Vertrekken van Iwone

Tobias likte over zijn lippen en krabde langs zijn neus. 'Ik kan dit niet meer. Dit werk, als wachter. Ik word er gek van om iedereen maar te moeten beschermen terwijl er duizenden anderen op straat lopen die de bescherming harder nodig hebben. Ik ben bovendien niet gemaakt om stil te staan, om niets te doen en alleen maar op te letten. Het vreet me op, dat wacht houden.' Dat was één deel van het verhaal, maar het eerste dat hij over zijn lippen kon krijgen. Afwachtend keek hij Iwone aan en hield hij haar hand vast zodat ze naast hem zou blijven zitten.

Iwone kon het niet laten om opgelucht adem te halen en hem met een glimlach aan te kijken. 'Waarom heb je me dat niet eerder verteld? Er zijn zoveel meer andere banen in het kasteel of in Tyrosh! Ik was van plan om weer in het hospitaal te gaan werken en jij kan misschien weer werk vinden in de haven?!' Ze kneep zacht in zijn hand en streek met haar andere hand over zijn arm. 'Daarvoor hoef je niet in Lorath te blijven. Of heb je hier een baan aangeboden gekregen, of- waarom per se hier?'

Tobias hield zich in terwijl ze allerlei voorstellen deed. Het zou zoveel makkelijker zijn om het er gewoon uit te schreeuwen, maar dat kon hij Iwone niet aandoen. 'Ik ga niet mee terug naar Tyrosh. Of in ieder geval niet samen met een adellijke familie. Ik kan niet terug naar de haven, die Tobias is weg. Misschien ga ik naar het Oosten. Dat heb ik altijd al eens willen zien. Maar eerlijk gezegd weet ik het nog niet echt. Behalve dat ik niet nog eens in een kasteel kom om voor de adel te werken of wat dan ook.' Zijn stem was naarmate hij verder sprak harder en afstandelijker geworden. De laatste dagen dacht hij er steeds weer aan hoe graag hij wenste dat Iwone een gewoon meisje was geweest. Een bakkersdochter of misschien van een handelaar, maar niet hoger, niet meer, niet dit.

Iwone's gezicht trok bleek weg tijdens zijn woorden en ondertussen ontstond er een misselijk gevoel in haar onderbuik. Ze wist niets te zeggen, dus stond ze op en trok ze haar hand uit de zijne. Terwijl ze nerveus aan de kleine roosjes trok, die op haar jurk waren genaaid, liep ze door de kamer heen en zocht ze naar de juiste woorden. Uiteindelijk stond ze stil en keek ze hem met een wanhopige blik aan. 'Heb ik iets fouts gedaan, Tobias?' zei ze, terwijl haar stem brak en ze haar trillende handen in elkaar vlocht. 'Of is het Henry?' De onzekerheid over haarzelf die ze had gevoeld na de breuk met David kwam in alle hevigheid weer opzetten.

Tobias stond ook meteen op toen Iwone dat deed en getergd keek hij toe hoe ze heen en weer ijsbeerde. 'Nee, nooit. Je zou nooit iets fout kunnen doen.' Hij probeerde haar blik vast te houden, maar moest haar vasthouden zodat ze hem niet ontweek. 'Ik houd van je, Iwone, met heel mijn hart. Maar niemand, níemand gaat dit werkelijk toestaan. Je ouders hebben een oogje dicht geknepen het afgelopen jaar, maar hoe lang gaan ze het nog toestaan? We kunnen nooit trouwen. Ik wil het je niet aandoen om weer een bastaard te baren. Ik- Ik kan dit niet meer. Het is beter er nu mee te stoppen dan dat het straks allemaal kapot moet.'

