De binnenplaats

Morena trok een wenkbrauw omhoog. 'Beide natuurlijk.' lachte ze en kuste hem zachtjes. Het kussen, alles voelde eigenlijk nog onnatuurlijk. Zo had het altijd gevoeld, sinds ze erachter was gekomen dat hij naar een hoer was gegaan. Ze had het hem niet verteld, waarom wist ze eigenlijk zelf ook niet, maar het voelde niet als het juiste moment om het erover te hebben. Ze realiseerde zich dat het oneerlijk was tegenover hem: hij ging er waarschijnlijk vanuit dat alles weer als vanouds was, maar voor Morena was het alles behalve dat. 'Laten we dat maar doen.'

Gregoire kuste haar vol liefde terug en sloeg voorzichtig zijn handen om haar middel heen. Nog steeds deed hij uiterst voorzichtig met haar, die pijlen in haar borst waren niet niets geweest. Hij vond het nog steeds een wonder dat ze het overleefd had. Langzaam verbrak hij de kus en keek hij Morena met glunderende ogen aan. 'Heb je zin om iets leuks te doen? We kunnen één van de paardenwagens lenen en door de bossen rijden?'

Morena keek hem twijfelend aan. 'Ik weet nog niet of ik sterk genoeg ben om zo'n lange trip te maken.' Zelfs als ze zag was ze na een uur uitgeput en moest ze wel even gaan liggen. Soms dacht ze dat één van de pijlen haar long had geraakt, maar als dat zo was geweest, had ze hier nu niet gezeten. 'Maar ik vind het wel leuk om even iets in het kasteel te doen... tenzij je dat natuurlijk niet leuk vind.'

Hij streelde voorzichtig met zijn hand door haar haren en knikte met een glimlach. Het was goed dat ze haar grenzen aangaf, iets dat Gregoire niet had gedaan toen hij aan het revalideren was. 'Ik hou van je, Morena,' zei hij uit het niets en drukte een kus op haar wang. 'En ik vind het prima om iets leuks te doen in het kasteel. Ik vind het sowieso altijd leuk om iets met jou te doen,' lachte hij en dacht na over leuke dingen in het kasteel.

Morena glimlachte zo overtuigend mogelijk naar hem en sprong snel op een ander onderwerp over, zodat hij hopelijk niet hoorde dat zij niet dezelfde woorden terug zei. 'Ja, iets in het kasteel.' zei ze glimlachend en dacht kort na. 'Misschien kunnen we sowieso even naar de tuinen toe lopen? Op één of andere manier voel ik me altijd beter tussen al die geurende bloemen.' Ze was wellicht een ridder, ze bleef ook altijd een vrouw.

Hij was zo enthousiast dat hij het niet eens merkte dat zij dezelfde woorden niet terug zei. 'Ja, laten we dat maar doen! In de tijd dat we weg waren, hebben ze de hele tuin opgeknapt. Het ziet er nu prachtig uit.' Hij hielp haar met opstaan en sloeg weer zijn arm om haar heen, zodat ze op hem kon steunen. Ze zou het vast niet appreciëren dat hij haar zou dragen. 'Zijn er nog mensen bij je langs geweest de laatste dagen?'

Ondanks dat ze het niet wilde, steunde Morena op Gregoire en liep zo rustig richting de tuinen. 'Ik heb het inderdaad gehoord, dus ik ben benieuwd.' zei ze, terwijl ze kort stopte om op adem te komen en weer doorliep. 'Niet veel bijzonders, een paar mannen uit het leger om te kijken hoe het met me ging, de geneesheren om naar de hechtingen en littekens te kijken en verder vrijwel niemand..'

Gregoire stopte en wachtte geduldig tot Morena weer op adem was. Misschien moest hij deze avond de stad eens induiken en op zoek gaan naar iets dat haar kon helpen. Een rijdende stoel, of iets in die trant. 'Wat aardig van de mannen,' zei hij glimlachend en legde zijn arm nog wat steviger om haar heen, om haar zo overeind te houden op een paadje met losliggende stenen. De geur van bloemen hing al in de gangen en in de verte zagen ze de kleuren al ontstaan.

