De Tuinen

Iwone moest, ondanks het nieuws, giechelen om de nieuwsgierige blik van Henry en keek David met een glimlach aan. Ook al was er niets meer tussen hen, ze hadden toch samen een kind op de wereld gezet en ze hoopte dan ook dat ze gewoon vrienden konden blijven. 'Weet Adelaide trouwens van Henry?' Ondertussen dacht ze ook aan Tobias en voelde ze weer hoe de machteloosheid van de laatste tijd door haar heen trok. Haar vader, Tobias, dit nieuws… Opeens stond ze op en keek ze naar de lucht, om daarna breed glimlachend naar de twee te kijken. 'Hebben jullie zin in een wandeling? Misschien heb ik dan wel iets lekkers aan het einde voor deze kleine man,' lachte ze, terwijl ze met haar vingers in het buikje van Henry prikte, die hard aan het lachen was.

'Nee, niet dat ik weet.' Soms vroeg hij zich af waar de Oostelijke vrouwe - en de toekomstige koningin van Tarth - allemaal vanaf wist, zonder zijn weten. 'En als het aan mij ligt komt ze het ook niet te weten.' Hij wilde niet dat Adelaide zou denken dat hij Henry boven de kinderen van hem en Adelaide zou stellen, of dat Henry ook maar enige kans op de troon zou maken. Bij Iwone's voorstel op een wandeling, wilde hij het in eerste instantie afwijzen, maar toch besloot hij mee te gaan toen Henry hem vragend aankeek. 'Voor deze keer dan.' zei hij met een korte glimlach.

Opgelucht glimlachte Iwone toen David instemde om mee te lopen en zacht kneep ze in het handje van Henry. Ze wist hoe leuk hij het zou vinden als David mee zou gaan. Terwijl ze de tuin verder in liepen, dacht Iwone na over de samenkomst van de prinsessen van enkele weken geleden. Adelaide had toen niet verrast geleken, toen Constance over Henry begon. 'Henry begint steeds meer op je te lijken, David. Vroeg of laat zal waarschijnlijk iedereen erachter komen... als ze het al niet weten. Ze hebben ons verhaal over Tobias - dat hij de vader is - nooit geloofd, laat staan dat ze het geloven nu hij weg is.' Bezorgd keek ze David aan, terwijl ze Henry stevig aan zijn handje vast hield, zodat hij niet nogmaals zou struikelen. 'Ik denk dat je haar het beste gewoon kan vertellen, voordat ze denkt dat je tegen haar liegt.'

David wilde het liefste omdraaien en weglopen toen ze begon te zeggen dat hij het haar wel moest vertellen. 'Ik zie wel hoe ik het ga doen oké?' Hij hield er niet van als anderen vertelde wat hij moest doen in een bepaalde situatie, en al helemaal niet als het zijn ex-vrouw was. 'Ik vertel het haar heus wel, als ze het zelf al niet heeft uitgevonden.' Het zou hem niets verbazen als ze het al wist. 'Maar het is geen bom die ik wil gooien nu haar broer net overleden is en ze net te horen geeft gekregen dat ze de toekomstige koningin van Tarth wordt.'

Iwone tilde Henry op en liet hem over de rand van de fontein lopen. Ondertussen luisterde ze naar de woorden van David en onderdrukte ze een zucht. Ze wilde hem niet de les lezen of bevelen om bepaalde dingen te doen. Al haar goede bedoelingen leken in zijn ogen fout en dat deed haar pijn. Maar het was hún kind en deze dingen gingen ook haar aan. 'Dat snap ik,' zei ze zachtjes, terwijl ze Henry van het randje af liet springen. Glimlachend nam ze hem weer mee naar David en ging ze naast hem lopen. Ze had Arutha vaak gezien, omdat ze haar eigen vader opzocht. Ze had weleens gesprekken met Adelaide gevoerd en deze waren eigenlijk altijd erg leuk en steunvol geweest. Ze wist zeker dat Adelaide Henry goed zou behandelen, ondanks dat het niet haar eigen kind was. 'David…' Ze zuchtte en stond stil. 'Wil je alsjeblieft Henry meenemen naar Evenfall?'

David stopte met lopen toen Iwone hem het onmogelijke vroeg. 'Je weet dat ik dat niet kan doen, Iwone.' zei hij tegen haar en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Je weet dat ik hem niet mee kan nemen, niet met Adelaide.' Daarbij had Henry zijn moeder nodig. David zou geen tijd hebben om voor hem te zorgen en hij wist niet of Adelaide het zou willen: ze had geen enkele connectie met het kind en hij zou een gevaar vormen voor haar eigen kinderen, als het ging om troonopvolgers. 'Het spijt me Iwone, maar ik kan het echt niet doen.'

