De Haven van Domor

De haven van Domor is ontzettend druk. Er zijn altijd wel schepen die aanmeren of weer de zee op vertrekken. Overal liggen vissen en of visgerei en stilte of rust zal je er nooit vinden.

Spoiler:

Lukka liep door de haven van Domor heen. Hij was hier nu al twee dagen en het was verdomd rustig. Iedereen was in Evenfall door de festiviteiten, maar hij probeerde de laatste centen nog van de grond te schrapen in Domor. Als hij het goed had gehoord zou er vandaag een schip aanmeren in de haven, wat betekende dat ze de vangst zouden doorverkopen en wellicht dat er nog iets kostbaars tussen zat.

Tobias kwam met een dreun neer op de houten planken van de kade en voelde de klap nog nadreunen in zijn hoofd. Het was al weer enkele dagen geleden dat hij op vaste grond had gestaan. Het voelde vreemd niet het geschommel onder zijn voeten te voelen, maar het werk ging door. Hij nam een kist van één van zijn kameraden aan en sjouwde deze naar een wagen die al klaar stond om spullen te vervoeren. Pas als laatste kwam de vis van boord en werd deze uitgestald in de schaduw van een geïmproviseerde kraam. Er resteerden niet veel kopers nu de festiviteiten in Evenfall naderden, maar tegelijkertijd waren er ook niet veel vérkopers. Tobias rekende dus wel op een snelle leegkoop.

Lukka kon ruiken dat er een schip had aangemeerd, want de walgende geur van vis kwam zijn kant op. Hij haastte zich richting de kust en zag al snel dat één van de jongens waar hij wel eens mee handelde bij één van de kraampjes stond. Grijnzend liep hij naar hem toe en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Dat ruikt weer goed,' lachte hij en stak zijn hand uit om deze vriendschappelijk met Tobias te schudden.

Tobias schreeuwde al de kade over dat er verse vis aangekomen was, maar veel mensen waren er niet om hem toe te horen. Uiteindelijk kwamen enkele kooplieden op hen af en ook een bekende handelaar. Tobias lachte hartelijk naar Lukka en pakte zijn hand aan om hem vervolgens een vriendelijke klap op zijn schouder te geven. 'Die lucht kunnen we altijd garanderen!' Hij was er zelf allang gewend aangeraakt, voor hem was het normaal, het was 'thuis'. 'Maar de kwaliteit helaas niet. Deze vangst is echter ge-wel-dig!' Hij had zo zijn praatjes om de vis aan de man te krijgen.

Lukka keek grijnzend naar zijn vriend en vervolgens naar de vis die hij had meegebracht. 'De goden waren goedgezind zo te zien,' Er lagen bakken met vis achter hem. 'Daar kan ik wel wat mee als ik naar Evenfall reis, vis is tegenwoordig erg populair in de hoofdstad, wist je dat? Wellicht dat jullie het daar eens moeten proberen.' De visprijs hier was veel lager dan in Evenfall, dus kon hij het voor veel meer doorverkopen.

'De Goden zijn me altijd al goed gezind geweest.' zei Tobias met een grijns en hij pakte er een lege bak bij. 'Nou, zeg het eens, wat kan ik je aanbieden om mee te nemen naar onze prachtige hoofdstad?' Hij was er zelf nog nooit geweest. Alleen van horen zeggen wist hij dat het een prachtige stad moest zijn. Ooit zou hij er wel heen gaan, als iemand hem eens een gratis ritje aanbood. Zelf kon hij het toch niet betalen. En wat moest hij in Evenfall doen? Er was daar vast geen baan te vinden voor iemand zoals hem.

Lukka grijnsde en wees een aantal goed uitziende vissen aan. 'Het is inderdaad een geweldige vangst die je hebt meegenomen.' gaf hij toe. 'Dus, hoe lang blijf je aan land? Ga je nog iets bijzonders doen, of duik je meteen de zee weer op?' De zee was niets voor Lukka, zodra hij op een boot stapte, voelde hij de misselijkheid al op komen borrelen.

'Als we deze week nog meer wagen te vangen, dan zal het alleen maar liggen te rotten op de kade. Het is al een wonder dat ik jou hier tref. Hoor je niet tussen de drukte van Evenfall te zitten?' Tobias keek Lukka nieuwsgierig aan en laadde ondertussen de aangewezen vissen in de bak. Eerlijk gezegd zou Tobias de aankomende week als een korte vakantie kunnen beschouwen. Wellicht moest er voor de plaatselijke bevolking wat gevangen worden, maar daar zouden ze Tobias niet voor vragen. Maar eerlijk gezegd kon hij zich niet voorstellen dat hij een week niets zou gaan doen.

