Vertrekken van Iwone

Iwone glimlachte gelukzalig na zijn woorden en vergat voor een moment dat hij weg zou gaan. Dat ze niet elke avond samen zouden kunnen doorbrengen, of niet zouden kunnen trouwen of zelfs niet Henry broertjes en zusjes konden schenken. Ze kreunde zachtjes tegen zijn lippen op en hield hem stevig vast, waarna ze hem weer aan keek. Haar adem om te spreken werd teveel benomen door hun handelingen, maar haar blikken aan Tobias zeiden genoeg. Ze had hier enkel over kunnen dromen en hopen. Met een hand in zijn haren trok ze zijn gezicht weer voorzichtig naar de hare toe en kuste ze hem passioneel.

Tobias voelde zich opgelaten in Iwone's armen. Hij had dit nog nooit gedaan. Hij had van te voren niet geweten wat hij precies moest doen. Natuurlijk wist hij hoe je de liefde bedreef met een vrouw, maar hij had geen ervaring. Hij had zich echter nergens zorgen over hoeven maken, want met Iwone ging het als vanzelf. Het had een gekluns moeten zijn, of pijnlijk of wat dan ook. Maar dat viel allemaal mee. Tobias genoot met volle teugen en drukte zijn lippen harder en met meer verlangen op die van Iwone. Hij zuchtte gelukzalig tegen de huid van haar nek en liet zijn lippen over haar borst glijden.

Iwone glimlachte vol geluk, terwijl ze haar ogen sloot en haar lichaam verlangend tegen zijn lippen en lichaam aan drukte. Zijn aanrakingen en handelingen benamen haar de adem en al snel trok ze hem omhoog, zodat ze zijn lippen weer kon kussen. De opluchting dat alles zo gemakkelijk ging was duidelijk op zijn gezicht te lezen en giechelend drukte ze ook haar lippen in zijn nek. Van tevoren had ze ook echt niet verwacht dat het zo pijnloos en liefdevol zou vergaan. Haar benen klemden zich nog steviger om hem heen en langzaamaan voelde ze haar climax komen. Ze wilde dit nog lang niet stoppen en het einde uitstellen, maar al snel bereikte ze haar hoogtepunt met een zacht kreetje tegen zijn lippen aan.

Tobias voelde schokkend hoe ook hij tot een climax kwam. Een rilling kroop over zijn rug bij het geluid dat Iwone maakte en na hijgend legde hij zichzelf naast haar neer. Stil bleef hij naar haar kijken met een verwonderde glimlach op zijn lippen. Hij had nog lang niet genoeg van haar. Het speet hem dat dit het enige was wat ze van elkaar nog konden verlangen. Onderzoekend gleden zijn handen over haar lichaam en legde hij zijn hoofd tegen dat van haar. 'Iwone Storm, ik houd van je. Ik hoop dat je dat nooit vergeet, dat er een armzalige visser voor jou lid van de koninklijke wacht is geworden. Om dicht bij jou in de buurt te zijn. Dat hij het zelfs genoeg vond om van een afstand van de prachtige prinses te houden. Het was beter dan haar helemaal nooit meer te zien.'

Iwone had enkele seconden nodig om op adem te komen en af te koelen. Bij zijn aanrakingen verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht en draaide ze zich op haar zij, om hem recht aan te kunnen kijken. Haar vingers streelden over zijn lichaam en zacht drukte ze een kus op zijn lippen. 'Ik hou ook van jou, Tobias, zoveel, ik-' Ze staakte haar zin, toen hij door bleef praten, en geëmotioneerd keek ze hem aan. Ze veegde een traan weg, die in haar ooghoek was gevormd, en knikte meermaals hevig. 'Ik zal het nooit vergeten, Tobias, ik zal jou nooit vergeten. Wat je voor mij hebt betekend en voor Henry. Ik kan enkel hopen dat je hier een hele mooie tijd hebt gehad, maar dat er nog een veel mooiere tijd voor je in het verschiet staat.' Ze verstrengelde haar benen met de zijne en ging dicht tegen hem aan liggen. 'Hoe vond je het net?' vroeg ze blozend.

