De haven van Evenfall

Tobias keek Iwani nog lange tijd na. Ze was een raadsel voor hem en dat maakte hem des te nieuwsgieriger naar haar. Uiteindelijk draaide hij zich om toen iemand tegen hem aan stootte. Ach, in zo'n grote stad zou hij haar niet snel terug zien. Bovendien was hij binnen een paar dagen weer terug in het Noorden. Dan had hij de plaatselijke meisjes weer.

Tot haar eigen geluk was het opnieuw gelukt om stiekem het paleis uit te glippen zonder dat iemand het merkte. Snel ging ze opnieuw naar de haven toe, zodat ze Tobias misschien weer zou zien. Langzaam liep ze de kade af en nam ze plaats op een bankje, terwijl ze haar capuchon weer af deed. Geduldig keek ze rond of ze hem ergens zag lopen en genoot ondertussen van de zon.

Lukka liep al twee dagen met de oorbellen rond die Tobias hem had gegeven. Hij was nieuwsgierig geweest hoe hij eraan was gekomen, maar steeds bleef hij antwoorden "van een meisje", iets waar Lukka dus niet veel mee kon. Het waren twee prachtige sieraden, maar niemand wilde ze kopen: Natuurlijk vroeg hij er een hoge prijs voor, die dingen zou hij niet zomaar voor wat koperstukken verkopen. Zijn oog viel op een jonge dame die plaats had genomen op een bankje. Met een glimlach rond zijn lippen liep hij naar haar toe en ging naast haar zitten. 'Wat doet een prachtige dame zoals u in een haven als deze?' vroeg hij zich nieuwsgierig af.

Iwone had de jongen al van een afstandje zien aan komen. Ze trok een gezicht alsof ze hier al jaren kwam en glimlachte naar de man. 'Gewoon, genieten van het uitzicht en de zon,' zei ze vrolijk en haalde een hand door haar warrige haren. Ze had niet de fout gemaakt om er net zo net uit te zien als de vorige keer. Toch wist ze dat ze altijd een adellijke uitstraling zou behouden. 'En u dan?'

'Als handelaar zijn er veel voordelen te halen in een tijd als deze in Evenfall.' zei hij met een grijns en liet de oorbellen zien. 'Zo heb ik deze twee pareltjes in handen gekregen, en wellicht dat u geïnteresseerd bent. Ze zouden prachtig staan bij uw haar.' zei hij met een glimlach en keek haar even aan.

Ze wou hem eerst vriendelijk afwijzen met een smoesje dat ze te weinig geld had, maar toen viel haar oog voor een seconde op de oorbellen en herkende ze meteen. Met grote ogen realiseerde ze dat dit de oorbellen waren die ze aan Tobias had gegeven. Met een brede glimlach pakte ze zijn handen vast en keek hem hoopvol aan. 'Kent u de man die u deze oorbellen heeft gegeven?' riep ze uit, zijn handelsvragen totaal negerend.

Lukka vernauwde zijn ogen even en borg de oorbellen weer op. 'Ja, hoezo?' vroeg hij achterdochtig en keek haar aan. Waarom wilde ze weten of hij Tobias kende? Wat maakte het nou uit hoe hij aan die oorbellen kwam en bovenal, wat maakte het uit van wie hij ze had gekregen? Hij wilde die dingen gewoon kwijt, zodat ze weer geld hadden.

Haar glimlach werd enkel breder bij zijn woorden en enthousiast stond ze op. 'Kan je me misschien naar hem toe brengen? Of vertellen dat ik hem zoek? Of kan je misschien zijn verblijfplaats vertellen?' Opeens besefte ze hoe onbeleefd ze aan het doen was en met een verlegen glimlach stak ze haar hand uit. 'Ik ben trouwens... Iwani. Een vriendin van Tobias.'

Ze kende Tobias? 'Iwani, ik ben Lukka aangenaam.' zei hij tegen haar. 'Hoe ken je Tobias, en hoe weet je dat hij die oorbellen aan mij heeft gegeven?' vroeg hij fronsend. 'Ik heb geen idee waar hij nu is en we slapen iedere dag ergens anders, dus...' Lukka wilde Tobias zoveel mogelijk van de stad laten zien. 'Maar wellicht kunnen we een keer ergens afspreken, dan kan je hem zien?' stelde hij voor.