Toen Tobias haar vast hield, leunde ze verslagen tegen hem aan en sloeg ze een hand voor haar mond, om een wanhopige snik te onderdrukken. Ze wist dat ze dit gesprek ooit eens moesten hebben, maar dat hij op voorhand al weg wilde, had ze niet verwacht. Ze had alle kansen met David weggegooid, mede door de relatie met Tobias te redden, en nu leek ook dit kapot te gaan. Ze wist niet meer wat te zeggen, wat te doen en ze kon enkel in zijn armen staan. Toch duwde ze hem uiteindelijk weg en balde ze kwaad haar vuisten. 'Ik heb álles opzij gezet om dit te laten werken en dan vertel je me, uitgerekend nú, dat je dit niet meer kunt? Ik heb alle kansen voor Henry verpest! Nu raakt hij allebei zijn vader's kwijt, terwijl hij nog niet eens twee lentes heeft geleefd!'

Tobias streek langs Iwone's armen en probeerde haar gerust te stellen. Hij vond het verschrikkelijk dat hij nu degene was die precies hetzelfde deed als wat David had gedaan. Hoewel de koning het in zijn ogen nog honderd malen erger had verpest. Hij schrok toen ze plotseling afstand van hem nam. 'Ik heb je nooit gevraagd om David te weigeren voor mij. En je kan me niet vertellen dat dat de enige reden is waarom je weigerde terug te gaan naar Evenfall.' Tobias was niet trots op zijn beslissing, hij was er niet trots op dat hij ooit verliefd was geworden op een prinses, maar hij had er nooit spijt van gehad. Ook deze beslissing leek hem de juiste, hoe zwaar hij ook was. 'Ik heb het zonder ouders overleefd. Henry heeft jou nog, hij heeft altijd jou nog. Zijn kansen zullen toch nooit verpest zijn nu hij van adellijke afkomst is.' Het deed hem pijn te horen hoe Iwone hem één van zijn vaders noemde.

Iwone had het tot nu toe droog gehouden, maar na zijn woorden gleden er al snel enkele tranen over haar wangen heen. 'Ja, Henry heeft míj. De moeder die hem perfect kan leren hoe je álles verkeerd kan doen.' Ze veegde de tranen van haar wangen af, maar al snel waren ze weer kletsnat. 'Ik was werkelijk zo naïef om te denken dat je me tijdens deze reis ten huwelijk zou vragen. Je was zo enthousiast toen ik ook mee mocht, en- en Henry en ik houden allebei zoveel van je.' Na een tijdje wendde ze haar gezicht af en ging ze weer op de bank zitten, waarna ze haar benen in trok en haar hoofd verborg in haar knieën, zodat hij al die tranen niet kon zien. Ze bedacht zich hoe ze in godsnaam het verhaal moest verkopen dat, nadat David haar had verlaten, nu ook de wachter haar had verlaten die de vader was van Henry. 'Kan je niet in Tyrosh werk gaan zoeken?' vroeg ze zacht met haar hoofd nog steeds verborgen.

Tobias schudde zijn hoofd en veegde zijn eigen tranen ruw met de achterkant van zijn hand weg. Hij mocht niet huilen. Hij was degene die het besluit had genomen, hij zou niet mogen huilen. 'Ik hoopte dat David je weer zou benaderen. Ik hoopte dat je een prins zou vinden. Eén die je waardig is. Iemand die Henry waardig is. Als ik je ten huwelijk had gevraagd had ik schande over jou gebracht, meer dan dat je ooit gekend hebt. Nu speculeren mensen er nog over dat Henry van David is. Dat hij echt adellijk is, maar als ik met je trouw- Dat is nog erger dan geen vader hebben. Begrijp alsjeblieft dat dit nooit goed had kunnen uitpakken. Ik had het nooit toe mogen staan om verliefd op je te worden. Als simpel voetvolk niet en als koninklijke wachter niet. Het is niet mijn plaats hier in jouw vertrekken of in jouw bed. 'Je hebt niets verkeerd gedaan. Je bent een prachtvrouw. Je werkt verdomme in een tehuis, welke adellijke vrouw kan dat zeggen? Iedereen houdt van je.'