Nieuw

Constance liep met een glimlach rond haar lippen de gangen van het paleis door. Ondanks de uitputting na wéér een missie en het terugkeren naar een paleis waar ze haar familie weer onder ogen kwam kreeg ze de glimlach niet van haar gezicht. Na al haar officiële bezoeken te hebben gehad was ze langs gegaan bij Ren en ze had haar ogen uit gekeken. Zelfs in enkele maanden was hij zó gegroeid en de Tarthiaanse woorden die hij sprak leken voor haar al oneindig. Later moest ze maar een gepaste manier vinden om haar broer te bedanken. Naarmate ze verder de zo bekende gangen doorging, verdween haar glimlach toch terwijl ze nerveus haar handen rond het heft van haar zwaard klemde. Ze had al snel te horen gekregen dat de adel uit het Noorden op bezoek was om zaken te bespreken. Kort had ze Thom gezien, of inmiddels echt de landheer van het Noorden. Echter gingen haar gedachten nu uit naar Iwone. Ze wist niet precies wanneer ze voor het laatst contact hadden gehad. Ze was wat brieven verloren. Maar ondanks al die woorden die ze hadden gewisseld op papier, vreesde ze wat voor woorden ze zouden wisselen als ze elkaar weer zagen. Zuchtend stond ze stil voor de deuren van de gastenvertrekken. Voor ze aanklopte streek ze haar uniform glad en rechtte haar rug.

Iwone zat voor het raam met een boek in haar handen. De reis was lang geweest en de herinneringen die het Zuiden brachten, raakten haar altijd zwaar. Hier was haar vader overleden na de aanslag met de rebellen. Ze had daardoor niet de zin om veel rond te lopen en zich te bemoeien met de verstandhoudingen tussen het Noorden en het Zuiden. Dat was voor Thomas. Daarnaast herinnerde alles in het Zuiden haar aan haar vriendin Constance. In de brieven had ze meermaals gevraagd wanneer ze terug zou komen, maar nooit had ze een duidelijk antwoord terug gekregen. Ze zat vast nog in een of ander ver oord. Met een half oog keek ze naar Henry, die zich stierlijk leek te vervelen in het vertrek. Het was moeilijk voor zo'n jongen om geen speelkameraadjes te hebben, zoals hij wel had in het Noorden. Toen er plotseling op de deur werd geklopt, rende Henry meteen naar de deur en opende hij deze. Het bleef echter stil. 'Wie is daar, Henry?' vroeg Iwone dus uiteindelijk, waarna ze naar de deur liep en de persoon zag staan. Zonder iets te zeggen sloeg ze haar armen om haar vriendin heen en voelde ze de tranen in haar ogen ontstaan.

Constance had nog geen seconde nodig om de jongen die de deur voor haar geopend had te herkennen als Henry. Echter duurde het veel langer voor ze een woord uit haar mond kreeg. 'Is je moeder er?' vroeg ze terwijl ze de zoon van Iwone met grote ogen bekeek. Ze vroeg zich af of hij haar herkende. Misschien wist hij al niet meer dat ze hem ooit eens een zwaard les had gegeven toen hij nog maar amper kon staan of dat ze die ene keer een ochtend op hem had gepast en dat grandioos fout was gegaan. Voor hij antwoord had gegeven zag ze Iwone al en voelde ze even snel de armen om haar heen. 'Iwone, bij de Goden-,' mompelde ze terwijl ze haar vriendin stevig vast hield. Ze rook nog precies hetzelfde en verder leek ze ook niet veel veranderd dacht Constance terwijl ze wat afstand nam om haar te bekijken. Maar ze wist zelf heel goed dat een verandering veel dieper kon zitten. 'Het lijkt wel eeuwen,' zei ze zacht en lachte toen hard. 'En jouw Henry! Ik geloof dat hij nu eindelijk kan gaan sparren met zijn tante!' Enthousiast warde ze door het donkere haar van de jongen.

Ze wist niet goed waarom ze emotioneel werd bij het weerzien van haar vriendin. Aan het begin was ze woedend geweest om het feit dat Constance alles achter zich had gelaten zonder iets te zeggen. Aan de andere kant had ze het ook goed begrepen en haar vriendin in haar keuzes gesteund. Echter had ze zich zonder haar vriendin zó eenzaam de laatste tijd gevoeld. De tranen kwamen daardoor als vanzelf. Het stond echter in scherp contrast met de harde stem van Constance en als vanzelf moest ze lachen. Vooral door de grote ogen van haar zoon, die haar vriendin met admiratie aan keek. 'Het voelde in elk geval wel als eeuwen,' reageerde Iwone scherp, terwijl ze haar arm in die van Constance haakte en haar zo mee naar binnen trok. Zo dirigeerde ze de vrouw naar de bank. 'Blijf zitten. Ik wil namelijk álles horen.' Zo keek ze glunderend naar haar vriendin, terwijl ze zelf op de grond voor haar ging zitten en haar zoon in haar armen trok, die voor eens níét protesteerde.

