Verblijfplaats van de familie Mattiries

-

Arutha zat op een stoel in de gemeenschappelijke kamer van de familie Mattiries. Zijn blik stond ernstig en langzaam wreef hij met zijn duim over zijn kin. Over een paar dagen zouden de festiviteiten losbarsten in het Noorden en zij zouden erbij zijn. De nieuwe adellijke familie uit het Oosten. Abrupt stond hij op en begon te ijsberen door de kamer. Wat zou zijn vader gedaan hebben? Zou hij hebben ingestemd met het verdrag met David dat zij nu de leidende familie in het Oosten zouden worden?

Alistair lag in een warm bad en liet een van de meisjes zijn schouders stevig masseren. Van al dat paardrijden kreeg je nou eenmaal last van je rug en ook vond hij de aandacht niet erg. Toen ze klaar was, bedankte hij haar vriendelijk en stuurde hij haar weg, zodat hij zichzelf kon afdrogen en in een stel schone kleren kon hijsen. Kort bekeek hij zichzelf in de kleine spiegel en liep rustig naar het gemeenschappelijke vertrek toe, waar hij zijn jongere broer Arutha vond. 'Arutha, wat ben je onrustig?' constateerde hij, nam plaats op een grote stoel en pakte een appel uit een mand op de tafel.

Arutha keerde zich om, toen zijn broer het vertrek had betreden, en haalde in een hopeloos gebaar zijn schouders op. 'Vind je het gek, Alistair? Over paar dagen treden we Tyrosh binnen, onaangekondigd, laat staan uitgenodigd, en delen mee dat wij nu de heersers van het Oosten zijn.' Hij zuchtte en zakte neer op dezelfde stoel waar hij eerder in had gezeten. 'En ik ben allergisch voor vis!' voegde hij er nog wanhopig aan toe, terwijl hij zijn broers voorkomen peilde.

Alistair trok zijn linker wenkbrauw op en liet de appel in zijn handen ronddraaien. 'Iets in jou toon zegt me dat je niet blij bent met onze nieuwe taken.' merkte hij op en nam een grote hap uit de appel. 'Mm- je zou juist blij moeten wezen met de nieuwe mogelijkheden die we krijgen. Denk na, zodra wij het Oosten in onze macht hebben...' Hij slikte de appel door. 'is de rest een makkie.' zei hij schouderophalen en keek hem aan.

Arutha keek zijn broer met opgetrokken wenkbrauwen aan en moest toen hard lachen. 'Met welk leger?' grinnikte hij en pakte drie appels, om er klunzig mee te jongleren. 'Of wil je de quasi rebellen gaan gebruiken?' Hij stopte er al snel mee en keek zijn broer weer serieus aan. 'Waarom zou ik in godsnaam blij moeten zijn met onze nieuwe positie? Voor mij verandert er niets. Ik heb er geen enkel voordeel mee. Ja, we mogen luxe feestjes gaan bezoeken, maar of die nou zo spetterend zijn. En we hebben David die ons van alles beveelt.'

Met een diepe zucht stond hij op en gooide de half opgegeten appel naar buiten toe. 'Broertje, broertje, broertje toch. Je moet nog veel leren als het gaat om de politiek. Zie je, dit gaat niet enkel om chique feesten en dure kleding, dit gaat om macht en dat is precies wat we nodig hebben. Ze hebben het in onze schoot geworpen, beter konden we het niet krijgen.' zei hij met een cynische grijns op zijn gezicht. 'Daarbij, dat quasi-rebellen legertje is wel de reden dat we nu een nieuwe koning hebben, broertje. Dus wacht en zie.'

Arutha bleef onbewogen staan, maar voelde des te meer in zijn lichaam. De rebellen hadden de koning vermoord? Het waren hen die de aanslag hadden gepleegd? 'En hoe lang zal het duren voordat ze het hoofd van onze familie hebben gedood? Jij dus,' vroeg hij sarcastisch en nam een hap uit een van de appels die hij vast had. Alistair had altijd plannen, zijn hele leven al, maar meestal gebeurde er niets mee. Het was al een wonder dat ze de familie van het Oosten waren geworden. 'En hoe wil je die macht krijgen? We zijn nu enkel een marionettenfamilie van David.'

'Erg lang.' verzekerde hij zijn broertje en keek hem aan. 'Denk je nou werkelijk dat ze mij willen vermoorden als ik degene ben die hen helpt?' vroeg hij ongeloofwaardig. 'Als zij ons helpen met de macht, helpen wij hen. Zo simpel is het.' Hij schonk een mok vol wijn in en nam er een grote slok uit. 'Als je me niet gelooft, moet je geduld hebben. Je lieftallige tweelingzusje is het anders meer dan eens met me.' Als ze het voor elkaar zouden krijgen dat Adelaide met David kon trouwen, zaten ze gebakken.