Morena knikte. 'Ja, ook niet veel hoor. Ze waren misschien met zijn vieren, al moesten ze wel de groeten doen van iedereen.' Ze was blij dat ze die mannen had, omdat ze haar eigen familie haast niet meer zag, waren zij hun plaatsvervangers. Ze kon het lang niet met iedereen goed vinden: er waren nog steeds mannen die haar niet serieus namen, maar daar trok ze zich inmiddels weinig van aan. 'Oh, het ruikt hier echt heerlijk!' glimlachte ze, doen ze een gang insloegen en begon te lachen. 'Soms voel ik mezelf veel te vrouwelijk om naast al die kerels te vechten.' grapte ze.

Gregoire glimlachte, toen ze zo enthousiast sprak over de tuin, en begeleidde haar de tuin in. Daar liet hij haar weer plaats nemen op een bankje, terwijl hij zelf neerhurkte om een prachtige bloem te plukken. 'Er komen ook steeds soldaten naar mij toe om jou beterschap te wensen, maar uiteraard ben ik hun namen alweer vergeten.' Hij knipoogde en hield de bloem voor Morena. 'Hij is voor jou. Moet je eens ruiken!'

Morena glimlachte bij de woorden. Het was goed om te horen dat de mannen aan haar dachten. 'Bedankt,' zei ze en kuste hem zachtjes toen hij een bloem bij haar voorhield. Ze rook er voorzichtig aan, brak de steel vervolgens af en stak hem tussen haar haren. 'Aangezien ik nu toch geen ridderlijke capriolen kan uithalen, kan ik me maar net zo goed even voordoen alsof ik werkelijk zo vrouwelijk ben.' grapte ze.

Gregoire glimlachte breed na de kus en bleef haar met deze gelukzalige blik aankijken. Het voelde alsof het weer helemaal goed was tussen hun tweeën. Hij was een vreselijke misstap gemaakt, eentje die hij nooit meer zou doen. Hij kon niet begrijpen hoe David met dat schuldgevoel na elke vrijpartij kon rondlopen. Hij duwde een pluk achter haar oor en lachte om haar woorden. 'Pas maar op, straks steek je de andere soldaten aan en lopen ze zometeen allemaal met bloemen in hun haar.'

'Dat zou wat zijn.' lachte ze en gaf hem een zacht duwtje tegen zijn schouder aan. Ze glimlachte kort en keek naar de grond onder haar. Ze wilde hem maar al te graag vertellen hoe ze zich voelde, maar ze wilde zijn geluk niet de grond in boren. Morena was in haar hoofd de overwegingen aan het maken: het hem nu vertellen of het hem niet vertellen en hem voor blijven liegen. Ze wist niet welke keuze de zwaarst wegende effecten had.

Gregoire ging naast haar op het bankje zitten en lachte bij haar duwtje. Toen ze haar gezicht afwendde, keek hij om zich heen de tuin in. Het was prachtig geworden en terwijl hij zo nadacht, kwam er een trieste glimlach op zijn gezicht. Zijn vader had het vast vreselijk gevonden: hij was net zoals David altijd vreselijk allergisch geweest voor bepaalde soort bloemen. 'Over een korte tijd moet ik alweer naar het Zuiden toe...'

Morena keek op toen hij weer begon te praten en knikte. 'Ik weet het.' Ze was tegen die tijd nog niet genoeg aangesterkt om mee te gaan, dus het was vrij duidelijk dat ze hier bleef. 'Hoe lang gaan jullie?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Door de gedachten van eerder, was haar bui wat sombertjes, al probeerde ze dat zo goed mogelijk te verbloemen door te glimlachen.

Toen ze haar hoofd tegen hem aan legde, sloeg hij zijn arm om haar heen en drukte hij een kus op haar slaap. 'Zo lang als nodig is, het is lastig te voorspellen. Ik wil sowieso dan concrete plannen maken met alle families over de rebellen en wie weet reis ik dan nog verder naar het Oosten… Ik zal in elk geval proberen om zo snel mogelijk weer terug te komen.' Hij glimlachte optimistisch en keek haar toen met speelse ogen aan. 'En als ik terugkom, verwacht ik wel dat je weer helemaal bent genezen!' zei hij met een knipoog.

'Ik zal hier op je wachten en ik hoop dat ik tegen die tijd weer volledig op de been ben. Misschien kom ik je wel tegemoet rijden tegen die tijd.' zei ze hoopvol en tilde haar hoofd weer van zijn schouder af. Ze zuchtte diep en frutste wat met haar tuniek. 'Greg, kunnen we het misschien nog een keertje hebben over dat voorval.. Ik weet dat we het erover hebben gehad en wat ik heb gezegd, maar..' Ze staakte haar zin en zuchtte uit. 'Ik weet het gewoon niet.'

