De binnenplaats

Iwone was weer eens verdwaald geraakt omdat ze te koppig was om bewakers met haar mee te laten lopen en was nu dus bij de binnenplaats belandt. Nieuwsgierig bekeek ze de fontein, ging even met haar vingers door het water heen en nam toen plaats op een van de bankjes. Het paleis van de Halleys was werkelijk práchtig en het was dus echt geen straf om hier te gaan wonen. Enkel was het allemaal zo enorm groot!

Lenora liep enkele treden af, maar dit keer zonder bewakers. Ze moest niet constant in het oog worden gehouden en lezen kon ze perfect zelf. Eenmaal ze de zonnestralen op haar gezicht voelde, kwam er een glimlachje rond haar lippen. De lente was prachtig en vooral in het prachtigste koninkrijk. Al snel viel haar blik op een ander gedaante in de tuin; Iwone. Ze hadden een heel diner gehad omdat zij zich eindelijk bij hun had gevoegd. Eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze van Iwone moest vinden. Ergens was ze een indringer, aan de andere kant was ze enkel knap. Daar had haar broer dan toch nog een beetje geluk mee gehad.

Iwone had er paar schrijfblaadjes bij gepakt en was nu druk in de weer om een toespraak te schrijven. Via via had ze gehoord over de verschillende politieke partijen in de stad en ze wou ze zo snel mogelijk bezoeken om al haar opvattingen over vrouwen aan hun te vertellen. Ze zouden gelijke rechten moeten hebben met de mannen. Waarom zouden vrouwen minder mogen dan mannen? De maatschappij van Tarth klopte voor geen meter. Geschrokken keek ze op toen iemand binnen kwam en snel vouwde ze haar blaadjes dicht. 'Prinses Lenora,' zei ze, terwijl ze op stond en boog.

Lenora glimlachte tevreden bij die reactie. Enkel zou Iwone het als een begroeting opvatten. 'Prinses Iwone uit het verre Noorden.' Ze boog ook even. Zo achterbaks was Lenora eenmaal; als ze het vertrouwen had van mensen dan kwamen ook vele verhalen naar jou toe. 'Toe, noem me maar Lenora. U bent binnenkort niet voor niets mijn schoonzus.' Ze nam naast haar plaats. 'Ben je er een beetje enthousiast erover?' Mensen uithuwen was maar niets in haar ogen, maar echter wist ze nog steeds niet wat haar oude man zou doen...

'En noem mij maar gewoon Iwone,' glimlachte ze en ging half op haar papieren zitten. Ze wou liever niet dat iemand te weten kwam van haar plannen. In Tyrosh werd het al niet geaccepteerd, dus hier zou het ook niet gebeuren. Ze knikte en glimlachte flauwtjes. 'Maar ik ben ook heel erg zenuwachtig. Families uit heel Tarth komen kijken, het volk komt tijdens de bruiloft kijken... Ik ben nog nooit met zoveel mensen tegelijk geweest. En ik ken David eigenlijk helemaal niet zo goed. Het is allemaal dus best spannend.'

Lenora vouwde haar handen in haar schoot en had het boek weggelegd. 'Eenmaal getrouwd is er genoeg tijd om David te leren kennen. Alleszins kan ik je vertellen dat hij erg ambitieus is. Onze ouder hebben jullie lot besloten, maar het lot zal goede plannen met jullie hebben.' Hierbij glimlachte ze weer. 'De drukte en de aandacht zullen nooit helemaal van je afgaan eenmaal je koningin bent van Tarth. Als er iets is of als ik je op een manier kan helpen, dan weet je altijd mijn kamer te vinden.'

Iwone glimlachte gerust gesteld door Lenora's woorden. De hele familie Halley was tot nu toe al zo aardig voor haar. 'Bedankt Lenora, dat vind ik heel lief en ik zal zeker naar je toe komen als er iets is,' zei ze met een brede glimlach. Nieuwsgierig keek ze naar het boek dat Lenora bij zich had. 'Welk boek lees je eigenlijk, als ik vragen mag? Ik ben ook gek op lezen!'

Lenora keek even naar het boek en nam het terug vast. 'Een boek over oorlogsstrategie en de politieke kant van dat. Wat kan ik zeggen? Zoetsappige romans zijn niet echt iets voor een prinses om die openbaar met zich mee te hebben.' glimlachte ze even. 'Oh, werkelijk? Ik dacht dat je zat te schrijven. Of heb ik dat verkeerd gezien? En lief... Je hebt je familie achter gelaten, Iwone. Wij zijn nu je familie en dat is wat familie doet.' Hierbij legde ze het boek weer naast zich en zette zicht beter op het bankje. 'Mis je ze al? Of is de heimwee nog ver weg?'

