De haven van Evenfall

Nieuw
--------------------------------------

Al een poosje had een jongeman vlak langs de kade gestaan, starend naar het water voor hem, diep verzonken in zijn eigen gedachten. Het was zijn bedoeling geweest opzoek te gaan naar wat gezelschap. Gewoon om even mee te kletsen, aan te horen wat hier in de laatste tijd gebeurd was en hoe de situatie er nu voorstond. En misschien, heel misschien, dat hij aan nieuwe contacten kon komen. Het geld van zijn laatste klus begon jammer genoeg op te raken. Jammer dat zoiets niet oneindig was, dan hoefde hij nu niet zo op zijn geld te zitten en uit te kijken met wat hij kocht. Een sterke wind van zee af bracht hem terug de realiteit in. Wat deed hij hier nou nog, een beetje zijn tijd staan te verdoen? Er waren meer belangrijkere dingen dan staan staren naar het o zo rustgevende water. Ja, rustgevend dat was het. Iedereen die dat zouden ontkennen was simpelweg harteloos of gevoelloos. Goed, dat was in zíjn ogen dan. Een zachte zucht rolde over zijn lippen, waarna hij zich een kwartslag omdraaide.

Morena had een tijdje staan kijken naar een onbekende jongeman die op de rand van de kade had gestaan. Zijn rug was naar haar toegekeerd en zijn blik op de zee gericht. Ze wist niet waarom ze hier stond, naar hem te kijken, maar iets aan hem trok haar. Wellicht zijn houding, zijn postuur misschien? Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet doorhad dat ze naar hem stond te staren en dat de jongeman omgedraaid was en haar dus kon zien. Snel herstelde ze zich en glimlachte ze naar hem. 'En wat doet een onbekende jongeman als jij hier bij in de haven?' vroeg ze zich nieuwsgierig af.

Vanaf het moment dat hij was omgedraaid, keek hij in de ogen van een jonge vrouw. Een seconde lang had Troy verrast gekeken. Hoelang had die daar al staan kijken? Veel maakte maakte het ook niet meer uit. Als ze wat van hem gewild had, dan was ze allang naar hem toegekomen. Of toch niet? 'Genieten van het rustgevende uitzicht,' antwoordde hij met een vriendelijke glimlach dat speelde rond zijn mond. Toch nog een gesprekje vandaag. Deze dag was lang niet zo slecht -eerder saai- dan dat hij eerst gedacht had. 'De rust die de zee je geven kan is haast... Onvoorstelbaar?' Dat was meer een vraag dan als een bevestiging. Was het wel de juiste benaming geweest? Het had best wel diep geklonken, bemerkte hij nu. Ach ja, niks meer aan te doen. 'Hoelang heb je daar eigenlijk gestaan?'

More ging naast hem staan en keek naar het uitzicht dat het water haar bood. Ze was niet vaak in de haven te vinden. Haar gebied lag op te patrouilleren lag vaak ergens anders in de stad, enkel vandaag had ze er moeten zijn. 'Ik kom hier niet vaak,' vertelde ze hem en keek hem even aan. 'maar ik moet je gelijk geven.' zei ze en moest lachen om zijn volgende vraag. 'Lang genoeg.' Ze wist zelf ook niet hoelang ze hier had gestaan en eigenlijk wilde ze hem gewoon niet toegeven dat ze had staan staren naar hem.

Zijn ogen hadden haar bewegingen gevolgd totdat ze naast hem stilstond. Het was toch een soort wantrouwen dat hij droeg jegens vreemde mensen, hoe vertrouwd ze er misschien ook uitzagen. Troy wist hoe uiterlijk kon bedriegen. Mensen waren tegenwoordig goeie toneelspelers, iets waar hij vaak genoeg mee te maken had gehad. 'Je werkt, of woont, zeker aan de andere kant van de stad?' vroeg hij toen, op een onschuldige manier om te weten te komen naar wat voor werk ze deed. Misschien werkte ze wel helemaal niet, die kans bestond ook. Hij keek naar haar opzij zodra ze begon te lachen. ‘Ah, dat is duidelijk,’ grinnikte hij. Of het in een positieve of negatieve manier was, maakte hem niet veel meer uit. 'Ik ben Troy, mocht het je interesseren.' Zich voorstellen leek hem nu wel gepast om te doen.

'Ik woon en werk inderdaad aan de andere kant van de stad.' beantwoordde ze zijn vraag en keek hem aan. De jongeman zag er niet uit alsof hij een visser was, of iemand die in de haven werkte. 'Je ziet er niet uit alsof je een visser bent... wat is je beroep?' vroeg ze nieuwsgierig aan hem en bestudeerde hem kort. Hij had iets wat Morena niet goed kon plaatsen, maar ze besloot het te negeren. Vast niets om je zorgen over te maken. 'Morena, aangenaam.' stelde ze zichzelf voor en keek hem nog even aan. 'Woon je hier in Evenfall? Of ben je slechts een reiziger die de stad kruist?'

