Het Huis van de familie Barnes

'We kunnen hier ook wel even blijven, maar gewoon niet al te lang. En waarom wou er voor David en Gregoire moeten zijn? Om hen te laten zien dat we je titel en plichten nog steeds respecteren. We moeten David een goed beeld van ons laten zien en we moeten vooral geen stomme dingen doen. Niet in het eerste jaar van ons huwelijk.' Hij prikte wat eten aan zijn vork en nam er een hap van. Het was nog net zo lekker als vroeger, maar het was ook totaal anders dan wat Agathe gewoon was om te eten.

Agathe knikte en liet zo blijken dat ze begreep waar hij op doelde. Ze had die taken en plichten nooit fijn gevonden, maar ze wist dat ze geen keus had. 'Oke.' zei ze zacht en at toen wat van het eten. Het zag er voor haar vreemd en onbekend uit, maar de smaak was heerlijk en uiteindelijk genoot ze er van. Ze glimlachte naar Dorian en legde haar hand kort op zijn been. Het was goed dat hij zo helder dacht over wat ze wel en niet konden doen. Bij Agathe schoot dat er nog wel eens bij in.

'Ik ben blij dat je het begrijpt,' zei Dorian gemeend en at langzaam verder, terwijl hij afwachtend naar Agathe keek. Ondertussen waren de andere bewoners ook weer bij ze komen zitten en de kinderen knielden voor de lage salontafel neer met hun bordjes op de tafel. Hij legde zijn hand op de hare die op zijn been lag en glimlachte terug. 'Vind je het lekker?' vroeg hij met zachte stem en keek haar nieuwsgierig aan.

'Het is heerlijk.' antwoordde Agathe enthousiast en dat vertelde ze zijn moeder ook. Ze at van het bord dat Dorian volgeschept had todat ze het echt niet meer op kon. Langzaam probeerde ze het laatste beetje nog op te krijgen, maar uiteindelijk schoof ze haar bord met een verlegen blik aan de kant. Te veel eten deed haar nooit goed, hoe lekker ze het ook vond. Ze wachtte geduldig tot de rest ook klaar was en luisterde ondertussen naar wat gesprekken.

Het eten was echt goed, maar ook vertrouwd. Het was Dorian's lievelingseten geweest toen hij jong was en hij had zo'n idee dat zijn moeder dat niet toevallig vanavond op het rooster had staan. Dorian was een grote man, dus nadat hij zijn eigen bord op had gegeten, at hij de restjes van het eten van zijn vrouw op en liep toen naar de keuken om wat bij te scheppen. Snel ging hij weer naast haar zitten en at verder. 'Je bent verstandig,' fluisterde hij in haar oor en glimlachte trots.

Agathe keek geamuseerd toe hoe de kinderen met hun eten speelden toen ze geen trek meer hadden of als ze iets niet lusten. Met diezelfde blik keek ze hoe Dorian van zijn eten genoot. Ze noteerde in haar gedachten dat ze iets soortgelijks klaar moest proberen te maken als ze terug gingen. Of misschien moest ze dít recept aan Dorians moeder vragen. Hij at dit namelijk zo te zien veel liever dan haar probeersels of de uitgebreide diners die zij gewend was. Ze glimlachte omwille van Dorians woorden en gaf hem een kneepje in zijn hand, meer niet. Ze was altijd nog wat verlegen met hem in het bijzijn van anderen.

Na het eten ging de gezelligheid in het huis Barnes nog een tijdje door. Toen Dorian zag dat Agathe er vermoeid uit begon te zien, vertelde hij zijn moeder dat ze vroeg zouden gaan slapen. Na van iedereen afscheid genomen te hebben, nam hij Agathe mee zijn kamer en maakte zichzelf klaar om te slapen.

Agathe nam maar passief deel aan het uitbundige gelach en de vrolijke gesprekken. De reis eiste nu pas zijn tol. Ze wilde Dorian nog niet weg halen bij zijn familie, maar ze wist toch wel dat ze hem niet tegen kon houden. Bovendien was ze dankbaar dat hij met haar mee ging. Ze bedankte iedereen en volgde Dorian toen naar boven. Daar trok ze haar nachtjapon aan, borstelde ze haar haren en gebruikte haar kruidencrème. Gewoon haar dagelijkse ritueel. Toen ze klaar was stond ze op en glimlachte vermoeid naar haar man. 'Dat was me een dag.'

