De binnenplaats

'Met vader gaat het goed. Mijn moeder is erg vaak bij hem en dat doet hem erg goed. Enkel vindt hij het vreselijk dat hij niet naar je vader toe kan gaan. Het zijn zulke goede vrienden.' Ze haalde diep adem en keek David aan. Opeens moest ze lachen. 'Weet je David, anders gaan we vandaag gewoon iets leuks doen. Even nergens aan denken en gewoon pret hebben. De komende dagen gaan zwaar worden, dus ik vind dat we, en vooral jij, even een heerlijke dag moet hebben!' De kans was groot dat William zou overlijden en dat David dan koning zou worden... Hij had een leuke dag verdiend, vond Iwone.

David glimlachte naar haar en streek door haar haren heen. 'Je bent veel te goed voor deze wereld Iwone.' Alles aan haar straalde onschuld uit. 'Misschien heb je gelijk, ik zal wel iemand regelen die op de kinderen zal passen als we weg zijn en dan kunnen wij even samen heerlijk ergens naartoe gaan. Waar niemand ons in de weg staat en waar we nergens aan hoeven te denken.' zei hij tegen haar en kuste haar teder.

Ze glimlachte bij zijn kus en stond toen op, om hem ook omhoog te trekken. 'We kunnen misschien picknicken in het bos? Of een stukje rijden op de paarden? Of.. Of we gaan zwemmen in het meer!' zei ze enthousiast en sloeg haar armen om hem heen, terwijl ze naar de kinderen keek. 'Het is toch vreselijk dat ze geen idee hebben wat er allemaal om hen heen aan de hand is,' fluisterde ze.

David lachte bij haar enthousiast me en stond op. 'Laten we naar het bos gaan, gewoon lekker lopen, onze gedachten vrij maken.' Honger had hij niet en eigenlijk had hij ook geen zin om te gaan zwemmen of paard te rijden, hij wilde gewoon rust. Lekker lopen door de bossen en nergens aan denken. 'Het is beter zo, ze zouden alleen maar overstuur raken als ze wisten wat er allemaal aan de hand was.'

'Dat klinkt als een goed plan,' glimlachte ze en liet zijn hand los, om de kinderen te vertellen dat zij even weg ging en dat de kindermeisjes op ze zouden passen. Ze drukte nog een kus op een van haar broertjes haren en liep zo weer naar David toe, om snel zijn hand te pakken en hem mee te leiden van de binnenplaats vandaan. Meteen sloeg ze de weg in die hun uit het paleis zou leiden. 'Weet je, we hebben nu geen huwelijksnacht gehad,' merkte ze opeens op.

'Dat hebben we inderdaad niet, maar ik weet zeker dat er nog genoeg memorabele nachten aan zullen komen, die we kunnen beschouwen als onze huwelijksnacht.' zei hij met een glimlach. Daar zou hij wel voor zorgen. David was nou eenmaal een man met bepaalde behoeften die hij graag uitte - 's nachts dan weliswaar. Eenmaal bij de rand van het paleis glimlachte hij naar haar en sloeg een arm om haar heen. 'Hallo vrijheid,' lachte hij en liep richting de bossen.

Iwone voelde hoe ze het warm van binnen kreeg door zijn woorden. Ze wist van zijn reputatie en ook van zijn ervarenheid ermee. De ervarenheid die zij... niet had. Ze sloeg ook haar arm om zijn middel heen en snoof de lucht van het bos in. Ze vond het heerlijk om in het bos te zijn. Glimlachend liep ze met hem mee, terwijl ze steeds dichter bij de bomen kwamen. 'Beloof je me dat je voor de volle honderd procent van deze middag gaat genieten?' glimlachte ze en streek met haar hand langs zijn middel.

'Ik zal genieten van deze middag.' beloofde hij haar. Hij kon niet beloven dat hij met de volle honderd procent zou genieten, omdat hij niet wist of hij dat wel kom op dit moment, maar genieten zou hij zeker doen. De heerlijke geur van het bos kwam hem al snel te gemoed en voor hij het doorhad liepen ze tussen de bomen door. 'Is het hier niet geweldig?' vroeg hij met een glimlach aan haar en hield Iwone halt om haar te kussen.