Er was ook hoop in zijn ogen te lezen en met een glimlach boog hij naar haar toe voor een kus. Maar al snel trok hij zijn hoofd terug en bewoog hij ongemakkelijk op het bankje. 'Ik- ik vind het prima als we het er over hebben,' zei hij twijfelachtig en nerveus. Hij had geen idee wat ze er nog over wou zeggen. In zijn ogen was alles al uitgesproken, maar bij Morena zat het blijkbaar anders en dat respecteerde hij. 'Waar twijfel je over?' vroeg hij zacht.

'Over dit. Over ons. Over alles.' zei ze, steeds met korte tussenpozen. 'Ik wil je vertrouwen en-' Ze staakte en zuchtte diep in en uit, zodat ze zich niet door haar emoties liet overheersen. 'Ik weet dat je je bewust bent van je fout, dat je het niet meer zal doen, maar als je aan de andere kant van het land zit, hoe kan ik er dan zeker van zijn dat er niet nog zoiets gebeurd? Hoe kan ik- hoe kunnen wij ergens op bouwen als dat vertrouwen er niet meer is?'

Gregoire kon niet meer stil zitten en besloot dus op te staan. Hij ijsbeerde langzaam voor het bankje en keek Morena zo nu en dan aan. 'Je kan er niet zeker van zijn als onze,' hij gebaarde tussen hen, 'vertrouwensband er niet meer is. Ik kan je mijn belofte geven, maar als je denkt dat ik mij daar niet aan ga houden-' Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haren heen. 'Als het je gerust stelt, ik zal mijn handen vol hebben aan die rebellenzaken in het Zuiden.' Hij had geen idee hoe haar kon geruststellen.

Morena keek hem bedenkelijk aan. 'Ik kan me herinneren dat je die belofte al eens eerder hebt gemaakt.. toen ben je hem ook niet nagekomen, dus waarom zou het deze keer anders zijn?' Ze had er de laatste tijd zoveel over nagedacht, dat ze er met haar gedachten veel te diep inzat. Misschien had ze zichzelf dingen wijsgemaakt die er niet waren, maar iedere keer als ze dacht aan de dag dat hij het haar opbiechtte, voelde ze dezelfde woede en hetzelfde verdriet opkomen, maar boven dat voelde ze zich ontzettend in de zeik genomen. Ze had hem blindelings vertrouwd en dat vertrouwen had hij geschaad.

Gregoire keek haar zwijgend aan en probeerde de juiste woorden te vinden. Alles wat hij nu kon zeggen, zou niet genoeg zijn. Als eenmaal iemands vertrouwen was geschaad, kwam deze niet tot nauwelijks meer terug. 'Omdat ik van je hóu! Omdat ik realiseer wat voor fout ik heb gemaakt en hoe het voelt om je bijna kwijt te zijn.' Hij drukte zijn kaken op elkaar en keek haar afwachtend aan.

Morena was en bleef een vrouw en was zeker geraakt door zijn woorden. 'Ik weet het niet, Gregoire..' zuchtte ze en stond met moeite op. 'Ik heb gewoon tijd nodig om erover na te denken, om alles op een rijtje te zetten en je vertrouwen weer te winnen.' Dat werd alleen maar moeilijker omdat hij binnenkort aan de andere kant van het land zou zitten. 'Misschien moeten we een tijdje afstand van elkaar nemen..'

Gregoire stopte met ijsberen en keek haar met grote ogen aan. Als ze na deze twee maanden nog steeds tijd wilde hebben om erover na te denken, wist hij niet of het daarna nog goed zou komen. Zíj moest weer vertrouwen in hem krijgen en Gregoire moest het geduld hebben om die tijd te wachten. Hij wist dat hij een fout had gemaakt, maar als Morena verder wou gaan met hem, dan zou ze het op een gegeven moment moeten accepteren. En hij hoopte zó erg dat ze dat zou doen. 'Als jij dat wilt…' zei hij zachtjes en keek haar aan.

'Dat is inderdaad wat ik wil.' zei ze oprecht en hinkte richting de kant waar ze daarnet de tuinen in waren gekomen. Morena draaide zich nog om en hinkte terug naar Gregoire. Ze haalde de bloem uit haar haren en gaf deze aan hem. 'Hier.' zei ze, met een bescheiden glimlachje en sloot zijn handen om de bloem heen. 'Ik loop zelf terug, oké?' Het duurde wellicht langer en het koste haar meer moeite, maar ze wilde liever even alleen zijn.