Het Huis van de familie Barnes

Agathe was blij dat Dorian haar al voorbereid had op het aanbod om de nacht hier te spenderen. Wellicht had het haar anders overrompeld. Ze volgde Dorian de trap op en ondervond tot haar plezier dat zelfs zij moest buigen op de lage trap. Op de drempel van de toegewezen kamer zag ze de herkenning op Dorians gezicht. 'Sliep jij hier?' vroeg ze met een glimlach toen ze binnentrad. Het zag er naar uti alsof alles angstvallig in tact was gehouden voor de terugkomst van Dorian. Agathe pakte de hand van haar man vast en drukte een kus op zijn vingers.

Dorian knikte en glimlachte naar Agathe, tot opeens zijn oog ergens op viel. 'Moet je eens kijken! Het is er gewoon nog!' Hij wees naar de muur, waar strepen in waren gekerfd met data er naast. Zo had zijn moeder elk jaar zijn lengte bij gehouden. Je kon zijn groeispurt tijdens zijn puberteit zelfs zien. Hij draaide zich om naar zijn vrouw en nam haar stevig in zijn armen. 'Kom eens hier jij,' fluisterde hij met een liefdevolle blik en kuste Agathe teder op haar lippen. Maar het was vooral een kus vol opluchting. 'Ik ben blij dat dit geweest is.'

Agathe gleed met haar hand over de streepjes die Dorian had aangewezen en lachte zacht. Deze details, de kleine dingen, ze vond ze prachtig. Ze omwond Dorian met haar armen toen ze hem tegen zich aanvoelde. Even teder kuste ze hem terug en legde toen haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Ik voel me 5 kilo lichter.' giechelde ze. De nervositeit had haar veel last bezorgd en nu was de grootste zorg er uit en stak de positieve energie die er in het huis hing haar aan. 'Ik wil zo graag je familie leren kennen. Al doe ik er maanden over om alle namen te onthouden.'

Hij gleed met zijn hand door haar haren en liet de andere op haar rug liggen. 'De meeste gaan vanavond met hun man mee naar huis. Ik had expres een zondag gekozen om hierheen te komen, omdat ik wist dat ze dan allemaal hier zouden zijn. Maar normaal is het niet zo druk hoor,' lachte hij en drukte een kus op haar haren. Daarna liet hij haar los en liep naar beneden, om hun reiskoffer naar boven te brengen. Op elke hoek stond wel een zus die hem bestookte met vragen, maar hij beloofde ze dat hij vanavond alle vragen zou beantwoorden. Nu wou hij even met zijn vrouw zijn. 'Wil je je even opfrissen?' vroeg hij, terwijl hij de koffer neer zette op de grond.

'Ik vind die drukte wel gezellig.' vertelde Agathe met een glimlach. Het was een compleet ander soort drukte dan bij haar familie. Daar was alles erg gereserveerd en statisch, behalve als de kleinsten erbij waren. Toen Dorian naar beneden liep om de koffer te halen, ging ze op het krakend bed zitten en keek ze uit het raampje. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn als zij zo opgegroeid was. Natuurlijk was het geen goed idee daar aan te beginnen, maar de gedachte bleef haar bezig houden. 'Nee, alleen even uitrusten en die benauwdheid kwijtraken.' Haar gezondheid was nog altijd op het randje.

'Gelukkig maar, want het zal de komende dagen heel erg druk worden in dit huis,' glimlachte hij. Zijn moeder zou waarschijnlijk de hele familie en het hele dorp uitnodigen. Misschien zouden ze ook wel een feest geven, als hij zijn moeder zo kende, om zijn terugkeer te vieren. Na even peinzend uit het raam gekeken te hebben, nam hij naast Agathe plaats en legde geruststellend zijn arm om haar middel heen. 'Zal ik het raam open doen? Of zullen we even naar buiten gaan?' Met een bezorgde blik bekeek hij zijn vrouw.

