De haven van Evenfall

'Ja, Noorden is erg mooi,' zei ze met een glimlach en voelde een brok in haar keel ontstaan. Ze miste het Noorden ook. Ze miste er alles aan, de mensen, het weer, haar kamer, haar paarden, haar familie die over paar dagen weer zou vertrekken. 'Ik mis het ook.' Ze keek hem aan en glimlachte hartelijk. Het gaf een band als je iets gemeenschappelijks had. 'Maar hier is het ook mooi, niet waar?' zei ze met de meest enthousiaste stem die ze kon opbrengen.

Tobias hoorde het water ruisen en kwam zo vanzelf terug in zijn havenstad. Het scheelde dat voor hem het water als thuis voelde, want vrijwel overal kon je water vinden. Hoewel er natuurlijk niets boven de ruwe, ruige en immense zee ging. 'Ja het is prachtig! Maar niet echt mijn smaak. Het is allemaal mooi gemaakt. Je weet wel: aangelegde tuintjes, fonteinen en villa's. Ik houd meer van puur natuur en de onaangetaste schoonheid daarvan.'

Ze snapte precies waar hij over sprak, maar toonde geen teken van herkenning. Kon ze maar zonder leugens en grenzen met hem over het Noorden praten, zonder dat ze zou verraden wie ze werkelijk was. Of juist wel, waarom zou ze het überhaupt geheim houden? Zij was toch ook gewoon een normaal meisje? Toen ze opeens paar bekende wachters de kade op zag komen, deed ze snel haar capuchon op en pakte zijn hand vast. 'We moeten snel weggaan!' zei ze met pretoogjes en trok hem snel mee.

Tobias wilde weer gaan zitten, maar voor hij op het bankje plaats kon nemen, werd hij door Iwone mee getrokken. Hij keek haar verbaasd aan en wierp een blik over zijn schouder. Hij zag de wachters meteen en lachte geamuseerd. Hij snelde achter haar aan en liep al snel voor Iwani. Nu wist hij hoe ze aan genoeg geld voor dat brood was gekomen en waarschijnlijk ook aan de juwelen. Ze was gewoon zoals hem. Alleen dan schoner en een meisje.

Ze wist dat hij hele andere gedachten erbij had dat ze werden achtervolgd door wachters, maar daar was ze blij om. Snel rende ze achter hem aan en kwam toen paar straatjes verder hijgend tot stilstand. 'Denk je dat we ze hebben afgeschud?' Ze hijgde hard en lachte ondertussen ook. Het klonk als een of ander hikkend geluid. 'Sorry als ik je misschien in de problemen breng. De wachters zoeken mij.' Enkel kon ze dan niet uitleggen waarom het kóninklijke wachters waren. Zij vertoonden zichzelf nauwelijks in de stad.

Tobias tuurde om de hoek van een gebouw en knikte. De wachters liepen zonder iets door te hebben voorbij de straat die zij in waren gegaan. 'Ach, ik heb al zoveel problemen van mezelf, daar kunnen die van jou vast nog wel bij.' grapte hij onbezorgd en haalde toen het laatste stuk brood uit zijn zak. 'Dus hoe dicht ben je bij het paleis gekomen?' vroeg hij met een grijns. Hij had het embleem van de koninklijke familie op de borst van één van de wachters gezien.

'Te dichtbij, zoals je ziet,' giechelde ze. 'Maar het is niets ernstigs. Het zou me niet verbazen als ze mij niet eens zochten.' Ook zij keek om het hoekje en zag dat de wachters totaal de verkeerde kant op liepen. Met nieuwsgierige ogen keek ze hem aan. 'Problemen, zoals...?' vroeg ze benieuwd en pakte weer zijn hand vast, om hem mee te nemen naar de tegenovergestelde richting van de wachters.

Tobias moest lachen om haar gegiechel en liep met haar mee. 'Nou, nu kan ik wel bekennen dat dat brood van daarstraks niet helemaal op eerlijke wijze verkregen was.' Hij haalde zijn schouders met ene jongensachtige grijns op. 'Dus zo kom ik nogal eens in de problemen.' vertelde hij. Tobias had zich er nooit voor geschaamd. Iedereen uit zijn leefomgeving deed het zowat. Het was de enige manier om in leven te blijven. Dat vissen bracht nou ook weer niet zoveel op.

