Huis van de familie Mattiries

-

Arutha stond op het balkon van hun veel te grote huis en keek zo over de stad heen, die een stuk verderop lag. Enkele weken geleden waren ze officieel de royale familie van het Oosten geworden, tot ongenoegen van hun volk én de andere families. Zijn handen klemden zich stevig rond de balustrade en gefrustreerd ademde hij diep in en uit. Hij begreep niet waarom zijn broer en zus zo op macht belust waren: ze hadden alle drie met eigen ogen kunnen aanschouwen wat voor gevolgen dat had.

Adelaide had zich laten baden in de heerlijkste oliën met de machtigste geuren en liep nu met natte haren en gehuld in een zijden japon de kamer van haar tweelingbroer in. Ze vond hem pas op het balkon en leunde met een glimlach tegen de deurpost terwijl ze hem bekeek. 'We hebben prachtig uitzicht, vind je niet?' Ze hadden deze pas net betrokken. Hiervoor woonden ze in de stad tussen het lawaai en de stank. Het had natuurlijk ook zijn voordeel om in de bedrijvigheid te leven, maar Adelaide vond dat dit meer bij hun nieuwe positie paste. 'Ik miste je vanochtend bij het ontbijt.'

Arutha keek niet op, toen zijn zus ook het balkon betrad, en bij haar vraag haalde hij onverschillig zijn schouders op. 'Dat is dan ook het enige positieve van dit huis,' mompelde hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij had nog steeds zijn kleding aan die hij altijd tijdens zijn gewoonlijke wandeling droeg. Het contrasteerde met de prachtige japon die zijn zuster droeg. 'Ik heb op mijn paard de omgeving afgezocht. Heb je al gemerkt dat onze buren minimaal enkele kilometers verderop wonen?' opperde hij met enkele spot. Door hun gevaarlijke positie moest ze wel afgelegen leven.

'Het enige positieve?' vroeg Adelaide zich kritisch af. Zij zag er veel meer voordelen en vooral ook potentieel in. Ze konden zichzelf optimaal verdedigen. Ze konden hier mensen uitnodigen zonder dat de stad er binnen een dag van af wist. Ze hadden iets waarmee ze hun aanzien en hun rijkdom konden profileren. 'Ik zie daar het probleem niet van. Ik werd al die mensen die steeds maar om gunsten kwamen toch beu. Nu kost het ze meer moeite om even langs te komen. Ze mogen weten dat je niet zomaar met een Mattiries kunt spreken.'

Arutha draaide zich om naar zijn zus en schudde ongelovig zijn hoofd. 'En nu zit opgescheept met enkel jou, Alistair en onze bedienden.' Hij besloot er maar niet verder op in te gaan en op een ander onderwerp over te gaan. Adelaide zou het toch nooit begrijpen, laat staan wíllen begrijpen. 'Dus, ik hoorde dat we binnenkort naar het Zuiden gaan. Op wie ga je deze keer je avances richten?' pestte hij haar met een knipoog.

Adelaide ging met haar vingers door haar natte haar en scheidde zo de plukken in enkele lange strengen. 'Je doet alsof dat zo'n grote ramp is.' Met een kleine glimlach keek ze Arutha aan en zuchtte vervolgens. Ze had graag feesten gehouden of gezelschappen uit willen nodigen, maar daar Alistair dan weer tegen. 'Ik ben nog steeds niet uitgespeeld wat David betreft, maar anders is daar altijd nog zijn jongere broer én natuurlijk zijn de opvolgers uit de andere families ook niet mis. Edmund Rabbion, Devon Storm-' Ze trok een wenkbrauw op naar Arutha die er maar een grapje van maakte. 'Ik neem dit erg serieus.' Ze had maar al te goed door dat ze zo als vrouw pas écht een stem had als ze aan een man vast zat. Adelaide had een invloedrijke man nodig.

