De Haven

Het is amper een haven te noemen, maar er is water, er liggen schepen, dus ja, een haven.

Rani trok haar sluier verder over haar gezicht terwijl ze tussen de mensen door liep. Nu ze nog steeds zwart droeg, en de gehele bevolking dat ook deed omdat ze eveneens rouwden, viel ze bijna niet op. Haar lengte zou haar slechts kunnen verraden sinds ze tussen beren van mannen liep en forse vrouwen. Het was druk in de haven omdat de mensen massaal terug naar hun eigen dorpen of steden trokken. Zo ook de adellijke families. Rani en haar broer gingen er maar weer achteraan. Ze vroeg zich af hoe lang ze dit nog moest doen. Met een zucht was ze een muurtje op geklommen om er bovenop te gaan zitten en over de massa heen te turen. Het was een prachtig uitzicht dankzij alle bergen en bossen hier. Rani kon er zo in op gaan en haar zorgen laten varen.

Het interesseerde Edmund niet meer dat hij niet veilig was in zijn eigen stad. Of tenminste, dat mensen dat beweerde. Hij geloofde niet dat de rebellen er nu nog waren en als ze er waren, zouden ze hem niets aan doen. Als ze dat wel deden, dan maakte het hem ook vrij weinig uit. De laatste paar dagen voelde hij zich enkel een huls. Een lichaam zonder inhoud. Zuchtend keek hij op en puur - zomaar uit het niets - zag hij prinses Rani op een muurtje zitten. Ze keek over de massa mensen heen, dus hij twijfelde of ze hem had gezien. Toch beende hij naar haar toe. Ook al wilde hij het zelf niet toegeven: hij kon wel wat gezelschap gebruiken. 'Ik zei toch dat ik mijn beloften altijd nakom.' zei hij, met een klein glimlachje, toen hij voor haar neus stond. 'Ook al moet ik eerlijk zeggen dat ik nooit had verwacht je in de stad tegen te komen met al die drukte.'

De aanval had Rani geen angst aan gedaan. Ze wist dat zij en Syrian tot nu toe nog geen doelwit waren. Ze waren vreemdelingen. Zolang ze maar niet in de weg stonden. Toen er een wind op stak trok ze haar mantel strakker om haar lichaam en voelde ze een rilling over haar rug kruipen. Het zou nog zwaar worden om een werkelijke winter in Tarth mee te moeten maken. Verrast keek ze op toen een bekende stem tegen haar sprak. 'Heer Edmund, wat een verrassing inderdaad,' lachte ze. Ze boog haar hoofd en stapte vervolgens van het buurtje af om hem fatsoenlijk te kunnen begroeten. Met een bijzonder gebaar pakte ze zijn hand vast. Rani liet zijn hand weer gaan en kruiste haar armen voor haar borst. Zo toonden ze in Quandaï hun medeleven. Niet in woorden, maar in gebaren. 'Het spijt me van uw moeder,' voegde ze nog toe.

Kort knikte hij, maar zei niets op haar woorden. Wat moest hij erop zeggen? Bedankt? Het voelde nog steeds onwerkelijk dat hij het lachende gezicht van zijn moeder niet meer zou zien. Zijn vader was altijd degene geweest die zei dat hij moest veranderen, zijn moeder was een heel ander verhaal. 'Houdt u het nog een beetje uit in het koude Zuiden?' vroeg hij, met toch een klein glimlachje op zijn gezicht. Het was vast wennen om vanuit het warme Quandaï hier naartoe te komen, en dan ook nog eens in het Zuiden: De koudste streek van Tarth. 'Mis je thuis?' vroeg hij uit het niets en keek haar aan. Hij zocht ieder onderwerp op, behalve zijn moeder, daar wilde hij niet over praten. Hij was juist naar de stad gekomen om het even te vergeten.

Rani kon het leed van zijn gezicht lezen. Het was altijd pijnlijk om iemand zo te moeten aanschouwen. Ze zou maar al te graag zijn verlies draaglijker maken. 'Het lukt nog, maar ik heb het nog nooit zo koud meegemaakt,' lachte ze. Haar adem had die ochtend wolkjes gevormd. Ze had er hard om gelachen. Het was zoiets absurds. Verrast keek Rani Edmund aan. Niemand had haar dat hier gevraagd. Ze vroegen alleen maar wat er allemaal anders was of ze ze zich wel een beetje aan had kunnen passen. Met een nostalgische glimlach op haar lippen ontweek ze Edmunds blik en knikte ze. 'Mag ik je iets vertellen? je weet het waarschijnlijk al, maar- Maar misschien ook niet.'

