'Het is inderdaad goed dat je hier bent. Henry zal inderdaad behoefte hebben aan wat mannelijkheid om zich heen.'

Tobias bestudeerde Henry aandachtig terwijl hij hem zo vast hield. Ergens kon hij het zich wel voorstellen als mensen zeiden dat Henry zijn ogen zou hebben of misschien wel een even groot voorhoofd, maar de neus- De neus was zo onwaarschijnlijk van David. Tobias draaide zich om naar Iwone en glimlachte. 'Ik ben blij dat ik een vader voor hem kan zijn. Dat David er niet was voor jou of voor hem doet me nog steeds veel.'

Iwone glimlachte naar hem terug en knikte met een sippe blik. 'Het doet mij ook erg veel. Meer dan ik vaak laat blijken,' gaf ze toe en beet verdrietig op haar lip. Zacht drukte ze een kus op het voetje van Henry en nam hem toen over van Henry. Ze legde hem het dekentje op de grond en trok zijn broekje uit, om hem te verschonen. 'Zal ik je laten zien hoe het moet?' vroeg Iwone en voelde hoe haar gelukkige gevoel weer terug kwam. Misschien moest Henry het zonder zijn echte vader doen, hij kreeg er een veel leukere voor terug.

Tobias keek medelijdend naar Iwone en gaf haar met veel zorg Henry terug. Onzeker knielde Tobias bij het kleedje neer en knikte. 'Misschien ga ik het dan ooit kunnen,' grapte hij met een lach. Er stond hem nog een herinnering bij aan een tafereel in het weeshuis waar hij als straf in de kinderkamer was gezet om de meid te helpen. Het had er zo gestonken! En werkelijk, hij was wat gewend, maar die lucht. 'Ik heb hier echt nul verstand van.'

'Natuurlijk ga je het kunnen. Ik zal het je uitleggen.' Iwone knipoogde naar hem en begon hem toen met veel zorg, aandacht en geduld uit te leggen hoe je een klein baby'tje moest verschonen. Ze wist precies hoe hij zich voelde: een paar maanden geleden had ze echt nog niet geweten hoe ze een baby moest verschonen. Haar moeder had het haar met dezelfde kalmte en geduld uitgelegd. En gelukkig had Henry vandaag een behulpzame dag en stribbelde hij nauwelijks tegen. Toen hij een schone broek aan had, drukte Iwone een kus op Tobias' wang en glimlachte trots naar hem. 'Paar keer oefenen en dan zal je het helemaal zelfstandig kunnen.'

Tobias volgde iedere handeling van Iwone nauwkeurig en grinnikte als de aandacht van Henry naar hem afdwaalde. Het moest vast vreemd zijn voor het jochie om ineens Tobias er bij te hebben. Natuurlijk was hij er al vaak, maar echt niet bij het verschonen! 'Ik hoop het maar, anders hoop ik dat Henry hier snel zindelijk wordt!' Hij lachte, maar keek Iwone vervolgens met een liefdevolle blik aan. 'Je weet zeker dat je dit wilt?'

'En anders zullen we hem een spoedcursus geven,' lachte Iwone en legde Henry weer in Tobias' armen. Het was heerlijk om een extra hulp te hebben, alles ging nu twee keer zo snel! Snel ruimde ze alles op en ging daarna weer bij Tobias staan. Met dezelfde blik vol liefde keek ze hem terug aan en legde ze haar handen op zijn wangen. 'Ik weet zeker dat ik dit wil. Ik wil jou als vader van Henry, ik wil jou als mijn vriend. En als ik ooit ergens zeker van ben geweest, is dit het wel.' Voorzichtig pakte ze Henry weer op en blooste toen. 'Ik- ik ga Henry even voeden. Ik zal... Ik ga even daarnaartoe.' Met een verlegen lachje liep ze naar het scherm toe en ging daar op een stoel zitten om Henry te voeden.

Tobias liet Iwone Henry weer in zijn armen leggen en speelde met het jongetje terwijl Iwone opruimde. Na Iwone aan te hebben gehoord, kon hij zelf geen woord uitbrengen en staarde hij met een hopeloos verliefde blik de prinses aan. Een jaar terug had hij het nog uit zijn eigen hoofd gepraat, maar dat hoefde nu niet meer. 'Oh, ja, sorry.' Tobias gaf haar Henry en stond toen zelf op om een rondje door de kinderkamer te maken. Hij wilde Iwone graag helpen zo goed hij kon en begon daar maar meteen mee door wat speelgoed hier en daar op te ruimen.

Na Henry gevoed te hebben - gelukkig had het jongetje niet zo'n trek - deed Iwone haar jurk weer goed en kwam achter het scherm vandaan. Meestal viel Henry al snel in slaap na het voeden en voorzichtig legde ze haar kindje dus ook in zijn bedje. Na een kort liedje te hebben gezongen, gebaarde ze Henry dat ze de slaapkamer uit moesten en zacht sloot Iwone de deur achter haar. 'Als we geluk hebben, dan slaapt hij de hele nacht door,' glimlachte Iwone en sloeg haar armen om Tobias heen. 'Maar ik meen echt wat ik net zei. Ik hou van je, Tobias.'