Iwone haalde diep adem en keek met een verdrietige blik naar Henry. Wat kon zij haar zoon nou bieden? 'Je hoeft niet zijn vader te spelen, David. Misschien wil Agathe hem wel opvoeden, of één van de kindermeisjes, als hij maar in Evenfall is. Weg van mij.' Ze beet op haar lip en liet Henry los, toen hij wilde kruipen naar zijn vader. Ze haalde wanhopig een hand door haar haren en begon te ijsberen over het gras. 'Hij hoeft geen troonopvolger te zijn, als… Jij bent de enige die hem een toekomst kan bieden, David. Misschien blijkt hij wel heel goed te zijn in politiek of in de zwaardkunst. Jij kan hem een redelijke baan geven. Ik niet. Niet zonder man en niet met de reputatie die ik heb, laat staan mijn kennis over zaken die een jongen zoals Henry zou moeten leren. Alsjeblieft, David! Ik moet Thomas steunen door een man te zoeken en dat kan ik niet met Henry. Niemand zal hem ooit willen accepteren als zoon.'

'Wat voor een toekomst heeft hij bij mij, die hij niet bij jou kan hebben?' vroeg hij verbaast. 'Waarom zou niemand Henry willen accepteren? Men weet nog steeds dat hij jou zoon is, of hij nou bij jou is of bij mij. En als ik hem mee naar Evenfall woont, kunnen we net zo goed de hele wereld meteen verzekeren dat hij van mij is. Serieus Iwone, hij heeft Devon, Thom, je andere broers die hem alles kunnen leren wat ik ook weet.' Het maakte hem niet uit wat ze wilde of zei, hij zou Henry niet meenemen naar Evenfall. 'Als hij op leeftijd is, wil ik hem best een baan verzekeren, maar ik ga hem niet opvoeden - en mijn personeel ook niet.'

Iwone's mond viel bijna open van verbazing door de onverschilligheid van David, terwijl hij over zijn zoon sprak. 'Dan kan ik net zo goed wachten tot de rebellen het een keer op Henry hebben gemunt. Zíj weten niet dat jij hem niet als troonopvolger wil hebben. Je weet zelf ook wel dat jouw kasteel veel beter beschermd is dan de mijne.' Toch stopte ze al snel weer met praten, omdat ze wist waar dit gesprek naar zou leiden. Ze hadden eindelijk een redelijk gesprek en ze wilde dat ook behouden. Ze hoopte- Ze had gewoon gehoopt dat David wou helpen om een mooie toekomst voor Henry te verzekeren. Ze wou zelf ook een liefdevolle toekomst, maar er was geen enkele man in Tarth die de bastaardzoon van de koning zou willen opvoeden. Op dit moment miste ze David en Tobias meer dan ooit. Na een lange stilte pakte ze Henry weer op en knuffelde ze hem stevig. 'Sorry als ik onredelijk doe, David,' zei ze zacht.

David keek haar en Henry aan. Ze had een punt over de rebellen, maar toch twijfelde hij eraan of ze het op hem zouden munten. Zolang hijzelf en Gregoire er nog waren, had Henry geen enkele kans op de troon. 'Maak je geen zorgen over die rebellen. Ik zal extra mankracht sturen naar het Westen, zodat je je geen zorgen hoeft te maken, oké?' Hij wilde niet dat ze nachten lang wakker lag over de rebellen. 'En ik beloof je dat als hij op de leeftijd is, hij getraind zal worden door de beste mannen in Evenfall. Dan zal ik hem onder mijn hoede nemen als pupil én dan zal hij een goede positie in het leger krijgen - als hij goed in in zwaardvechten dan tenminste.' Zo was Iwone er zeker van dat Henry een goede toekomst zou hebben. 'Zo kan hij opgroeien bij zijn moeder, waar hij hoort, en dan hoef je je geen zorgen te maken over zijn toekomst.'

Iwone had zoveel tegenslagen de laatste tijd ervaren dat ze niet eens meer wist hoe ze David moest bedanken voor zijn lieve gebaar. Met de meest dankbare en gelukzalige blik keek ze hem aan en sloeg ze haar armen om hem heen. 'Dank je wel, David. Dat- dat is echt geweldig.' Ze liet hem weer los en keek Henry met een glimlach aan. 'Hoorde je dat, Henry? Dat wordt de komende tijd dus veel oefenen.' Henry verstond haar natuurlijk helemaal niet, dus keek hij haar en David enkel met een nieuwsgierige blik aan. Ze moest lachen en nam hem weer in haar armen, om liefdevol een kus op zijn wang te drukken. 'Nogmaals bedankt David. Dit betekent heel veel voor ons. Ik weet zeker dat Henry je later zo dankbaar zal zijn.' Ze liep ondertussen weer verder en keek David nogmaals aan. 'Kom je eigenlijk naar de begrafenis van mijn vader?' vroeg ze zachtjes.

