Vertrekken van Tobias

Iwone voelde hoe haar lippen begonnen te trillen en vol onbegrip klemde ze haar kaken op elkaar. 'Ik kan mijn taken negeren en ik ga het doen ook,' fluisterde ze en keek hem met een ernstige, maar ook droevige blik aan. 'Ik wil niet dat je het begrijpt of respecteert, Tobias. Ik zou het niet overleven, gehuwd met een man waar ik niet van houd, hebbende een lijfwacht waar ik de rest van mijn leven mee wil doorbrengen. Ik- ik wil alleen maar jou en Henry.' Vol overtuiging kuste ze opnieuw zijn lippen en kneep hard in zijn hand. 'Ik ken je Tobias en ik weet dat je het zal begrijpen als ik uitgehuwd zou worden. Maar alsjeblieft, alsjeblieft, begrijp het niet! Vecht ertegen, samen met mij! We komen er wel uit.' Met een meer hoopvolle blik keek ze hem aan en trok toen een gek gezicht om de spanning minder te maken. 'En wie weet, misschien vinden mijn ouders het wel gewoon goed!' voegde ze er optimistisch aan toe.

Tobias legde zijn armen rond Iwone wangen en probeerde haar zijn geruststellende glimlach te geven. 'Ik wil dat ook, heel graag. Maar of het kan-' Hij werd deze keer niet zo makkelijk in haar optimisme meegevoerd. Voorzichtig drukte hij zijn lippen tegen haar voorhoofd. 'We gaan het gewoon proberen. Als we beiden vechten, dat moet toch voor iets staan?' Hij streek een pluk haar uit haar gezicht.

'En na mijn rampzalige huwelijk met David zullen ze me ook vast niet zo gemakkelijk weer uithuwelijken,' zei Iwone zachtjes en met een klein glimlachje. Daarna stond ze op en liep ze naar het raam toe, om afwezig over de haven uit te kijken. Er stond weinig wind en de zon scheen fel. Tijdens de festiviteiten zou het vast goed weer worden. 'Wat zou je er trouwens van vinden als ik ga werken? Als verpleegster bijvoorbeeld?' vroeg ze, terwijl ze over haar schouder keek, aan Tobias.

Tobias keek toe hoe Iwone opstond en naar het raam liep. Hij begreep dat hij tijd nodig had om dit alles in zich op te nemen, maar liever was hij nu niet alleen. Hij kwam zelf ook overeind en legde teder een hand op haar wang. 'Ik wil dat je doet waar jíj je goed bij voelt, niet ik. Zolang je geen overhaastige beslissingen neemt, sta ik achter je.' Hij liet haar los en tuurde eveneens over de haven uit. Daar zou hij nu al helemaal niet snel meer terugkomen. Tobias moest nog steeds wennen aan dat idee.

Ze glimlachte gerustgesteld om zijn woorden en keek toen ook over de haven heen. Stevig sloeg ze haar armen om hem heen en rustte haar hoofd tegen zijn borst aan. 'Kan je aanwijzen waar je vroeger werkte?' vroeg ze zachtjes en keek naar hem op. Ze kon haast niet geloven hoe hun levens zo erg veranderd waren in zo'n korte tijd. Tobias kwam van de straat en was nu een koninklijke lijfwacht. Iwone was van jong meisje naar gescheiden moeder gegroeid. 'Kan je me een keer naar het weeshuis brengen waar je bent opgegroeid?' Integenstelling tot hem wist ze maar zo weinig over zijn eerdere leven.

'Ik werkte overal en nergens. Tenminste: op verschillende schepen. Maar zie je daar dat miniscule hutje aan het einde van de pier?' Tobias pakte haar hand, kneep éen van zijn ogen dicht en wist met hun handen richting het oosten. 'De man die daar werkte, regelde voor mij mijn plaatsen op de schepen. Hij vond altijd wel wat voor mij en een aantal andere wezen.' Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Meneer Terran, zo had hij geheten. De man had altijd goed op Tobias gelet, ook al begreep hij dat nu pas. 'Ja, natuurlijk. Dan kan ik je voorstellen aan Madame Zaria en ik geloof dat Tomme er ook nog steeds werkt.' Het deed hem goed er aan terug te denken, vooral omdat hij nu de goede dingen herdacht en niet de negatieve aspecten.