Ze kuste hem met veel liefde terug en hield zijn gezicht tussen haar handen. 'Het is hier heerlijk en dat ik met jou ben, maakt het nog zoveel mooier, David,' glimlachte ze. Ze sloeg haar armen weer om hem heen en liep zo verder. Na een tijdje deed ze haar schoenen uit en hield deze in haar vrije hand. 'Zijn er trouwens veel dieren in dit bos, David?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Om heel eerlijk te zijn... Ik heb echt geen idee.' zei hij lachend en tilde haar op om haar zo te dragen. 'Je moet je schoenen aandoen voordat je dadelijk in een doorn trapt en we weer terug moeten.' grijnsde hij en kuste haar nek, terwijl hij haar droeg. De bossen waren rustgevend en het was de enige plek, naast zijn vertrekken, waar hij echt goed kon nadenken.

Ze barstte in vrolijk en zorgeloos gegiechel uit toen hij haar zo optilde. 'Maar ze zitten niet lekker!' wierp ze hem lachend tegen en glimlachte bij zijn kusjes. Zelf zocht ze al snel zijn lippen op en kuste deze vol verlangen en begeerte. 'Als je me altijd zal dragen, wil ik nooit meer van mijn leven schoenen dragen!' zei ze speels. Daarna keek ze hem aan en sloeg haar armen om zijn nek heen. 'Misschien komen we wel wat dieren tegen!' zei ze optimistisch.

David lachte even. 'Nou, misschien doe ik dat dan ook wel,' grapte hij en wierp haar gemakkelijk - maar wel voorzichtig - over zijn schouder heen. 'Zo, waar wil je naartoe?' lachte hij. Ze had gelijk gehad, sinds hij hier met haar in het bos was had hij niet één keer aan zijn vader gedacht, of aan andere zaken waar hij zich op dit moment bezig mee moest houden.

'Wat dacht je er van om naar het meer te gaan? Of naar het korenveld!' Lachend voelde ze hoe ze over zijn schouder werd gelegd, maar keek toen opeens naar de grond onder haar. Hoogtevrees. Dit was toch iets heel anders dan in zijn armen liggen. Angstig kneep ze met haar handen in zijn shirt, zodat ze niet kon vallen, en ze voelde hoe ze opeens begon te trillen. 'Da-Da-Da... David! Ik heb hoogtevrees!' stotterde ze en sloot snel haar ogen.

David lachte en haalde haar weer even handig van zijn schouder af. 'Oh ja, dat is waar ook.' Daar had hij niet meer aan gedacht. 'Is het zo weer goed?' vrieg hi toen ze weer in zijn armen lag en hij een kus op haar voorhoofd drukte. 'Nou, op naar het meer dan maar.' zei hij met een grijns en begon richting het meer te lopen.

Ze klemde haar handen om zijn nek heen en begroef haar gezicht in zijn nek, om diep in en ui te ademen. 'Zo is stukken beter inderdaad,' glimlachte ze en keek hem aan terwijl hij verder liep. Hij was echt heel erg knap, op een echt koninklijke manier, en hij zou een geweldige koning zijn. En vader. 'Ja, naar het meer!' zei ze enthousiast en drukte weer liefdevol haar lippen op de zijne.

Het meer was niet ver verwijderd van het bos, dus ze waren er al vrij snel. Met een glimlach legde hij haar in het gras neer en kroop bovenop haar om haar hals en lippen te kussen. 'Ik hou van je Iwone.' zei hij zachtjes en kuste haar weer.

Vol verlangen en liefde kuste zij hem terug en giechelde zacht toen ze in het gras werd gelegd. De grassprieten kriebelden prettig in haar gezicht. Bij zijn woorden voelde ze hoe ze warm werd en hoe haar hart sneller begon te kloppen. 'Echt waar, David?' fluisterde ze zacht en keek hem met grote ogen aan, zoekend naar een teken dat hij het als grapje bedoelde. Maar dat kon ze niet vinden. 'Ik hou ook van jou,' glimlachte ze, sloeg haar armen weer om hem heen en kuste zijn lippen.