Arutha stopte met lachen en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen verbaasd aan, toen ze zo serieus sprak over haar uithuwelijking. Arutha liep rustig naar een stoel toe op zijn balkon en nam plaats. Voorovergebogen keek hij zijn zus aan. 'Adelaide, ik-' Hij zweeg en leunde achterover met een zucht. 'Ik gun je zoveel meer dan één of andere man die je nauwelijks kent. Een man waar je niet van houdt!' Zijn wangen werden rood van opwinding en al snel was hij weer opgestaan, om over het balkon rond te lopen. 'Ik háát het hoe Alistair je in al dit gedoe heeft getrokken. Vroeger was je niet zo!'

'Ach, houd me niet voor de gek, Arutha. Wie trouwt daar nog voor?' Nu was het haar beurt om spottend te spreken. Ze legde haar handen op de balustrade en keek naar de stad. 'Alistair bepaalt dit niet voor me, ik wil dit zelf. Dat probeer ik je al zo lang duidelijk te maken! Het is mijn eigen keus.' Hij moest niet denken dat Alistair zoveel invloed op haar had, ook al - als ze het al durfde toe te geven - was dit wel zo. Ze had altijd gedacht dat hun oudste broer wel wist wat goed voor hen was en nog specifieker voor haar. 'Hoe was ik dan vroeger? Ik ben helemaal niet anders,' beaamde ze. Er had wel degelijk een verandering opgetreden sinds de dood van beide ouders, maar die zag ze zelf al niet meer.

Arutha had zich in een ruk omgedraaid en wees naar zichzelf. 'Ik, Adelaide! Ik wil trouwen voor de liefde!' Het was pijnlijk om te zien hoe zijn broer en zus waren veranderd na de dood van hun ouders. Hij hield van ze, maar wist niet hoe hij ze in kon laten zien dat macht en geld niet álles was. 'Vroeger nam je genoegen met wat je had! Nu wil je dat alles groter, mooier en flamboyanter wordt dan dat het is! En natuurlijk is het niet erg om een mooier leven te wensen dan dat je hebt, maar in ons geval is dat níet nodig!'

Adelaide schrok niet van uitbarsting. Arutha was op dat gebied altijd al veel gepassioneerder geweest. Ze waren elkaars spiegelbeeld en tegengestelde tegelijkertijd. Met een zucht krulde ze een pluk haar rond haar vinger en sloot ze kort haar ogen. 'Arutha, wat is er zo slecht aan mijn wil om iets te zeggen te hebben in deze wereld? Dat mensen naar míj luisteren. Dat gebeurt niet als ik in oude japonnen met het vuil onder mijn nagels voor het volk sta. Dít is waar ze naar luisteren.' Ze wees naar haar prachtige stof en naar het indrukwekkende interieur van hun villa. Nogmaals slaakte ze een zucht en knielde toen voor haar broer neer. 'Dit is wat er nodig is om dit land straks grondig aan te kunnen pakken.'

Arutha liet zich vallen op een stoel en wreef met zijn hand over zijn pijnlijke voorhoofd. Het was waanzin om de waarheid in Adelaide's hersenen te praten - ze zou toch niet luisteren. 'Waarom zouden de mensen naar jóu moeten luisteren? Wat voor goede ideeën heb je voor Tarth? Een échte leider zou niet in een gigantisch huis gaan wonen, terwijl de helft van zijn bevolking honger lijdt!' Hij wendde zijn gezicht af, toen ze voor hem neerknielde, en beet gefrustreerd op zijn vuist. 'Nou, de rebellen willen blijkbaar niet naar dít luisteren!' zei hij, terwijl hij naar hun huis en naar haar jurk gebaarde.

Adelaide wendde eveneens haar blik af en klemde haar kaken stevig op elkaar. Als zij en Arutha een meningsverschil hadden, dan hadden ze er meteen een van immense grootte. Ze hield zich enkele tellen stil en keek toen pas haar broer weer aan met een paar felle ogen. 'De rebellen kennen ons niet. Ze zijn de Halleys gewend en de Rabbions en de Storms, niet ons. Ik zorg wel dat ze naar ons gaan luisteren. Ik wind ze om mijn vinger, dat zweer ik je!' Geagiteerd kwam ze overeind en ijsbeerde ze over het balkon. Die rebellen waren haar al tijden een doorn in het oog. Enerzijds maakte het het voor hen makkelijker om een voet tussen de deur te zetten. Zo hadden ze de positie van leiders in het Oosten bereikt, maar ze kwam verdomme maar niet verder!