Ze schudde haar hoofd en ging nog meer op de bladeren zitten die ze had beschreven. 'Nee, prinsessen horen geen eigen ideeën op papier te zetten,' zei ze met een flauwe glimlach. Ze keek naar Lenora op en slikte moeizaam. Niemand had tot dusver toe gevraagd of ze haar familie miste. Ze knikte moeizaam. 'Ja, ik mis ze heel erg. Het is zo raar, want ik heb ze altijd bij me gehad, en nu niet meer. Maar de heimwee zal vanzelf wel weg trekken, niet waar?'

'Ze zullen weldra je komen bezoeken, Iwone. En zeg nu zelf; eenmaal je een gezin hebt is er geen tijd om meer heimwee te hebben.' Ze glimlachte en nam haar hand in de hare. 'Voel je alsjeblieft thuis in onze familie. Je moet weten wat we je allemaal hier maar al te graag hebben. En vrouwen zijn sterke wezens. Misschien horen we het niet te doen, maar misschien moesten we het allemaal maar eens meer doen.' Ze knipoogde bij die woorden en nam toen haar hand weer weg.

Iwone keek Lenora met grote en fascinerende ogen aan. Zou Lenora hetzelfde denken over de maatschappij en de plaats van vrouwen hierin? 'Bedankt Lenora, ik voel me hier ook al thuis, iedereen is zo aardig tegen me,' glimlachte ze opgewekt. Ze kneep even zacht in Lenora's hand en trok hem toen ook weer terug. Langzaam trok ze de papiertjes onder haar benen vandaan en keek Lenora schuldbewust aan. 'Sorry dat ik tegen je loog over wat ik deed. Ik.. Ik was speeches aan het schrijven die ik kan opvoeren bij de verschillende politieke partijen in de stad.'

Lenora kon haar oren niet geloven. Maakte ze werkelijk speeches? Dat was hooguit verspilde moeite, maar toch glimlachte ze naar Iwone om het idee zelf; ze was erg feministisch ingesteld. 'Heerlijk dat we zo'n koningin aan de macht kunnen krijgen! Veel geluk ermee Iwone, maar wees voorzichtig... Sommige mannen zullen die mening helemaal niet delen. Waarover gaan ze dan als ik vragen mag?'

Treurig keek ze Lenora aan en knikte. 'In Tyrosh steunde ze mijn ideeën al niet en ik dacht dat Evenfall wat progressiever zou zijn, maar... Ik heb er niet zoveel vertrouwen in.' Ze gaf de blaadjes aan Lenora. 'Je mag ze wel lezen! Het gaat over enkele wetswijzigingen. Vrouwelijk stem recht, het recht dat vrouwen in besturen mogen die grote beslissingen nemen, vrouwen mogen belangrijke beroepen beofenen en natuurlijk de wet dat vrouwen gelijk staan aan mannen,' zei ze trots.

Lenora nam het papier aan en las het door. Het bewees haar dat Iwone slim was, maar ze bekrachtigde alles vanuit haar standpunt. Nooit werd er verwezen naar iets anders dan enkel haar manier van denken. Hoewel idee erg redeneerbaar was. 'Hier in Evenfalls zijn er vrouwen die carriere proberen te maken. Ik zelf heb erg veel politieke achtergrond mee gekregen door mijn vader; van hem mocht ik kiezen welke studie ik maar ook deed. Dus het werd dat en taal. Voor het geval David me later nodig heeft... Onze jongere broer is dan weer goed in gevechtkunst, oorlog...'

[NEW]
Iwone zat op de grond, omringd met allerlei kleine kinderen. Eerst moest ze alleen op haar eigen broertjes passen, maar al gauw kwamen de Halley kinderen erachter dat ze hier konden spelen en ook al snel kwamen de Barrion kindjes. Nu was Iwone dus druk in de weer om sieraden van bloemen te maken en de jongens te voor zien van stoere modder vlekken op hun gezicht. Zuchtend begon ze aan de zoveelste krans van bloemen en glimlachte naar de kinderen.

David was al even opzoek geweest naar Iwone en had haar nergens kunnen vinden, tot een van haar dienstbodes vertelde dat ze op de binnenplaats was. Toen hij daar aankwam echter, vond hij haar niet alleen maar met alle kinderen. Storm's, Rabbion's en Halley's. Lachend keek hij toe wat ze aan het doen was, maar werd al snel aan zijn broekspijp getrokken door één van zijn kleine zusjes die een bloemenkrans in haar handen had. 'Wauw, hij is prachtig.' zei hij met een glimlach, terwijl hij haar optilde en meenam naar Iwone. 'Je bent druk bezig zie ik.' lachte hij en ging naast haar zitten, met zijn zusje op schoot.