Iwone volgde nieuwsgierig met haar ogen hun handen en probeerde te zien waar hij naar wees. 'Ja... Ja, ja, ik zie het!' zei ze enthousiast en keek hem met glunderende ogen aan. Het was mooi om hem zo gelukkig te zien, vooral wanneer hij over zijn verleden sprak. 'Het lijkt me geweldig om hun te ontmoeten,' zei Iwone gemeend en trok hem weg van het raam weer de kamer in. Opnieuw vervlocht ze hun vingers en ging dicht tegen hem aan staan, om hem zacht te kussen. 'Hoe ben je trouwens zo vies geworden?' giechelde ze tegen zijn lippen op en wees naar zijn kleding.

'Ik weet niet of het nog kan. Misschien zijn ze er allang weg of zijn ze overleden. Of misschien bestaat het weeshuis wel niet meer. Ik ben er al een hele lange tijd niet geweest en eigenlijk is dat ook niet gebruikelijk.' Tobias haalde zijn schouders op en liep met haar mee de kamer in. 'Maar ik laat het je graag allemaal zien.' Hij streek met zijn hand langs haar wang en kuste haar teder terug. Bij haar vraag moest hij lachen en liet haar abrupt los, omdat hij bang was dat hij haar jurk vies zou maken. Wat natuurlijk allang gebeurd was. 'Nou, dat is een lang verhaal.'

'Wie weet wat we daar allemaal zullen aantreffen. Misschien is het wel geen spat veranderd!' zei Iwone optimistisch en lachte toen hij haar los liet. Onverschillig veegde ze wat vuil van haar jurk en stelde hem gerust dat het toch maar een oude jurk was en dat het geen probleem was. Opnieuw maakte ze de afstand tussen hen twee kleiner en met pretoogjes keek ze hem aan. 'Een verhaal? Ik ben dol op verhalen,' plaagde ze hem zachtjes en gaf een klein kusje op zijn lippen. 'Brand maar los!' Ze nam hem weer mee naar de bank en wachtte nieuwsgierig af.

Tobias keek wantrouwend naar haar jurk. In zijn ogen zag het er erg kostbaar uit, maar de keuze was natuurlijk snel gemaakt. Hij sloeg zijn armen weer om Iwone heen en grinnikte ondeugend. 'Oke, oke, nou-' Tobias nam zijn tijd om zijn verhaal goed te openen en het in alle geuren en kleuren te vertellen. Hij had de mensen graag aan zijn lippen als hij een verhaal vertelde. 'Het was weer eens éen van die nachten dat de mist uit zee op kwam zetten. (Je kent het vast wel, het komt hier zo vaak voor.) En ik patrouilleerde samen met Jonas en Beuker - herinner me dat ik nog eens naar zijn echte naam moet vragen - hier voor aan de rand van het paleis. Nou gebeurt er natuurlijk nooit iets noemenswaardigs aan déze kant van de muren, want wie komt er nou op het stomme idee hier rond te hangen? Je hebt hier totaal geen uitweg, behalve óver de muur en dat is vrijwel onmogelijk. Maar vannacht was er-' Tobias fronste diep en keek Iwone aan. 'Ik wil je niet ongerust maken, misschien moet ik het niet vertellen,' twijfelde hij.

Bij zijn blik moest ze lachen en verwachtte een erg spectaculair verhaal. Dat was het zeker, en al had het tegengevallen, Tobias was een geweldige verteller en hij kon belastingen oplezen zelfs boeiend maken. Met een glimlach luisterde ze naar zijn woorden en leefde mee met het verhaal. Maar toen het net spannend werd, stopte hij opeens. 'Oh, nou-' zei ze, verbaasd over zijn woorden, en haalde haar schouders op. 'Ik zal het vast wel te horen krijgen als het zo ongerustmakend is.' Plagerig stak ze haar tong uit en leunde weer tegen hem aan. Het was misschien niet helemaal waar dat ze alles te horen kreeg, maar ze was zo benieuwd naar het einde: daar paste een leugentje wel in.

