Het huis van Dorian en Agathe

-

Agathe veegde haar handen af aan haar schort en trok haar mantel strakker om haar lichaam. De mand aan haar arm was zwaar door alle appels en peren die ze er in had gelegd. De bomen achter het huis stonden vol van het fruit. Agathe was van plan een appeltaart te bakken en de peren zou ze koken tot een prutje voor Willa en Nathan. Ze waren gek op dat soort zoetigheid. Met een glimlach deed ze de deur open en stapte ze de warmte tegemoet. Ze hadden nog steeds een kindermeisje die hen hielp met allerlei kleinigheidjes, zodat Agathe en Dorian zo nu en dan hun handen vrij hadden. Bovendien was het gezellig om haar enkele dagen in huis te hebben. Het was één van de jongere zussen van Dorian. Agathe begroette haar terwijl ze mand in de keuken weg zette. Meteen tilde ze haar kleine Nathan op en moest lachen van zijn gretige handjes en gulle gelach.

Met een bezweet voorhoofd kwam Dorian bij zijn huis aan en stormde hij naar binnen. Na een buurman geholpen te hebben met zijn dak was hij nog even snel de post gaan halen bij het gemeentehuis. Na de hele ochtend weggeweest te zijn, verlangde hij weer om bij zijn vrouw en kinderen te zijn. Vooral nu ze eindelijk hun eigen optrekje hadden. 'Agathe?!' riep hij in de gang, terwijl hij zijn schoenen uittrapte, en liep de woonkamer in. 'Bibi?' Ook zijn zusje zou namelijk thuis zijn.

Agathe had Nathan terug in het wiegje gelegd en keek met een glimlach toe hoe Willa verschoond werd door Bibi. Uiteindelijk stonden ze samen voor het aanrecht te kletsen terwijl ze de appels voor de appeltaart schilden en het deeg uitrolden. Beiden lieten echter hun spullen vallen toen Dorian thuis kwam. 'In de keuken.' Agathe waste haar handen snel en liep haar man toen al tegemoet. Het was een fijn gevoel hem thuis te horen en zien komen. Een geruststelling van al haar vreselijke gedachten over wat er wel niet mis zou kunnen gaan. Soms wilde ze niet eens weten wat hij ging doen, omdat het dan des te makkelijker was om allerlei ongelukken in haar hoofd te halen. Ze wond haar armen gemakkelijk om Dorian heen en kuste hem als welkom.

Dorian glimlachte breed, toen hij zijn vrouw, zuster en kinderen in de keuken zag. Hij beantwoordde haar kus liefdevol en hield zijn vrouw stevig in zijn armen. Daarna drukte hij ook een kus op zijn zusters wang, die daarna ook weer naar huis moest. 'Hoe was je dag? Ik heb trouwens een brief voor je, waarschijnlijk van je moeder.' Hij overhandigde de brief en knielde daarna naast zijn twee kinderen neer, die op een kleedje lagen.

Agathe bedankte Bibi hartelijk en gaf haar enkele appels en peren mee voor Dorians moeder. Ze drukte een kus op haar haar en stuurde haar toen snel terug naar het ouderlijk huis. 'Heerlijk. De zon scheen prachtig, ik heb appels en peren. Vanavond hebben we een heerlijke appeltaart als dessert.' Nieuwsgierig pakte ze de brief aan en ritste ze het papier open met een mes. 'Wat heb jij gedaan vandaag?' Ze nam plaats op een stoel en vouwde ondertussen de brief open. Met een glimlach zag ze dat het inderdaad een brief van haar moeder was en een korte, bijgevoegd briefje van Gregoire.

Dorian stond weer op en ging achter zijn vrouw staan, terwijl hij zacht zijn lippen in haar nek drukte. 'Ik heb de buurman geholpen met zijn dak. Het lekte namelijk al dagen en zelf kon hij niet het dak op door zijn rug.' Hij las over Agathe's schouder mee en glimlachte toen de brief inderdaad van haar moeder was. 'Misschien vindt ze het wel leuk om na Gytha's bruiloft hier langs te komen.' Toen Willa begon te pruttelen, boog hij weer door zijn knieën en tilde hij haar op.

Genietend leunde Agathe tegen Dorian aan. Ze glimlachte trots toen hij over zijn dag vertelde en gaf hem een kneepje in zijn hand. In de brief stond niet veel nieuws, maar het was nog altijd fijn om zo op de hoogte gehouden te kunnen worden door haar moeder. Ze wist dat haar jongere zus net begonnen was met haar etiquetten en dat haar broertje voor het eerst het zwaard had opgepakt. Het was een compleet andere wereld dan dit hier. 'Ik zal het haar zeker vragen.' Ze keek toe hoe Dorian Willa in zijn armen nam en lachte zacht bij het gepruttel. 'Ik kan niet geloven dat mijn zusje gaat trouwen,' verzuchtte ze.

