Binnenplaats

Binnenplaats in het paleis. Het bestaat uit een stuk gras met verscheidene bloemen en wat beelden. Ook zijn er bankjes blabla

Iwone zat op het kleine grasveld met Henry op haar schoot. Hij was nog maar een maand oud, maar nu leek hij al zo nieuwsgierig naar de dingen om hem heen. Voorzichtig legde ze hem op een dekentje dat ze op het gras had gelegd en kietelde zachtjes in zijn buik. De festiviteiten in de haven zouden al snel beginnen en dat gaf haar enorm veel stress. David zou komen en dan zou ze hem toch echt over Henry moeten vertellen. Ook was ze nog steeds erg zwak door de bevalling - die rampzalig was verlopen - dus helemaal top voelde ze zich ook niet.

Tobias had zijn post afgelost en stuurde nu de bewakers van Iwone één voor één weg van de binnenplaats. Hij was eigen baas als persoonlijke lijfwacht van Iwone en tevens betekende dat hij alles te zeggen had over de bewaking van de prinses. En haar zoon. Tobias bekeek de twee enkele tellen en stapte toen het groen op. Hij kondigde zichzelf aan met een vriendelijke begroeting en een grote glimlach. 'Iwone.' Al gauw zat hij naast haar en bekeek hij het kleine jochie. 'Hoe gaat het?' Hij maakte zich altijd zorgen om de Noordelijke prinses, maar de laatste maanden maakte hij zich meer druk dan ooit.

Iwone keek verrast op toen ze een stem hoorde en met net zo'n brede glimlach begroette ze hem. 'Tobias! Ik dacht dat je naar een vergadering moest.' Ze kneep even zacht in zijn hand en hield deze daarna vast. 'Het gaat wel. Henry was erg druk met huilen vannacht, dus erg goed heb ik niet geslapen,' zei ze met een wrange glimlach en haalde toen haar schouders op. 'Maar dat hoort erbij, niet waar?' Verscheidene kindermeisjes hadden al aangeboden om op de kleine baby te passen, maar Iwone vertikte alle vormen van hulp. 'En hoe gaat het met jou? Kijk je al uit naar het feest?'

Tobias verstrengelde hun vingers en gebruikte zijn vrije hand om de prins in zijn wang te prikken. 'Waarom houd je je moeder wakker, jochie?' Hij simpel gezegd in de ban van het kindje. Zoiets kleins en breekbaars had hij nog nooit van zo dichtbij meegemaakt. En hij was vreselijk dichtbij geweest. Tijdens de bevalling was hij geen moment van Iwone's zijde geraakt. Ze konden hem niet wegkrijgen. 'Ach, over een tijdje slaapt hij regelmatig en dan kun jij bijslapen.' Hij glimlachte naar Iwone. 'Ik kijk erg uit naar het feest! Ik weet nog hoe geweldig het vorig jaar was!' En hoe anders. Tobias had een jaar geleden niet kunnen zeggen dat hij hier zou zijn.

'Misschien heeft hij wel groeipijntjes,' opperde Iwone twijfelachtig en drukte een zachte kus op zijn voetje. Daarna keek ze Tobias aan met een enthousiaste glimlach. 'Vorig jaar was het inderdaad geweldig! Vooral het havenvuur was spectaculair en de vele boten die aangemeerd waren in de haven. Sommige waren echt gigantisch!' vertelde ze enthousiast. Toen Henry zachte, klagende geluidjes begon te maken, tilde ze hem op en keek Tobias vragend aan. 'Wil jij hem vast houden?' Op de een of andere manier was Henry altijd doodstil in de armen van Tobias. Tobias was dan ook de eerste persoon die Henry had gezien toen hij geboren was. Iwone was meteen onder handen genomen door de artsen, terwijl Tobias de kleine man in de gaten hield.

Tobias grijnsde en leunde naar achteren op één van zijn ellebogen. 'Ik zat op één van die boten. Een vriend van mij had geregeld dat ik mee mocht varen zolang ik maar drie volle dagen het dek schrobde.' vertelde hij met een nostalgische blik. Hij zou graag nog eens de scheepvaart en het vissen op willen zoeken, maar dat ging maar moeilijk nu hij Iwone's lijfwacht was. Hij keek haar met een blik aan die verantwoordelijkheid poogde uit te stralen en knikte. 'Graag.' Voorzichtig nam hij het kindje over en glimlachte spontaan. 'Hallo, jochie.'