Iwone keek op toen ze een bekende stem hoorde en meteen glimlachte ze. 'Hé David,' begroette ze hem en drukte een kus op zijn lippen. Het was raar om te bedenken dat ze in dezelfde situatie zaten, beide hun vaders waren gewond. Enkel was William er zoveel slechter aan toe. Onderzoekend keek ze hem aan. 'Hoe gaat het met je, David?' Ze zagen elkaar enkel 's nachts en eigenlijk waren ze beiden dan te moe om ook maar een goed gesprek te hebben. Glimlachend bekeek ze alle kinderen. 'Jongetjes als soldaten en koning maken, meisjes als prinsessen maken,' giechelde ze en tikte op de neus van het zusje van David.

David glimlachte bij de kus en knikte. 'Naar omstandigheden gaat het prima.' zei hij oprecht tegen haar en liet zijn zusje weer los zodat ze verder kon spelen. 'Ze lijken het naar hun zin te hebben, de kinderen.' Dat was maar goed ook. David wilde niet dat zijn broertjes en zusjes eraan moesten denken dat er iets met hun vader was. 'En hoe gaat het met jou?' vroeg hij daarna aan haar en pakte haar hand kort vast, om er een kneepje in te geven.

'Dat is fijn om te horen,' zei ze ook oprecht en glimlachte naar hem. Ze was enorm bezorgd om hem. Alle druk die opeens op zijn schouders lagen... Je moest er maar mee kunnen omgaan. Ze legde de laatste krans op de haren van een van de zusjes en richtte toen haar aandacht volledig op David. Ze wreef met haar vrije hand door haar ogen en onderdrukte een gaap. 'Moe en gebroken, maar ook prima naar omstandigheden. Ik mag niet klagen.' Ze hield zijn hand stevig vast en zuchtte met gesloten ogen. 'Ik moet steeds aan de aanslag denken... Overdag, 's nachts.... Het laat me maar niet los.'

David keek haar bezorgd aan en streek door haar prachtige ingevlochten haar. 'Het is geweest en helaas kunnen we er niets meer aan veranderen, Iwone. Probeer het los te laten, hoe moeilijk het ook is.' zei hij tegen haar en gebaarde dat ze op zijn schoot moest komen zitten. Even lachte hij naar haar, waarna hij een kus op haar slaap drukte. 'Het komt allemaal wel goed Iwone, het is nog te vers allemaal. Het is slechts enkele dagen geleden dat het is gebeurd.'

Ze glimlachte, kroop naar hem toe en ging op zijn schoot zitten. Het was heerlijk om in zijn armen te kruipen. Zo overleefde ze de nachten en lukte het haar om te slapen. 'Ik zal het proberen,' fluisterde ze en keek hem recht in zijn heldere ogen aan. Een flauwe glimlach begon rond haar lippen te ontstaan. 'Gelukkig hebben we nog wel een hele fijne dag er van gemaakt, voor de aanslag, niet waar?' Zacht legde ze haar hand op zijn wang en streek langs de stoppels die met de dag langer werden. Ze begreep het, niemand van de families dacht op dit moment aan hun uiterlijk. Zacht drukte ze een kus op zijn wang en bewoog haar lippen naar zijn oor toe. 'Ik ben zo blij dat je niet gewond bent geraakt.'

David glimlachte naar haar en streek een pluk die uit de vlecht was gevallen naar achteren toe. 'Ik ben ook blij dat er niets is gebeurd met ons,' zei hij zacht en keek over haar schouder naar de kinderen, die niet eens door leken te hebben dat zij hier zaten. Zachtjes kuste hij haar volle lippen en glimlachte naar zijn vrouw. Nog steeds vond hij het raar om haar zijn vrouw te noemen. Het klonk zo officieel, al was dat het natuurlijk ook.

Ze legde haar handen op zijn wangen en kuste hem zo zachtjes, maar toch met een verlangen dat al sinds de bruiloft in haar zat. Ze glimlachte terug naar hem en legde haar hoofd tegen zijn borst aan. 'Hoe gaat het nu met je vader? Ik heb gehoord dat er helers uit alle windstreken zijn gekomen om hem te helpen. En met je broer? Ik heb gehoord dat hij er goed aan toe is.' Even sloot ze haar ogen, toen ze zich herinnerde hoe de pijlen langs hun allemaal vlogen. Langs David. In haar vader.

De gedachten over zijn vader had zijn hoofd heel even verlaten, maar toen ze erover begon, kwam alles weer terug. 'Hij leeft nog... dus dat is een goed teken denk ik.' Hij wist niet hoe het met zijn vader ging. Het ging niet beter dan eerst en hij kreeg niet vaak de kans om hem te zien. 'Met Gregoire gaat het prima, hij zou zo weer op de been moeten zijn. Hoe gaat het met je vader? Ik hoorde dat hij moeite had met lopen, aangezien de pijl in zijn heup terechtkwam.'