De haven van Evenfall

Hoewel het in vergelijking met de haven van Domor niets voorstelt, is dit deel van de stad toch cruciaal voor Evenfall. Zo is de hoofdstad ook per schip bereikbaar en kan er nog wat vis gehaald worden voor de plaatselijke bevolking.

Hijgend kwam Iwone eindelijk aan bij de haven en meteen verscheen er een brede glimlach op haar gezicht. Ze had met allerlei vervoersmiddelen gereisd door Evenfall en gelukkig had niemand haar herkend. Dat was dan ook lastig, omdat ze een donkere cape om had geslagen en de capuchon ver over haar hoofd had getrokken. Met fascinerende ogen keek ze over het verre water. Ze had de zee nog nooit gezien, en misschien was dit dan maar enkel een riviertje, het betekende veel voor haar dat ze dit ooit nog maar eens mocht zien. Door de wind vloog haar capuchon af en blies haar haren door de war.

Tobias leunde nonchalant tegen één van de relingen op de kade. Hij had met zijn vlugge handjes ergens een goed stuk brood gestolen. Het was voor hem al niet meer raar om zo nu en dan iets voor zichzelf te nemen. Met een grote lach op zijn gezicht genoot hij van het verse brood en van de vislucht die de schepen meenamen. Het voelde een beetje zoals Domor, maar het was het niet helemaal. Toch vermaakte Tobias zich prima in de grote stad.

Iwone hield haar haren in de ene hand en probeerde de capuchon weer op te doen, maar de wind was te sterk, dus deed ze ook geen moeite. Wie zou haar nou herkennen? Ze was maar een kleine prinses uit een verre stad. Pas als ze getrouwd zou zijn met David zou ze herkend worden op straat. Langzaam liep ze over de kade richting het einde, waar je het beste zicht had op de rivier. De wind was daar veel te sterk voor Iwone, maar ze dacht dat ze zich wel zou redden, dus liep ze koppig door.

Tobias kwam los van de reling om de kade verder af te struinen. Hij brak zo nu en dan een stuk brood af en stopte het in zijn mond. De hoofdstad had een goede indruk op hem gemaakt. Hij en Lukka hadden al een goede tijd in Evenfall en de festiviteiten waren nog niet eens echt begonnen. Hij lachte naar wat voorbijgangers en boog voor enkele dames. Onbezorgd keek hij naar een nieuw schip dat aanlegde en terwijl hij zo ingenomen was door de luxe van het schip, merkte hij niet dat hij recht op een dame afliep.

Iwone was gestopt met lopen en staarde naar een gigantisch groot en mooi schip. Zelf waren ze via wagen gekomen naar Evenfall en het was doodsaai geweest. Ze zaten gescheiden met vrouwen en mannen, dus had ze geen leuke broers bij zich om grapjes mee te maken. Opeens botste ze tegen iemand aan en ze verloor haar balans. Ze was zeker weten gevallen als ze zich niet aan de man had vastgepakt, waarvan ze hoopte dat hij zijn evenwicht wél zou bewaren. 'Sorry!' piepte ze.

Tobias voelde hoe er iemand tegen hem opliep en met een lach ving hij de persoon op. 'Geen probleem! Je hoeft alleen niet voor me te vallen om mijn aandacht te trekken, hoor.' Hij liet de vrouw los, maar hield haar hand vast om er een kus op te drukken. Met een grote jongens grijns keek hij haar aan en liet ook haar hand gaan. Toen pas merkte hij dat hij zijn brood kwijt was en beteuterd keek hij naar het stuk op de grond.

Iwone werd rood door zijn woorden en drukte haar hand tegen haar mond aan om haar gegiechel te onderdrukken. 'Ik doe graag mijn best,' speelde ze lachend het spelletje mee en wierp toen verlegen haar ogen naar de grond. Toen pas zag ze zijn stuk brood liggen, nat en vies, waar zij voor gezorgd had. 'O nee, wat stom, dat is mijn schuld! Laat me een nieuw brood voor je betalen, alsjeblieft.'