Arutha klemde ook zijn kaken op elkaar en richtte nu wel weer zijn blik op zijn zus. Hij kon niet geloven dat iemand zo naïef kon zijn! 'Wij verschillen niets van de Halley's, Rabbions of Storms. We wonen in dezelfde grote huizen, willen dezelfde macht, doen niets voor ons volk.' Arutha liep naar Adelaide toe en pakte dwingend haar arm vast. Met grote, bezorgde ogen keek hij haar aan. 'Adelaide… Je praat nu over de rebellen die de kóning hebben gedood en niet zullen aarzelen om iedereen die in hun weg staat te doden! Besef dat nou eens, verdomme! Zal ik alvast maar een afspraak voor je regelen?' Hij gooide zijn handen in de lucht en liep zijn vertrek in.

'Er is één heel groot verschil tussen hen en ons, Arutha. Wij hebben verdomme gewerkt voor deze positie! Zij zijn geboren en krijgen de titel en hun naam meteen. Weet je nog een paar jaar terug toen niet rond kwamen? Toen niemand onze producten afnam? We zijn daar over heen gekomen omdat we weten wat werk is. Zij doen altijd maar hetzelfde, wij bereiken nog eens wat.' Ze stonden weliswaar met z'n drieën tegenover drie eeuwenoude families, maar Adelaide vond dat zij evenveel waard waren. 'Bedankt voor jouw vertrouwen in mijn kunnen.'

'Hoe hard hebben we nou écht voor deze positie gewerkt, Adelaide?! Het is niet dat we van de laagste ladder tot de hoogste hebben gewerkt. En als we al tot deze positie zijn gekomen, hebben we het meest te danken aan onze ouders!' Hij kneep zijn handen in elkaar en haalde diep adem. 'Ze zullen ons niet waarderen voor ons ''werk'', als we de bevolking niet eens gaan helpen. Wie weet, als we eens in de zoveel tijd wat van onze rijkdom geven aan de bevolking, misschien willen de rebellen dan eens een gesprek met ons voeren?'

Adelaide zwaaide haar natte haar over haar schouder en keek Arutha na die langs haar heen de kamer in gestormd was. 'Dat wéét ik. Maar zeg dat tegen Alistair! Hij laat mij niet eens in een straal van 5 meter bij de mensen komen. Ik wilde ziekenboegen bezoeken, de markt op gaan, mensen begroeten in Tyrosh, maar hij liet het me niet doen.' Het was al een wonder dat ze op dat paard had mogen zitten toen ze eigenlijk de stad zouden verlaten. Ze moest zichzelf inderdaad laten zien aan het volk.

Arutha keek zijn zus aan en knikte. Daar had ze wel een punt: hij had dan wel allemaal mooie plannetjes, hij had ze nog niet durven voorstellen aan Alistair. 'Ik ga wel naar hem toe om te eisen dat we meer contact gaan hebben met het volk. Anders vrees ik dat we binnenkort de rebellen voor onze deur hebben staan.' En hij wou juist een confrontatie vermijden. Bewonderend keek hij zijn zus aan. Hij had niet verwacht dat ze al die plannen zou hebben. 'En probeer een keer zijn bevel te negeren!'

'Je gaat niet alleen. We kunnen dit beter samen aankaarten. Hij weet dat als we tegen hem samen spannen hij toch niets meer te zeggen heeft.' Adelaide glimlachte kort en bescheiden naar haar broer. 'Dat deed ik, tijdens de afsluiting van het havenfeest. Ik zat op dat paard ook al had hij het me verboden, maar jij had het mij óók verboden.' Ze keek Arutha veel betekenend aan en ging toen op een fauteuil zitten. Ze sloeg haar benen over elkaar en plukte een druif van de fruitschaal. 'Er zijn plannen om ook naar de bijeenkomst in het Zuiden te gaan, is het niet?'