Iwone voelde hoe haar gezicht serieus werd en haar handen op zijn schouders legde. 'Tobias, wil je alsjeblieft iets beloven?' Ze kneep zacht in zijn huid en bleef hem zo doordringend aan kijken. 'Wil je hier mee alsjeblieft oppassen? Ik... Ik weet via wat vertrouwelijke informatie dat het toezicht in de stad heel erg wordt aangescherpt.' Ze had het gehoord in het paleis en Gregoire had daar over verteld. 'Ik zou niet willen dat je opgepakt zou worden.'

'Geloof me, Iwani, ze krijgen me niet zomaar te pakken! En anders kan ik het wel aan. Een beetje extra bewaking houdt me echt niet tegen.' Tobias keek het meisje trots aan en ging meteen wat rechter staan. Het was niet alleen noodzaak dat hij stal om eten te hebben, maar tegelijkertijd kon hij niet zonder de sensatie en spanning. Het was nogal wat om te kunnen stelen zonder dat ook maar iemand het door had.

Iwone glimlachte vertederd. Dit bevestigde haar vermoedens dat hij waarschijnlijk van haar leeftijd was. Beiden waren ze naïef en zochten ze overal avontuur. 'Tobias, wat ga je spijt van die woorden hebben als je eenmaal opgepakt wordt!' lachte ze en liet hem los. Even keek ze om haar heen, maar had geen idee waar ze was. 'Zou je me misschien willen begeleiden naar het centrum van de stad?' vroeg ze benieuwd.

'Oh, ik maak me er niet zo druk om. Zweepslagen heb ik al eens gehad. En al meerdere malen ben ik door een groep jongens afgehandeld.' Hij haalde achteloos zijn schouders op en keek naar haar toen ze hem los liet. 'Maar natuurlijk! Dat is één voordeel van deze stad: de straten zijn erg logisch. Je vind er zo je weg als je het plan eenmaal door hebt.' Tobias wenkte haar en liep zo de straat door richting het centrum.

Ze liep achter hem aan en voelde hoe een geschrokken blik op haar gezicht kwam. 'Werkelijk waar? Wat verschrikkelijk! Tobias... Als je wil, dan kan ik je helpen. Ervoor zorgen dat je nooit meer hoeft te stelen en daardoor je leven op het spel zet. Ik moet er niet aan denken wat de stadswacht allemaal met je kan doen.' Ze pakte zijn mouw vast, zodat hij langzamer zou lopen, en keek hem serieus aan. 'Gebeurt dat weleens vaker, dat mensen afgeteugd worden op straat?'

Tobias keek naar haar geschrokken gezicht en lachte. Hij stopte en pakte haar bij haar schouders vast. 'Iwani, ik heb geen idee waar je vandaan komt in het Noorden, maar dit hoe het is op straat.' Daar kwam nog bij dat Tobias toen hij jonger was slechts een fragiel jongetje was dat als een makkelijk doelwit werd gezien. Hij had genoeg afranselingen gehad. Maar nu hij ouder en breder was geworden, dachten de mensen wel twee keer na voor ze hem aftuigden. 'Natuurlijk gebeurt het vaker. Ik geloof niet dat ik ook maar iemand ken die geen vuist in zijn gezicht heeft gehad.' zei hij met een grijns.

Iwone keek hem serieus aan en legde haar handen op zijn armen. 'Je spreekt erover alsof het de normaalste zaak is ter wereld. Nou, Tobias, ik vind afranselingen en kinderen die in elkaar geslagen worden op straat níét normaal,' zei ze met een boze ondertoon en liep stuurs verder. 'Gebeurde dit ook in het Noorden?' vroeg ze opeens geschrokken en keek hem afwachtend aan.

Tobias liep achter Iwani aan en hield haar aan haar hand staande. 'Iwani, ga je niet druk maken om wat straatschoffies. Daar valt niets aan te doen. Dan kun je nog beter proberen om de zee uit het Noorden naar hier te verplaatsen. Dat is nog makkelijker.' Kort raakte hij één van haar oorbellen aan en glimlachte zwakjes. Nee, ze was toch niets zoals hem.

