De binnenplaats

'Ik wil wel kinderen,' zei hij simpelweg en keek haar even aan. 'Minimaal acht? Nou, dat vind ik wel een beetje teveel van het goede. Ik vind vier zat.' Hij hield van zijn broertjes en zusjes, daar niet van, maar zelf zou hij nooit zo'n groot gezin willen, vier kinderen waren meer dan genoeg voor hem.

Ze ging op haar buik liggen en keek hem zo aan, terwijl ze ondertussen bloemetjes plukten om daar een krans van te maken. 'Vier vind ik ook goed,' glimlachte ze en voelde hoe ze weg droomde van fantasie. 'En dat worden dan twee jongetjes en twee meisjes. En de jongetjes zullen net zo sterk, lief, geweldig en knap worden als hun vader. En de meisjes... Ik hoop eigenlijk dat ze een beetje op mij lijken,' zei ze opeens verlegen en keek hem met een kleine glimlach aan. 'Ik zou niet willen dat ze verwaand worden of gemeen.'

David lachte om haar fantasieën. 'De meisjes zullen vast en zeker op jou lijken. Ze zullen je prachtige haren hebben, je prachtige ogen, je prachtige lichaam. Alles.' zei hij met een glimlach en ging naast haar op zijn buik liggen. Zijn lippen drukte hij zacht op haar wang en hij glimlachte kort.

Ze kroop weer wat dichter tegen hem aan en zocht zijn lippen op voor een lange en hartstochtelijke kus. Daarna glimlachte ze naar hem en gebaarde met haar hoofd naar het water. 'Kan ik je nog steeds niet over halen om te komen zwemmen?' vroeg ze met een kleine pruillip en gleed met haar hand over zijn borstkas. 'Want anders moet in mijn eentje. En wie komt me dan redden als er iets gebeurt?' plaagde ze.

David schudde zijn hoofd. 'We zouden hier niet eens mogen zijn en als we terug komen met natte haren en half natte kleren, dan weten we in ieder geval zeker dat we betrapt worden en een preek gaan krijgen van weet ik veel wie.' zei hij met een grijns en sloeg zijn armen om haar lichaam heen. 'Als alles weer veilig is gaan we een keer samen zwemmen, dat beloof ik.'

Ze glimlachte en sloeg ook haar eigen armen om zijn nek heen. 'Ik hou van je,' fluisterde ze zachtjes tegen zijn lippen aan en kuste deze daarna hartstochtelijk en vol liefde. Daarna drukte ze zachte kusjes op zijn hals en nek. 'Beloofd is nu beloofd, David!' plaagde ze hem en rolde hen om, zodat zij op hem lag. 'Als het weer veilig is, wil je me dan ook de stad laten zien?' vroeg ze enthousiast en hoopvol.

'Dan zal ik je alles laten zien. De stad, de haven, we kunnen rijden met de paarden door de uitgestrekte bossen, langs alle wateren, door de heuvels heen.' zei hij met een glimlach en streek rustig door haar haren heen. 'Je zal alles zien en krijgen wat je maar wilt.' Hij kuste haar teder en keek haar weer aan.

Enthousiast beet ze op haar lip en drukte teder haar lippen op de zijne. Dit deed ze voor een lange tijd, alsof enkel zij bestonden en hun lippen, en haalde daarna iet wat hijgend haar lippen van de zijne af. Ze ging op haar knieën zitten en trok hem iets omhoog. 'We kunnen nog wel gewoon met onze voeten door het water lopen?' vroeg ze, terwijl ze al was opgestaan en haar jurk een stuk omhoog trok.

David lachte en knikte. 'Dat lijkt me geen probleem.' zei hij. Eigenlijk irriteerde hij zich lichtelijk aan het gedram, maar hij besloot er niets van te zeggen en haar haar zin te geven, voordat hij dadelijk ruzie stond te maken om niets. Zelf bleef hij zitten op het gras. 'Ga maar alvast, ik kom er zo aan.'

Vrolijk stond Iwone op en liep naar het water toe, waar ze met haar blote voeten door heen liep. Zuchtend keek ze over het water en glimlachte toen. Ze was zo gek op dit meer, omdat het het enige was dat overeen kwam met het Noorden. Thuis had ze net zo'n meer. Ze liep steeds verder en verder het water in, tot de onderkant van haar jurk die ze omhoog hield ook nat werd. Enkel bleven haar ogen gericht op de horizon in de verte. 'Het is hier zo prachtig, David!'

'Vertel mij wat.' zei hij lachend, maar wist niet of ze hem gehoord had. Hij kwam hier altijd toen hij klein was met zijn vader als hij tijd had. Hier had hij leren zwemmen, net als Gregoire en later zou hij zijn kinderen hier leren zwemmen. De gedachte lieten hem glimlachen. Het was een speciale plek voor hem geworden, dit meer.

Iwone wou zich om draaien om te roepen dat David moest komen, maar daardoor verloor ze haar balans en viel in het water. Snel probeerde ze weer recht op te staan, maar ze was al door en door nat geworden. Geschrokken veegde ze wat plukken uit haar gezicht en met een verontschuldigende blik liep ze het water uit. 'Sorry, ik verloor mijn balans en...' Ze zouden nu waarschijnlijk toch nog in de problemen komen.

David werd uit zijn gedachten getrokken door een harde plons en zag dat Iwone was omgevallen in het water. Hij rolde geïrriteerd met zijn ogen en stond op. 'Het is oké, we zorgen wel dat je ongezien binnen komt en als je bent omgekleed dan zeggen we wel dat je hebt gedoucht.' murmelde hij, duidelijk geïrriteerd.

