Het Huis van de familie Barnes

Toen Dorian klaar was met praten, drukte hij zijn lippen op haar wang en kaak. Het was voor hem ook een geweldig uitzicht om eindelijk met hun gezinnetje ergens te wonen en te stoppen met het constante verplaatsen van de ene naar de andere familie. 'Dat lijkt mij een prachtig idee,' zei hij met een glimlach, die daarna kleiner werd. Wie konden ze vernoemen? Het was niet gebruikelijk om te vernoemen  naar een moeder, ondanks dat het weleens voorkwam. Zijn vader had hem en zijn zussen al vroeg in zijn jeugd achtergelaten. Wie was er om te vernoemen? 'Dat lijkt mij niet nodig,' begon hij dus aarzelend.

Agathe leunde tegen Dorian aan en glimlachte bij het idee om een kleine William te krijgen. 'Dorian, natuurlijk wel!' Ze lachte zacht en streek langs zijn wang. 'Ik kan een dochter toch niet William noemen?' Ze had altijd gedacht dat ze een zoon zou krijgen, maar wie weet had ze het verkeerd aangevoeld. 'En jouw familie is net zo belangrijk als de mijne. Ze zullen niet alleen de Halley familie naam dragen.' Agathe legde haar hand weer op haar buik en pakte vervolgens die van haar echtgenoot omdat ze beweging voelde. 'Hij of zij is onrustig.' Eerlijk gezegd was het ook wel een opluchting om straks niet met deze last rond te hoeven lopen. Het had het haar erg moeilijk gemaakt.

Dorian keek zijn vrouw peinzend aan en staarde daarna naar de grond. Zijn moeder zou natuurlijk vereerd zijn, maar hij wist niet wat de familie van Agathe ervan zou denken. Misschien zou Katarina zich wel gepasseerd voelen… Hij keek pas weer op toen hij onrustige schopjes tegen de buik van Agathe aan voelde. Met een glunderende blik keek hij zijn vrouw aan en drukte hij een zachte kus op haar lippen. 'Je hoeft alleen nog deze stap te maken en dan hebben we eindelijk ons kindje,' fluisterde hij tegen haar lippen aan.

Agathe giechelde zacht om zijn opmerking. 'Alleen nog? Dit is het echte werk, Dorian.' Haar glimlach verdween al snel bij die gedachte. Ze had weliswaar al deze maanden doorstaan en haar kind zonder problemen gedragen, maar het bleef altijd nog maar de vraag of ze wel sterk genoeg was. Juist de laatste loodjes zouden haar lichaam teisteren. Alsof die gedachten haar nog niet genoeg verontrustten kreeg ze nog een wee en kneep ze in Dorians arm. 'Laten we maar weer naar binnen gaan,' beaamde ze buiten adem.

Ook Dorian's gezicht vertrok, maar dat verhulde hij door zachte kussen op haar haren te drukken. Hij wist dat dit het echte werk was en keek dus al maanden tegen dit moment op. Dorian was bewust van de gezondheid en fysieke kracht van Agathe en het was maar de vraag of ze deze daad kon verrichten, laat staan overleven. Een koude rilling door de gedachte en koud trok over zijn rug en hij knikte instemmend. 'Ik wil niet dat je koud vat.' Beschermend sloeg hij zijn beide armen om haar heen en nam haar zo weer mee naar binnen toe. Hij gebaarde dat ze in de comfortabele stoel kon zitten en zelf trok hij er een kruk bij, waarna hij haar handen in de zijne nam en warm wreef. 'Staat alles klaar?' vroeg hij aan zijn zussen en moeder.

Agathe liep met de steun van haar echtgenoot terug het knusse huis in, maar ging uiteindelijk niet zitten. Ze bleef onrustig staan draaien rondom de kruk waar Dorian op zat. 'Sorry, ik kan niet zitten. Ik- Ik moet iets te doen hebben.' Hopeloos en wat beschaamd glimlachte ze naar haar schoonmoeder. Het deed haar goed om de geruststellende woorden van haar nieuwe zusters te horen. Ze hadden haar al hun ervaringsverhalen verteld. Agathe wist dus ongeveer wat haar te wachten stond, maar toch- Als ze zichzelf vergeleek met de gezonde en sterke dochters van Nathalie Barnes, dan wist ze dat ze zelf nogal wat risico liep. 'Is er al bericht gestuurd naar Iwone en Gytha?'