Edmund keek haar aan en knikte. 'De winter zit eraan te komen. Het wordt nog veel kouder, maar geen zorgen, in de rest van Tarth is het klimaat een stuk warmer.' vertelde hij. 'Vooral het Noorden, je moet daar eens de bloemenvelden zien. Vol prachtige kleuren, alle kleuren die je je maar kan bedenken.' Hij had het Noorden altijd al prachtig gevonden. Het Zuiden was hard en ruw, terwijl het Noorden een subtiele schoonheid had. 'Natuurlijk mag je me iets vertellen.'

Rani wist dat ze het nog veel kouder zou krijgen, dat was een nadeel, maar ze verheugde zich op sneeuw. Ze had er over gelezen en mensen er over horen praten en het leek haar iets bovennatuurlijks. Het land zou ineens wit zijn. 'We zijn in het Noorden aangekomen en toen verder over land gegaan. Helaas heb ik niet veel gezien van dat gebied. Iedereen spreekt er altijd vol lof over, maar het zuiden is me ook erg bevallen.' Rani hield van de ruwe rotsen en de weelderige bossen in dit deel van Tarth. 'Ik mis mijn land zeer, maar vooral omdat ik er misschien nooit meer heen zal gaan. Ik beloof mijn broer steeds dat ik nog wel op bezoek zal komen, maar dat gebeurt vast niet. Niet als ik hier een geschikte man vind.' Ze nam aan dat Edmund al had geweten waarom ze werkelijk hierheen was gestuurd.

Edmund keek haar aan terwijl ze haar verhaal deed. 'Er gingen inderdaad de geruchten rond dat je daarvoor hier in Tarth was.' Edmund kon zich anders ook niet bedenken waarvoor ze hier was, waarom zou je hier naar toe komen, als je ook in Quandaï kon zijn? 'Ik hoop dat je een geschikte man zult vinden.' zei hij oprecht met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij hoopte het echt voor haar, dat ze hier met een man zou kunnen trouwen, die haar respecteert zoals ze is. Iemand die haar normen en waarden niet probeert te verbuigen tot de normen en waarden van Tarth. Iemand die haar in haar waarden zou laten.

Rani had het als een eer gezien toen ze voor deze taak naar Tarth werd gestuurd. Er werd haar verteld dat juist zij geschikt was doordat ze de taal beheerste, afwist van de culturele verschillen en natuurlijk omdat ze haar mooi achtten. Bovendien werd haar weduwschap hier niet verafschuwd. Maar ze begon zich nu steeds meer af te vragen of ze zich wel zo vereerd moest voelen. Het zou niet om haar kwaliteiten gaan, maar om haar banden met haar thuisland. Daar was niets mis mee, maar toch voelde Rani zich er niet honderd procent goed bij. Zeker niet als ze aan Syrian dacht. Ze zou hem achter laten voor een halfslachtig iets. 'Iedereen zei thuis dat het me wel zou lukken.' Ze grimaste en keek Edmund weer aan. 'Er is soms zo'n groot gat tussen wat onze taken en plichten zijn en wat we écht willen.'

Edmund moest enigszins lachen om haar opmerking: dat was precies hoe hij zich zijn hele leven had gevoeld. Wat hij had gedaan in zijn leven waren zijn plichten, maar het waren geen dingen die hij écht wilde. 'Ik kan je geen groter gelijk geven.' mompelde hij, toen zijn lach was weggestorven in zijn keel. Ze kwamen van andere werelden en toch leek het soms of ze hem ontzettend goed begreep. Dat had hij in zijn familie nog niet gezien, het leek wel of in Tarth niemand hem leek te begrijpen, in ieder geval geen adellijke leden.

'Het ongelooflijke van het bestaan,' verzuchtte Rani. 'Moeten we ons altijd maar laten leiden door wat we willen of verlangen? Of is er een grens?' Filosoferend staarde ze voor zich uit. Ze had haar mantel dichter om haar schouders heen getrokken en beet bedenkelijk op haar lip, toen ze zichzelf er op betrapte dat ze zo in het niets staarde. 'Excuses, dat zijn zorgen waarmee ik je niet moet belasten.' Rani glimlachte en keek Edmund vragend aan. 'Nu ik je dan eindelijk in jouw stad ben tegen gekomen, verwacht ik natuurlijk wel een rondleiding langs de mooiste plekken van jouw stad.' Hopelijk zou het hen beiden op andere gedachten brengen, op luchtigere onderwerpen en in betere sferen. De stemming leek bij beide niet echt er in te zitten. Voor Edmund was dat zee begrijpelijk.