Grijnzend ging Tobias door zijn haar en sloeg zijn armen over elkaar. Bij haar aanbod schudde hij zijn hoofd. 'O, nee, doe geen moeite. Ik had het ook maar- gekregen.' Hij bekeek haar nu eens goed en concludeerde dat ze van zijn leeftijd moest zijn. En ze was mooi, erg mooi en levendig. Zonder een lach was je een stuk lelijker, vond Tobias. 'Maar in plaats van dat brood zou ik wel wat gezelschap willen.' zei hij nog met een glimlach en stak zijn arm voor haar uit.

Iwone keek hem met grote verbaasde ogen aan. Ze was totaal overdonderd door zijn spontaniteit en levendigheid. Ze had nog nooit een man of jongen ontmoet die zo was. Al snel glimlachte ze weer en stak haar arm in die van de onbekende jongen. Geen idee waar háár spontaniteit opeens vandaan kwam, maar misschien was die van hem gewoon aanstekelijk. 'Het is echt geen probleem hoor, ik heb ook nog niet ontbeten!' Ze was heel vroeg in de ochtend het paleis uit geglipt, zodat ze geen wachters mee hoefde.

'Nou, als ik het kan delen, dan zie ik geen problemen meer!' Tobias had al vroeg geleerd dat je moest pakken wat je pakken kon, maar het was wel zo beleefd het in eerste instantie te weigeren. Bovendien zag dit meisje er niet uit als iemand die bij de straat en het grofvuil hoorde zoals hijzelf. Ze was schoon. Hij leidde haar al in de richting van één van de bakkers en sloot met haar aan in de rij. 'Eigenlijk eet ik nooit brood. Het liefst start en eindig ik de dag met vis. Het zit in mijn hart en nieren!' Tobias praatte er graag op los, ook al was het tegen vreemden.

Terwijl ze zo liepen, nam Iwone de tijd om hem te bekijken. Hij was zeker weten iemand die in de haven werkte, aan zijn kleding te zien, maar verder wist ze het niet zo goed. Ze had nog nooit met een echte vreemdeling gesproken. Ze rook aan zijn jas en lachte. 'Je ruikt ook naar vis!' giechelde ze plagerig en bedoelde het totaal niet slecht. Het was verhelderend om eens iemand te ontmoeten die niet van adel was. 'Ik eet ook graag vis!'

Tobias grinnikte en haalde zijn schouders op. 'Je kunt de man wel van zee halen, maar je kunt de zee niet uit de man halen.' zei hij trots en klapte met een hand op zijn borst. 'Dat is mooi. Dan bezorg je mij werk. Alhoewel ik betwijfel of mijn vis uit Domor hier in Evenfall terecht komt. Het overleeft die reis nooit zonder te rotten.' Tobias zag dat de rij al aardig opschoot en zijn maag begon spontaan te knorren. Hij had zelf nog geen eten gekocht die ochtend, dus had alleen maar wat stukjes van het gestolen brood op. Hij hoopte maar dat de bakker hem niet zou herkennen.

De meeste woorden gingen langs haar heen, want er was een enkel woord dat diepe indruk op haar maakte. 'Domor... Kom je uit Domor?' vroeg ze verbaasd. Dat was de grote havenstad uit het Noorden! Een van de steden waar haar vader over regeerde! 'Wat grappig dat de adellijke familie uit het noorden hier nu ook is. Ben je speciaal voor de festiviteiten hierheen gereisd?' Ze kocht vier grote stukken brood en terwijl de bakker bezig was, keek ze hem benieuwd aan.

'Geboren en getogen in Domor.' bevestigde Tobias met een glimlach. 'Nouja, ze zijn hier natuurlijk ieder jaar, maar ik geloof dat ze nu écht de hele familie mee hebben genomen. Ik mocht met een vriend mee. Hij bood me een plek op zijn wagen aan en zo ben ik met hem hier terecht gekomen. Hij keek met open mond toe hoe ze brood kocht en watertandend wachtte hij tot de bakker alles had ingepakt.

'Wat aardig van die vriend,' zei ze gemeend en richtte zich weer op de bakker. Ze nam de vier stukken brood aan, gaf drie stukken aan de man en hield zelf een enkel stukje. 'Eet smakelijk!' glimlachte ze en ging op een bankje zitten. Daar peuzelde beetje bij beetje haar broodje op en bleef ondertussen de man steeds maar bekijken. 'Ik ben trouwens... Iwani. En jij?' Ze stak haar hand uit en glimlachte.