Arutha beet op zijn lip, op het punt om zijn broer tegen te spreken, maar hij wist dat hij gelijk had. En wie hield hij nou voor de gek, natuurlijk wou Arutha ook macht hebben. Maar hij wou het liever niet delen met anderen. 'Denk je dat we de rebellen kunnen vertrouwen? Want als we eenmaal ze onder onze duim hebben en David vertrouwt ons, dan-dan...' Een glimlach verscheen op zijn gezicht en lachend luisterde hij naar Alistairs woorden over zijn tweelingzus. 'Ach, David is toch niets voor Adelaide? Kom op, gaan we nou zo ver dat we zelfs onze familieleden gaan gebruiken voor macht?' Ongelovig pakte Arutha zijn boek weer op en nam weer plaats in een stoel.

'Wat? Waarom niet? Ze hoeft hem enkel te laten geloven dat ze van hem houdt en dat ze het beste met hem voor heeft. En dan... op een onbewaakt moment, eindigt het leven van de koning tragisch. Je denkt toch niet dat ze het heel haar leven vol moet houden?' Dat zou hij haar niet aandoen, een leven lang samen met die kwal? Nee, dat was niets voor zijn jongere zusje. 'Vertrouw me nou maar gewoon, alles komt goed.'

Arutha moest het toegeven: de plannen van zijn broer waren wel indrukwekkend. 'Denk je echt dat Adelaide daartoe in staat is? Wat gebeurt er als ze echt voor hem valt? Daar al rekening mee gehouden?' Hij trok sceptisch een wenkbrauw op en richtte zijn ogen weer op zijn boek. Hij kende zijn zus nu al langer dan vandaag. 'En, je hebt Adelaide zo te zien al volop gebruikt in je meesterplan naar macht. Wat zijn mijn bevelen?'

'Ik wist niet dat je de smaak van je tweelingzusje zo slecht inschatte, Arutha.' lachte hij schamper en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ze zal niet voor hem vallen, en anders zorg ik er wel voor dat dat niet gebeurd.' Hij dacht toch niet werkelijk dat Adelaide voor zo'n dom wicht als David zou vallen? 'Oh jij mijn broertje, jou taken komen nog. Wacht maar af.' Zijn broer was slim, dat wist hij, hij zou hem helpen Evenfall binnen te vallen, een plan uitwerken, routes bedenken. Zijn glorieuze momenten zouden nog komen.

Arutha keek zijn broer met een veelbetekenende blik aan, likte toen onverschillig aan zijn vinger en sloeg zijn bladzijde om. Alistair zou hem nodig hebben en dat wisten ze beiden. Arutha maakte zich dus geen zorgen over de plannen. 'Het is niet de smaak die ik betwijfel, maar meer haar verlangen naar macht. En wie geeft er nou meer macht aan haar als het erop aan komt, David of wij tweeën?' Hij legde zijn benen over de leuning van de bank en zuchtte diep. 'Maar tot nu toe bevallen je plannen mij, broer.'

'Jullie hebben het over mij. Ik voel het gewoon.' Adelaide streek met een grote glimlach het vertrek binnen en gaf haar broers omstebeurt een kus op hun wang. 'Arutha wat frons je, zet die glimlach van je eens op!' Ze schoof zijn benen aan de kant, zodat ze zich naast hem op de bank kon zetten. Ze arrangeerde de rokken van haar uitbundige jurk en keek verwachtingsvol naar haar broers. 'Kom op, vertel, waar hadden jullie het over?' Adelaide werd door haar broers evenzeer bij hun plannen en de zaken van de familie betrokken, ook al was ze een vrouw. Ze eiste ook van hen dat ze volledig deel uitmaakte van hun kleine familie.

'Mijn lieftallige zuster.' zei Alistair met een grijns op zijn gezicht. Hij verwelkomde zijn jongere zus door een glas wijn voor haar in te schenken en deze aan haar te overhandigen. 'In jou gedachten hebben we het altijd over jou.' lachte hij en nam zelf weer plaats op de fauteuil. 'Over hoe we het rijk overnemen. David aan de kant schuiven, de jongere prinsen gevangenen maken en zelf de macht overnemen.' zei hij alsof het niets was en nam een slok van de wijn.