Dorian werd enkel nog nerveuzer door het zenuwachtige geloop van Agathe. Hij voelde hoe zijn handen klam werden en zijn buik begon te steken van de nervositeit. 'Misschien kun je alvast een plaats in huis zoeken waar je wil bevallen?' stelde hij onzeker voor, terwijl zijn ogen langs zijn zusters gleden. Hij voelde zich ongelofelijk onervaren en uit de plaats tussen al deze dames, die door hetzelfde schuitje waren gegaan als Agathe. Dorian knikte instemmend. 'Ik heb enkele bewakers weggestuurd naar het dorp waar Iwone werkt en naar het paleis voor Gytha.'

Agathe keek de kamer rond, maar wist al dat ze in het bed zou bevallen waar ook Dorian ter aarde was gebracht. De ouderlijke slaapkamer was op de begane grond en het makkelijkst bereikbaar voor een heel gevolg vrouwen dat druk zou zijn met een geboorte. 'Oke, dankje, hopelijk krijgen ze het bericht op tijd.' Agathe had sterk behoefte aan haar zus of vriendin. Haar gezicht trok plots wit weg bij de volgende steek. 'Misschien is het toch goed om alvast tr gaan liggen,' besloot ze op dat moment.

Dorian volgde Agathe's blik en zag deze rusten op de slaapkamer van zijn moeder. Met een vragende blik keek hij zijn moeder aan, maar die was allang Agathe aan het begeleiden naar de kamer toe. Dorian nam het al snel over en sloeg zijn arm om haar heen, om haar zo - meer tillend dan steunend - naar de slaapkamer te brengen. 'Ze zullen het bericht vast op tijd krijgen. Je hebt erg goede bewakers van David gekregen, als ik hem weer zie, moet je me eraan herinneren dat ik hem daarvoor bedank.' Voorzichtig legde Dorian Agathe neer op bed en ging hij zelf op de rand zitten. 'Heb je nog iets nodig?'

Agathe liet zich naar de slaapkamer brengen en zag dat daar alles al klaar stond. Een teil met water, stapels schoon linnen, een berg kussens en wat nog meer. 'Nee, denk ik.' Ze liet haar schoonmoeder haar schoenen uit doen en haar jurk los rijgen. Uiteindelijk droeg ze alleen haar onderjurk terwijl de volgende wee alweer op kwam zetten. Ze hield krampachtig haar adem in en kneep in Dorians hand tot de pijn weer grotendeels voorbij was. Dit hele proces zou nog lang gaan duren. Het kon nog uren in beslag nemen zolang haar vliezen niet gebroken waren.

Dorian keek toe hoe zijn moeder precies leek te weten wat ze moest doen en probeerde niet in de weg te zitten of te staan. Toen ze klaar was, ging hij weer op de rand van het bed zitten en pakte hij Agathe's hand stevig vast. Ondertussen streek hij ook door haar haren en zei hij zachte, sussende woorden als ze weer ineen kromp door een wee. Aan de houding van zijn zussen en moeder kon hij opmaken dat ze hier nog wel een tijdje zouden zitten. 'Misschien halen Gytha en Iwone het wel,' zei Dorian optimistisch.

'Natuurlijk halen ze het,' probeerde Agathe op een meest positieve toon toe te voegen. Ze streek een pluk haar naar achteren en bond het uiteindelijk een staart zodat het uit haar gezicht zou blijven. Met klamme handen ging ze verzitten en keek ze haar man aan. 'Zou je een boek voor me willen pakken? Of- Of iets anders om te doen.' Ze kon niet zitten wachten op iedere wee, daar zou ze gek van worden. Agathe beet op haar lip en keek naar Dorians zussen die er allen ook iets bij hadden gepakt om te doen. De één verstelde een jurk van één van Dorians nichtjes en de ander breide een sjaal. Ze waren er allemaal zo rustig onder.