[Nieuw, 3 jaar later]

Agathe hield glimlachend de rokken van haar jurk op om de appels die ze net had geplukt bij elkaar te houden. 'Nathanael, blijf bij mama. Kom, leg de appel maar hier in.' Ze wenkte hem met een glimlach en zag toen dat Willa achter haar broer aan wandelde. Lachend liet ze de appels in een mand rollen en liep toen achter haar kinderen aan. Ze mochten nu dan wel weten hoe ze moesten lopen, ze waren nog steeds niet erg snel. Agathe tilde Willa op in haar armen en sperde Nathan de weg. 'Waar gaan jullie heen?' Ze moest Dorian nog maar eens vragen of ze niet een hek rondom het huis konden maken. Dan kon hun tweeling gewoon rond wandelen.

Dorian had hun post in het dorp opgehaald en was daarna nog even naar de mark gegaan, om wat gereedschap te kopen. Hij was van plan om wat speeltoestellen voor Willa en Nathan te maken en daarnaast dacht hij er ook aan om een omheining rond hun huis te maken. Al van een afstand zag hij zijn vrouw en kinderen lopen, waardoor hij zelf wat meer snelheid in zijn stappen zette. Voor hij het wist, had hij hen al bereikt en tilde hij Nathan in zijn armen. 'Ik denk dat hij snoepjes wilt gaan halen bij de aardige mevrouw van de markt, niet waar?' lachte hij, terwijl hij ook Willa op tilde en ze beiden onder zijn armen hield. 'Kom, dan gaan we weer wat dichter naar ons huis toe.' Hij glimlachte naar zijn vrouw en drukte een kus op haar wang. 'Je hebt een heleboel post gekregen.' Hij zette zijn kinderen weer neer en overhandigde haar de enveloppen.

'En Willa gaat gewoon achter hem aan. Ze doet alles wat de kleine Nathan doet,' verzuchtte Agathe met een lach. Toen Dorian Willa overnam zette Agathe haar handen in haar zij en strekte haar rug voorzichtig. De kleintjes begonnen nu al zwaar voor haar te worden terwijl haar man beiden nog met gemak kon dragen. 'Veel post?' Met enige nieuwsgierigheid pakte ze de enveloppen aan en liep toen terug naar de appelbomen om de volle mand eveneens mee naar binnen te nemen. 'Ben je bij je moeder langs gegaan?' vroeg ze terwijl ze de deur voor Dorian open hield en geïnteresseerd naar het handschrift op de enveloppen keek. Er zat er één van Gytha bij en van haar moeder.

Dorian keek bezorgd naar zijn vrouw en legde zijn hand op haar schouder. 'Agathe, je moet ze minder tillen. Ze zijn echt te zwaar geworden, vooral Nathan.' Hij wist dat hij overbezorgd was, maar na alle moeilijkheden die ze met Agathe's gezondheid hadden meegemaakt, wilde hij zo voorzichtig mogelijk zijn. Toch merkte hij dat dit leven en landschap haar erg goed deden: in de jaren dat ze hier woonden, had ze wat meer vet op haar botten gekregen, hadden haar wangen constant een gezonde blos en was ze zelfs wat ronder geworden. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik was van plan om de kinderen vanmiddag mee te nemen naar mijn moeder, zodat je een rustige middag kan hebben. Ik heb je de laatste dagen zo veel alleen gelaten...' Benieuwd keek hij over haar schouder heen naar de brief, maar richtte zich al snel weer op zijn kinderen, die opnieuw richting het dorp begonnen te rennen. 'Lees ze maar even rustig!' riep hij, terwijl hij achter ze aan rende en weer mee nam naar hun huis.

'Ik weet het, maar ik wil zo graag dat ze mijn kleine kindjes blijven.' Agathe zag haar tweeling met de dag meer stappen zetten, meer zinnen vormen, meer groeien. En steeds als ze Henry weer zag kon ze niet wachten om Willa en Nathan op dezelfde leeftijd te zien. Agathe hief de mand met appels op en knikte naar Dorian. 'Neem wat van de pasteitjes voor haar mee. Vergeet ook niet Bibi het geld te geven voor de boodschappen die ze heeft gedaan een paar manen geleden.' Agathe was ontzettend gesteld geraakt op Dorians familie en ze kon nu met zekerheid zeggen dat ze zich deel voelde van de liefdevolle familie Barnes. Ze kon haar kinderen geen betere familie wensen om bij op te groeien. Hoewel het natuurlijk fijn zou zijn geweest haar eigen broers en zussen en om haar moeder hier vaker te hebben. Met een glimlach keek ze haar gezin na en opende toen de eerste brief van Gytha die ze al snel met tranen in haar ogen weer dicht vouwde.