Met een liefdevolle, maar ook trotse blik bekeek ze Tobias en Henry. 'En dan ben je wel stil, hè, kleine boef!' giechelde Iwone en keek Tobias toen zijdelings aan. Haar gevoelens voor haar lijfwacht en tevens beste vriend kon ze niet meer ontkennen. Ze legde haar kin op zijn schouder en keek zo naar haar kindje. Nog steeds was ze zenuwachtig naar de reactie van David. Zou hij het kind wel erkennen? Zou hij er net zo teder mee omgaan als Tobias? 'Oh, maar de royale familie mag ook op paar boten. Misschien is je vriend er ook wel!' probeerde ze hem op te vrolijken.

Tobias wiegde het kindje voorzichtig in zijn armen en deed zijn best hem niet tegen het ruwe materiaal van zijn wapenrusting te laten komen. Hij had tijdens de zwangerschap al geweten dat dit zijn positie moeilijker zou gaan maken. Tobias had nu twee personen om wie hij gaf en wie hij met zijn leven moest beschermen. Soms wist hij niet of Iwone door had wie ze precies in haar armen droog. In principe was Henry de kroonprins en dat beangstigde hem. 'Oh, nee, hij is vertrokken naar de vrije stad.' Tobias glimlachte zwak. Hij had zijn vriend Lukka uit moeten zwaaien in Evenfall. Waarschijnlijk zag hij hem niet meer terug. 'Ik heb met je vader gesproken over het feest en ik geloof dat je een hele boot voor jezelf nodig hebt, want hij wil de hele garde jou en dit jochie laten bewaken,' vertelde hij met een grijns.

Iwone glimlachte terug en keek weer naar Henry. 'Ik weet niet of ik hem mee neem tijdens de festiviteiten... Mijn vader en ik zijn het erover eens dat we hem liever niet in het paleis laten, terwijl iedereen in de haven is, maar om hem nou aan iedereen te laten zien... Ik wil geen vragen oproepen bij de menigte.' Ze haalde haar kin van zijn schouder af om diep te gapen en hield toen haar hoofd nieuwsgierig schuin. 'Wie weet, misschien trekt hij er wel op uit naar het feest toe! En anders... Misschien kan je hem wel een keer opzoeken in de vrije stad?' zei ze bemoedigend.

Tobias legde Henry op zijn andere arm en streek met een vinger langs het fragiele gezichtje. 'Naar mijn mening kun je hem wellicht beter hier laten..' Nu hij er zo over na dacht, leek het hem dat Henry hier minder risico liep. Als er iets gebeurde dan zou het een complete chaos zijn in de haven. Je kon niet zomaar van een schip geraken. Bovendien wist niemand nu nog van het kindje, hij was nog geen doelwit. De koninklijke familie was dat volgens Tobias wel nog steeds. Als Henry meeging, dan was hij alleen maar dichter bij het gevaar. 'Iwone, ik laat je hier niet achter, dat weet je. En weet je, anders blijf ik tijdens de festiviteiten hier bij Henry. Niemand zal mij missen.'

Iwone knikte instemmend en speelde lachend met Henry's voetjes. 'Als het aan mij lag, dan wist de hele wereld nu al van jouw bestaan,' fluisterde Iwone met een hoog stemmetje tegen Henry en keek toen ernstig naar Tobias. 'Je hebt gelijk. Wie weet wat er allemaal tijdens het feest gaat gebeuren...' Meteen schoten haar gedachten naar haar bruiloft. Vanaf dat moment voelde geen enkel lid van de koninklijke familie zich nog veilig buiten de paleismuren. Lachend schudde ze haar hoofd en gaf een klein duwtje tegen Tobias' schouder. 'Ik ga je toch geen reisjes en tripjes ontzeggen, Tobias! Ik zou het enorm leuk vinden als je je vriend zou kunnen opzoeken!' Met een enthousiaste blik keek ze hem aan, maar die ging al snel over tot een blozende blik. 'Ik ga je wel missen tijdens het feest.'

Tobias legde zijn vrije hand op Iwone's arm en glimlachte. 'Maar ik wil ook niet weg. Ik vind het prima hier. Ik ben weer in het Noorden, dicht bij zee, dicht bij Henry en jou!' Tobias kon zich nu niet iets beters voorstellen dan gewoon hier met hen te zijn. Hij had geen familie om naartoe te gaan zijn en hij had hier nieuwe vrienden gemaakt. Lukka zou zijn weg ook wel vinden. 'Ach je ziet me al zo veel. Het zal vast een opluchting zijn.' grapte Tobias luchtig.