Constance hield kort haar adem in tot Iwone reageerde op haar woorden. Ergens was en bleef ze bang voor de acceptatie haar Iwone na haar beslissingen zoveel jaren geleden. Het was toen erg snel gegaan. Het ene moment had ze besloten om uit Tarth te verdwijnen, het andere had ze al half Quandaï doorgereisd en had ze contact gelegd met afgevaardigden van haar vader met wie ze uiteindelijk op missies was gegaan. Eerst zonder dat haar familie het wist, en toen, natuurlijk omdat Ayira er op de een of andere manier achter was gekomen, met het vertrouwen van haar vader. Constance glimlachte ondanks de toon van Iwone. 'Het had veel korter moeten zijn, dat weet ik.' Ze liet zichzelf het vertrek in nemen en nam plaats op de bank. Ze maakte haar wapengordel los zodat ze gemakkelijker kon gaan zitten en grijnsde naar Henry toen ze het zware, leren ding op de salontafel legde. Constance ging wat rechter zitten toen Iwone haar vroeg alles te vertellen, maar wist niet waar ze moest beginnen. 'Ik- ik ben nu net terug uit de Wilde Landen. Een geslaagde missie,' begon ze. 'Maar hoe gaat het met jou? Wat doe je hier?' probeerde ze om tijd te rekken.

Iwone keek haar vriendin bedachtzaam aan bij haar korte antwoorden. 'Wat voor missie was het?' vroeg ze geïnteresseerd, in de hoop dat Constance wat meer zou vertellen. 'Met ons gaat het prima. Normaal gesproken zou ik waarschijnlijk ook niet mee geweest zijn, maar ik wilde Thomas en Gytha graag steunen bij hun eerste zakentrip na-' Ze slikte haar woorden in en keek weg van haar vriendin. Dat was een onderwerp voor later. Daarnaast was het niet aan haar om het te vertellen. 'En verder werk ik veel in het Noorden in het ziekenhuis en Henry gaat naar school toe. Het leven gaat gewoon door, gelukkig zonder rebellen en aanslagen.' Henry had zich inmiddels al losgetrokken en keek vol fascinatie naar het zwaard van Constance. Iwone kon haar ogen echter niet van haar vriendin voor haar aftrekken. 'Hoe lang blijf je hier nog?' vroeg ze uiteindelijk ademloos. Iwone wist niet hoe ze zou reageren als Constance wéér weg zou gaan.

Constance keek aarzelend naar haar handen. 'Het is vertrouwelijke informatie,' zei ze eerst, maar zuchtte al meteen. 'Ik begrijp eerlijk gezegd ook niet waarom. We hebben er weinig gedaan. Mijn overste heeft gepraat met enkele leiders daar, verder waren we er alleen om kaarten die Edmund had gevonden na te lopen en te corrigeren. Verkennen, of zoiets.' De eerste missies hadden veel te maken gehad met handel en stabiliteit in nederzettingen, maar door haar broer's interesse in de verschillende buurlanden en hun culturen waren ze om diversere redenen er op uit gestuurd. Blijkbaar had Edmund hun vader kunnen overtuigen van het belang van kennis over de buren. Constance vond het prima als ze niet geheel wist wat ze ergens deed. Ze fronste toen Iwone haar zin niet af maakte, maar liet het voor wat het was en glimlachte toen ze over het ziekenhuis hoorde. 'In welk ziekenhuis ben je aan de slag gegaan? Verblijf je nog steeds in het paleis met Henry?' Bij Iwone's vraag zuchtte ze. 'Normaal weet ik meteen wanneer ik weer weg ga, maar deze keer is het anders, omdat-' Constance keek op naar Iwone en twijfelde. Ze wist niet of roddels al de ronde deden in het kasteel en ze wist niet zeker of ze dit onderwerp meteen aan moest snijden. 'Hoe gaat het met je moeder en het regeren van Thomas in Tyrosh?' vroeg ze om nogmaals van een onderwerp af te dwalen.