'Lukka, aangenaam,' zei ze hartelijk en liet zijn hand weer los. Peinzend dacht ze over haar woorden na en besliste toen dat ze maar gewoon de waarheid moest zeggen. 'Die oorbellen zijn van mij. Ik heb ze aan Tobias gegeven, zodat hij ze kon verkopen. Ik herken ze dus en wist zo dat Tobias ze dus wel aan jou heeft moeten geven.' Opgewekt glimlachte ze en knikte. 'Oh, maar zou dat snel kunnen? Want na de... bruiloft van prins David kan ik niet meer afspreken. En ik wil hem nog heel graag een keertje zien.'

'Na de bruiloft van prins David? Hoezo kun je daarna niet... wacht-' Wat zei ze nou tegen hem? Er was maar één mogelijkheid waarom zij dan niet meer zou kunnen ontmoeten. Toch drong hij die gedachten weg, het kon nooit dat hij een prinses naast zich op een bankje had zitten in een haven... dat was belachelijk. 'Vanavond zie ik hem weer? Dus dan kan je mee?'

Ze zag de herkenning in zijn ogen flitsen, dus verzon ze snel een smoes. 'Na de bruiloft ga ik weer naar huis toe. Mijn ouders en ik zijn hier speciaal naartoe gekomen voor de festiviteiten en al helemaal voor de bruiloft. Mijn moeder is erge fan van koning William,' zei ze met een glimlach, hopend dat de leugen goed over kwam. 'Vanavond? Oh, Lukka, dat zou super zijn!' Opeens realiseerde ze zich dat ze dan ópnieuw een diner had. Peinzend beet ze op haar lip, een uitweg bedenkend.

'Oh oké, waar kom je vandaan?' vroeg hij nieuwsgierig en keek haar aan. Iets in haar blik herkende hij, maar hij had geen idee waarvan. Ach, hij had in zijn leven al zoveel mensen ontmoet. Wie weet had hij haar wel een keer gezien in Lennos, of een andere stad in Tarth. 'Dan is dat afgesproken. Hoe kon jij trouwens aan die oorbellen? Als ik niet beter had geweten, had ik gedacht dat ze van één of andere royale familie zouden toebehoren.' Het waren twee prachtige dingen.

Opnieuw dacht ze diep na, niet wetende wat ze moest antwoorden. Ze besloot dan maar gewoon hetzelfde verhaal op te houden als tegen Tobias. 'Ik kom uit het Noorden. Mijn ouders zijn erg rijk en vandaar dat ze de oorbellen konden veroorloven. Maar ik kom niet uit een royale familie hoor, dat mochten mijn ouders wensen,' glimlachte ze. 'En waar kom jij dan vandaan, Lukka?'

'Ik kom uit Lorath, uit het zuiden. Enkel woon ik nu in Lennos, één van de laatste vrije steden in Tarth.' zei hij met een glimlach. 'Je bent gek dat je die oorbellen zomaar hebt weggegeven. Begrijp me niet verkeerd hoor, Tobias en ik zijn er dolblij mee, enkel... waarom gaf je ze aan hem?' Hij was nieuwsgierig naar haar, heel erg nieuwsgierig zelfs.

Iwone haalde haar schouders op en glimlachte opgewekt. 'Ik mocht hem heel erg graag. En hij vertelde over zijn leven en dat hij het totaal niet breed heeft. En wat moet ik nou met oorbellen? Dus heb ik ze aan hem gegeven. En ik hoop dat jullie er echt iets aan hebben.' Ze sloeg haar benen over elkaar heen en leunde met haar hoofd op haar handen. 'Lennos... dat lijkt me een prachtige stad.'

'Dat is het ook, ik vind het persoonlijk zelfs nog mooier dan Evenfall. Er lopen haast geen goud mantels rond-' Zo noemde hij de koningsgarde. 'en het is er altijd lekker weer.' zei hij lachend. 'Je zou er ook eens naartoe moeten gaan als je er de tijd voor hebt. IK weet zeker dat je het heerlijk vind. OP sommige dagen zijn er grote markten waar mensen van alles verkopen. Van wijn, tot sieraden, tot zelf gevlochten manden en zelfgemaakte kannen van klei.'

