Domor

Een kleinere stad ten Zuiden van Tyrosh. Het is een drukke stad, die aan de zee ligt, dus de haven brengt de belangrijke inkomsten. De onaangename geur van vis is overal te vinden, maar na een tijdje raak je daar ook wel aan gewend.

Spoiler:

Ioan liep in een van de vele achterstraten van Domor. De geur van vis was overweldigend, maar gelukkig was hij daar langzaam gewend aan geraakt. Toch bleven het vreselijke dieren, zelfs als ze dood waren. Hij had zijn handen in zijn zakken gestopt en peinzend staarde hij naar de lucht. Hij overdacht de vergadering van hem en zijn drie medeplichtigen. Hij had het gevoel alsof hij langzaam de controle begon kwijt te raken over zijn rebellen.

Constance baande zich een weg tussen de mensen, de verschrikkelijk vislucht en haar eigen gedachten. Ze was naar Domor gekomen om al het gedoe in de hoofdstad te ontvluchten. Ze werd gek van haar vader en moeder en nog erger was Anthony, die ze al een week lang niet meer tegen gekomen was. Ze trok haar cape dichter om en vervloekte het weer dat het vandaag liet afweten. Na een tijdje kwam ze bij haar doel aan: een scheef gebouw ergens tussen in gepropt. Ze liet de man voor de deur met een dodelijke blik weten waar ze voor kwam: 'Ik kom voor een zwaard.' Bij het zien van het goud dat ze in haar buidel droeg werd ze binnen gelaten.

Ioan was hier niet zonder reden gekomen: hij had nieuwe wapens voor de aanslag. Niet alleen voor zichzelf - hoewel hij natuurlijk het beste kreeg - maar ook voor de andere rebellen. Hij stapte een winkel binnen, waarvan hij wist dat het bekend stond als de beste wapenwinkel in de buurt - en ging naar de eigenaar toe. Maar hij had nog niet zijn mond geopend, of er stond al iemand anders de eigenaar te bevelen. Geïrriteerd draaide Ioan zich om. 'Ben je zo blind om te zien dat ik eerst was of zijn de festiviteiten zo naar je bol gestegen dat je nu denkt dat je privileges krijgt?'

Constance trok een wenkbrauw op toen een man die voor haar had gestaan een opmerking maakte. Ze lachte schamper, maakte geen woorden aan hem vuil en stapte om hem heen richting de toonbank. De jonge knecht erachter sprak ze met harde woorden aan en stuurde ze weg om de meester te gaan halen. Constance deed niet aan zwaarden die je zomaar overal kon kopen. Ze wilde een uniek, persoonlijk exemplaar. Terwijl ze wachtte, leunde ze tegen de toonbank en sloeg ze haar armen over elkaar. Met een onderzoekende blik ging ze de ruimte rond en stopte ze bij de man die ze zojuist had gepasseerd.

Ioan moest lachen toen de persoon niet reageerde. 'Blind en doof. Weet je zeker dat je dan een zwaard aan kan? Je zou jezelf nog bezeren.' Toen de persoon nog steeds niet reageerde, werd Ioan opnieuw gefrustreerd en trok aan de cape. 'Hé, ik praat tegen-' Toen de cape afzakte, werd hij begroet door een hoop blond haar. Verbaasd trok hij een wenkbrauw op en keek naar de persoon - blijkbaar een vrouw.

'Tegen een vrouw. Je praat tegen een vrouw. Wat wilde je me nog meer zeggen?' Constance trok een wenkbrauw op en schudde haar haar naar achteren. Ze had die blik al vaak genoeg gezien van mannen. Die herkenning en tegelijkertijd vervreemding als ze er achter kwamen dat je een vrouw was, wanneer ze iets anders hadden verwacht. Constance haatte het enerzijds, maar het amuseerde haar anderzijds. Ook zij kon voor een man uitgemaakt worden. Hoe duidelijk het ook mocht zijn dat ze een vrouw was. Tenminste, volgens de standaarden dan.

De grootste schok was nog niet eens dat ze een vrouw was, maar dat hij haar herkende. Zij was de persoon geweest die enkele van zijn maten had gedood tijdens de aanslag. Dit was Constance Rabbion. 'In dat geval, gaat u vooral voor,' zei hij met een galante glimlach en leunde ondertussen tegen de muur, terwijl hij haar bekeek. 'En wees vooral geduldig, het zal nog wel even duren voordat de meester komt. Hij maakt geweldige dingen, maar is meestal de hele dag dronken. Ze moeten hem nu vast uit bed slepen.'

Constance's spottende blik vertrok in een grimas toen hij plots zo vrijgevig was en haar voor liet gaan. Maar Constance was Constance niet als ze niet goed gebruik maakte van de situatie. 'Ach als hij het gewicht aan goud tegen zijn hoofd voelt slaan, is hij vast zo wakker,' merkte ze droog op terwijl ze achteloos met het touw van haar cape speelde. Als het lang zou duren, zou ze deze meester zelf uit zijn bed slepen. Ze was niet in een bui om lang te wachten vandaag.

Hij was niet verbaasd dat ze over goud begon, maar hij deed van het domme en keek haar met grote ogen aan. 'U komt vast uit een welvarende familie, vrouwe,' zei hij quasi-bewonderend. Met zijn hand streek hij langs zijn baardje en liep wat dichter naar haar toe. Hopelijk kon hij zijn nieuwsgierigheid onderdrukken. 'Wat bent u van plan te kopen? Als ik u zo hoor, dan heeft u grote plannen.'

'Inderdaad.' Constance glimlachte zonder enig gevoel en tikte met haar vingers op de houten toonbank. Het scheelde een hoop dat ze hier in het Noorden niet erg bekend was. Zo kon ze tenminste incognito door de stad en de omliggende dorpen. Hoewel ze het geen probleem vond als mensen haar voorlieten omwille van haar status, vond ze het vreselijk als mensen haar bij iedere stap probeerde tevreden te stellen. 'Gewoon. Wat iedereen hier koopt. Een wapen natuurlijk.'