Edmund volgde maar half wat ze zei in het Quandaïs, hij kende de basis van de taal, maar als ze op die snelheid sprak, kon hij het amper volgen. De woorden bestaan, verlangen en grens, kon hij nog van de rest onderscheiden. 'Tja..' mompelde hij, hopend dat het een gepast antwoord was op de woorden die ze had gezegd. 'Nou, laten we dan maar met de haven beginnen, nu we er toch zijn.' Hij keek wat rond om te kijken of hij een mooi punt zag waar ze over de haven uit konden kijken. 'Tyrosh staat bekend om zijn grote haven, maar die stad is niet begonnen als havenstad. Lorath daarentegen wel. De haven was er als eerste en de rest van de nederzetting is daarom heen gebouwd. Inmiddels is het een veel te grote stad voor dit kleine haventje, maar het is nog steeds en belangrijk handelspunt, vooral omdat Lorath niet altijd even makkelijk te bereiken is met paard en wagen.' vertelde hij. 'Sorry als mijn verhalen te langdradig zijn, onderbreek me gerust.'

Rani had door dat Edmund lichtelijk verward was door haar woorden in het Quandaïs. Als ze meer tijd hadden gehad, had ze hem misschien wel haar moedertaal geleerd. Ze glimlachte toen Edmund met de rondleiding begon en geïnteresseerd keek ze naar waar hij keek. Aandachtig luisterde ze naar de informatie die hij gaf, maar ook naar de manier waarop hij sprak. Rani herkende een cadans in zijn spraak en vragende eindes aan zijn zinnen. Hij was zeker van wat hij zei, maar misschien toch niet helemaal. 'Nee, nee, alsjeblieft ga verder.' Geruststellend en aanmoedigend legde ze kort een hand op zijn arm. 'De schepen zijn hier anders gebouwd, toch? In het Noorden waren zagen ze er lang niet zo uit,' zei Rani om Edmund weer aan te sporen verder te gaan.

Edmund glimlachte kort en knikte. 'Ja, de schepen hier zijn vooral gebouwd op de smalle rivieren die ze moeten bevaren voordat ze hier in de haven terecht kunnen. Ze zijn veel kleiner dan die ze in het Noorden gebruiken. En daarbij is de bouwstijl ook ontzettend verschillend.' Hij was zelf niet zo'n schepenexpert, maar alles wat hij erover wist, vertelde hij haar. 'Misschien vind je het ook leuk om de markt te zien? Ze verkopen er allerlei dingen die typisch zijn voor het Zuiden.' vertelde hij. 'Als je wilt kunnen we er even naar toe gaan?'

Rani liet haar ogen langs de schepen glijden en probeerde de aspecten waar Edmund het over had uit de bouw te halen. De schepen interesseerden haar natuurlijk niet zo zeer, maar ze luisterde graag naar haar Zuiderlijke gids. 'Natuurlijk! Ik laat me geheel door jou leiden.' Ze glimlachte naar Edmund en gebaarde vervolgens met haar hand dat hij haar voor moest gaan. Ze was al een paar keer over de markten gelopen, maar altijd zonder iemand die er verstand van had. Maar al te graag hoorde ze wat de vreemde dingen waren die de mensen in sommige kraampjes verkochten. 'Herkent het volk u zo niet op straat?' vroeg Rani nieuwsgierig. Ze had eerder ook zijn oudere zuster, Constance, eens door de stad zien lopen. Er werd nooit echt naar haar omgekeken, maar misschien was het ook wel gewoon dat ze zich tussen het volk mengden.

Edmund keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'Wellicht herkennen ze ons, maar inmiddels kijken ze er niet meer raar van op. Vroeger kwamen we vaak in de stad, moeder nam ons altijd mee. Ze-' Hij staakte zijn zin bij de gedachte aan zijn moeder. 'Ze vond het belangrijk dat we ons tussen ons volk zouden begeven, zo zouden we ze beter gaan begrijpen. Je kan mensen pas leiden zodra je weet waar ze mee zitten, zodra je ze kent.' vertelde hij en liep richting het drukke stadsplein. 'Met die gedachten in ons achterhoofd, lopen we hier vaak.' De laatste tijd gebeurde dat echter minder door al de oproer van de rebellen, maar op dit moment kon het Edmund niet echt meer interesseren: als ze hem wilde, konden ze hem krijgen.

Rani zag Edmunds schouders hangen toen hij zijn moeder noemde. In een opwelling om hem gerust te stellen en om hem niet kwijt te raken in de drukte waar ze zich plots tussen bevonden stak ze haar arm door die van hem en bleef Rani dicht naast hem lopen. 'Dat is een juiste gedachte. Ik ben het nooit eens geweest met het feit dat mijn familie in het paleis woont en daar blijft. Daarom vond ik altijd wel trucjes om buiten de muren te komen. Maar ik kwam altijd heelhuids en zonder kleerscheuren terug. Soms kocht ik presentjes voor mijn moeder of voor mijn broer.' Rani hoopte maar dat haar verhalen Edmund wat af zouden leiden en dat ze hem plezierden.

