De Haven van Domor

Lukka haalde lachend zijn schouders op. 'Ik weet niet, het lijkt me gewoon wel wat voor jou. De gezelligheid, de drukte.' Hij wist niet waarom, maar hij vond Tobias wel iemand die van gezelligheid en drukte hield. 'En daarbij is het natuurlijk een hele ervaring op zich, iedereen moet het minstens één keer in zijn leven hebben meegemaakt.' Er was zoveel te doen en te zien dat er altijd wel iets was wat je leuk vond.

'Dat is waar. Nou maar hopen dat die stad ook echt wat is dan. Hebben ze er veel vis?' Tobias grinnikte en klopte wat stof van zijn shirt af. Hij zag er niet uit, maar dat merkte hij zelf al niet meer. Al dat vuil hoorde er gewoon bij. En waar zou hij zich moeten wassen? Het zoute water maakte zijn kleren keihard en de riviertjes waren op het moment veels te koud. Hij zou in Evenfall wel ergens een bad nemen.

Lachend schudde Lukka zijn hoofd. 'Er is een hele kleine haven waarmee de stad beschikbaar is per boot, maar veel bijzonders is dat niet. Daarbij loopt er enkel een rivier door Evenfall heen, het ligt niet aan de zee.' vertelde hij zijn vriend. 'Er is wel wat vis te vinden, maar niet veel ben ik bang.'

'Dan moeten we het maar met dat beetje water en vis doen.' Tobias vond het nog altijd raar om van iets anders te leven dan vis. Hij was niet erg gewend aan vlees, dat was altijd een luxe voor hem, maar in de hoofdstad zou dat juist omgekeerd zijn. Hij schoof heen en weer op het 'bankje' dat aan de voorkant van de kar zat en keek om zich heen. Hij kwam niet vaak buiten Domor, dus Tobias nam alles gretig in zich op. 'Waar kom jij eigenlijk vandaag, Lukka?' vroeg hij zijn vriend nieuwsgierig.

'Ik ben opgegroeid in Lorath, in het Zuiden, maar ik woon al een tijdje in de Vrije Stad Lennos.' vertelde hij Tobias en sloeg een weg op die zou leiden naar de Koningsweg: de weg die hen naar Evenfall zou brengen. 'Zijn er nog andere plekken die je wilt zien?' vroeg hij zich nieuwsgierig af. 'We kunnen op de terugweg overal naar toe.'

NIEUW.

De weg vanuit Myr naar het Oosten was lang geweest, maar ze waren dan ook zeker beloond. Nog nooit in haar leven had Elia de zee gezien en nu stond ze er recht voor. Met grote ogen keek ze naar de gigantische schepen die aan de stijgers stonden bevestigd. Het was druk, veel drukker dan Myr en het verbaasde haar dat iedereen aan het werk was en tevens plezier leek te hebben. In haar ogen was het prachtig.

Ioan kon niet ontkennen dat hij onder de indruk was van Tyrosh. Hij was er maar twee keer eerder geweest, maar toen was hij zo klein geweest dat hij er nu niets meer van herinnerde. Zijn capuchon trok hij nog wat verder over zijn hoofd en hij pakte Elia's arm vast, om haar zo door de mensenmassa te begeleiden. Ze moesten een herberg vinden, voordat het te donker zou zijn. Het liefst eentje dichtbij de haven, waar de festiviteiten plaats zouden vinden.

Elia was nog zo verzonken in het beeld van de prachtige zee, dat ze schrok toen Ioan haar meetrok door de mensen heen. Ze wilde protesteren dat hij haar los moest laten, maar besloot dat uiteindelijk maar niet te doen: ze wilde geen ruzie met hem en zeker niet op zoiets belangrijks als wat ze nu zouden gaan doen. 'Waar gaan we naartoe?' vroeg ze uiteindelijk verbaast en wierp af en toe nog een blik op de haven.

'We moeten een plaats vinden om te slapen, voordat alles vol zit,' zei Ioan en trok haar een steegje in, zodat de haven niet meer te zien was. Zijn gezicht werd enigszins vriendelijker toen hij haar blik zag. 'Maak je geen zorgen, we zullen de haven deze week nog vaak zien. Maar nu wil ik gewoon een goede maaltijd en een warm bed.' Hij sprak enkele mensen aan en die wezen hem op enkele goede herbergen. 'Heb je ooit een havenfeest meegemaakt?'