Iwone luisterde zijn woorden met nog meer tranen aan en hief langzamerhand haar gezicht weer op naar hem. Hij had gelijk. Ze zouden nooit getrouwd kunnen hebben, laat staan een gezin vormen met hun echte kinderen. Ze stond op en liep naar haar toe, om daarna haar armen stevig om hem heen te slaan en haar gezicht te verbergen in zijn shirt. 'Ik heb er nooit een seconde spijt van gehad,' zei ze zachtjes. 'Ik hou van je en ik wens je al het geluk in de wereld toe.' Ze keek hem aan en schudde spijtig haar hoofd. 'Ik had nog geen tijd gehad om het je te vertellen, maar David wil Henry niet meer zien. En- en de prinsen staan nog niet in de rij,' zei met een kleine lach door haar tranen heen, waarna ze haar handen op zijn wangen legde. Voorzichtig boog ze naar hem toe en drukte ze haar lippen op de zijne.

'Ik ook niet. De Goden mogen weten hoeveel ik van je houd, Iwone. Daarom kan ik hier niet meer mee doorgaan. Dat wil ik je niet aandoen.' Tobias hield Iwone stevig vast en verstopte zijn gezicht in haar haar. 'David-' Hij zuchtte en sloot kort zijn ogen. Dat was natuurlijk ideaal geweest, als David ervoor zou hebben gekozen om Henry en Iwone toch in Evenfall onder te brengen. 'Er komen andere kansen. Heel veel. Ze kunnen je niet weerstaan. En met Henry is het bewijs dat je hen zonen kan geven. Iwone je gaat een geweldig leven krijgen met je eigen gezin, een rustig leven, hopelijk.' Tobias wilde nog meer zeggen maar hij werd het zwijgen op gelegd door haar kus. Hartstochtelijk drukte hij zijn lippen terug op die van haar.

Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en duwde zichzelf dichter tegen hem aan, terwijl ze hem kuste. Het was lief dat hij haar zo gerust wilde stellen, maar op dit moment wilde ze enkel aan hem denken en niet aan de toekomst. 'Blijf alsjeblieft hier vannacht,' murmelde ze zachtjes tussen de kussen door, 'dan kan je morgen rustig afscheid nemen van Henry. Als we hem nu wakker maken, dan zal hij alleen maar in de war zijn.' Ze glimlachte voorzichtig naar hem en bleef hem stevig vasthouden. 'Zal ik je hierna ooit nog eens zien?' vroeg ze zachtjes en hoopvol, terwijl ze hem smekend aan keek. Ze bedacht onmiddellijk welke spullen ze allemaal van hem had die ze bij haar kon houden. Spullen waarmee ze Henry over Tobias kon vertellen.

'Ik-' Twijfelend staarde Tobias Iwone aan en glimlachte toen bescheiden. 'Ja, ik blijf. Voor deze ene en laatste keer.' Hij behield de glimlach bij haar vraag. 'Wellicht als ik eens rondreis. Ik zou nooit voor altijd uit het Noorden weg kunnen blijven.' Het was nog altijd zijn thuis, of iets wat er het dichtste bij in de buurt kwam, aangezien hij nooit een letterlijk thuis had gehad. Daarom was het ook makkelijker om er weg te gaan en om andere plaatsen op te zoeken. Hij zat nergens aan vast, behalve aan Iwone en die band zat diep. Voorzichtig streek hij door haar haren.

Een stralende en opgeluchte glimlach ontstond op haar gezicht bij zijn instemming en liefdevol drukte ze haar lippen op de zijne. Het was onvermijdelijk dat ze afscheid moesten nemen en dan konden ze het in elk geval nog rustig en uitgebreid doen, zonder opgekropte emoties of gevoelens van spijt. 'Je bent altijd welkom in het Noorden,' glimlachte ze en maakte ondertussen de knopen van zijn shirt open. 'Ga je ook nog afscheid nemen van mijn ouders of zal ik het ze vertellen?' De brok in haar keel was weer teruggekomen en ze haalde diep adem, terwijl ze zich voornam om alles uit deze laatste uren te halen met Tobias. Ondertussen leidde ze zijn handen over haar lichaam naar de plekken waar haar jurk opengedaan kon worden.