Dorian knikte en drukte een kus op haar hand. 'Ik zal enkele boeken van boven halen en ook dat breiwerk waar je mee bezig was voor de kleine.' Hij wees naar haar buik en glimlachte gelukzalig en zo overtuigend mogelijk door zijn zenuwen heen. Toen hij naar boven liep, nam hij twee treden tegelijk en bleef hij in hun kamer enkele seconden staan. Zijn hele lichaam beefde van de spanning en nervositeit. Er hoefde maar weinig fout te gaan en hij zou zijn vrouw én kind op dezelfde dag verliezen. Zijn oma was vroedvrouw geweest en kwam dus vaak met zulke verhalen thuis. Op de een of andere manier kwamen die nu opeens allemaal weer naar boven. Vluchtig pakte hij de boeken en het breiwerk en haastte hij zich weer naar beneden, om Agathe de spullen te geven. Zelf was hij te onrustig om te zitten en zichzelf bezig te houden. 'Kan ik nog wat voor je doen?'

Agathe wachtte geduldig tot Dorian terug kwam en kreeg ondertussen nog een wee te verduren. Toen haar echtgenoot terug was, had ze zich echter weer herpakt. Ze nam de boeken van Dorian aan en keek door de stapel om te zien wat hij mee gepakt had. In één van de boeken was ze al begonnen. Het was er één die Edmund haar had aangeraden toen ze in het Zuiden was. Ze sloeg hem open en wilde gaan lezen toen Dorian haar weer aan sprak. Zacht lachte Agathe en legde ze een hand op haar man zijn arm. 'Kom bij me zitten en doe niet zo nerveus,' giechelde ze.

Dorian begroef zijn gezicht lachend in haar schoot en liet een gefrustreerde grom gaan. Het was toch van de gekke dat hij nog nerveuzer was dan zijn vrouw? Hij zou haar er enkel mee aan steken en alles erger maken. Dus ging hij, zoals ze zei, bij haar zitten en pakte ook een boek op. Het zag er interessant uit, dus besloot hij ook maar wat te lezen. Toch gleden zijn ogen constant van de pagina's af en bekeek hij zijn zusters, moeder en vooral vrouw. Hij boog weer naar haar toe en murmelde met een brede glimlach: 'Ons gesprek over de namen was nog niet afgelopen...'

Agathe was een stuk opgeschoven zodat Dorian naast haar kon zitten. Ze opende zelfs de dekens zodat hij er ook onder kon liggen. Met een glimlach zakte ze wat naar beneden en legde ze haar hoofd tegen zijn schouder terwijl ze verder las. Glimlachend keek ze op toen Dorian het gesprek over de namen voort wilde zetten. 'Ik weet het al,' vertelde ze geheimzinnig. Agathe wist niet precies wanneer ze op de namen was gekomen, maar ineens had ze ze in haar hoofd gehad. 'Jij was nog niet klaar over ons huis,' wierp ze terug.

Dorian schopte zijn laarzen uit en kroop ook onder de dekens. Hij hoopte haar op die manier warm te houden en gerust te kunnen stellen. Al snel legde hij zijn boeken helemaal weg en keek hij haar met dezelfde geheimzinnige blik aan. 'Touché,' glimlachte hij, terwijl hij zijn voorhoofd tegen de hare drukte. 'Maar het huis zal je snel te zien komen, namen kan ik niet zomaar raden.' Hij had de namen dan ook bijna volledig aan haar overgelaten. Zelf was hij erg slecht in zulk soort dingen. 'Maar ik zal je nog één ding zeggen: het heeft een paardenstal.'

Agathe glimlachte gelukkig toen Dorian de paardenstal noemde. Ze miste Wyndsor, haar paard, en nam het dier graag mee naar het onderkomen van haar gezin. Het zou een herinnering zijn aan haar thuis, aan een positief aspect van haar jeugd daar. Het paardrijden was altijd een lichtpunt geweest. Ze legde abrupt haar boek weg toen de volgende wee kwam en met een samengetrokken gezicht leunde ze op Dorian. Deze wee was erger dan al die daarvoor. Ze hapte naar adem toen de opwelling voorbij was, maar keek haar schoonmoeder veel betekenend aan. Agathe had gevoeld dat het nu toch echt al zou gaan gebeuren.