'Dat klinkt als belangrijk werk,' gaf Iwone toe, terwijl ze nadacht over de Wilde Landen. Het was voor haar zulk onbekend gebied. Ze was er nog nooit geweest. Ooit had ze gedroomd om zo te reizen als dat Constance deed, maar dat was te onveilig voor haarzelf en Henry. 'In een ziekenhuis ten westen van Tyrosh. We wonen daar ook. Het paleisleven was niets meer voor ons. Henry gaat naar school met andere kinderen en ik werk samen met de bevolking.' Iwone had nooit privéles voor Henry gewild. Ze kwamen nog wel regelmatig in het paleis om haar moeder, broer en schoonzuster op te zoeken, maar meer dan dat was het ook niet. Ook reisde ze zo nu en dan naar het Westen toe om David op te zoeken, maar die reisjes werden ook steeds sporadischer. 'Met mijn moeder gaat het zo zijn gangetje. Ze werkt veel in de tuinen en komt mij vaak opzoeken, waarna we dan samen naar de zee gaan. En Thomas is de perfecte landheer, zoals we altijd geweten hebben.' Argwanend keek ze haar vriendin aan. 'Waarom is het deze keer anders, Constance?'

Belangrijk of niet, Constance was slechts blij een taak te kunnen vervullen zonder zichzelf vast te maken aan het adellijke leven in Lorath. Maar Ayira en haar vader had weer eens suggesties gedaan waarbij ze dichter bij huis zou zijn of korter weg. Ze overwoog het serieus. Met een tevreden blik luisterde ze naar de uitleg van Iwone. Het leek alsof haar vriendin een eigen leven op had kunnen bouwen. Uit sommige brieven had dat ook gebleken, maar ze was meer gerustgesteld nu ze het uit Iwone's mond zelf hoorde. 'Zelfs mijn vader spreekt lovend over je broer, hoewel op zijn eigen manier natuurlijk.' Constance hoopte dat het zou helpen haar oude vader te beseffen dat het geen fout zou zijn om er voor te kiezen het Zuiden snel aan Edmund toe te vertrouwen. Zwijgend keek Constance haar vriendin aan toen ze doorvroeg en was even bekwaam om haar hele voornemen het water in te gooien. Uiteindelijk zuchtte ze toch. 'Je hebt nog geen verhalen gehoord? Een jongen die vaak het paleis bezoekt?' Ze was opgestaan en wreef over haar kaak. 'Ik kan het je beter laten zien,' mompelde Constance terwijl haar blik van Henry naar zijn moeder gleed. 'Heb je tijd om mee te lopen?' Ze wist dat Ren vandaag een afspraak had met de septa nadat hij een taalles van Edmund had gekregen. Hij zou vast en zeker nog in de bibliotheek zijn.

'Thomas is een betrouwbare en loyale landheer. Dat is precies wat we nodig hebben in het Noorden. We zijn altijd de stabiliteit van Tarth geweest.' Zo hadden de landheren nooit over haar thuis heen kunnen kijken. Daarnaast bezaten ze de grootste haven van het land. Thomas gaf goed tegenwicht tegen de eigen landheren en liet niet over zich heen lopen. Ze was erg trots op hem en hoopte dat Henry nog veel van hem kon leren. Na Constances' woorden keek Iwone haar vriendin met een opgetrokken wenkbrauw aan en schudde haar hoofd. Haar was niets verteld over die roddels en al wist ze er van, dan had ze niet verder gevraagd. Dat het echter uit Constances' mond kwam, wekte wel degelijk haar interesse. 'Ik heb nu tijd, ja,' stemde Iwone in, terwijl ze ook naar Henry keek. 'Als Henry uiteraard mee mag.' Ze begreep niet wat de relatie tussen Constance en een mysterieus jongetje was, maar ze wou er wel graag achter komen. Uit Constances' woorden en blikken kon ze uitmaken dat het belangrijk voor haar was.