Tobias kuste haar teder terug en legde zijn handen op haar schouders. Hij streek over haar wang en glimlachte bescheiden. 'Ik ga naar ze toe. Ik wil niet dat jij het ze uit moet leggen. Het is mijn keuze.' Hopelijk bespaarde hij haar zo een ongemakkelijke situatie. Bovendien had hij erg veel respect voor haar ouders en wilde hij ze graag nog bedanken voor hun gastvrijheid. Ze hadden nooit hun ongenoegen laten zien tegenover Tobias. Ook al wist hij dat ze nooit in zouden stemmen met zijn aanwezigheid. Met open mond keek hij Iwone aan toen zijn handen over haar lichaam gleden. Voorzichtig frutselde hij met de lusjes en knoopjes en haakjes van de jurk. 'Weet je zeker dat dit kan? Ik- Ik wil niet dat. Nou, ja-' Stel je voor als hij haar opzadelde met nog een kind.

'Dat zullen ze fijn vinden, Tobias. Ze hebben je altijd erg gemogen.' Ondanks dat ze het niet altijd aan Tobias lieten zien, mochten ze hem erg graag. Iwone glimlachte verlegen door zijn verbaasde blik en hielp hem om de kleine lusjes los te maken. Als eenmaal de bovenjurk los was, hoefde enkel nog de korset en onderjurk uit. 'Mijn moeder heeft me weleens verteld dat je nooit zwanger zal raken meteen na het bloeden. En ik ben eergisteren gestopt, dus ik- ik denk dat het veilig is.' Toen haar jurk los was, wurmde ze zichzelf eruit en schoof ze daarna zijn shirt van zijn schouders af. Haar handen kwamen al snel weer op zijn wangen te liggen, waarna ze liefdevol zijn lippen kuste.

Tobias wist niet of hij Iwone's woorden de waarheid kon noemen, maar hij wilde het erg graag geloven. Het was voor hem de goedkeuring die hij nodig had. Terwijl zij haar jurk uit trok, hief hij zijn borst- en schouder platen van zijn lichaam en trok hij het beschermende leren harnas uit. Vervolgens hielp hij haar met zijn shirt en boog hij naar voren om haar teder te kussen. Met zijn handen gleed hij over haar heupen en langs haar korset. Het onderkleed ging makkelijker uit dan hij had verwacht en met een bewonderende, maar vooral liefhebbend blik keek hij naar haar ontblote huid.

Iwone voelde hoe haar wangen rood werden, toen ze verlost was van haar kleding, en giechelend legde ze haar armen om zijn nek heen. 'Ik hou van je,' fluisterde ze tegen zijn lippen aan, waarna ze hem mee trok naar de slaapkamer. Eenmaal voor het bed gleed ze met haar vingers over zijn borst heen en was het haar beurt om hem goed te bekijken. Voorzichtig duwde ze hem op bed en ging ze tussen zijn benen staan, om opnieuw zijn lippen te kussen. 'Heb je al eens het bed gedeeld met een vrouw?' vroeg ze plagerig met pretoogjes.

'Ik houd ook van jou,' murmelde Tobias terug tegen Iwone. Hij volgde haar gewillig naar de slaapkamer En nam plaats op het bed toen Iwone hem er op duwde. Hij trapte zijn laarzen nog uit voor Iwone voor hem kwam staan. Voorzichtig legde hij zijn handen op haar heupen en keek bewonderend, bijna aanbiddend, naar haar op. 'Nee,' gaf hij met een rode blos toe. Verder dan wat sensuele handelingen met de dochter van de visser die hij altijd had geholpen was het nooit gekomen.