'Tegen de tijd dat het festival begint, ben ik in Evenfall. Dan is alles georganiseerd, nu is het enkel een hoop mensen bij elkaar die alleen maar geld willen verdienen. De ehte kopers zijn er pas over twee dagen.' Lukka hield niet zo van de dukte vóór het festival. 'Als je deze week toch niets gaat doen, waarom ga je dan niet gewoon mee naar Evenfall. Ik weet zeker dat je er werk kan vinden als je dat wilt en vis verkoopt daar goed. Je gaat het vast geweldig vinden.' Iedereen die naar Evenfall ging, wilde er nooit meer weg.

'Zo'n jonge man en dan al zo veel verstand van zaken! Ik vraag me nog altijd af of je ook zo veel van vrouwen weet.' Tobias legde met een grijns de laatste vis in de bak en veegde zijn handen af aan zijn overhemd. Hij was zelf nog jonger dan Lukka en hij hoopte over een aantal jaar ook net zoveel te kunnen verdienen als zijn vriend. Maar tegelijkertijd vond hij het prima om de zee op te gaan en zo zijn geld bij elkaar te verdienen. 'Weet je zeker dat je mij mee wilt? En wat vraag je er voor? Want ik kan het niet betalen.' Tobias kon zijn enthousiasme niet goed verbergen, maar hield zich nog aardig in. Dit was een uitgelezen kans om de hoofdstad te bezoeken.

'Je wilt niet weten wat ik allemaal over vrouwen weet,' grapte hij en schudde zijn hoofd. 'Ah joh, laat dat geld maar zitten, dat komt wel goed.' Tobias hoefde hem niets te geven voor iets wat hij zelf had voorgesteld. Daarbj bezat Lukka op dit moment genoeg om hen beide van eten en onderdak te voorzen, dus het was iets wat hij graag deed voor zijn vriend.

Tobias keek Lukka met open mond aan. Hij had niet al te veel verwacht van Lukka's aanbod. Zo vaak kreeg je nou niet iets gratis aangeboden als je op straat leefde. 'Echt?' Hij schudde zijn hoofd met een grijns en knikte vervolgens. 'Oke! Als je het echt wilt, dan zeg ik absoluut geen nee!' Tobias sloeg vol vreugde met zijn hand op de tafel en draaide zich om naar zijn baas die het gesprek blijkbaar al gehoord had. Hij was aankomende week vrij en moest maar doen waar hij zin in had zei de oude man met een glimlach.

'Ah, natuurlijk joh! Wat je hebt dat moet je delen zeggen ze toch altijd.' zei hij met een grijns. Lukka was erg vrijgevig en hij deed dan ook graag dingen voor andere mensen. Iedereen verdiende het om Evenfall tenminste één keer in zijn leven te zien. Een grijns verscheen op Lukka's gezicht toen Tobias' overste zei dat het geen probleem was. 'Nou, waar wachten we nog op?'

'Geen idee, jij staat hier nog.' Lachend pakte Tobias de bak met vis op, die voor Lukka was bestemd en liep toen vanachter de kraam vandaan. Hij overhandigde de bak aan Lukka en liep toen nog terug om zijn jutenzak met zijn persoonlijke bezittingen over zijn schouder te slingeren. Meer had hij niet. Noch had hij mensen tegen wie hij gedag kon zeggen. Met een grijns nam hij de vis weer over. 'Nou, wijs de weg!' zei hij opgewekt.

Lukka moest lachen om het enthousiasme van de jongen en begon met lopen. 'Ik heb een eindje verderop mijn wagen staan - en hopelijk staat Baldur, mijn paard, er ook nog bij.' Paarden waren duur, maar Lukka had er hard voor gespaard en wat hij ervoor terug had gekregen was het meer dan waard. 'Als we een beetje tempo maken zijn we over twee dagen wel in Evenfall.'

Tobias kon niet geloven dat hij werkelijk naar Evenfall ging. Tegelijkertijd was hij nog steeds de nuchtere straatjongen zoals altijd en dus sjokte hij achter Lukka aan. 'Twee dagen. Ik zou eigenlijk niet eens weten wanneer het precies begint en wat er allemaal gedaan wordt.' Het was altijd een ver-van-zijn-bed spektakel geweest, maar nu zou hij er bovenop zitten. Zelfs voor een 19-jarige jongen was dat spannend.