Dorian pakte zijn beide kinderen aan hun hand vast en daalde zo af naar het dorp. Hij had gelukkig al zijn portemonnee in zijn zak zitten, zodat hij zijn moeder kon terug betalen, maar toen hij nog eens beter voelde, besefte hij dat hij de pasteitjes niet mee had genomen. 'Willa, Nathan, we moeten even terug naar mama toe.' Hij nam ze weer onder zijn armen mee en liep zo haastig weer richting hun huis. Eenmaal terug liet hij zijn kinderen loslopen in de woonkamer, pakte hij snel de pasteitjes en gaf hij Agathe nog een kus. Toen hij iets tegen haar wou zeggen, merkte hij pas de tranen op. 'Wat is er aan de hand? Iets met Katarina?' vroeg hij bezorgd.

Agathe was aan de tafel gaan zitten om de klap te verwerken. Met trillende handen had ze ook de brief van haar moeder gelezen die nog onwetend was, zonder verdriet en met veel vreugde geschreven. Haar jongste zusje had een aanbod gekregen van een verre prins. Agathe kon dat bericht niet verder lezen. Al haar gedachten gingen naar Gytha en Thom uit. De kleine Leo, het was zo een lief kind geweest. Hij was de trots van het Noorden. Toen Dorian terug kwam probeerde ze een antwoord te schrijven voor haar zuster, maar de woorden kwamen niet. 'Nee, het is Gytha en Thomas. Leo- Hij is in het water gevallen tijdens een uitstapje met de kindermeisjes.' Ze sloeg een hand voor haar mond en keek naar haar twee koters. Ze kon zich niet voorstellen hoe dit moest zijn voor Gytha. 'Ik wil zo snel mogelijk naar haar toe. Ik stuur haar nu een antwoord en reis morgen achter de brief aan.'

Dorian keek zijn vrouw geschrokken aan, waarna zijn ogen ook al snel op zijn twee kinderen viel. Hij pakte ze beiden aan hun hand vast en nam ze mee naar hun kamers, waar ze veilig konden spelen. Snel kwam hij weer terug bij Agathe en pakte hij haar hand vast. 'Dat is begrijpelijk. Ik zal de brief zometeen in het dorp op de post doen en dan gaan we met zijn vieren morgen naar Tyrosh toe, oké? Of we laten de kinderen bij mijn moeder achter en gaan samen.' Nog steeds onthutst keek hij Agathe aan en zocht hij naar de juiste woorden. 'Dat het precies hen moet overkomen,' murmelde hij zachtjes. 'Leo was zo'n schat van een kind.'

Agathe schreef de brief af in een slordig handschrift vanwege haar haast. Ze pakte Dorian's andere hand vast en keek hem, nog steeds ontroerd door het nieuws, met een afwezige blik aan. 'We nemen de kinderen niet mee. Ik weet niet of het Gytha goed zal doen ze nu te zien.' Ze wreef langs haar voorhoofd en bracht zichzelf zo volledig terug bij haar man. 'Misschien- Misschien moet ik alleen gaan. Ik vind het vervelend de kinderen zo plots bij je moeder achter te laten en ik weet niet hoe lang ik bij mijn zuster blijf.' Ze zuchtte en streek langs Dorian's armen. 'Niemand zou dit moeten kunnen overkomen. Het is vreselijk.'

Dorian beet peinzend op zijn lip, terwijl hij zijn spelende kinderen vanuit de andere kamer hoorde. 'Ik breng je naar Tyrosh toe en dan ga ik weer naar huis. Mijn moeder hoeft dan niet al te lang op de kinderen te passen. En dan kom ik je ook weer ophalen, oké?' Bezorgd bekeek hij zijn vrouw, terwijl hij haar hand stevig vast pakte. 'Ik weet dat je nu zo snel mogelijk naar je zuster wilt, maar ik wil niet dat je door jouw haast gevaar loopt. Ik ken je.' Hij glimlachte zwakjes en legde zijn hand op haar wang. 'Als je wilt, dan kunnen we morgen al vertrekken. Dan pak ik de spullen van de kinderen in en breng ze naar mijn moeder toe. Desnoods kunnen ze zelfs bij één van mijn zusters logeren.'