Elia keek hem aan en knikte. 'Oh oké.' Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht en ze schudde haar hoofd. 'Nee, nog nooit. Dit is de eerste keer dat ik Tyrosh zie... ik ben nooit verder geweest dan het Oosten en de hoofdstad.' Ze had haast nog niets van de wereld gezien, enkel de plekken waar Ioan haar nu mee naartoe nam. Haar ouders hadden nooit genoeg geld gehad om te reizen, dus deden ze dat nooit.

'Je zult nog veel van de stad zien, maak je maar geen zorgen,' zei hij en liep in de richting die een vrouw had aangewezen. Ze vertelde hem, als je veel geluk had, dat je kamer in een bepaalde herberg soms uitzicht had op de zee. En eigenlijk wilde hij dat voor Elia regelen. En zelf kon hij de festiviteiten dan goed in de gaten houden. Want ze zouden weer hun slag slaan en nu zou David het niet overleven.

Elia liep achter Ioan aan. Ze had geen idee waar ze naartoe moesten en ze wist zeker dat als ze hier alleen zou lopen, ze hopeloos zou verdwalen. 'Hoe zou het met Gwen gaan?' vroeg ze, om het gesprek een beetje opgang te krijgen. Ze voelde zich altijd ongemakkelijk als er een stilte tussen hen viel. 'Zij is hier toch ook, in Tyrosh?' Mensen dachten altijd dat Elia veel wist van de plannen, omdat ze altijd bij Ioan was, maar verbazingwekkend genoeg wist ze vrij weinig.

'Met Gwen? Ik denk dat het wel goed gaat. Ze is nog steeds in de huishouding van David en reist daarom dus ook met hem mee. Over paar dagen hebben we met haar afgesproken, ze is nu nog op reis.' Hij liet haar arm los en pakte in plaats daarvan haar hand vast. Zacht kneep hij erin en wees naar het gebouw waar ze voor stonden. 'Onze herberg.' Snel ging hij naar binnen en boekte een kamer met uitzicht op de zee.

'Ah, oké.' Ze was best benieuwd hoe het met Gwen ging. Ze had haar al een lange tijd niet meer gezien of gesproken. Het herbergje waar ze inliepen zag er in Elia's ogen niet al te luxe uit. Het was in ieder geval beter dan de tenten waar ze normaal in sliepen én toen ze de kamer binnenkwam, zag ze dat ze een geweldig uitzicht had op de haven. 'Wauw, het is prachtig...'

Nieuw

Thomas stond ongeduldig aan de rand van het dek. Al sinds Domor in zicht was, had hij op de uitkijk gestaan. Niet om werkelijk op gevaar te letten, maar om zijn thuis in alle rust en met een meters brede grijns te aanschouwen. Twee jaar geleden was hij vertrokken van zijn geboorteland en zijn familie om de zee op te gaan, om op avontuur uit te gaan en natuurlijk ook om de relaties tussen de handelssteden en Tyrosh goed te kunnen behouden. Hij had afgelegen steden gezien van waar uit het mooiste goud kwam en de streken waar de lekkerste druiven werden geproduceerd, maar nu was hij weer thuis. Het schip, de Evangeline, werd met luid gejuich onthaald in de haven. Behalve kostbare producten die veel winst op zouden leveren hadden ze ook een Storm zoon bij.

Iwone stond op de kade, naast haar ouders en broers, uit te kijken naar het schip van haar broer Thom. Ze hadden hem enkele jaren moeten missen, maar gelukkig kwam hij éindelijk thuis. Popelend wiebelde Iwone dan ook op haar benen, toen ze het schip in de verte zag aankomen. Ondanks alle waarschuwingen had ze toch Henry meegenomen naar het feestelijke ontvangst. Het was bijna onwerkelijk om te bedenken dat waarschijnlijk alle commotie van de laatste maanden langs Thom heen was gegaan.

Leonard stond naast zijn vrouw en had zich al maanden verheugd op het ontvangst van zijn op één na oudste zoon. Hij was twee jaar weg geweest en ze hadden hem al die tijd moeten missen. Kort keek hij naar zijn kleinzoon, die op de armen van zijn dochter zat en richtte zijn blik al snel weer op het schip dat steeds dichterbij kwam. Het imposante schip was niet voor niets naar zijn vrouw vernoemd: het was werkelijk een pareltje.