Terwijl Agathe bezig was met zich klaar te maken voor de nacht, pakte Dorian de laatste spullen uit en doorzocht ondertussen nog wat lades om te zoeken naar oude spullen. Uiteindelijk trok hij ook zijn kleding uit en glimlachte hij naar Agathe. 'Dat klopt. Maar het was ook een mooie dag. Ik ben blij dat mijn familie je nu heeft leren kennen.' Zacht drukte hij een kus op haar lippen en begeleidde haar naar het bed toe. Daar kropen ze snel onder de dekens en sloeg Dorian zijn armen om zijn vrouw heen. 'Slaap lekker, liefste vrouw.'

Agathe glimlachte instemmend en kroop naast Dorian het bed in. Het hout kraakte onder hen, maar ze voelde zich veilig in zijn armen en ze kroop zo dicht ze kon tegen hem aan. 'Ik houd van je, Dorian. Welterusten.' Ze kuste hem nog één keer zacht en sloot toen haar ogen om al snel in een diepe en rustige slaap te vallen.

Nieuw

Na alle drukte en chaos in het Zuiden te hebben doorstaan waren Dorian en Agathe naar het Noorden getrokken met de familie Storm. Agathe had haar zusje niet de hele weg alleen af durven laten leggen én ze was maar al te blij met een plan dat Dorian had voorgesteld. Ze konden een tijd spenderen bij zijn familie en ondertussen naar een huis zoeken. Daarom waren ze al een tijdje onder de pannen bij Moeder Barnes. Agathe had de hele familie goed leren kennen en had zelfs nog wat kookkunsten opgestoken van haar nieuwe 'zussen'. Ondertussen was haar buik langzaam aan het zwellen. Ze had nu al het gevoel dat ze op klappen stond, terwijl ze volgens de geneesheren nog een hele tijd moest. Maar haar kindje dacht daar anders over. Met samen geknepen ogen en haar kaken op elkaar geklemd hield ze zich aan het aanrecht staande. 'O nee, Dorian!'

Dorian had de pijpen van zijn shirt opgerold en stond met zijn handen in het sop om de borden en koppen af te wassen. Zo nu en dan gaf hij er eentje aan Agathe, zodat ze deze kon afdrogen. De laatste weken waren geweldig geweest: hij kon tijd doorbrengen met zijn familie én vrouw. Ondertussen was hij ook druk op zoek naar een huis. Hun oog was gevallen op enkele huizen en het zou niet lang duren, voordat ze de knoop moesten doorhakken. Daarnaast was het ook een fijn gevoel om in het Noorden te zijn en dus dichtbij de familie Storm. De belofte die hij aan Tobias had gemaakt was hij nog niet vergeten. Dorian keek met een ruk op bij de woorden van Agathe en nog met natte handen hield hij hij overeind. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij geschrokken.

Agathe hield haar adem in toen een steek door haar lichaam schoot. Het was maar goed dat Dorian haar vast hield, want het koste haar moeite om op haar benen te blijven staan. Net zo snel als de pijn gekomen was, verdween deze weer. 'Ik- Geen idee.' Geschrokken keek Agathe haar man aan en legde ze een hand op haar buik. 'Het is weer weg,' vertelde ze onzeker terwijl ze naar een stoel waggelde. Haar fragiele lichaam was helemaal niet gebouwd om zoveel extra gewicht te dragen. Al een aantal dagen kon ze niet langer dan een paar uur blijven staan. Anders begon ze last van haar rug te krijgen of haar gezwollen voeten. 'Het is vast niets.'

Dorian hield haar nog even bezorgd vast, maar liet haar toen naar de stoel lopen. Bedachtzaam bekeek hij haar, terwijl zijn ogen extra lang op haar buik gefixeerd bleven, en uiteindelijk knielde hij voor haar neer. 'Ik laat je ook veel te veel lopen en staan,' murmelde hij, waarna hij voorzichtig haar handen vast pakte. Zijn moeder en zusters hadden nooit van opgehouden geweten tijdens hun zwangerschappen en hielden dan ook geen rekening met het zwakkere gestel van Agathe. Zelfs hij meende dat hij te weinig rekening met zijn vrouw en haar extra last had gehouden de laatste tijd. 'Neem de komende tijd meer rust, Agathe. Je neemt zoveel huishoudelijke taken op je schouders.' Hij keek haar met een kleine glimlach aan en kuste daarna haar handen.