Agathe schudde haar hoofd. 'Nee, het scheelt al dat ik even kan zitten. Het is zo weer voorbij, echt.' Ze drukte haar lippen kort tegen zijn wang en glimlachte vervolgens geruststellend. Ze was blij hier te zijn en ze was blij dat het zo druk was. Het bracht haar hoofd op andere gedachten en misschien kon ze dan de pijn die ze steeds dacht te voelen in haar onderbuik vergeten. Wat er gebeurt was weken geleden, kon ze maar moeilijk vergeten en ze durfde het al helemaal niet te delen met Dorian. Hij zou zich te veel zorgen gaan maken. 'Kun je me nog een keer de namen van je zussen vertellen? Iedereen kent mij en ik wil graag hen het plezier hun namen te kennen.'

Dorian voelde zich al snel rustiger worden door haar glimlach. Liefdevol drukte hij nog een kus op haar haren en liet haar daarna rustig zitten, terwijl hij de namen een voor een opnoemde. Bij elke naam gaf hij een beschrijving van het uiterlijk en de relatie van hem tot de persoon. 'Ik denk dat ze het heel erg leuk vinden als ze erachter komen dat je zo je best hebt gedaan om hun namen te leren kennen,' zei hij gemeend. Zacht streelde hij met zijn hand door haar haren en deed dit enkele minuutjes, tot ze alweer beter leek te ademen. 'Gaat het al weer beter?'

Agathe probeerde de namen op te nemen en ze te kopppelen aan de gezichten die ze al gezien had. 'Dat is wel het minste wat ik kan doen.' gaf ze toe. Gelukkig was ze iemand die snel namen kon onthouden. Bovendien had Dorian het vaak met haar over zijn familie, dus wist ze al het een en ander. Ze legde haar hoofd tegen Dorians schouder en kwam zo binnen enkele minuten weer op adem. 'Ja, laten we maar naar beneden gaan. Ze hebben vast nog een hoop vragen en dan kan jij bijpraten met je familie.' Ze vond het nog steeds vervelend dat hij zijn familie zo lang had moeten missen.

'Als het aan mijn zussen ligt, dan moet ik vooral praten en zij luisteren,' lachte hij en hielp Agathe van het bed opstaan. Liefdevol drukte hij zijn lippen nogmaals op de hare en peilde persoonlijk nog even of hij vond dat het alweer beter met haar ging. Toen hij dat had gedaan, nam hij haar weer mee naar beneden - waar iedereen trouwens nog zat - en al snel werden ze weer in het drukke, maar ook gezellige gesprek opgenomen. Enkel stond hij er nu op dat zijn zussen ook zouden vertellen wat er in de tussentijd was gebeurd.

Agathe kuste Dorian terug en voor ze de trap afgingen drukte ze haar lippen nog teder tegen zijn hand. Beneden zag ze dat niemand was vertrokken en ze nam het hen ook niet kwalijk. Agathe ging naast Dorian op een stoel zitten en luisterde aandachtig naar de verhalen die verteld werden. Het ging gelukkig niet over diners en balzalen en huwelijkskandidaten en de robijne stof van jurken. Ze glimlachte naar één van de jongetjes die haar aan had zitten staren en voorzichtig begon ze een gesprek met de kinderen zodat Dorian gewoon met zijn zussen bij kon praten.

Dorian fronste diep bij de verhalen die hij uit zijn zussen kreeg. Het bleek dat het niet goed ging met zijn een-na-jongste zusje: hij had haar inderdaad ook nog niet gezien. Ze bleek verkeerde vrienden te hebben en gestopt te zijn met school. Niemand kon op haar inpraten. Ook bleken er verschillende plunderingen geweest te zijn in het dorp. Ook was het oudste kind van zijn oudste zus overleden, vandaar dat ze nog steeds enkel zwart droeg. Op dat moment voelde Dorian pas de schuld die zijn lichaam om leek te wikkelen: hij had hier moeten zijn om hun te beschermen, om ze te steunen.