Constance knikte. 'Natuurlijk.' Ze glimlachte naar de jongen terwijl ze haar wapengordel weer om deed. Ze was inmiddels erg gesteld geraakt op haar uniform dat zo veel beter voelde dan de jurken die ze veel had moeten dragen thuis. Bovendien voelde ze zich veel mee bereid om wat dan ook aan te gaan terwijl ze het vertrouwde gewicht van haar zwaard voelde. Ook nu greep ze met beiden handen naar het hilt van het zwaard om zekerheid te vinden en wenkte Iwone en Henry om haar te volgen. Het was niet ver naar de bibliotheek, maar ze moesten wel enkele gangen door en liever dan haar gedachten de vrije loop te laten, vroeg ze maar door over Iwone. 'Kom je nog wel eens in Evenfall?' Ze was voorzichtig met de vraag maar ook nieuwsgierig. Haar blik gleed als vanzelf naar Henry die nog altijd haar zwaard oogde. 'Ik ben er langs geweest de vorige keer dat ik terug in Tarth was. David leek erg druk en Adelaide-' Constance keek Iwone weer aan. 'Ik hoorde van Ayira dat er wellicht snel een aankondiging komt over de toestand van onze koningin.' Dat laatste kwam spottend uit haar mond. Ze sloegen al snel de gang van de bibliotheek in en kort bleef ze stil staan voor de houten deuren.

'Ik kom er zo nu en dan,' verbeterde Iwone haar vriendin, terwijl ze ook naar Henry keek. 'Dan blijft Henry paar nachten slapen bij David en verblijf ik in de stad. Henry kijkt er altijd erg naar uit, maar hij wil nooit vertellen wat hij precies allemaal doet in het paleis met zijn vader en stiefmoeder.' Die opmerking liet Henry gefrustreerd alvast vooruit rennen van de twee vrouwen. Het waren geheime, stiekeme bezoeken als ze naar Evenfall gingen. Niemand mocht natuurlijk weten dat ze speciaal naar Evenfall gingen, zodat Henry zijn vader kon zien. 'Dat verbaast mij niets,' zei Iwone met een zucht. 'Zij zullen ook graag opvolging willen hebben. Het was enkel een kwestie van tijd. Daardoor zullen er ook minder ogen op Henry gericht zullen zijn.' Of juist meer. Iwone kon dat niet voorspellen. Toen Constance stopte met lopen, bleef ze ook staan en keek ze haar vriendin nieuwsgierig aan. 'Dus... wat wilde je mij laten zien?'

Geïnteresseerd luisterde Constance naar het antwoord van Iwone, maar vertrok haar blik al gauw. Ze keek Henry na en legde een hand op de schouder van haar vriendin om daar een kneepje in te geven. Het klonk veel te ingewikkeld, maar dat was het altijd al geweest met David. Ze hoopte slechts dat het Iwone niet te dwars zat. Ze haalde vervolgens haar schouders op. De koning en koningin hadden nu al een paar jaar gewacht met hun eerste kind. Ze wist zeker dat het een erg bewuste keuze was, zeker van Adelaide, om er nu aan te beginnen. Ze wilde niet eens weten hoe ver de plannen van de vrouw reikten. 'Laten we hopen dat ze Henry snel met rust laten als er andere kroost rond loopt,' beaamde Constance. Ze moest glimlachen toen Iwone vroeg waar ze het over gehad had. Ondanks dat ze nerveus was, was ze benieuwd welke reactie de vrouw naast haar zou hebben. Ze nam haar aan haar arm mee de bibliotheek in en bleef uiteindelijk tussen rijen boeken staan van waar ze op de leeshoek konden kijken. Ze legde een vinger op haar lippen zodat Iwone, en ook Henry, stil zouden zijn. Ren zat over een stuk perkament gebogen met een lange veer in zijn handen. De septa liep heen en weer voor zijn lessenaar terwijl ze zijn werk goed in de gaten hield. 'Dat is Ren,' legde Constance zacht uit. 'Ren Stone. Hij staat bekend als mijn bastaard of protegé. Ik weet niet wat de roddels er nu precies van gemaakt hebben.'

Iwone liet zich mee leiden door Constance de bibliotheek in. Daar viel haar blik al gauw op een jongetje, die diep verdiept iets aan het schrijven was op zijn perkament, terwijl zijn septa nauwlettend toe keek. Door de blik in Constances' ogen wist hij dat dit het jongetje was waar ze het over had. En dat hij belangrijk voor Constance was. 'Ren,' herhaalde Iwone zacht, terwijl ze naar de jongen bleef kijken. 'Ren Stone. Jouw protégé.' Ze haatte het woord bastaard. Op hetzelfde moment zag ze Henry richting de jongen lopen en kon ze hem net niet op tijd tegen houden. Voordat ze het wist, stond Henry over de tafel van Ren gebogen en zei hij iets tegen de jongen dat ze niet kon verstaan. 'Is hij- Deelt hij jouw bloed?' vroeg ze voorzichtig, zodat de klagende septa het niet kon horen. De jongen had inmiddels zijn veer neergelegd. 'Wat is er allemaal gebeurd?'