Verbaasd keek Iwone hem aan, terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg, en giechelde daarna. Ze kende het gevoel heel goed om onervaren te zijn: David was ook de eerste man geweest, waar ze ooit het bed mee had gedeeld. 'Ik zal voorzichtig met je doen, hoor,' plaagde ze hem, terwijl ze zacht kusjes op zijn borst, nek en lippen drukte. Ondertussen gleden haar handen naar zijn broek toe en opende ze ietwat klunzig zijn riem en broek. De opwinding was hoog bij Iwone gestegen en de vertrouwdheid, die ze met Tobias had, werkte daar alleen maar meer bij. Glimlachend keek ze hem aan en ze drukte haar lippen weer passioneel op de zijne, waarbij ze hen beide op het bed liet vallen.

Tobias moest ondanks zijn nervositeit en de spanning toch lachen. 'Ik ben maar een teer mannetje. Dus doe inderdaad maar voorzichtig.' Grijnzend liet hij Iwone haar gang gaan en hielp hij haar met zijn kleding. De opwinding was als vanzelf gekomen en bijna verlegen trok hij zijn broek uit. Tobias voelde haar lichaam tegen dat van hem drukken aan de ene kant en de lakens van het bed aan de andere kant. Met zijn lippen traceerde hij haar kaaklijn en vervolgens haar sleutelbeen. Een zacht gekreun verliet zijn mond.

Iwone moest ook lachen en veegde enkele plukken van zijn voorhoofd af, terwijl ze hem liefdevol aan keek. 'Het gaat geweldig worden,' fluisterde ze tegen zijn lippen aan. 'Dat kan ook niet anders met jou erbij. Ik ga je zo erg missen.' Ze sloot haar ogen van genot bij zijn zachte, strelende kussen en verstrengelde haar benen met de zijne. Hoe fris het in de vertrekken was, hoe warm ze het had gekregen door zijn naakte huid tegen de hare. Haar vingers gleden langs de zijkant van zijn lichaam en eindigden op zijn borst, waar ze de aftekeningen van zijn spieren teder volgde en streelde.

Tobias voelde een rilling over zijn rug lopen bij het horen van Iwone's woorden. Hij verstrengelde zijn hand in haar donkere haar en kuste haar verlangend. 'Ik ga jou ook missen. Altijd en overal.' Het zweet vormde zich op zijn rug en op zijn voorhoofd nu hij zo intiem met Iwone was. De warmte van hun lichamen vermenigvuldigden zich. Zijn andere hand gleed over haar rug tot haar stuitje en weer terug. Met passie kuste hij haar weer.

Voorzichtig draaide ze hen om, zodat hij boven haar hing, en opnieuw trok ze zijn gezicht naar de hare toe, om verder te kussen. Zijn hand liet kippenvel op haar lichaam achter en op sommige plekken kietelde het, zodat ze zich giechelend in allerlei bochten wrong. Na hem een tijdje weer gekust te hebben, wikkelde ze haar benen om zijn middel heen en keek ze hem afwachtend aan. Ze lag comfortabel in de kussens en streelde met haar vingers over zijn wang heen, terwijl ze naar hem keek met de meest warme en liefdevolle blik die ze bezat.

Tobias steunde op zijn onderarmen in de kussens en hing zo boven Iwone. Hij had nooit durven denken dat hij haar ooit nog eens van zo dichtbij zou kunnen aanschouwen en zo intiem met haar kon zijn. hij had er over gedroomd, natuurlijk, maar hij had het nooit als meer dan dat gezien. Met een glimlach veegde Tobias een wimper van haar wang en streek hij met zijn duim over haar lippen. 'Alleen jij en de Goden mogen weten hoe veel ik van je houd, hoe zeer ik je bewonder.' Hij fluisterde de woorden tegen haar lippen en zakte toen voorzichtig op haar neer zodat er geen ruimte meer tussen hen in was. Al zijn leegtes waren gevuld, hij was vol van Iwone, van haar geur en lach, haar liefde en meer.