Agathe vroeg ieder kind naar zijn leeftijd, zijn naam en wat hij of zij het liefste deed. En natuurlijk vroegen de kinderen haar hetzelfde. Ze vertelde hen dat ze broertjes en zusjes had die net zo groot en ondeugend waren. Verrast nam ze één van de kinderen op haar schoot toen deze daar op kroop. Terwijl ze met de kinderen bezig was, luisterde ze met een schuin oor naar Dorian en zijn zussen. Het waren niet slechts leuke verhalen en soms legde ze een hand op Dorians knie om hem gerust te stellen.

Toen zijn zussen met elkaar in discussie vielen, draaide Dorian zich om naar Agathe en glimlachte onmiddellijk bij het beeld dat hij zag: Agathe met zijn nichtje op haar schoot. Hij trok een gek gezicht naar het meisje en vertelde haar dat ze Agathe maar eens moest vragen of ze haar jurken en sieraden een keer mocht zien. Daarna stond hij op en liep naar de mannen toe. Die vertelden over de plunderingen en hoe ze die doorstaan hadden.

Agathe lachte zacht om Dorian en vertelde het meisje toen dat ze dat inderdaad mocht. Dat ze er zelfs eentje mocht passen. Al gauw had ze alle meisjes aan haar lippen en stelde ze ze gerust dat ze allemaal een keertje mochten kijken. Ze zou Dorians familie uitnodigen als ze een eigen plekje hadden gevonden. Toen Dorian weg was, sprak ze met zijn zussen over huishoudelijke dingen. Haar huishouden verschilde natuurlijk sterk van dat van hen. Zij hadden niet de bedienden, de dienstmeisjes, de stalknechten. Maar ze kwamen uiteindelijk op het onderwerp koken, dat bij iedereen goed viel.

Dorian kreeg hoofdpijn en een nog groter schuldgevoel door al die verhalen. Na een tijdje met de mannen gesproken te hebben, excuseerde hij zich en zocht Agathe weer op. Zij was druk in gesprek met zijn zussen - over koken en dergelijke - en veel zin om in hun conversatie te stappen, had hij niet. Dus riep hij alle kinderen naar buiten om te gaan spelen. Van zijn moeder had hij een doek gekregen en deze deed hij om als blinddoek, om daarna de kinderen te proberen te pakken. Vroeger deed hij dit altijd met zijn opa en zussen, maar zijn opa leefde al een tijdje niet meer.

Agathe kreeg de belofte van Dorians moeder om de beroemde Barnes pruimentaart aangeleerd te krijgen. En toen Dorian met de kinderen en uiteindelijk ook de andere mannen naar buiten vertrok, ging het gesprek al gauw over op andere vrouwen dingen. Eén van Dorians zussen was weer zwanger en deelde dat nu, tot vreugde van iedereen, mee. De blikken richtten zich al snel op Agathe en haar gezicht vertrok. Ze was blij dat Dorian dat niet hoefde te zien. Bijna een jaar en ze hadden nog steeds geen zoon of dochter..

Dorian greep lachend een shirtje vast en nam de persoon in zijn handen. Al snel voelde hij alle kinderen aan hem trekken en hem op de grond duwen, zodat hij de ''gevangene'' al snel los moest laten. 'Genade, genade!' lachte hij, terwijl hij de blinddoek af deed en alle kinderen in zijn armen probeerde te nemen. Ondertussen voelde hij ook een steek in zijn borst: was dit niet wat hij altijd gewild had? Kinderen om op te voeden, mee te spelen, groot zien te worden. Snel probeerde hij een glimlach op zijn gezicht te toveren en deed weer enthousiast mee aan het volgende spelletje.

Agathe legde uit dat haar gezondheid nooit optimaal was geweest en dat dat waarschijnlijk haar en Dorian tegenwerkte. Oma Barnes merkte meteen op dat ze ook veel te dun was! Ze moest gewoon meer eten! En bovendien moest ze rauwe eieren eten, volgens Dorians oudste zus. Honinggraat was ideaal om extra vruchtbaar te zijn. Bovendien deed het ook geen kwaad om regelmatig warm water met zout te drinken. Bovendien moest ze goed in beweging blijven en zorgen dat ze barstte van de energie. Uiteindelijk ontstond er een discussie over wat ze het beste kon doen en met een glimlach keek Agathe toe.