'Ren,' herhaalde Constance zacht. Het was nog te onwerkelijk om voor zichzelf te beslissen wat de jongen werkelijk voor haar was en zij voor hem. Ze herinnerde zich echter heel goed het moment waarop ze voor het eerst afscheid hadden moeten nemen sinds zijn komst in Lorath en het gevoel van schuld dat ze gekregen had bij de aanblik van het krijsende jongetje. Constance zag met een verraste blik toe hoe Henry al op Ren afgestapt was, maar ze keek met een tevreden blik toe. De jongens scheelden niet veel in leeftijd. Ze hoopte maar al te graag dat ze vrienden konden zijn. Ook al zagen ze elkaar misschien niet veel. Ze hield een hand op naar de septa zodat ze Henry niet weg zou sturen. Zijn les zou hij wel een andere keer in halen. 'Hij is niet mijn zoon,' vertelde Constance. Ze keek haar vriendin niet aan maar sloeg het tafereel met de twee kinderen gade. 'De missie hiervoor waren we er op uit gestuurd om een opstand op de Zomereilanden in goede banen te leiden omdat mijn vader daar enkele nederzettingen heeft. Het liep ernstig uit de hand in het dorp waar Ren vandaan komt. Er waren maar weinig overlevenden. Ren was er één van. Zijn ouders niet. Hij was ons gevolgd en uiteindelijk in mijn armen geduwd als enige vrouw in de groep. Edmund onderwijst hem nu in het Tarthiaans, hij sprak het eerst niet. Een vrouw van een ander dorp is meegereisd en woont met hem. Maar hij is veel hier in het paleis om onderwezen te worden.'

Iwone luisterde ademloos naar de woorden van Constance over Ren en zijn dorp. Het gaf haar kippenvel over haar hele lichaam en ze keek met hele andere ogen naar de jongen. Op de een of andere manier hadden ze een glimlach op elkaars gezicht kunnen toveren, ondanks dat ze nog steeds niet wisten waar de jongens het over hadden. Het verbaasde Iwone niets dat Henry zo op de jongen was afgestapt: het was zo normaal geworden voor Henry om jan en alleman aan te spreken op straat en op school. 'Maar je bent nu wel verantwoordelijk voor hem?' vroeg Iwone zacht, terwijl ze haar vriendin weer aan keek en haar arm vast had gepakt. Ze had niet verwacht dat haar bezoek naar het Zuiden zo zou verlopen, laat staan de hereniging met haar vriendin. 'Hoe heeft jouw familie hier op gereageerd?' Op hetzelfde moment zag ze Henry weg rennen en na een lange twijfeling ging Ren erachteraan. Iwone kon niets anders dan een verontschuldigende blik naar de septa werpen. 'Betekent dat dat je hier in het Zuiden blijft?' vroeg Iwone hoopvol.

Constance vond het nog steeds moeilijk om het verhaal van Ren te vertellen, voornamelijk omdat ze er zo een grote rol in gespeeld had. Bovendien was Ren niet de enige die wakker lag van de gebeurtenissen. Het was nog nooit eerder zo uit de had gelopen als toen op de Zomereilanden. Misschien was het daarom ook wel dat ze zo haar best wilde doen voor de jongen. 'In zekere zin wel.' Ze keek Iwone aan en legde een hand op op die van haar. 'Verrassend goed. Ik ben Edmund ontzettend dankbaar dat hij Ren als pupil wilde nemen. Mijn vader bezoekt hem zelfs af en toe, heb ik gehoord. En Ayira, wel-' Constance moest lachen zonder enig plezier. 'Ze is het met niets eens wat ik tegenwoordig doe.' Afwachtend keek ze toe of Ren met Henry zou gaan spelen en ze stapte uiteindelijk op de septa af om haar te vragen de les een andere keer te beëindigen. Toen de septa verdween voelde ze zich al meteen meer op haar gemak. Ze sprak niet graag over de jongen in het bijzijn van mensen die niet haar familie of vrienden waren. 'Ik weet het niet. Vader en Ayira zouden graag willen dat ik hier blijf. Ik zal zeker korter weg zijn, niet meer jaren, maar-' Aarzelend pakte ze het stuk perkament op waar Ren op geschreven had. 'Ik ben niet zijn moeder.'

