De binnenplaats

Iwone zocht een onderjurk uit, deed deze snel aan en sloot de kast weer. Een echte jurk aantrekken kon ze niet in haar eentje. Vanaf de plaats waar ze stond staarde ze naar David, die hevig verzonken in zijn boek leek. Zuchtend kroop ze op bed en ging naast hem zitten. 'Het spijt me nogmaals, oké?' fluisterde ze en veegde een vochtige pluk uit haar gezicht. Ook haalde ze een klein takje uit David's haar. 'Maar alles is goed gekomen. Zullen we gewoon doen alsof er niets aan de hand is en dit allemaal niet is gebeurd?'

'Wat jij wilt.' mompelde hij, terwijl hij de bladzijde van zijn boek omsloeg. Eigenlijk vond hij het nog niet eens zo interessant om te lezen, maar hij had ook geen zin om een compleet gesprek aan te knopen met Iwone op dit moment, dus moest hij wat.

Ze sloeg zijn boek dicht en gooide haar handen wanhopig in de lucht. 'Je bent vijfentwintig lentes, David, wanneer besluit je om eens te stoppen met dit kinderachtige gedoe? Het volk wil geen koning hebben die om elk klein dingetje boos gaat zijn.' Ze stond op van bed en zette haar handen in haar zij. 'Het spijt me, het spijt me heel erg dat ik deze middag verpest heb en als je wil, dan ga ik nu weg. Ik doe namelijk alles wat mijn man zegt,' mompelde ze zacht.

David keek haar aan. 'Denk je dat het alleen erom ging dat jij in dat verdomde meer viel?' vroeg hij geïrriteerd. 'Het is alles, iedereen verwacht van me dat ik me ga gedragen alsof ik alles weet, alsof ik overal een antwoord op heb en dat frustreert me. Dus ja, ik ben vanmiddag chagrijnig en boos,' zei hij bot tegen haar en sloeg zijn armen over elkaar heen.

Iwone werd rood en vervloekte zichzelf dat ze zo gemeen tegen hem was geweest. Voorzichtig liep ze weer naar het bed toe en klom erop. 'David, ik kan je niet gerust stellen door te zeggen dat de mensen dat niet denken, maar je staat er niet alleen voor. Iedereen wil je helpen en zal je door de eerste weken heen slaan. En weet je wat, misschien zit je vader over een tijdje gewoon weer op zijn troon en dan wil iedereen weer dat hij alles weet,' glimlachte ze en streek kalm met haar vingers over zijn wang.

'Nee, ik sta er niet alleen voor maar wel iedereen komt met vragen die jullie niet kunnen beantwoorden.' Met andere woorden: de last hing op zijn schouders. Zijn moeder zat de hele dag naast zijn vader's bed. Zijn vader was amper aanspreekbaar en de enige die hij op dit moment had was Anthony. Hij was de enige die hem op dit moment goed kon helpen. 'Oh kom op Iwone, wordt eens reëel. Iedereen weet dat vader het niet gaat overleven, heb je hem wel eens in dat bed zien liggen?' vroeg hij boos en stond op van het bed.

Ze stond ook op van bed en liep voorzichtig achter hem aan door het vertrek. 'Ik heb je vader gezien, David, en hij zag er vreselijk uit. Maar betekent dat dan dat we de hoop moeten opgeven?' Ze glimlachte voorzichtig en twijfelde of ze zijn hand moest vast pakken. 'Oh David, het gaat allemaal goed komen. Je vader werd al op zijn zestiende koning en kreeg meteen een kind, en toch is hij een geweldige heerser geworden. Met jou komt het dus ook goed.' Ze besloot zijn hand toch te pakken en er zachtjes in te knijpen. 'Zal ik een bad laten vollopen of wil je een massage of iets anders?'

David schudde zijn hoofd. 'Er is enkel valse hoop Iwone,' Nee, hij geloofde er niet meer in dat zijn vader dit zou overleven en iemand die dat wel zou doen was dwaas. Hij was niet iemand die de hoop snel opgaf, maar waarom zou je hoop hebben als er geen hoop weer was? Bij haar vragen schudde David weer zijn hoofd. 'Nee, ik hoef geen bad.' murmelde hij en pakte het boek van de grond af, om de goede bladzijde op te zoeken en weer op bed te gaan leggen om verder te lezen.