Toen het zweet hem op zijn voorhoofd kwam te staan en hij uiteindelijk alle kinderen had getikt, gaf hij op en onder luid boe-geroep liep hij weer naar binnen toe. Eerst ging hij snel naar boven, om een schoon bovenkleed aan te doen en liep toen naar de keuken toe, waar zijn moeder al intensief aan het koken was. Hij hielp haar met de groenten snijden en toen ze aan gaf dat het zo goed was, ging hij de woonkamer weer in, waar Agathe nog steeds aan het praten was met zijn zussen. 'Jullie vertellen toch geen gênante verhalen over mijn jeugd, of wel soms?' lachte hij en keek zijn zussen en Agathe nieuwsgierig aan.

Agathe was blij toen het onderwerp over ging op de plannen voor de aankomende week. Ze hoorde dat een aantal zussen in de buurt woonden en ze beloofde dat zij en Dorian langs zouden komen. Ze vertelde dat ze in Tyrosch verwacht werden voor de havenfeesten, maar dat ze tot dan geen verplichtingen hadden. Toen haar man binnenkwam glimlachte ze en schudde haar hoofd. 'Dorian, waarom blijven we niet langer hier? Ik wil de gastvrijheid niet overtreden, maar als het kan? We hoeven nog niet naar de Storms?'

Dorian ging weer naast Agathe zitten en luisterde aandachtig naar het gesprek tussen de vrouwen. Bij Agathe's vraag keek hij haar even bedachtzaam aan en schudde toen zijn hoofd. 'Agathe... Je bent nog steeds een prinses en je wordt daar wel verwacht,' fluisterde hij. Toen hij op keek, zag hij dat al zijn zussen mee genoten van het gesprek en ongemakkelijk boog hij weer naar Agathe toe. 'Ik wil David niet boos maken. En ik wil dit gesprek nu niet houden. Vanavond, oké?' Hij keek haar doordringend aan en ging toen over op een ander onderwerp.

Agathe's gezicht verried niet de teleurstelling die ze voelde. Ze knikte begrijpelijk en schoof ongemakkelijk heen en weer op haar stoel. Ze had kunnen weten dat Dorian het geen goed idee vond. Hij wilde haar beschermen voor David, voor alles en dat betekende soms dat hij haar plannen niet goedkeurde, want wat als.. Ze bleef enkele tellen stil, maar ging uiteindelijk mee in het gesprek. Ze had het niet zo voor moeten stellen. Het was een opluchting toen de kinderen weer binnen kwamen, omdat zij de ongemakkelijk sfeer in het geheel niet door hadden.

Toen hij het ongemak bij Agathe bespeurde - en natuurlijk ook bij zichzelf - keek hij met een verontschuldigende blik Agathe aan, maar voordat hij iets kon zeggen, riep zijn moeder iedereen aan tafel. Of nou ja, iedereen moest maar een plekje in de woonkamer en keuken vinden om te zitten en te eten. Dorian stond al snel op en schepte twee borden vol. Zo was hij al terug bij Agathe, terwijl iedereen zich opdrong bij het eten, zodat ze even in rust konden praten. 'Je weet dat het niet mogelijk is, Agathe...'

Agathe beantwoordde Dorians blik met een verontschuldiging van haar zelf. Ze nam het bord van hem aan en keek haar man hoopvol aan. 'Maar we worden pas over enkele dagen daar verwacht. Gregoire heeft me een brief gestuurd en vertelde dat hij ook pas over een aantal dagen daar is. Waarom zouden wij er voor hen moeten zijn? En zou het je niet goed doen wat langer bij je familie te zijn?' Ze deed het vooral voor hem, maar natuurlijk ook voor zichzelf. Ze vond het aangenaam om onder zijn familie te zijn, die veel hartelijker leek dan de hare.