'Echt waar.' verzekerde hij haar, ging zelf in het gras liggen en trok haar op zich. 'Gelukkig maar, anders zouden we met een probleem zitten,' grapte hij en streelde haar contouren met zijn handen. 'Was het echt zo moeilijk te geloven dat ik het meende?' vroeg hij vervolgens lachend en kuste haar zachtjes.

Ze leunde op zijn borst en drukte zacht kusjes op zijn kaak. Met een lach haalde ze haar schouders op. 'Ik weet het niet... We waren natuurlijk samen erg slecht begonnen en ik dacht dat dat er misschien voor zou zorgen dat je me misschien niet echt als je vrouw kon zien. En we kennen elkaar natuurlijk nog niet zo lang.' Ze glimlachte en kuste zacht zijn lippen. 'En mannen geven zulke dingen natuurlijk niet zo snel toe,' plaagde ze hem en streek voorzichtig met haar hand over zijn borstkas.

Ze had inderdaad gelijk: ze waren slecht begonnen, maar hij hoopte dat hij dat inmiddels weer goed had kunnen maken. Hij wist niet hoe het kwam, maar ze had echt een plekje in zijn hart veroverd. Ze was lief en zorgzaam, ze kon het goed met zijn familie vinden en je kon merken dat ze haar hart op de goede plek had zitten. 'Laten we het verleden achter ons houden en denken aan nu... aan de toekomst.' zei hij met een kleine glimlach.

Snel legde ze haar vinger tegen zijn lippen en giechelde. 'Enkel aan nu denken... Wij tweeën, liggend in het gras, waar niemand ons kan vinden, zonder zorgen en angsten. Die hebben we achtergelaten in het paleis.' Liefdevol kuste ze zijn lippen weer en streek met haar vinger over de blote huid van zijn nek. 'Inderdaad, niet meer denken aan het verleden, ik heb je allang vergeven.'

'Dan is het goed.' zei hij en keek haar kort aan. Het was moeilijk te geloven dat ze zes jaar jonger dan hem was, maar op een of andere manier had ze toch iets volwassen in zich. 'Ik weet niet of je erover wilt praten, maar... hoe denk jij over kinderen?' Hij wilde wel kinderen, maar deels ook omdat het moest. Misschien dat hij van die gedachten zou veranderen als hij zijn eigen zoon of dochter in zijn armen had.

Verbaasd keek ze hem aan en glimlachte toen, terwijl ze naast hem ging liggen en keek naar de lucht. 'Ik ben gek op kinderen en wil ze dan ook erg graag. Enkel...' Ze draaide naar hem toe en zuchtte. 'Ik ben wel bang voor de geboorte. Ik hielp onze geneesheer vaak met bevallingen en zoveel vrouwen gingen dood.' Ze nestelde zich tegen hem aan en drukte een kus op zijn wang. 'Maar dat weerhoudt me niet om kinderen te krijgen.'

'Maar jij zult de beste mensen uit heel Tarth krijgen, dus je hoeft je nergens zorgen over te maken.' vertelde hij haar. Hij had absoluut geen verstand van geboorten en zwangerschap, maar als hij haar met woorden gerust kon stellen, deed hij dat graag. 'Maar ik ben blij om te horen dat je graag kinderen wilt.' Ze had sowieso geen keuze gehad, maar het scheelde dat ze het wilde.

Ze legde haar hoofd op zijn arm en haar hand op zijn borst. 'En jij dan, David? Wil jij graag kinderen hebben?' vroeg ze benieuwd en keek hem aan. Daarna kwam er opeens een gedachte in haar hoofd en proestte ze het even uit van het lachen. 'Straks worden we net als onze ouders en krijgen we minimaal acht kinderen,' lachte ze en leunde wat omhoog, zodat ze zijn lippen kon kussen. 'Dan krijgen we nooit meer nachtrust.'