Iwone keek hem met bedroefde ogen na en staarde toen naar buiten. Het was ondertussen al donker geworden. Zorgvuldig sloot ze de deuren naar de tuin af en wenste de bewakers voor de deur een fijne nacht, terwijl ze ze wat te eten en te drinken gaf voor de nacht. Dat was een soort van traditie geworden. Daarna klom ze op bed en rolde ze zich op onder de dekens. Het leek haar beter om er maar niet over verder te gaan. 'Is het een goed boek?'

David haalde zijn schouders op, terwijl hij de bladzijde omsloeg. 'Het gaat wel,' mompelde hij, terwijl hij verder las. Het was een boek dat hij normaal nooit gelezen zou hebben. Het was een roman, jawel hij was echt een roman aan het lezen. Waarom wist hij ook niet, maar het zorgde ervoor dat hij even nergens anders aan hoefde te denken en dat gevoel was erg bevrijdend.

Ze staarde naar David's gezicht en wachtte tot hij meer zou zeggen. Maar hij bleef stil. Kort beet ze op haar lip en draaide zich toen om, om wat comfortabeler te gaan liggen en haar ogen sluiten. De onderjurk kriebelde enorm en zat niet lekker, maar ze voelde zich al ongemakkelijk naast hem, laat staan als ze zonder kleding lag. 'Ik ga slapen, David. Ik hou van je.' Zo staarde ze naar de andere muur, terwijl ze wachtte op zijn antwoord.

'Slaap lekker.' mompelde hij nog, maar nam niet de moeite om om te kijken of haar een kus te geven. Nog steeds was hij aan het lezen, maar voelde al snel dat zijn oogleden zwaar begonnen te worden. Met tegenzin legde hij het boek weg en blies hij de kaars uit, om met zijn rug naar Iwone toe in slaap te vallen.

[NEW]
Gregoire zat op de rand van de fontein in de binnenplaats en wachtte geduldig tot Morena zou komen. Gisteren hadden ze afgesproken om hier elkaar te ontmoeten en dan een korte wandeling te maken. De laatste maanden waren stressvol geweest: ze hadden Morena op de een of andere manier naar Evenfall moeten brengen, zonder de kans te hebben om aangevallen te worden. Gelukkig was dat goed gegaan en had ze de laatste tijd goed kunnen revalideren en genezen.

Inmiddels kon Morena weer lopen, maar daar was ook alles mee gezegd. Als ze ook maar één verkeerde beweging maakte, verkrampte ze van de pijn en moest ze stilstaan tot dat de pijn was weggetrokken. Langzaam maar zeker kwam ze dichterbij de binnenplaats waar ze met Gregoire had afgesproken. Ze wilde hem niet al te veel in de weg zitten, dus ze hadden elkaar de laatste tijd niet erg veel gezien. Toch was dat ook weer fijn: ze wist dat ze hem had vergeven, maar nog steeds zat het bordeel incident in haar achterhoofd.

Gregoire zag Morena van een afstandje aanlopen en snel liep hij naar haar toe. Voorzichtig sloeg hij zijn arm om haar heen, zodat ze op hem kon steunen, en zo liepen ze samen naar een bankje toe. Daar liet hij haar voorzichtig zitten, terwijl hij voor haar neerhurkte. Liefdevol drukte hij zijn lippen op de hare en bekeek haar toen aandachtig. 'Hoe gaat het met je?' vroeg hij zachtjes, terwijl hij met zijn hand langs haar arm wreef.

Morena keek hoe Gregoire naar haar toe kwam gesneld en haar ondersteunde, zodat ze rustig verder kon lopen. 'Het gaat, ik zal niet zeggen dat ik me top voel, maar het gaat iedere dag weer ietsjes beter.' zei ze oprecht. Het liefste had ze het zelf anders gezien, als het aan haar lag, was ze allang weer aan het werk, maar dat was niet realistisch. 'Hoe gaat het met jou? Zeg me alsjeblieft dat ik niets spannends heb gemist. Ik wordt er gek van dat ik niet kan werken.'