Iwone moest lachen om zijn woorden en rolde toen overwonnen met haar ogen. 'Als je maar weet dat je echt weg mag! Al is het maar voor paar dagen, het mag echt, Tobias! Het zal hier vast een keer gaan vervelen, let maar op!' Ze prikte quasi dreigend met een vinger tegen zijn borst en pakte daarna weer zijn hand vast. Met pretoogjes keek ze hem aan. 'O ja, inderdaad, het zal echt een opluchting zijn,' grapte ze terug, maar ging toen met een serieuze toon verder. 'Maar ik wil je niet verplichten om bij Henry te blijven. Dan mis je het feest! Misschien... blijf ik zelf wel in het paleis. Bij Henry. Ik denk dat ik me nog niet goed genoeg voel voor zo'n druk feest.' En zo kon ze David iets langer vermijden.

Tobias bedankte haar voor die vrijheid, maar wist dat hij het nooit zou gebruiken. Hij voelde zich hier als een vis in het water en dat had niet alleen met de zee te maken. Hij lachte naar haar en probeerde haar te kietelen, waardoor de kleine Henry onrustig in zijn armen bewoog. Tobias hield zich plots weer stil en zag Henry weer rustig weg dommelen. 'Iwone, het is goed voor je om je weer onder het volk te begeven. Dan zien ze je weer. Dan ziet de adel je weer. Het moet eens weer normaal worden of het in ieder geval lijken.'

Iwone giechelde bij zijn gekietel, maar hield zichzelf al snel rustig toen Henry begon te kronkelen in Tobias' armen. Maar zoals gewoonlijk bij Tobias gaf hij geen enkele kik en bleef onverstoord slapen. Langzaam sloot Iwone haar ogen en haalde het aankomende feest voor de ogen. Nog steeds sliep ze slecht door de gebeurtenissen van de aanslag. Wie weet wat er nu allemaal zou gebeuren? Toch wist ze dat Tobias gelijk had. 'Dat is waar,' stemde ze zachtjes in, maar keek toen met opkomend enthousiasme naar haar vriend. 'Dan gaan we gewoon samen! Al die bewaking die mijn vader wou, laten we wel in het paleis bij Henry.' Zachtjes lachte ze en kneep zachtjes in Tobias' hand.

Tobias greep de kans om onverstoord naar haar te kijken aan toen Iwone haar ogen sloot. Ze begon nu langzaam haar rozige teint terug te krijgen. Na de geboorte was ze zo bleek geweest en dat wit was een tijd blijven hangen. 'Dan mag ik dus toch op het schip?' vroeg Tobias met een ondeugende grijns. Het was niet altijd leuk om zijn taken voor zijn plezier te laten gaan. Natuurlijk vond hij het niet erg om op Henry te passen, maar die schepen waren ook erg aantrekkelijk.

Iwone beet glimlachend op haar lip en knikte. 'Dan mag je toch nog op het schip,' vertelde ze hem glimlachend. Ze wou nog iets zeggen, maar uit het niets werd Henry wakker en begon zacht te huilen. Verbaasd keek Iwone Tobias aan en nam Henry uit zijn armen, om hem zacht tegen haar aan te leggen. 'Ik denk dat hij honger heeft,' grinnikte Iwone en stond moeizaam op, zo met Henry in haar armen. 'Ik moet hem even voeden, ga je mee naar mijn kamers?' Vragend keek ze hem aan, terwijl ze Henry zachtjes wiegde. Haar kindermeisjes hadden zelfs aangeboden om Henry te voeden, moest je voorstellen! De gedachte maakte haar aan het lachen en glimlachend drukte ze een kus op Henry's haren.

Tobias schrok van Henry en gaf haar snel terug aan Iwone. Hij had nog altijd moeite met het gehuil van het kindje. Op meerdere gebieden was hij nogal onhandig met de prins. Nu Tobias eindelijk zijn zwaard onder controle had, moest hij leren om te gaan met een fragiel wezen. Het was een grote omschakeling, maar Tobias deed het met een lach. 'Ik loop wel mee, maar daarna moet ik toch echt naar die vergadering. Ze zouden hem uitstellen tot ik terug kwam.' grinnikte hij zelfvoldaan. Soms misbruikte hij zijn positie en daar beleefde hij een hoop plezier mee. Maar even vaak nam hij zijn taken erg serieus.