'Ik ben blij om te horen dat je familie jou steunt,' zei Iwone oprecht, terwijl ze naar Constance glimlachte. 'Elk op hun eigen manier uiteraard. En Ayira zal vast niets persoonlijks tegen Ren hebben. Tegen jou, echter...' Ze lachte zacht en wreef zacht over Constances' hand. 'Trek het je dus niet al te erg aan.' Ze wist erg goed hoe de zuster van Constance onder haar nagel kon kruipen. Iwone liep achter Constance aan en leunde tegen één van de boekenkasten aan. Daar stoof uit het niets Ren langs met Henry op zijn hielen, die een gefascineerde blik op zijn gezicht had. 'Passen jullie op!' riep Iwone nog achter ze aan, maar geen van de jongens reageerden. Met een zucht sloeg ze haar armen over elkaar heen, maar al snel keek Iwone Constance verbaasd aan. 'Niet zijn biologische moeder, nee. Maar zou je niet als zijn moeder willen optreden?'

Constance stond er nog versteld van hoeveel steun ze inderdaad had gekregen van zijn haar familie. Aan de andere kant was de rest van het hof wel even achterbaks als ze verwacht had. De geruchten gingen wat haar betrof veel te snel rond. Glimlachend keek ze naar Iwone en haalde haar schouders op. 'Zelfs Ayira vraagt me steeds weer hier te blijven. Ze vind dat ik mijn rol verdoe door op de missies te gaan. Tegen Ren zal ze dus inderdaad niets hebben.' Met een grijns zag ze hoe de twee jongens voorbij kwamen en de hele bibliotheek door renden. Als de bibliothecaris of Edmund dit zagen zouden ze vast en zeker uit hun plaat schieten. 'Ik nou niet echt het moedertype,' mompelde ze terwijl ze op één van de lessenaars leunde en haar armen over elkaar sloeg. 'Dat was ook waarom ik dit graag met je wilde delen ik- ik wilde je graag om iets vragen.' Nogmaals kwamen Henry en Ren langs, maar deze keer zag haar eigen jongen haar en kwam hij enthousiast op haar af om zijn armen om één van haar benen te slaan als begroeting. Ze knielde naast hem neer en hield haar zwaard uit de weg zodat de kleine Ren, haar naam kirrend, haar een knuffel kon geven. Constance glimlachte en wees naar de zoon van Iwone. 'Dat is Henry, Ren. En dit is je tante Iwone.' Zijn nieuwsgierige ogen bleven op haar gericht, maar ze dacht dat hij het wel begrepen had. Hij bleef echter niet lang stil en lachend liet Constance hem weer gaan zodat hij verder kon spelen met Henry. 'Als die twee geen vrienden worden weet ik het ook niet,' grinnikte ze.

'Daar geloof ik niet in, Constance,' lachte ze, terwijl ze haar vriendin een zacht zetje in haar zij gaf. 'Überhaupt niet in het zijn van "types". Jij geeft om hem en hij om jou, dat is toch genoeg?' Iwone keek ondertussen vertederd toe hoe Ren om het been van Constance hing en haar naam keer op keer kirde. Hij leek van dezelfde leeftijd van Henry, maar het was duidelijk dat Ren nog in het proces zat van het leren van de Tartiaanse taal. Echter pikte kinderen nog zo snel nieuwe dingen op, het zou vast niet lang duren voordat kleine Ren vloeiend de taal zou spreken. Toen Constance haar voorstelde, keek ze benieuwd naar de jonge jongen, in afwachting op hoe hij zou reageren. Zijn leeftijdsgenoot vond hij uiteraard stukken interessanter en al snel hoorde ze de snelle voetstappen van de twee jongens door de bibliotheek heen galmen. 'Het is voor hen allebei goed om een speelkameraad te hebben,' glimlachte ze instemmend, waarna ze Constance afwachtend aan keek. 'Waar wilde je om vragen?'