'Officieel beginnen de festiviteiten over twee dagen, maar de royale families zijn er beide al als het goed is. De Storm's arriveren altijd eerder dan de Rabbion's, omdat hun relatie met de Halley's een stuk beter is. En tijdens de festiviteiten zijn er allemaal toernoois waar je naar kan kijken. Steekspellen, boogschieten en ga zo maar door. Er zijn ontzettend veel handelaars en je kan er aan allerlei spullen komen die je hier normaal nooit tegen komt. Net als handelaren zijn er veel zangers en acteurs die je op straat willen vermaken, en ik denk dat je de rest zelf moet meemaken!'

Tobias luisterde aandachtig naar alles wat Lukka te vertellen had. Hij had er nooit bij na gedacht hóe groots het was. Natuurlijk had hij de verhalen gehoord, maar mensen overdreven nogal graag. 'Ben je er al eens eerder geweest?' vroeg hij nieuwsgierig, omdat hij graag meer verhalen hoorde over de festiviteiten. Hij had er een hoop vragen over.

'Afgelopen jaar ben ik niet gegaan, maar dat jaar ervoor wel.' vertelde hij hem, terwijl hij richting de wagen liep. Het was warm in Domor, veel warmer dan waar hij vandaan was gekomen. Het afgelopen jaar had hij heel wat afgereisd in Tarth, en dat had hem goede contacten opgeleverd. In het begin was het leven van een handelaar altijd lastig: je wist niet waar je naartoe moest en bovenal niet naar wíe, maar nu begon het leven een stuk makkelijker te worden.

'Oke! De beste vechters schijnen naar de stad te komen voor het zwaardvechten en de steekspellen. Heb je er wel eens iemand gewond zien raken? Of dood zien gaan?' Tobias zag Lukka's wagen staan en gooide zijn jutenzak achterin. Hij had een bepaalde fascinatie met het vechten en de wonden die dat opleverde. Dat zat waarschijnlijk in iedere straatjongen die niets anders zag dan dat. Als je ook maar in het verkeerde straatje liep, zat je van top tot teen onder de blauwe plekken en het bloed. Je raakte er vanzelf gewend aan en dacht dat het normaal was.

'Er raken wel eens mensen gewond en heel af en toe gaan er ook mensen dood, maar dat is niet de intentie van de spelen. Het is vermaak, meer niet. De mensen die andere doden krijgen daarom ook strafpunten en ga zo maar door. Er zit een heel systeem achter dat ik zelf ook amper snap.' zei hij lachend en gooide ook zijn spullen achterop de kar. Normaal ging hij altijd op de rug van zijn paard zitten, maar hij had een systeem bedacht dat hij ook zijn paard kon besturen als in hij de kar zelf zat. Hij wist nog niet of het precies werkte zoals hij wilde, maar dat zouden ze snel genoeg merken. 'Nou, klim erop.'

Tobias' fantasie nam de overhand toen hij de kar opsprong. Hij zag er erg naar uit om dat alles voor zichzelf te zien. Hij nam naast Lukka plaats en stak zijn hand op naar een dorpbewoner die hij goed kende. Met een lach vertelde hij dat hij op weg was naar Evenfall. Het was werkelijk waar te gek voor woorden. 'Zeg Lukka, had je niemand anders om mee te nemen?' vroeg hij nieuwsgierig aan de jongen naast hem.

Lukka dacht even na en schudde zijn hoofd bedenkelijk. 'Ik heb geen idee wie ik anders mee zou moeten nemen.' zei hij oprecht. Er waren niet veel mensen met wie hij echt goed omging en de enige waar hij een beetje een klik mee voelde was Tobias. Ze waren ongeveer van dezelfde leeftijd en hij had het idee dat ze in hetzelfde schuitje zaten. 'Daarbij leek het me wel iets voor jou, de grote stad.'

Tobias keek naar rechts, naar Lukka en knikte. Ze leken meer op elkaar dan Tobias eerder ooit gedacht had. Ze hadden beiden niet echt iemand. Niet dat dat niet vaker voor kwam in Tarth, maar toch- Tobias lachte hard bij Lukka's laatste woorden. 'Hoezo dat? Ik dacht dat ik alleen thuis hoorde op zee. Dan loop ik niemand in de weg.' Met een grijns keek hij om en zag de zee nog die verdween in de blauwe lucht. De horizon was al niet meer te onderscheiden doordat zee en lucht in elkaar over liepen.