Agathe wist dat Dorian overal gelijk in had en dat ze dit misschien beter uit moest denken voor ze vertrok, maar ze kon Gytha en Thom niet laten wachten. Ze knikte uiteindelijk. 'Oke, dat lijkt me een goed idee om het zo te doen. Misschien kan je-' Ze werd onderbroken door Nathan die huilend op zijn ouders af kwam waggelen met een huilende Willa achter zich aan. Agathe kon het niet laten om een droevig lach haar mond te horen verlaten en zakte door haar knieën om haar zoon een kus te geven op zijn donkere haar. 'Wat is er gebeurd, lieverds?' Soms leek het er op dat als de één zich pijn had gedaan de ander dat ook voelde en spontaan mee begon te huilen. Wie zich dan echt pijn had gedaan was niet meer te ontcijferen.

Dorian schrok op uit zijn gedachten door het gehuil van zijn kinderen en stond ook op, om zijn dochter op te tillen en op zijn schoot te nemen. Hij suste haar net zolang tot ze stopte met huilen en keek daarna naar zijn vrouw, die Nathan ook al snel stil had gekregen. Dorian had een brok gekregen, toen hij zijn kinderen weer zag na het droevige nieuws van Gytha. 'Kom, dan gaan we jullie spullen in pakken. We gaan naar oma toe!' probeerde Dorian zo enthousiast mogelijk te zeggen. Hij zette Willa weer neer en liep met ze mee naar hun kamer toe.

Agathe nam het tafereel dat ze normaal zo voor lief had genomen goed in zich op. Ze mocht van zoveel geluk spreken met twee gezonde kinderen die ze al drie lentes bij zich mocht hebben. Ze liet Nathanael los zodat hij achter zijn vader en zus aan kon gaan. Ze pakte de pasteitjes die Dorian eerder vergeten was in en stopte wat extra aan zoetigheid voor de kleintjes in de mand. Vervolgens hielp ze haar man met het inpakken van wat kleding en andere benodigdheden voor een logeerpartijtje. 'Vind je het oké als ik hier blijf terwijl jij ze naar je moeder brengt?' Ze legde een hand op zijn wang en glimlachte. 'Dan kan ik vast wat van mijn eigen spullen klaar leggen.'

Dorian pakte willekeurig wat kleding uit hun kasten en stopte ook het speelgoed dat op de grond lag in de tassen die hij had klaar gezet. Met zijn tweeën hadden ze gelukkig de tassen snel gevuld en hij tilde ze naar buiten toe. Nog voordat hij ging, liep hij naar Agathe toe en drukte hij een kus op haar lippen. 'Dat is prima,' verzekerde hij haar, waarna hij ook zijn hand op haar wang legde. 'Vermoei jezelf niet teveel. We kunnen de meeste spullen vanavond samen inpakken. Ik ben zo weer terug.' Nadat Agathe afscheid had genomen van de kinderen, zette hij Nathan op zijn nek en pakte hij Willa's hand vast, om zo naar het huis van zijn moeder te lopen. Zijn moeder vond het uiteraard geen probleem om een weekje op de kleintjes te passen en vond het stiekem zelfs wel gezellig. Nadat hij afscheid had genomen van zijn kinderen, liep hij opgelucht terug naar zijn huis toe.

Agathe kuste haar man liefdevol terug, maar besteedde vooral tijd aan het afscheid nemen van haar tweeling. Ze kuste ze beide op hun kruin en gaf ze beide een zachte knuffel. Vooral Nathan was nogal van de kusjes en knuffels. Het was ongelooflijk aandoenlijk. Uiteindelijk liet ze ze los en bleef ze haar gezin glimlachend nakijken vanuit het keukenraam. Daarna ging ze zelf aan de slag met het inpakken. Ze moest er iedere keer weer goed over na denken wat ze aan kleding mee nam voor een bezoek aan het hof. Ze moest de etiquette nog altijd respecteren, vond ze. Gelukkig had ze nog twee donkere japonnen in de kast hangen. Toen de donkere stof door haar handen gleed, ging ze echter moedeloos op het bed zitten. Ze kon het nog steeds niet bevatten dat Gytha en Thom dit overkomen was.

Dorian liep naar de stallen toe, voordat hij weer naar Agathe ging. Hij gaf de paarden wat extra te eten, zodat ze de volgende dag op volledige sterkte zouden zijn. Daarna betrad hij hun huis weer en vond hij Agathe in hun slaapkamer. 'Mijn moeder vond het heel gezellig om ze een weekje bij haar te hebben. Ze had al allerlei plannen om te gaan doen,' lachte hij zachtjes, waarna hij naast haar ging zitten op bed. 'Ik denk dat je zuster je onwijs dankbaar gaat zijn dat je komt.' Liefdevol drukte hij een kus op haar wang, waarna hij ook zijn eigen spullen uit ging zoeken. Hij zou de komende dagen alleen maar reizen als hij op en neer zou gaan, dus ging hij meer voor comfortabele en warme kleding dan formeel.