Haar jurk voelde zwaar aan door het water en met wanhoop las ze de irritatie in zijn ogen. 'Het spijt me echt, David,' murmelde ze nogmaals, diep in haar smekend dat hij niet opnieuw zo boos zou worden. Ze trok haar rokken op en begon terug te lopen naar het bos en dus naar het paleis, terwijl ze bibberend op haar lip beet. 'Dat is een goed plan, inderdaad,' stemde ze in en keek kort of David nog steeds geïrriteerd was.

Zonder nog een woord te zeggen liep David door het bos terug richting het paleis. Hij had geen zin om tegen haar te praten en hij was bang dat als hij iets zou zeggen, hij zijn frustraties zou uiten en dat wilde hij niet. Met zijn handen in zijn zij liep hij stug door, tot hij de muren van het kasteel zag.

Iwone raakte al snel achterop, doordat ze en niet zo hard als David kon lopen en werd belemmerd door haar loodzware jurk. Ook had ze het ijskoud. Ze begreep het ook niet: hij had gezegd dat hij van haar hield! Waarom hielp hij haar dan nu niet? 'David, kan je alsjeblieft wat langzamer lopen?' hijgde ze en kwam tot stilstand bij een boom. 'Ik snap dat je boos bent, maar het was een ongeluk David.'

David stopte met lopen en wachtte tot dat ze weer bij was en liep vervolgens in haar tempo verder. 'Een ongeluk, en dat terwijl ik nog zo hard gezegd dat het niet slim was om het water in te gaan, maar enkel je voeten kan toch geen kwaad? Nee, als je er niet invalt kan dat inderdaad geen kwaad nee.' Af en toe was zo echt zo'n gigantische kluns!

Nu rolde ze ook met haar ogen en legde voorzichtig haar hand weer in de zijne. 'David, wat is nou het hele probleem? Ja, ik vind het vreselijk dat ik zo'n leuke middag verpest heb. Maar wie gaat er nou boos op ons worden? Onze ouders hebben nu veel belangrijkere zaken aan hun hoofd. Alsjeblieft David, er is niets aan de hand. En anders loop jij alvast vooruit en dan kom ik later. Ik vind het niet erg als ze eventueel boos op me worden, het is toch mijn eigen klunzige schuld.'

David keek haar aan. Was ze nou echt zo naïef om te denken dat dit gewoon vergeven en vergeten werd? Er zouden vanaf het moment dat ze erachter zouden komen constant bewakers om hen heen hangen om ervoor te zorgen dat ze het kasteel niet zouden verlaten. Toch zei hij er niets van, omdat hij niet tegen haar wilde schreeuwen, want op dat punt stond hij nu.

Wanhopig keek ze hem aan toen hij maar niets zei. Daarna sloeg ze haar armen over elkaar heen en liet ze haar jurk door de viezigheid glijden. 'Je bent echt boos hè, niet waar David? Weet je, ik ga wel via de achterdeur onze kamer binnen. Dan doe jij gewoon alsof je alleen in het bos geweest bent. Misschien is dat maar het beste, want het lijkt niet alsof je in een stemming bent dat je mij graag wil zien.' Ze trok haar jurk op en bleef staan, op het punt staand om de andere kant op te lopen, richting de tuinen waar hun vertrek aan grenste.

Hij had geen eens zin meer om haar tegen te houden. 'Je doet maar wat je wilt, Iwone.' zei hij kalm en liep ondertussen door. Hij had nog zo tegen haar gezegd dat het niet zichtbaar mocht zijn dat ze weg waren geweest en wat doet dat wicht? Ze laat zichzelf in het water vallen. Als zij zo graag in de problemen wilde komen, prima, maar hij had er absoluut geen zin in. Hij had wel betere dingen te doen.

Gekwetst keek ze toe hoe hij weg liep. Ze had gedacht... Hij was haar man, hij hield van haar, ze dacht dat hij voor haar zou zorgen. Met hangende schouders liep ze de andere kant op, richting de tuinen, en wensend dat ze niemand tegen zou komen. Eenmaal in hun vertrek rukte Iwone kwaad haar kleding van haar af en ging in bad zitten, om er voor te zorgen dat niemand aan haar kon zien dat ze in het bos was geweest. Ze deed alles om David te plezieren, realiseerde ze zich nu, en dat gevoel haatte ze.

David liep via de andere kant naar het kasteel en eindigde uiteindelijk ook in hun vertrekken. Zonder wat te zeggen, deed hij zijn schoenen uit en gooide hij het oude shirt op de grond, om een nieuwe, witte blouse uit de kast te pakken. Deze trok hij aan en kort bekeek hij zichzelf in de spiegel. Met een zucht ging hij op het bed liggen en pakte hij een boek van het kleine tafeltje naast het bed.

Iwone kwam langzaam overeind in bad toen ze geluiden in haar vertrek hoorde. Al gauw realiseerde ze zich dat het David was en ontspande ze lichtelijk. Toch was ze bang dat ze weer ruzie zouden krijgen. Nadat ze zichzelf uitgebreid gewassen had, stapte ze uit bad en droogde ze zich af. Daarna wikkelde ze een deken om zich heen en liep de kamer in. Even keek ze David aan, maar liep toen naar haar kast toe om een onderjurk te zoeken.

David had niet de moeite genomen om te kijken hoe Iwone uit het bad stapte en zich afdroogde. De dunne, linnen gordijnen die gedrapeerd langs het bed hingen, wiegde zachtjes op en neer door de wind die door het vertrek heen danste. Het was een zachte, warme wind, die aangenaam aanvoelde op David's huid.