Arutha rolde als een klein kind met zijn ogen bij de opmerking van zijn tweelingzus en maakte gewillig plaats voor haar op de bank. 'Van plan om naar een feest te gaan, Adelaide?' vroeg Arutha met opgetrokken wenkbrauw en wees naar de extravagante jurk die ze aan had. 'Of beter gezegd, de koning te bezoeken?' Zwijgend hoorde Arutha de plannen van Alistair aan en pakte al snel zijn boek er weer bij. 'David doden, zul je bedoelen,' zei hij kalm, terwijl hij door las.

Adelaide nam de wijn met een glimlach aan van haar oudste broer en keek fronsend naar Arutha. Ze zag er altijd zo uit, althans, ze probeerde er altijd op haar best uit te zien. Maar ze had inderdaad deze keer iets speciaals aangetrokken, om het te passen. 'Vind je het niets?' vroeg ze haar tweelingbroer met een glimlach. Daarmee doelde ze niet alleen op de jurk maar ook op wat Alistair aan het plannen was.

'Doden, aan de kant schuiven... het komt allemaal op hetzelfde neer Arutha.' zei hij tegen zijn jongere broer en zette het lege glas met een klap op het kleine tafeltje neer. 'Je jurk is prachtige, Adelaide, maar we zijn hier niet om de laatste mode te bespreken. We zijn hier om onze plannen te bespreken en daar hebben we jou -' Hij wees naar zijn zusje. 'bij nodig.'

Arutha sloeg zijn boek met een klap dicht en legde zijn vrije hand op Adelaide's wang. 'Ik vind dat je er altijd prachtig uit ziet, Adelaide,' glimlachte hij en keek toen van zijn zus naar zijn broer en weer terug. Zuchtend liet hij zich weer in de kussens van de bank vallen. 'Alistair heeft het plan om jou uit te huwelijken aan David, hem te doden en dan Tarth over te nemen.' Arutha bekeek onverschillig zijn nagels en grinnikte toen uit het niets. 'Jij bent de koningin in ons schaakspel, Adelaide.'

'Je moest eens weten wat de laatste mode voor invloed kan hebben op de resultaten die ik ga boeken,' vertelde Adelaide met haar zelfvoldane blik. Ze had in het Oosten al vele invloedrijke vrouwen om haar vinger gewonden met haar gevoel voor mode en zo had ze ze kunnen beïnvloeden op het economische en politieke vlak. Ze glimlachte dankbaar naar Arutha en nam een slok van de rode wijn. 'Die rol neem ik maar al te graag aan.'

'Dat zal vast Adelaide,' merkte hij op toen de begon over de invloeden van mode. 'mooi, dat is dan geregeld. Nu enkel David overhalen om met je te trouwen, al denk ik niet dat dat moeilijk gaat worden.' Alles wat hij in bed kon nemen, nam hij in bed en Adelaide was een mooie vrouw. Nadat hij die Noordelijke trut had gedumpt, was hij enkel veranderd zeiden vele. Alistair geloofde daar enkel niet veel van: zulk soort mannen veranderde nooit.

Arutha proestte kort van het lachen om Adelaide's woorden en dook weer in zijn boek. 'Hopelijk kan je David met je mode ook veroveren,' lachte hij en sloeg een bladzijde om. 'Jullie zullen er beiden altijd tip-top uit zien.' Hij keek zijn zus met een plagerige glimlach aan en vestigde toen zijn aandacht op Alistair. 'We hebben tijdens de festiviteiten ook een vergadering met David, niet waar? Dan kunnen we het huwelijk bespreken.'

Adelaide wimpelde de ongelovige woorden van haar broers af. Als ze haar niet wilden geloven, prima, zij wist wel beter. Net zoals iedere andere vrouw. Mannen hadden dat alleen nooit door. 'Weten we al of alleen David er zal zijn? Of zijn hele entourage? Anders wordt het wellicht moeilijker hem te overtuigen.' Nu twijfelde ze niet aan haar eigen charmes, maar de koninklijke familie kon de laatste tijd verschrikkelijk achterdochtig zijn vanwege de aanslag op de koning. Ach, wie nam het ze ook kwalijk?

'Zijn hele hofhouding zal wel achter hem aanhobbelen. Zeker na die aanslag van een jaar geleden. Hij is niet dom, dus alleen zal hij niet komen.' vertelde hij zijn zuster en broer. 'Maar maak je geen zorgen, de rest is geen probleem, het gaat enkel erom dat we David weten te overhalen. Hij is de koning, dus als hij akkoord gaat, is de rest geen probleem.'