Iwone keek naar hun vervlochten handen en haalde diep adem. Een glimlach begon te verschijnen op haar gezicht door zijn idiote vergelijking, maar ze liet het niet zien. Toen ze haar gezicht weer in de plooi had, maakte ze haar oorbellen los en legde deze in haar hand. 'Houd deze en verkoop ze. Accepteer geen lage prijzen, ze zijn heel erg kostbaar. Denk aan een prijs... alsof een van de prinsessen ze heeft gedragen. Accepteer enkel zulke prijzen.' Ze knipoogde en liep weer verder. 'En nee, ik neem ze niet meer aan!'

Tobias keek haar met grote ogen aan toen ze de oorbellen uitdeed en aan hem gaf. Hij staarde naar de sieraden en snel volgde hij haar. 'Die kan ik niet verkopen! Als iemand die dingen ziet dan wordt ik meteen opgerold voor het stelen van één of andere edele.' Ondanks zijn woorden had hij de juwelen snel in zijn zak gestopt. Misschien kon Lukka er wel wat mee doen.

'Je verzint er vast wel iets voor,' glimlachte ze en liep weer verder. Ze waren in een of andere achterbuurt, gokte ze, en toen ze langs een stelletje mannen moesten, pakte ze snel zijn hand vast. 'Zijn we trouwens al snel in het centrum? Ik vind het vervelend om toe te geven, maar ik ben bang. Heb je eigenlijk een slaapplaats hier in Evenfall?' Ze stapte in een plas en keek naar haar dure schoenen die kletsnat waren. Hoe moest ze haar verloren oorbellen en vieze kleding in hemelsnaam uitleggen in het paleis?

Tobias bleef dicht aan haar zijde terwijl ze door de straten liepen en hij stuurde haar een zijweg in om zo snel mogelijk bij het centrum te komen. 'Oh, iedereen houdt zich koest met al die bewaking. Er lopen nu niet alleen soldaten van de koninklijke macht in de stad rond, maarook die van de Rabbion's én de Storm's.' Hij wees in de verte naar een vlag die boven de huizen uitstak. 'Dat is het centrale plein al.'

Iwone keek op en zag de vlag hangen. Het was het wapen van de Halleys, het wapen dat over paar dagen ook van haar zou zijn. Ze volgde hem door de straatjes en al snel stonden ze op het centrale plein. Terwijl ze hem aan keek, bedacht ze zich dat ze Tobias nooit meer zou zien. Hij zou vast weer terug gaan naar het Noorden en zij zou koningin worden van Tarth. En wat haar verraste was dat de gedachte haar enorm verdrietig maakte.

Tobias lachte breed naar wat voorbijgangers en begroette ze opgewekt. Hij vond het heerlijk dat hij in deze stad niemand kende. Er waren zoveel mogelijkheden. Toen ze op het plein stonden keek Tobias naar Iwani en fronste. 'Niet zo sipjes kijken, Iwani. Het is prachtig weer. Jij bent prachtig. Maar een glimlach staat je veel beter!' hij gaf haar met een grijns een por in haar zij. 'Uw bestemming is bereikt.' voegde hij nog lachend toe.

Onmiddellijk glimlachte ze door zijn woorden en porde hem met dezelfde grijns terug. 'Handjes thuis, Tobias!' plaagde ze hem en keek hem toen weer aan. Zonder na te denken sloeg ze haar armen om zijn nek heen en knuffelde hem stevig. 'Pas goed op jezelf,' fluisterde ze in zijn oor, drukte nog een kus op zijn wang en liet hem toen los. 'Ik moet echt gaan,' legde ze uit en deed haar capuchon weer op.

Tobias was overrompeld toen hij haar armen om zich heen voelde, maar met een grijns tilde hij haar kort op en zette haar toen voorzichtig weer neer. Hij mocht dit meisje wel, wie ze ook werkelijk mocht zijn. 'Jij ook, Iwani. En probeer niet meer te verdwalen in de stad. Er zijn ook minder charmante en hulpgrage mannen in deze stad.' Met een grijns maakte hij een lichte buiging. 'Tot wederziens!' zei hij hoopvol.

Met dezelfde hoopvolle blik keek ze hem aan, maar ze schonk hem een verontschuldigende glimlach. 'Ik hoop het,' zei ze, knipoogde nog naar hem en draaide zich toen om, om richting het paleis te lopen, wat nog wel even een tijdje zou duren. Constant bleef ze maar achterom kijken om te zien of Tobias er nog stond en misschien nog naar haar keek. Toch verdween ze op een gegeven moment aan zijn blik en versnelde ze haar pas naar het paleis.