Gregoire gleed bezorgd met zijn vingers over haar wang en bekeek haar van top tot teen. Elke keer dat hij haar zag, ging het beter, maar desalniettemin was het herstel langzaam. Dat had hij ook ondervonden bij zijn eigen verwondingen. 'Het gaat goed. Iedereen mist je,' zei hij met oprechtheid. Morena was niet iemand die je snel over het hoofd zag en zeker niet in een legerkamp met allemaal mannen. Iedereen was erg gesteld op haar. Hij moest lachen en schudde zijn hoofd. 'Nee, wees gerust, er is niets spannends gebeurd.'

Het gemis was wederzijds. Ze kon niet wachten tot ze weer kon grappen en grollen met de mannen uit het leger. Ondanks dat ze zich als gelijke voelde aan de mannen, voelde het ook een beetje alsof ze haar grote broers moest missen. 'Maar ik zal snel genoeg weer aan het trainen zijn!' zei ze lachend, terwijl ze hoopte dat het werkelijk de waarheid was. 'Gelukkig maar, anders was ik per direct terug gekomen.. Nog vorderingen met de rebellen?'

Gregoire keek haar met dezelfde hoopvolle blik aan en legde zijn handen op haar benen. 'Dat hoop ik ook,' glimlachte hij en kwam wat overeind, om zacht zijn lippen op de hare te drukken. Hij miste ook de tijden dat ze zomaar zijn vertrekken binnenstormde, of dat ze lange tochten door de bossen maakten op hun paard. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door haar vraag. 'Nee, niet echt. Natuurlijk dat hele gedoe met Edmund en dat dienaresje, maar verder niets.'

Morena had inderdaad vaag meegekregen dan ze de gevangen rebellen hadden geruild voor Edmund en één van de keukenhulpen van huize Halley. Ze snapte nog steeds niet helemaal wat de keukenhulp in dit verhaal deed, maar goed. 'Waarom zouden ze een simpele keukenmeid kidnappen?' vroeg ze zich hardop af en keek naar Gregoire. 'Edmund, oké, hij is lid van een royale familie - natuurlijk zijn ze bereid om hem te ruilen, maar een keukenmeid?'

Gregoire ging naast haar op het bankje zitten en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën. De vragen die Morena opriep, waren inderdaad dingen waar hij nog steeds over zat te dubben. 'David stond erop dat we ze béiden zouden ruilen. Edmund en het meisje.' Hij haalde zijn schouders op. 'Misschien was ze op dat moment op de verkeerde plaats. Misschien dachten ze dat het een lid van één van de families was? Ik heb geen idee hoeveel de rebellen over ons weten.'

'Misschien ligt hij wel met haar in bed.' grapte Morena, al zou het haar niet verbazen als het ook de waarheid was. 'Ach, we hebben ze in ieder geval terug en de rebellen hebben hun mensen terug, dus iedereen is blij.' mompelde ze. 'Hebben jullie nog iets uit het meisje gekregen?' Ondanks dat ze het grootste deel van de tijd in bed had doorgebracht, hoorde ze zo hier en daar op de gangen van alles.

Gregoire keek haar met een klein glimlachje aan en haalde zijn schouders op. 'Dat zou natuurlijk best kunnen,' mompelde hij bedachtzaam. 'Maar hoe wisten de rebellen dan dat ze precies dát meisje moesten ontvoeren?' Hij trommelde met zijn vingers op zijn been en knikte. 'De wachters hebben wat informatie uit haar gehaald - niet veel -, maar dat is allemaal strikt geheim. Enkel David weet het en tot op heden heeft hij het nog niet met mij willen delen.'

Morena keek hem aan. 'Ik heb geen idee. Waarschijnlijk proberen we een verklaring te vinden voor iets waar helemaal geen verklaring voor is.' merkte ze op. 'Het is gewoon allemaal toeval, hoe kan het anders?' Ze had de laatste tijd zoveel tijd om na te denken... téveel tijd zelfs en dat bracht haar op allerlei complot theorieën. 'Nou, dan wordt het maar eens tijd dat je het aan David gaat vragen, want ik ben maar al te benieuwd.' lachte ze.

Gregoire moest lachen en boog zich dichter naar haar toe. 'Benieuwd of David het bed deelde met het keukenmeisje of de informatie uit de gevangene?' plaagde hij haar en legde zijn duim onder haar kin, om opnieuw haar lippen te kussen. Het was moeilijk om van haar af te blijven. 'Ik denk dat we ons inderdaad druk maken over niets… Laten we het inderdaad houden op toeval, hoe saai dat dan ook is.'