Evangeline had dagenlang wakker gelegen toen ze eindelijk de brief met het langverwachte nieuws had ontvangen. Thomas had haar en Leonard persoonlijk geschreven dat hij binnen een maand weer thuis zou zijn. Het was natuurlijk nog maar de vraag hoe lang hij zou blijven, maar voor nu kon ze haar geluk niet op. Ze verstevigde haar grip rondom Leonards middel toen het schip het anker uitgooide. Na alle drukte en commotie was het fijn om zoiets positiefs mee te maken. Glimlachend keek ze naar haar man en vervolgens naar de rest van haar kroost. Iedereen was vast blij Thomas weer eens te zien.

Het was voor Thom bijna te veel om in één keer in zich op te nemen. Er waren een hoop dingen veranderd. Je kon niet twee jaar weg gaan en aannemen dat alles nog hetzelfde zou zijn. Hij stond te popelen toen het anker het water in dook en ongeduldig wachtte hij op de loopplanken. Maar hij zou geen Storm zijn als zijn ongeduld niet de overhand nam. Met een glunderende blik klom hij langs de touwen naar beneden en rende hij de kade over om zijn moeder in een stevige omhelzing te nemen.

Iwone keek met glunderende ogen toe hoe haar broer van het schip klom, naar hen toerende en hun moeder in een omhelzing nam. Aandachtig nam Iwone hem in haar op. Hij zag er gezond en sterk uit en hij was lichtelijk gebruind door de zon. Ze kon haast niet wachten om alle verhalen over de verre oorden, die hij had bezocht, te horen. Even glimlachte Iwone enthousiast naar haar vader en wachtte geduldig af tot Thom haar zou begroeten.

Leonards lippen krulde zich op in een glimlach toen hij zijn zoon en vrouw in omhelzing zag. Hij wist hoe zwaar Eve het ermee had gehad dat haar zoon zolang weg was én hoe euforisch ze was geweest toen ze hadden gehoord dat hij weer terug zou komen naar Domor. Leo gaf zijn enige dochter een kneepje in haar schouder en keek naar zijn zoon, die inmiddels qua lengte al boven hem uit torende. 'Je ziet er goed uit jongen.'

Stille tranen gleden over Evangeline's wangen toen ze haar zoon eindelijk weer eens vast had. Hoewel het nog een hele klus was. Hij was zo groot geworden! En breed! Met een glimlach klopte ze op zijn stevige arm en drukte een kus op zijn wang. Vervolgens keek ze toe hoe Thom zijn vader begroette en de rest van de familie. Het was fijn om te bedenken dat alle ophef en oproer ook gemist kon zijn door iemand. Het zou niet prettig zijn om hem alles uit te moeten leggen, maar hij had het tenminste niet mee hoeven te maken.

Thom glunderde en grijnsde en voelde ook zijn ogen prikkelen toen hij de tranen van zijn moeder zag, maar hij hield ze tegen en richtte zich op zijn vader. Hij had nooit erg op zijn ouders geleken, niet het donkere haar, niet de donkere ogen - dat kwam blijkbaar allemaal van zijn grootvaders kant - maar als het op karakter aankwam, dan was hij sprekend zijn vader. 'Jij mag er anders ook wel wezen, hoor pap. Alleen die grijze haren.' Lachend omhelsde hij de man en keek toen nieuwsgierig naar zijn broers en het enige zusje. 'Iwone-' Verbaasd keek hij naar het kindje in haar armen.

Leonard begon te lachen en klopte op de rug van zijn zoon. ‘Kijk jou nou, ik zou bijna denken dat je me zou kunnen verslaan in een wedstrijdje sparren.’ lachte hij. Hij was er wel zeker van dat zijn zoon hem zou verslaan: Thom was nog een kop groter dan hij zelf was en daarbij tweemaal zo breed, maar daar ging het natuurlijk niet om. ‘Het is goed je te zien jongen.’ zei hij in de omhelzing met zijn zoon en keek naar zijn dochter en kleinzoon, die naast hem stonden. Thom had natuurlijk niets meegekregen van de hele affaire tussen Iwone en David én wat daaruit was voortgekomen.

Iwone keek hem een brede grijns toe hoe Thom hun ouders begroette. Ze was net aan het kijken of Tobias ergens in de buurt was, toen Thom haar aansprak. Rode blosjes ontstonden op haar wangen toen alle ogen op haar gericht waren en snel drukte ze dus een kus op Thomas' wang. 'Stop je nou nooit eens met groeien!' lachte ze plagerig en prikte in zijn buik. Daarna keek ze van Henry naar Thom en weer terug. 'Ik wil je voorstellen aan mijn zoon Henry. Ik weet het, ik weet het- Het is een lang verhaal!'