Dorian glimlachte met Agathe mee, maar die verdween al snel toen ze weer in elkaar kromp. Vol steun hield hij haar vast en murmelde hij geruststellende woorden in haar oor, terwijl hij naar zijn moeder keek. Zijn vrouw en hij zouden allebei die blik herkennen. Dorian kreeg een benauwd gevoel in zijn buik en nam zijn vrouw in zijn armen, terwijl hij om zich heen zijn zussen langzaam hun spullen zagen wegleggen. 'Denk je- Gaat het beginnen?' vroeg hij bezorgd, terwijl hij haar bezorgd aan keek.

Agathe had nog niet kunnen zeggen dat het begonnen was of de volgende pijnscheut trok door haar lichaam. Op dat moment had ze gedacht dat het vast zo over zou zijn, maar een tijd later lag ze nog zwetend en kermend van de pijn te wachten tot haar vliezen gebroken waren. 'Is Gytha er niet al of Iwone?' vroeg ze tussen op elkaar geklemde tanden door. Ze was zo onrustig als maar zijn kon en draaide in het bed terwijl de pijn weer toesloeg.

Dorian probeerde zijn vrouw rustig te houden, maar het was moeilijk om iemand gerust te stellen, terwijl hij geen idee had waar ze doorheen ging. Hij kuste meermaals haar haren en voorhoofd en probeerde zo iets van haar pijn weg te halen. Zijn moeder bekeek Agathe en zei dat het niet lang meer zou duren. 'Nee, ze zijn er nog niet, maar ze kunnen vast elk moment binnen stappen.' Moeizaam beet hij op de binnenkant van zijn wang en keek hij zijn zussen een tikkeltje hulpeloos aan. 'Hebben we iets voor Agathe tegen de pijn?'

Agathe knikte. Ze zouden inderdaad zomaar binnen kunnen komen. De wachters waren al uren weg. Eén van hen moest nu al wel bereikt zijn en onderweg naar het kleine dorp. Maar wie weet was er wel iets belangrijkers aan de hand. Agathe kon niet verwachten dat ze alles zouden laten vallen voor haar bevalling. 'Dorian, het hoeft niet. Het is altijd zo-' Met grote ogen voelde ze de nattigheid tussen haar benen. De vliezen waren gebroken en dat bracht de hele familie Barnes in beweging. Voor Agathe het wist zat ze al met haar benen wijd en wachtte ze op de juiste ontsluiting.

Dorian keek met grote ogen toe hoe Agathe stil viel en naar haar benen keek. Ondertussen was iedereen in beweging gekomen en waren Agathe en Dorian de enige twee die bleven zitten. Stevig hield hij haar hand vast, terwijl hij toe keek hoe zijn moeder en oudste zus Agathe instructies begonnen te geven. Hij zuchtte toen ze niets tegen de pijn wou, maar keek haar ondertussen ook trots aan. 'Ik weet zeker dat het goed zal gaan,' glimlachte hij, terwijl hij enkele plukken van haar bezwete voorhoofd veegde. 'En het zal niet lang meer duren voordat we onze baby in onze armen hebben. Concentreer je daarop.'

Agathe had niet de tijd nog energie om op Dorians woorden te reageren. Ze luisterde naar de moeder en zussen en zette zich schrap toen ze te horen kreeg dat ze met persen kon beginnen. Het werd al snel duidelijk dat dit met veel moeite ging. Na lange tijd kon ze geen puf meer geven en lag ze uitgeput in de kussens. 'Ik- ik kan het niet,' fluisterde ze wanhopig.

Dorian zat naast Agathe en keek in spanning toe hoe ze begon te persen. Hoe optimistisch ze begon, hoe uitgeput ze later raakte. Dorian keek even bij zijn moeder mee en zag dat het hoofdje er nog niet eens uit was gekomen. 'Het moet, Agathe, nog even. Dan is het helemaal over.' Hij liep weer naar haar toe, boog haar voorzichtig een stukje voorover en ging achter haar zitten, zodat ze met haar gehele kracht hem vast kon houden. 'Je kunt het, lieverd,' fluisterde hij bij haar oor, waarna hij er een kus op drukte en haar handen weer vast pakte. 'Op drie, oké'?'