Arutha knikte als belofte dat ze samen zouden gaan. Adelaide kon hun broer veel beter overreden dan Arutha, dus hij had haar zeker nodig. Arutha rolde geërgerd met zijn ogen en stond op, om voor hen beiden een glas wijn in te schenken. 'Dat gaat om een páárd, Adelaide, en was aan het begin van een aanslag. Kom niet aan met van die nonsens voorbeelden.' Hij ging op een fauteuil naast haar zitten en dronk van zijn wijn. 'Ja, Alistair had het daar enkele dagen geleden over. Het gaat blijkbaar over de rebellen, dus zijn we erg gewenst op de vergaderingen.'

Adelaide rolde met haar ogen, iets wat ze alleen deed in het bijzijn van haar broers. Ze pakte het andere glas wijn en draaide het voorzichtig rond waarna ze een klein slokje nam. 'Dat is fijn. Ze zullen ons meer en meer om hulp moeten gaan vragen. Of in ieder geval naar ons geld.' Ze bekeek haar blote voeten en haar zorgvuldig gelakte nagels. 'Ik ben benieuwd wat David van plan is te gaan doen. Er zal niet veel gebeuren als ze de rebellen niet benaderen.'

Arutha dronk geconcentreerd van zijn wijn en keek ondertussen zijn zus aan. 'En ze willen naast onze hulp en geld natuurlijk ook informatie. De grootste brandhaarden zitten natuurlijk hier in het Oosten.' Toch had Arutha - naast de aanslag - nog nooit de rebellen van dichtbij gezien. Maar de verhalen zeiden genoeg, al had hij het idee dat alles erger werd gemaakt dan dat het was. Het waren vast wat boeren met wapens. 'Ik ben ook benieuwd wat David gaat doen. En hopelijk bespreekt hij zijn plannen eerst met ons, voordat hij tot actie gaat,' zei Arutha nukkig.

'Precies. Ze zullen wel eerst met ons moeten overleggen. Dit is nu het gebied van de Mattiries.' Adelaide zette haar glas weg en leunde naar achteren. Haar haar begon nu langzaam aan droog te worden, dus vlocht ze de strengen in een lange vlecht zodat haar haar uit de weg bleef. 'Maar ze zullen nu niet met hele delegaties komen. Het zal een uitgedunde groep zijn. Alleen de oudste broers, de landheren en natuurlijk soldaten als versterking en bewaking.' Dat was een grote teleurstelling voor Adelaide. Er zouden dit keer geen grootse ballen worden georganiseerd waar ze indruk kon maken op jan en alleman. Ze moest zich proberen te laten zien tussen en tijdens de vergaderingen.

Arutha zette ook zijn glas neer op de tafel en keek naar Adelaide, terwijl ze haar haren aan het vlechten was. 'Ook al ben ik het niet eens met alles wat je zegt, daar heb je wel een punt. Ik wil niet dat de families zomaar dingen gaan doen in óns gebied. Dat zijn we onze bevolking verschuldigd.' Hij trok een wenkbrauw op en moest lachen. De positie van Adelaide stond niet in het rijtje dat ze opnoemde. Toch stond ze er waarschijnlijk op dat ze mee zou gaan. 'Misschien blijf ik wel in het Oosten. Dan kan ik het hier allemaal in de gaten houden.'

'Oh-' Verrast keek ze op naar Arutha. Adelaide ging niet snel zonder haar broer op pad. Of in ieder geval was ze nooit ver van hem vandaan. 'Dat zou zonde zijn, maar het is jouw beslissing.' Zelf had ze al besloten dat ze koste wat kost mee zou gaan of Alistair het er nou mee eens was of niet. Ze had zo al haar plannen. 'Wie weet loop je dan een potentiële geliefde mis,' plaagde ze haar broer met een glimlach. Grinnikend pakte ze haar wijn er weer bij en sloeg ze het goedje achterover.