Plannetje dus mislukt. Nu wist hij nog niet wat voor werk deze dame deed. En in plaats van dat hij het te weten kreeg, kreeg hij diezelfde vraag op zijn bordje geschoteld. Wat moest hij nu antwoorden dan? Ja een leugen, maar een leugen dat goedgelovig was. Troy keek kalm naar de zee. 'Voorlopig heb ik geen beroep,' sprak hij. 'Ik ben werkloos en heb verder geen talenten waarin ik me verder kan ontwikkelen.' Een moeilijke uitdrukking verscheen op zijn gezicht, om het nog geloofwaardiger te maken. 'Of in ieder geval geen talenten waarvan ik me bewust ben.' Even wreef hij in zijn nek. Een kleine deel was niet gelogen. Werkloos, dat was hij wel degelijk. 'Maar je maakt me nieuwsgierig naar wat voor werk jij doet.' Zo, zij wist het van hem, soortvan. 'Insgelijks,' was zijn reactie, waarna hij haar een keer aankeek. 'Sinds kort ben ik hier naartoe verhuisd.' Voor hoelang hij hier zou blijven was onbekend. 'Kan jij me misschien vertellen wat leuke plekken zijn om te bezoeken?'

'Wat voor werk ik doe?' vroeg ze aan hem en keek hem even aan. 'Ik ben een ridder en zit in de koningsgarde van koning William,' vertelde ze Troy. Het kon geen kwaad om hem dat te vertellen, daarbij als hij toch in Evenfall woonde zou hij haar vast en zeker nog een keer in uniform tegen komen, daarin was ze vaak genoeg te vinden namelijk. 'Maar als je tijdelijk werkloos bent, wat had je hiervoor dan voor baan? Wellicht kan je daarin verder hier?' Er waren genoeg werklieden in Evenfall die nog wat hulp zochten. 'Oh er zijn genoeg leuke plekken in Evenfall, geloof mij maar. Er zijn echter wel een paar leuke herbergen die ik je kan laten zien, als je interesse hebt natuurlijk.'

Haar antwoord op zijn vraag verraste hem. Was het serieus? Ja, natuurlijk was ze serieus. Over zoiets zou iemand niet gaan staan liegen en als dat wel gebeurde was dat iemand die zijn hersens overduidelijk niet gebruikte. Ridders... Helden van het land, goed gepantserd en een geweldige discipline. 'Zo, zo,' zei Troy. 'Dus ik heb de eer om naast een vrouwelijke ridder te staan en daar ook nog eens een praatje mee te maken.' Normaal gesproken was de sarcasme er vanaf gedropen, alleen kon hij dat nu niet maken. Een vrouwelijke ridder. Dat was nieuw. Aangenaam nieuw. 'Bevalt het werk?' Dat was niet iets wat hij zich kon voorstellen. Voor hem waren ridders en alle soldaten de honden van het koninklijke familie. 'Ik werkte bij boeren op het land,' mompelde hij. 'Geen baan dat ik de rest van mijn leven zou willen doen.' Eventjes keek hij naar achteren. 'Ja, dat lijkt me prima.'

Morena glimlachte bij zijn reactie. Het was niet vreemd hoe hij reageerde, de meeste mensen waren net zo verbaasd als hij was als ze het vertelde. 'Het bevalt me zeker. Het bewijst maar weer eens dat vrouwen net zo goed kunnen vechten als mannen.' Ze had niet voor niets een plekje in de koninggarde gekregen. Het was iets waar ze trots op was en met heel haar wezen verdedigde. 'Het is simpel werk, maar het wordt wel erg gewaardeerd in de grotere steden.' vertelde ze hem. 'Ze hebben hier niet veel plaats voor gewassen, dus komt het enkel en alleen maar van de boeren die rondom de stad wonen.' Het was zeker niet iets wat ondergewaardeerd moest worden. Zonder de boeren waren ze namelijk nergens. 'Nou, kom op dan - dan neem ik je mee.'

Ongelooflijk, ja dat was het zeker. Ridders waren meestal kerels uit adellijke families die graag de held uithingen maar ook meester waren van hun wapens. En het was dat zij daar nu zo over begon, anders had hij daar nooit zo overna gedacht als nu. 'Veel respect,' reageerde hij. 'Het moet niet gemakkelijk wezen voor een vrouw om omgeven te zijn door mannen die je in het begin als een mindere ziet.' Troy wist hoe mannen in elkaar zaten, de meesten dan. Niet iedereen was gelijk. 'Dat zal best.' Verdorie. Hij moest een einde gaan breien aan dat onderwerp, voordat hij zich vast ging praten. Liegen was niet zijn allerbeste bezigheid. 'Morgen zal ik wel opzoek gaan naar wat.' Vandaag had hij niet veel zin meer. Eenmaal knikte hij. 'Ga maar voor, ik volg wel.'

Morena haalde haar schouders op. 'Ik mocht in eerste instantie nergens aan mee doen, dus ik trok in een harnas de stad door, deed mee aan de spelen en won. Toen pas maakte ik bekend dat ik eigenlijk een vrouw was... dus ze moesten eigenlijk wel respect voor me hebben.' lachte ze. De mannen die deden alsof ze minder dan hen was hadden het geweten ook. 'Nou , kom op dan.' Ze begon te lopen richting de stad. 'De meeste zijn wat levendiger als het avond is, maar ik kan ze je op zijn minst gewoon even laten zien.'