Tobias sloeg zijn armen over elkaar en drukte zijn lippen op elkaar. 'Ik wil niet- Je kunt het beter van mij horen,' besloot hij uiteindelijk, omdat hij graag een goed verhaal vertelde. Dat liet hij nooit aan iemand anders over. En als het 'slechte' nieuws haar uiteindelijk toch wel zou bereiken, kon hij dat beter aan Iwone geven. Eigenlijk had hij het ook iet wat overdreven. 'Jonas hoorde het geluid als eerste. Voetstappen. Dat was vreemd, de volgende wacht zou ons pas bij daglicht afwisselen. Op ons hoede maakten we ons gereed en tuurde de muur over toen de schaduw plots voorbij schoot. Beuker wilde er achter aan, maar struikelde. Jonas is niet erg snel. Zijn gewicht is niet te dragen. Dus toen schoot ik er maar achteraan. Muur op. Hoger via de trappen. Daken over. Het was maar goed dat ik dat vroeger ook deed.' Hij haalde diep adem zodat hij zo verder kon.

Met een smekende glimlach keek ze hem aan en uiteindelijk had ze hem gelukkig kunnen overhalen om zijn verhaal te vervolgen. Vol spanning hing ze aan zijn lippen en met grote ogen hoorde ze de woorden aan. Iemand die rond het kasteel sloop? Tobias die er achteraan ging? Wachters die zomaar iemand weg lieten glippen? Een tikkeltje angstig pakte ze Tobias' arm vast en keek naar hem op. 'En toen?!' vroeg ze nieuwsgierig, maar ook met enkele tegenzin. Ondanks dat ze wist dat het met Tobias goed af ging lopen, wou ze weten wat er met het ongure mens zou gebeuren.

Tobias moest lachen om Iwone's nieuwsgierigheid en hij drukte vluchtig een kus op haar wang. 'Toen gleed ik uit over één van de daken en viel zo, op mijn gat, een varkenspoel in. Heerlijk in de modder. En terwijl ik daar lag te klunzen kwam de persoon die ik achtervolgd had te voorschijn om te genieten van dat schouwspel. Het bleek een jongen te zijn. Hij at met plezier van een stuk gejat brood en zijn zakken puilden uit van ander eten hier uit het paleis. Ik heb hem maar laten lopen,' lachte Tobias geamuseerd.

Iwone beet wanhopig op haar lip om haar gezicht strak te houden, maar al snel trilde haar hele lichaam en begon ze net zo geamuseerd met hem mee te lachen. 'Oh, Tobias, waarom moet jou dat nou weer overkomen?' giechelde ze en keek hem met een plagerige en speelse glimlach aan. 'Terwijl je hem echt bíjna had!' Nog na lachend leunde Iwone in zijn armen en keek hem ondertussen aan. 'En ook al reuk je een beetje naar varkens, ik vind je nog steeds leuk.' Ze legde haar hand op zijn wang en drukte zacht haar lippen op de zijne.

Tobias moest lachen om Iwone's gegiechel. 'Ach, ik was toen ik zo oud was de wachters ook altijd te snel af,' grinnikte hij. Hij keek haar terug aan en voelde zijn wangen langzaam rood kleuren. Dat zij zo naar hem keek en dat hij ook zo naar haar mocht kijken, daar moest hij nog aan wennen. Niet dat hij het erg vond natuurlijk! Teder kuste hij haar terug, maar hield zijn armen bij zich zodat ze niet nóg viezer zou worden.

'Zelfs ik plaagde de wachters toen ik nog klein was. Ik was een vreselijke lastpost voor mijn dienstmeisjes, ik verstopte me altijd en maakte mezelf vies in de tuin. Dus besloten mijn ouders om mij een vervroegde cursus ''hoe word een nette prinses?'' te geven,' giechelde ze en streek zacht met haar vingertoppen langs de stoppeltjes op zijn kin. Ze vervolgde met enige tegenzin: 'Ik denk dat ik zometeen weer naar Henry toe moet. Hij moet nog gevoed worden en misschien moet ik hem even verschonen... Kom je mee?' Met een hoopvolle glimlach keek ze hem aan.

Tobias bekeek Iwone sceptisch en schudde tut-tuttend zijn hoofd. 'Nou, dat heeft blijkbaar niet gewerkt, want kijk hoe vies je nu bent!' Hij lachte en drukte zijn lippen kort tegen haar wang. De volgende woorden nam hij met minder enthousiasme in zich op tot hij de vraag er achter aan hoorde. 'Als je- als je dat niet erg vindt?' Oke, luiers verschonen was geen prachtig vooruitzicht, maar het waren die van Henry. Van zijn zoon. Dat maakte het een stuk beter.