Tobias keek naar de drie stukken, maar bedacht niet dat hij er daarvan één aan het meisje kon geven. Integendeel: hij begon het enthousiast naar binnen te werken. Hij sprong op het bankje en ging op de rugleuning zitten, zodat hij beter over de haven kon kijken en glimlachte toen naar Iwani. 'Aangenaam kennis te maken, Iwani. Ik ben Tobias.' Lachend schudde hij haar hand.

Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan dat ze zo'n vreselijke naam had gekozen. Iwani. Had ze niet eerder Deborah of Ellen kunnen kiezen? De meest simpele namen die er bestonden. 'Hoi Tobias,' glimlachte ze en nam de laatste hap van haar broodje. 'Bevalt het brood een beetje?' zei ze glimlachend, toen ze hem zo zag schransen. Zelf veegde ze netjes haar handen aan haar cape af en keek toen ook over de haven.

'Het is verukkelijk! Een stuk beter dan dat brood dat ik had.' Hij had al twee broodjes naar binnen gewerkt en begon nu aan zijn laatste. Hij was echter nu wel zo vriendelijk om het broodje door midden te scheuren en één helft aan Iwani aan te bieden. 'Wil je ook nog wat? Jij hebt betaald.' Hij keek naar haar gezicht en was ingenomen door de blinkende juwelen die ze in haar oren had hangen. 'Wauw, hoe kom je daar aan?'

Dankbaar nam ze het stukje brood aan en at deze langzaam op. Het brood was misschien niet zo goed als dat ze altijd in haar leven heeft gehad, maar dit had ook wel wat. Het proefde zoutiger en dat was lekker. Geschrokken door zijn woorden keek ze naar haar lichaam, verward door wat hij zei, maar snapte toen pas wat hij bedoelde. Haar oorbellen. Snel probeerde ze ze te bedekken door haar haren en glimlachte flauwtjes. 'Erfenis van mijn oma,' loog ze.

Tobias zag hoe ze ze snel verborg onder haar haar en verbaasd keek hij haar aan. Hij besloot er niet verder op in te gaan. Iedereen had zo zijn geheimen en Tobias was niet iemand die vreemden ging uithoren over hun geheimen. Hij wilde ook niet dat dat bij hem gebeurde. 'Het is prachtig weer, niet? Echt een hele opluchting na die koude winter.' Hij keek voor zich uit met die eeuwige glimlach.

Ze wendde snel haar blik af en wenste dat hij er niet over door zou gaan. Anders zou ze haar leuke gezelschap al snel in de steek moeten laten. Ze glimlachte instemmend. 'Klopt, al was het in Tyrosh niet heel erg koud, hoor! We hebben daar altijd een milde winter,' ratelde ze verder. Pas na een lange stilte realiseerde ze haar foute woorden en geschrokken stond ze op. Ze was totaal uit de mand gevallen.

Tobias knikte instemmend. Het was in het Noorden altijd een stuk aangenamer dan hier. Hij had zich eens laten vertellen dat het kwam door de milde wind die de zee aanvoerde. Hij realiseerde zich toen pas wat ze gezegd had. 'Wacht? Kom je uit Tyrosh? Kom je ook uit het Noorden?' Enthousiast keek hij naar haar en sprong van het bankje af. Hij had niet eens haar geschrokken uitdrukking door vanwege zijn enthousiasme.

Ze keek hem paniekerig aan en zocht tevergeefs naar woorden. Een tijdlang opende ze enkel haar mond en sloot hem dan weer besluiteloos. 'Ik... Ik ben geboren in het Noorden, maar ben op mijn derde al hierheen verhuisd.' Het was een vreselijke leugen en je moest wel heel naïef zijn om die niet door te hebben. 'Dus ehm mijn moeder vertelt wel eens over het weer daar. Ze zegt dat het door de zee komt.'

Tobias fronste en bekeek Iwani met een sceptische blik. Hij lachte daarna en haalde zijn schouders op. 'Men vergeet het Noorden niet snel, tenminste, dat hoor ik altijd. Dit is de eerste keer dat ik er echt weg ben. En ik mis het best wel, moet ik bekennen.' Leugens werden gemaakt om dingen te verbergen die beter niet hardop gezegd konden worden. Tobias nam dat in ere door er nooit naar te vragen.