Zijn beschrijving maakte haar verlangen om andere steden te bezoeken nog groter. Enthousiast luisterde ze naar hem en bedacht zich ondertussen of ze David misschien moest vragen of hij met haar eens een paar steden wou bezoeken. 'Ik zal het aan mijn ouders vragen,' glimlachte ze en keek hem toen nieuwsgierig aan. 'Maar wat doe je dan nu eigenlijk in Evenfall?'

'Wat doe ik in Evenfall?' vroeg hij ietwat spottend en begon te lachen. 'Evenfall is voor mensen als ik op tijden als deze een goudmijn. Half Tarth is leeggelopen om hier naartoe te komen, dus geld verdienen is niet moeilijk hier.' vertelde hij haar. 'De beste tijd om je goederen te verkopen is deze tijd: Mensen zijn vrolijk, ze zijn blij dat de kroonprins gaat trouwen - en als mensen blij zijn, kopen ze sneller.'

'Oh, dat wist ik niet,' zei Iwone verbaasd. Ze had altijd gedacht dat mensen hier enkel kwamen om de koninklijke familie te zien. 'Ik wil ook best wat van je kopen? Ik kan mijn oorbellen weer van je over kopen?' giechelde ze, maar meende het wel. Ze zou Tobias en Lukka veel geld ervoor kunnen geven. 'En trouwens, ik zou niet naar de bruiloft van de kroonprins gaan. Het wordt gigantisch druk en je krijgt toch geen goed uitzicht op het bruidspaar,' ratelde ze snel en glimlachte overtuigend. Straks zou hij nog zien dat zíj degene was die zou gaan trouwen en het dan aan Tobias vertellen.

'Nee joh, ik vind wel een goede koper.' zei hij met een glimlach. 'Er is altijd iemand die deze pareltjes wilt hebben. Een dronken man in een herberg voor zijn vrouw of zoiets.' grijnsde hij. 'Dat zijn de beste kopers.' Even keek hij haar fronsend aan. 'Natuurlijk gaan we kijken, het is de gebeurtenis van het jaar!'

'Zorg dat ze er goed voor betalen, oké? Ik heb gehoord van mijn vader dat ze oorspronkelijk van een prinses waren, dus ze zijn echt heel erg veel waard. Het zou zonde zijn als jullie er een slechte prijs voor zouden krijgen.' Geschrokken keek ze hem aan en legde haar handen op zijn armen. 'Kom alsjeblieft níét kijken! Of zorg in elk geval dat Tobias niet komt, alsjeblieft, Lukka, ik smeek je!' Ze wist dat ze dit beter niet had kunnen zeggen, maar ze was zo wanhopig. Tobias mocht haar niet zien.

'Geloof me, ik krijg er wel een goede prijs voor. Niets verlaat mijn handen als ik niet tevreden ben met de prijs.' Hij fronste zijn wenkbrauwen bij haar woorden. 'Waarom is die bruiloft ineens zo belangrijk en waarom mag Tobias in vredesnaam niet komen kijken?!' vroeg hij zich gefrustreerd af en sloeg zijn armen over elkaar. Iets klopte hier gewoon niet.

Iwone opende haar mond om iets te zeggen, maar alles wat er in haar op kwam klonk fout. Ze kon het op geen enkele manier goed uit leggen en ze had al veel te veel verteld. Nu zouden ze júíst komen en zien dat zij met David zou trouwen. 'Ik moet gaan,' zei ze abrupt en pakte haar spullen snel op, 'zorg alsjeblieft dat hij niet komt. En als jullie al komen, en.. en... zeg dan alsjeblieft sorry van mij voor hem.'

'Hij komt kijken, we komen beide kijken.' zei hij resoluut en keek haar aan. 'Dus je wilt hem vanavond ook niet meer zien? Best.' Deze hele ontmoeting was... raar. Het klopte niet, het was vreemd en ze gedroeg zich alsof ze iets verborg voor hem. Hij wist wel zeker dat ze iets verborg voor hem, maar hij kon zijn vinger er niet opleggen.