Ze moest lachen om zijn onzekere woorden en schudde haar hoofd. 'Natuurlijk vind ik het niet erg! Henry zal het heerlijk vinden om je weer te zien. En ik heb je altijd graag dichtbij mij,' glimlachte ze liefdevol en legde haar hand over de zijne heen. Dit enkel voor een korte tijd, want al snel stond ze op en zocht ze haar spullen bij elkaar. Ook veegde ze wat opgedroogd modder van haar jurk af en fatsoeneerde ze haar haren. 'Ik ben klaar om te gaan. Kom je?' Uitnodigend stak ze haar hand naar hem uit.

Tobias wipte knullig van zijn ene op zijn andere been en glimlachte enthousiast. Hij gaf haar een kort kneepje in haar hand en keek toen toe hoe ze haar spullen bij elkaar raapte. 'Ik- Ik trek even wat schoons aan.' Hij vloog de aangrenzende kamer in waar hij zich vlug omkleedde. Al snel pakte hij Iwone's uitgestoken hand met een grijns en schone kleding dragende aan. 'Ja, laten we eens zien wat dat jochie uitgevreten heeft terwijl zijn moeder weg was.'

Iwone klopte goedkeurend op zijn borst nadat hij zijn kleding had verwisseld en glimlachte breed. 'Want ik accepteer je dan wel als je er vies uit ziet, maar Henry is nogal kieskeurig. Dat heeft hij van zijn vader,' giechelde Iwone en nam hem mee de gang op. Bij het aanzicht van alle bewakers kneep ze wat harder in Tobias' hand en slikte ze moeizaam. Nu begon hun leven vol leugens pas echt. Zo vriendelijk mogelijk glimlachte ze naar de mannen en sleurde Tobias ondertussen zo ongeveer de gangen door.

'Ik- Ik ben helemaal niet kieskeurig!' lachte Tobias. Hij volgde haar de gang op en gleed soepel in zijn rol als lijfwacht van Iwone. Hij gaf bij het langs gaan één van de bewakers een stootje tegen zijn schouder en wees hem op zijn slechte houding. 'Kin op. Rechte rug.' Hij was nog altijd jaren jonger dan de mannen die hij commandeerde, maar zijn status maakte dat leeftijdsverschil goed. Bovendien leken de bewakers het wel te accepteren.

Iwone sloeg een hand over haar mond om te voorkomen dat ze moest lachen om het standje dat Tobias de oudere bewaker gaf en glimlachend vroeg ze aan Tobias of hij door kon lopen. Zoals een edele vrouw haar bewaker toe zou spreken. Toen ze uiteindelijk haar kamer binnen kwamen, liet Iwone zich zuchtend op een bank vallen en liet toen eindelijk haar lach gaan. 'Dat was ongemakkelijk,' gaf ze toe en liep toen naar de slaapkamer toe, waar enkele kindermeisjes met Henry aan het spelen waren. Iwone nam Henry van hun over en stuurde ze dankbaar weg. 'Hoe gaat het met onze kleine man?' fluisterde Iwone en drukte een kus op Henry's haren.

Tobias gehoorzaamde natuurlijk aan de prinses en liep met haar mee naar haar eigen vertrekken. Hij zuchtte, maar glimlachte al snel weer. 'We raken er wel aan gewend.' Dat woord 'we' bleef nog even in zijn hoofd rond spoken tot hij Iwone met Henry zag staan. Behoedzaam stapte hij op moeder en zoon af en legde hij een hand op het kleine bolletje van Henry. 'Hé jochie.' Voorzichtig streek hij over de donshaartjes en glimlachte hij naar het jongetje.

'Ooit,' voegde Iwone daar lachend aan toe en keek toe hoe Tobias naar haar en Henry kwam lopen. Met een liefdevolle blik keek ze toe hoe Tobias Henry aanraakte en zacht drukte ze haar lippen op die van Tobias. 'Kan jij hem even overnemen? Dan kan ik de spullen voor het verschonen pakken en een andere jurk aantrekken om hem te voeden.' Voorzichtig gaf ze Henry over aan Tobias. Daarna begon ze de spullen bij elkaar te zoeken en maakte een verschoonplekje op de grond.