Iwone moest hard lachen om zijn woorden en wachtte tot hij haar genaderd was, om zo richting haar kamers te lopen. Zacht gaf ze hem een duwtje met haar schouder. 'Ik wist het wel, Tobias!' giechelde ze, door het huilen van Henry heen, en sussend drukte ze hem weer tegen haar borst aan. 'Maar laat het mijn vader maar niet horen: hij zal je levend villen.' Opnieuw glimlachte ze plagerig en inmiddels waren ze aangekomen bij Iwone's vertrekken. Henry hield ze met een arm vast en haar andere hand legde ze op zijn wang. 'Bedankt voor de leuke middag, Tobias,' glimlachte ze, terwijl ze hem recht aan keek, en drukte daarna een kus op zijn andere wang. 'Succes met je vergadering.' Ze hield Henry nog even dichtbij Tobias, zodat hij ook nog even afscheid kon nemen, en ging toen haar vertrek in.

Tobias grijnsde naar Iwone en trok een wenkbrauw op. 'Hij krijgt het toch niet te horen en anders weet ik dat jij vast voor me op zult komen.' Met een speelse knipoog ging hij naast haar lopen. Deze momenten van vreugde en speelsheid herinnerden hem altijd aan het feit dat hij nog maar net 20 was. 'Geen dank, prinses!' Hij nam de kus trots aan en trok nog een gek en overdreven gezicht naar Henry. Zacht fluisterde hij het jongetje nog in dat hij op zijn mama moest passen en glimlachte naar Iwone. Met diezelfde tevreden lach ging hij op weg naar de vergadering.

Nieuw

Agathe had haar rust gevonden op één van de bankjes op de binnenplaats. Ze zat net in de zon, maar kon haar ogen afschermen in de schaduw. Haar gedachten gingen voornamelijk uit naar Dorians familie welke ze de vorige week hadden bezocht. Daarna waren ze door gegaan naar de Storms waar ze nu net gearriveerd waren. Dorian had een afspraak met een of andere generaal en zij kon nu uitrusten van de rit en van de indrukken die ze op had gedaan de afgelopen tijd. Het had haar allemaal ontzettend goed gedaan en ze keek zelfs uit naar de havenfeesten.

Nadat hij al zijn spullen had uitgepakt en zijn vertrekken ietwat had ingericht, ging hij op onderzoek uit in het paleis. Hij hield niet van stil zitten en hij had eindelijk wat vrije tijd: misschien zou hij Morena wel tegenkomen. Zonder het zelf door te hebben, naderde hij de binnenplaats, waar hij een bekend iemand zag zitten. Hij begon wat sneller te lopen en besefte toen dat het Agathe was. Hij sprong op een hekje en leunde met zijn hand tegen een pilaar, terwijl hij breed glimlachte naar zijn zus. 'En uw lievelingsbroer heeft het gebouw betreden,' kondigde hij met luide stem aan, sprong van het hekje af en rende op zijn zus af, om haar stevig in zijn armen te nemen. 'Oh Agathe, dat ik jou zomaar zou treffen!'

Agathe keek op toen ze een erg bekende stem hoorde. Een glimlach brak uit op haar gezicht en verheugd liep ze op haar broer af. 'Gregoire!' Ze wierp zichzelf in zijn armen en lachte om zijn gekkigheid, maar vooral omdat ze hem eindelijk weer eens zag. 'Ik wist helemaal niet dat je er al was!' Ze bekeek Gregoire en keurde hem met stralende ogen. Het was even geleden sinds ze hem gezien had, ze wist niet eens meer wanneer de laatste keer was geweest, maar Gregoire zag er in ieder geval goed uit. 'Oh, Greg!' verzuchtte ze.

Hij drukte een kus op haar wang en trok haar opnieuw tegen hem aan. 'Je kent David: haast, haast, haast,' grapte hij en gebaarde dat ze weer kon gaan zitten. Zelf nam hij plaats naast haar. 'Hoe gaat het met je, Agathe? Nog steeds alles oké tussen jou en Dorian? Oh, bij de goden, ik ben zo blij om je te zien.' Het was moeilijk voor hem geweest om haar los te laten en toe te vertrouwen aan een andere man. Gelukkig was Dorian een bekende van hem, anders had hij niet zo snel toestemming gegeven.