'Dorian, dat doe jij niet. Daar kies ik zelf voor.' Agathe glimlachte naar Dorian en leunde voorzichtig tegen de rugleuning aan. Ze wreef haar vermoeide voeten over elkaar en keek toe hoe Dorian voor haar knielde. 'Maar ik vind het fijn om die taken te kunnen en mogen doen.' Ze wist dat Dorians zussen haar maar raar vonden dat ze dit allemaal zo waardeerde. Ze haalde plezier uit het afwassen en het vegen, omdat ze zulke dingen nooit had hoeven doen. En natuurlijk hoorde je niemand klagen dat ze dat soort klusjes deed. Agathe boog naar Dorian toe en drukte een kus op zijn voorhoofd. 'Maak je niet te veel zorgen, oke?' Juist op dat moment kwam de volgende steek weer op zetten en kneep ze hard in Dorians handen.

Dorian sloot zijn ogen bij haar kus en glimlachte ditmaal overtuigender. 'Als je eenmaal de bevalling doorstaan hebt, dan mag je voor mijn part de hele dag klusjes in huis doen. Maar neem nu je rust… nu het nog kan.' Hij knipoogde, legde kort zijn hand op haar buik en wou weer opstaan, toen hij haar opnieuw zag samentrekken. Dorian wist niets over zwangerschappen en bevallingen, dus keek hij haar bezorgd en besluiteloos aan, terwijl hij haar hand stevig vast hield en weer voor haar neer knielde. 'Misschien weet mijn moeder wel wat er aan de hand is.' Hij riep van zijn moeder vanuit de andere kamer en ze kwam er al snel aangesneld. Ze vroeg Agathe om te beschrijven wat ze voelde.

Agathe wilde tegenstribbelen en zeggen dat ze de rust niet wilde. Die had ze al jarenlang gehad. Nu kon ze eindelijk dingen ondernemen. Maar ze begreep wat Dorian bedoelde en bleef zwijgend op haar stoel zitten tot ze die steek voelde. Agathe poogde de pijn te omschrijven aan Nathalie maar ze hoefde niet veel te zeggen of de ogen van Dorians moeder werden groot. 'Wat- Is er iets?' De pijn beangstigde haar. Haar miskraam stond nog in het geheugen gegrift. De woorden 'je gaat je kindje krijgen' waren daarentegen ook niet erg geruststellend. Ze pakte Dorians arm vast en schudde haar hoofd. Het was nog veel te vroeg.

Dorian slikte moeizaam na de woorden van zijn moeder en keek zijn vrouw met dezelfde wanhopige blik aan. Peinzend beet hij op de binnenkant van zijn wang en stond daarna op, om zwijgend naar de andere kamer te lopen. Daar begon hij als vanzelf zijn zussen op te trommelen: er waren vroedvrouwen nodig, dekens en warm water. Twee zussen boden zich aan - ze hadden al eerder kinderen op de wereld gebracht - en zijn andere zussen probeerde hem gerust te stellen. Zolang de vruchtvliezen nog niet waren gebroken, zou Agathe nog niet bevallen. En het gebeurde wel vaker dat kinderen te vroeg werden geboren, maar toch gezond waren. Na diep adem gehaald te hebben, liep hij weer de keuken in en knielde hij weer voor Agathe neer. 'Het komt allemaal goed. Mijn zusters, mijn moeder en ik zullen de hele tijd bij je blijven.'

Agathe bleef rusteloos zitten terwijl het huis om haar heen in beweging kwam. Ze verzekerde haar schoonmoeder dat ze zich oké voelde en dronk wat van de aangeboden thee. Ze pakte Dorians hand vast toen hij terug was en drukte er een kus op. 'Ja, natuurlijk.' Bang, maar gefascineerd wreef ze over haar buik met haar vrije hand. 'Zou je Iwone en Gytha bericht willen sturen? Misschien kan Iwone helpen. En Gytha- Misschien kan ze komen.' Agathe had altijd gedacht dat ze omringd door familie zou bevallen. Het liefst met haar moeder aan haar zijde, maar nu was er slechts de familie Barnes. Het was voor het eerst dat ze verlangde naar haar thuis naar Gregoire en David, moeder, de kleintjes, en haar vader.