'Geen probleem.' Het was niet dat hij Iwone en Henry niets gunde, maar hij wilde zijn eigen positie en die van zijn toekomstige kinderen niet in gevaar brengen. 'Ik heb Donovan beloofd dat ik hier zou blijven voor de ceremonie van zijn vrouw..' Er waren drie ceremonies, op drie verschillende plaatsen in het rijk. Hij kon ze onmogelijk alle drie bijwonen. 'Gytha is bij jullie, zij zal ons allemaal representeren.' Daarbij, de verstandhouding tussen het westen en het noorden was goed, in ieder geval beter dan die tussen het zuiden en het westen, daar moest nog een hoop aan gedaan worden. Hij was liever naar de dienst van Leonard gaan. 'Ik zal mijn moeder een brief sturen, wellicht dat zij wil komen.' Hij moest ook nog bedenken wat hij met het Oosten zou doen.

Nog steeds kon ze niet geloven wat voor dodelijke en vreselijke gevolgen de aanslag had gehad. Drie royale familieleden in minder dan een half uur vermoord. In de verte zag ze enkele jonge Rabbion kinderen spelen en ze zette Henry neer, die er al snel naartoe rende, zodat hij met hen kon spelen. 'Ik ben erg blij dat Gytha en Thomas het zo goed met elkaar kunnen vinden,' glimlachte ze, 'en ik denk dat het voor jouw moeder ook fijn is om haar nog te zien voor de bruiloft. En mijn moeder zal zeker steun kunnen gebruiken van een vriendin.' Toen ze nog een stuk verwijderd waren van de spelende kinderen en hun kamermeisjes, hield Iwone David tegen en keek ze hem twijfelend aan. 'Als iemand vraagt over Henry en zijn afkomst… Ik weet niet of ik nog het verhaal over Tobias als vader kan ophouden nu hij er niet meer is. Zal ik er een ander verhaal van maken of een andere bewaker als vader aanwijzen?'

David keek haar aan en knikte. 'Ik denk dat mijn moeder het inderdaad fijn vind om Gytha nog te zien voordat ze zal gaan trouwen met Thomas.' beaamde hij en keek haar aan. 'Ik weet niet wat je moet zeggen, jij moet je er oké bij voelen.' Waarschijnlijk voelde ze zich sowieso niet oké bij het leugen, maar er zat niets anders op. 'Ik zou niet weten welke andere bewaker ermee in zou stemmen, wie ken je er goed genoeg voor?'

Iwone leunde met haar rug tegen een boom aan en schudde haar hoofd, terwijl ze in haar ooghoeken Henry in de gaten hield. Hij hield er nogal van om kattenkwaad uit te halen. Gisteren bijvoorbeeld kwam hij terug in zijn vertrekken met allerlei prachtige bloemen in zijn handen - met wortels en al er nog aan. 'Ik ken geen enkele bewaker er goed genoeg voor,' zei ze zacht, terwijl ze zuchtte. 'En ik heb geen mannelijke bedienden. Verder staan er geen mannen dichtbij genoeg om een verhaal op te houden dat ik- je weet wel, een kind met hem heb gekregen.' Ze haalde een hand door haar haren en dacht diep na. Ze kon ophouden dat ze ooit verkracht was, maar dan had Henry nog minder status dan met Tobias als vader. 'Ik verzin wel wat,' beloofde ze. 'Als ik misschien snel een man krijg, dan wil hij misschien wel voor ons indekken. Dat ik al langer een affaire had met hem of iets dergelijks.' Nerveus beet ze op haar lip en keek ze David afwachtend aan.

David knikte. 'Dat lijkt me een prima plan.' Hij keek toe hoe Henry met de Rabbion kinderen aan het spelen was en glimlachte. Hij was nog niet beïnvloed, tegenover wie dan ook: hij speelde gewoon met iedereen die hij tegenkwam en die hem aardig leek. Het was zonde om zo'n blik op te wereld te verwerpen met alle kennis die volwassenen bezaten. Als je eenmaal op leeftijd was, moest je aan de plichten van je familie voldoen, of je dat nou wilde of niet. Het was misschien maar beter dat Henry niet als een Halley opgroeide.

Iwone keek ook naar Henry en glimlachte vol geluk. 'Ik ben je heel erg dankbaar voor wat je allemaal voor Henry wil doen. Maar ik ben je nog het meest dankbaar dat je mij zo'n lief kind hebt geschonken.' Kort en dankbaar kneep ze even in zijn arm en zag toen Henry aan komen rennen. Hij botste tegen David's benen aan en bleef één been vastklemmen. 'Je maakt zijn broek helemaal vies, Henry!' lachte Iwone, terwijl ze naar zijn vieze kleding en huid keek. Daarna verplaatste haar blik naar de lucht en haalde ze diep adem. 'Wie had ooit gedacht dat onze vaders, elkaars beste vrienden, zo jong en zo kort achter elkaar zouden sterven,' mompelde Iwone zachtjes.