Edmund moest glimlachen. Hij zag het al helemaal voor zich, hoe ze via een achterweggetje uit het kasteel weg glipte om de stad in te gaan. 'Geen type om stil te zitten?' vroeg hij, met een - misschien ietwat trieste - glimlach op zijn gezicht. 'Ondanks dat ik niet het type was voor zwaarden en vechten, kon ik ook nooit in het kasteel blijven. Ik wilde altijd naar buiten toe, naar de tuinen om te kijken welke planten er groeiden, nu ik eraan terug denk klinkt het allemaal zo suf...' mompelde hij. 'Ik wilde gewoon alles weten. Zodra ik kon praten, wilde ik lezen en toen ik kon lezen wilde ik schrijven. Als ik iets wist over een bepaald onderwerp, wilde ik er alles van weten. Ik heb dan ook praktisch de hele bibliotheek uitgelezen.' lachte hij.

'Ik kon heel goed stil zitten. Ik wilde altijd alleen erg graag dingen zien. Observeren, met mijn eigen ogen bekijken. In boeken verloor ik mijzelf net zo graag, maar als ik dan echt over de markt liep, daar kon geen boek tegenop. Bij iedere voorbijganger was een nieuw verhaal te verzinnen.' Rani week voor een kar die met een aardig tempo de straat over kwam en schermde zichzelf af voor het water dat opspatte. Ze glimlachte om zijn gelach. 'Mijn bewondering is altijd al uit gegaan naar de Wijzen. Niet dat ik je wil vergelijken met grauwe, oude mannen-' lachte Rani. 'Maar de kennis die zij bezitten is immens. Zouden we niet allemaal overal een antwoord op willen?'

Edmund begon te lachen. 'Maak je geen zorgen, zo had ik het ook niet opgevat.' verzekerde hij haar en wurmde zich een weg door de mensenmassa heen. 'Oh mij, dit deel van de markt staat vooral bekend om het heerlijke eten. Geloof mijn woorden, we hebben in het Zuiden de beste kip pasteitjes.' De verschillende geuren kwamen je langzaam tegemoet. Dit was altijd een van zijn favoriete plekken om het beste verse eten van Lorath te halen. 'Wacht, laat me je trakteren. Je gaat er geen spijt van krijgen.'

'Pasteitjes?' Rani had moeite met dat woord en wist niet goed wat ze zich erbij voor moest stellen. Ze werd echter overweldigd door de geuren die hun kant op dreven. Overal om hen heen zag ze groentes, vlees, gevogelte, en zelfs nog wat vis. 'Ik-' Rani was altijd wat terughoudend als het om voedsel uitproberen ging. Ooit was ze ernstig ziek geworden door iets te eten dat ze niet kende. 'Ik laat me graag verrassen,' besloot ze uiteindelijk. Als het slecht viel zou ze daar vast pas achter komen als ze terug was in het kasteel en Edmunds aanbod sloeg ze niet graag af.

Edmund moest lachen toen ze moeite had met het woord en leidde haar naar het kraampje. 'Het zijn een soort hartige gebakjes van deeg, met daarin verschillende groenten en vlees.' vertelde hij haar. 'Twee graag.' Hij draaide zich weer naar Rani toe en glimlachte. 'Ik weet zeker dat je het lekker zult vinden.' verzekerde hij haar. Er waren nog maar weinig mensen geweest die niet van het lekkernijtje van het Zuiden hadden genoten. Toen de twee pasteitjes klaar waren, betaalde hij de oude vrouw achter het kraampje een paar muntjes en overhandigde hij er eentje aan Rani. 'Pas wel op, want ze zijn heet.' waarschuwde hij haar en nam er zelf een klein hapje van.

Rani probeerde iets te bedenken dat op deze pasteitjes leek en dat ze kende. Zij hadden ook deeg pakketjes gevuld met groenten, maar nooit in deze vorm. Achterdochtig bekeek ze het taartje dat ze van Edmund kreeg. Pas toen hij er een hap van had genomen, ondernam ze zelf ook een poging. Voorzichtig knabbelde ze aan de korst en proefde ze wat van de vulling. Rani glimlachte toen het pasteitje ook werkelijk goed smaakte. Het deed haar zeer denken aan een lekkernij die ze als kind wel eens had gegeten. Ook iets op de markt. 'Het smaakt best goed,' vertelde ze Edmund.

Edmund keek toe hoe ze voorzichtig een hapje nam en glimlachte toen ze bevestigde dat het goed smaakte. 'Zoals ik al zei, er zijn niet veel mensen die de Zuidelijke hapjes afslaan.' Zelf had hij hem al bijna op. Vroeger kon hij er met gemak tien op een dag eten, het was dat zijn kindermeisje of zijn moeder altijd aandrongen om ook nog iets over te laten voor zijn zussen en broertjes. Toen hij het laatste beetje in zijn mond had gedaan, klopte hij zijn handen af en keek hij verder over de markt of hij haar nog iets anders kon laten zien.