Dorian schoof er een stoel bij en ging naast Agathe zitten, waarna hij zijn vrije arm om haar heen sloeg en haar hand stevig vast hield. 'Ik zal Gytha en Iwone een bericht sturen. Ik weet zeker dat ze allebei willen komen om je te steunen.' Liefdevol drukte hij zijn lippen op haar slaap en keek daarna zijn moeder aan. Ondanks zijn eigen gevoel van onvermogen las hij op zijn moeder's gezicht een gevoel van zekerheid en vertrouwen af. Het was dezelfde blik die hem al zijn hele leven gerust had gesteld. 'Ik vind het vervelend dat je nu niet bij je familie kan zijn,' verzuchtte Dorian, terwijl hij een hand door zijn haren haalde. Het zou een opluchting zijn als Gytha op tijd bij de bevalling kon zijn.

Agathe legde glimlachend haar hoofd tegen haar man zijn schouder. 'Dat zou fijn zijn, dank je.' Ze legde haar armen rond Dorian en glimlachte afwezig. Het was nog moeilijk voor te stellen dat ze een moeder zou worden en Dorian een vader. Ze zouden een eigen gezin hebben. 'Het is niet erg. Ik ben bij mijn andere familie,' stelde ze hem gerust en glimlachte naar zijn moeder. 'En ik ga mijn eigen familie krijgen,' voegde ze daar gelukzalig aan toe.

Dorian gleed met zijn hand door haar haren en bekeek ondertussen haar gezicht. Er was enige angst af te lezen, maar ook de opwinding en het geluk dat hij voelde. Ze zouden eindelijk de familie worden die ze al zo lang wilden zijn. 'Laten we je eens naar een comfortabelere stoel brengen. Kan je lopen?' Hij was al opgestaan en stond klaar om haar te tillen. Het was moeilijk om te begrijpen wat ze voelde en waar nu opeens haar grenzen lagen. Hij had de meeste zwangerschappen van zijn zusters niet meegemaakt en dit was dus de eerste keer dat hij er eentje van dichtbij zou zien.

Agathe knikte. 'Ik zou graag willen lopen. Het voelt niet goed om zo stil te zitten. En de buitenlucht doet me vast goed.' Ze pakte Dorians arm vast om overeind te komen en hield eveneens haar schoonmoeders hand vast. Ze kreeg een mantel om haar schouders gehangen en werd toen naar buiten geleid. Misschien konden ze de bewakers die ze mee had gekregen van haar broer wel naar het dorp laten rijden waar Iwone aan het werk was. Agathe voelde de koude lucht op haar wangen. Het was ondertussen echt winter aan het worden, maar dat vond ze helemaal niet erg. Het was verfrissend voor nu. 'Vertel me nog eens over het huis dat je laatst hebt bekeken,' vroeg ze Dorian in de hoop dat het haar zou afleiden van de pijn en spanning.

Dorian hield zijn vrouw stevig vast en liep samen met haar naar buiten. Hij gebaarde dat zijn moeder beter binnen kon blijven en de noodzakelijke spullen voor de bevalling kon klaar maken. Buiten was het donker door de schaduw die over het dorp was gevallen en de lucht was koud door de naderende winter. Dorian sloeg wat steviger de mantel om Agathe's schouders en legde zijn arm om haar middel om haar te ondersteunen met het lopen. Ze merkte vast niet eens hoe onstandvastig ze stond. Dorian schraapte zijn keel, terwijl hij haar begeleidde naar een omgevallen boom, zodat ze daar op konden zitten. Een glimlach ontstond op zijn gezicht. Hij vertelde haar over de grote tuin die het huis bezat en de ruimte die ze zouden hebben. Het was niet te groot, maar ook niet te klein. Het huis stond net buiten een dorpje, zodat ze enige privacy zouden hebben. Daarnaast was er ook een school in de buurt.

Agathe was gaan zitten en luisterde aandachtig naar de woorden van haar man. Het klonk hemels, de plek die hij beschreef. Ze verbeeldde zichzelf er met hun kinderen. Ze zou diners organiseren voor de families en vrienden. Maar ze zou er vooral rust krijgen. 'Ik wil hem of haar vernoemen naar mijn vader.' Ze hadden al eerder gespeculeerd over namen, maar ze had nog niet expliciet gezegd dat ze haar vader wilde eren. 'Maar misschien zouden we ook jouw familie in de naam moeten verwerken.'