De Tuinen

Thomas wendde zijn blik pas van de bloemen af toen Gytha nogmaals tegen hem sprak. 'Dankje.' Hij was nog niet in staat geweest om meer dan korte antwoorden te geven op de vragen die hij had gekregen van anderen. Zijn stem was verraderlijk en onzeker. Zijn ogen schoten heen en weer over haar ogen en haar golvende haren en de licht roze wangen. Zij had dit ook meegemaakt. Ze had hetzelfde doorstaan en ze had er ook mee leren leven of in ieder geval ging het beter dan een jaar geleden. Dat gaf Thom hoop. 'Ik wilde bloemen plukken. Ze zijn net als thuis. Vader vindt- vond ze vast mooi.'

Gytha ging op haar knieën zitten, zodat ze hem beter aan kon kijken. 'Ik weet zeker dat hij ze prachtig vind. We kunnen ze plukken, er een mooi boeket van maken.' stelde ze voor en pakte zijn andere hand ook beet. Het was raar om hem in deze staat te zien, al was het niet meer dan logisch, ze was gewend om hem zo opgewekt en geïnteresseerd te zien. Nu leek hij enkel... leeg. 'Van welke bloemen houdt hij?' vroeg ze aan hem en keerde zich naar het bloemenperk dat zich voor hen bevond.

Thomas knikte en keek naar hun handen. Voorzichtig verstrengelde hij hun vingers, maar liet ze even snel weer gaan om over het bloemenperk te buigen. 'Alles. Alles wat moeder zaaide en in de vertrekken liet zetten. Behalve anjers. Die zijn verschrikkelijk volgens vader.' Een hint van een glimlach lichtte het gezicht van Thom op, maar dat was maar voor kort. Hij plukte een eerste bloem en draaide Gythe naar hem toe zodat hij de bloem in haar haar kon steken.

Gytha plukte eveneens een bloem en keek verrast toen hij de prachtige lichtroze bloem tussen haar haren schoof. 'Bedankt, Thom. Hij is prachtig.' zei ze zachtjes, maar bovenal gemeend en keerde zich weer tot het bloembed. Ze plukte een paar bloemen en hield deze bij elkaar in haar hand. Ze had Leonard ook gekend, en hem gezien als een soort tweede vader, als hij in het Westen was. Dat hij er niet meer was, voelde voor haar ook als een gemis, maar het was lang niet de leegte die Thom voelde. 'Ik weet hoe je je voelt.' zei ze uiteindelijk en keerde zich naar hem toe. 'Toen mijn vader overleed... ik -.' Ze fronste nog kort bij de gedachte, maar ging al snel weer door. 'Ik sloot me af van iedereen, ik praatte met niemand. Niet met mijn broers, mijn Septa... niemand. Ik was zo ongelofelijk kwaad, op iedereen.' vertelde ze en keek hem aan, kijkend of hij dat daar wellicht iets van herkende.

Thom was tevreden met het resultaat. Gytha was een waardig concurrent voor de mooie bloem. Het deed hem denken aan het verhaal dat zijn vader altijd vertelde als het over de ontmoeting tussen hem en Evangeline ging. Hij vergeleek haar altijd met de bloemen om hen heen. Dat soort herinneringen hadden hem in die jaren op zee altijd goed gedaan. Ze hadden hem in een koude slaap gesust of door de ergste stormen geloodst. Nu klampte hij zich weer aan die herinneringen vast, maar om een gruwelijke reden. Thom kon het niet in zich op brengen om te reageren op haar woorden. Met een zucht sloot Thomas zijn ogen. Enkele tellen bleef hij zwijgend staan terwijl hij Gytha naast zich hoorde. Haar aanwezigheid gaf hem zoveel rust en steun. Het verbaasde hem dan ook niet dat hij de volgende vraag er uit gooide: 'Ga met me mee naar het Noorden, alsjeblieft.'

Gytha's lichaam verstijfde bij zijn woorden. Haar ogen werden groot en haar brein had nog niet precies door wat hij nou precies had gezegd. 'Thomas ik-' Ze keek naar de bloemen in haar hand. Ze was verbouwereerd door zijn woorden en wist niet wat voor een antwoord ze moest geven. Er waren twee vragen die er in haar hoofd rondspookte: wilde ze met hem mee? En kon ze het Westen achterlaten? Kon ze haar familie achterlaten? Het antwoord op de eerste vraag was makkelijk gegeven: Ja, ze wilde dolgraag met hem mee en bij hem zijn. In de korte tijd dat ze hier was, was ze zo naar hem toegegroeid. Als ze samen waren, voelde ze zich op haar gemak en ze hoefde niets te zeggen, hij moest enkel bij haar in de buurt zijn om haar goed te laten voelen. De tweede vraag, was echter het punt waar ze over twijfelde. 'Ik-' nog steeds kwam ze niet uit haar woorden. Gytha legde de bloemen neer en keerde zich naar Thomas toe. Als antwoord knikte ze, omdat ze niet wist hoe ze het in woorden moest uitdrukken hoe graag ze met hem mee zou willen. Onbewust had ze al opgezien tegen het afscheid wat ze had moeten nemen.

Thom hield zijn adem in terwijl hij Gytha zag worstelen met zijn vraag. Hij wilde haar net zeggen dat ze er nog over na kon denken. Hij hoefde niet per se nu antwoord te krijgen, hoe graag hij dat ook wilde. Maar ze knikte en met een ernstige frons keek hij Gytha aan. 'Weet je het zeker? Ik wil niet dat je nu overhaast een beslissing moet maken. Het is oneerlijk van me om de vraag zo plotseling te stellen.' Onzeker keek hij naar de grond. Haar antwoord was niet alleen belangrijk omdat hij hoopte op wederzijdse gevoelens, maar ook omdat zijn vader hem had gewezen op zijn plicht. Hij was nu landheer, een vrouw was van groot belang. En zijn moeder- Hij zou haar nu ongeluk maar ook geluk brengen.

'Ik weet het zeker.' zei ze vastberaden en knikte nogmaals. 'Echt.' Haar armen sloeg ze om zijn nek heen en ze hield hem stevig in een omhelzing. Het liefste wilde ze hem de hele dag zo vasthouden, hem geruststellen en zeggen dat alles goed kwam, maar soms wat dat simpelweg niet de waarheid. Ze wilde hem zeggen hoe ze zich voelde, dat ze het écht wilde, maar ze had geen idee welke woorden ze ervoor moest gebruiken. Ze wist ook niet of ze dit verliefdheid kon noemen. De laatste keer dat ze "verliefd" was, was toen ze zes jaar oud was en ze een oogje had op de zoon van de tuinman. Dat was dus niet echt liefde te noemen. Het enige wat ze kon bedenken, was een gebaar. Een gebaar kon haar gevoelens overbrengen. Uiterst voorzichtig, en terughoudend, plaatste ze haar lippen op die van hem. Ze raakten elkaar lichtjes, voordat ze het contact weer verbrak.

Thomas legde zijn kin op Gytha's hoofd en slaakte een zucht van opluchting. Dit was één van de dingen die hij zijn vader had beloofd. Het was het eerste wat hij voor hem kon doen. Stilletjes streek hij met zijn hand over haar rug. Toen Thom haar lippen op die van hem voelde, wilde hij haar terug kussen. Thom voelde echter de tranen los komen na al die uren van opkropping. Het was niet eerlijk hoe er zoiets vreselijk en zoiets wonderlijks op één dag kon gebeuren. Teder hield hij Gytha's gezicht in zijn handen en raakten hun voorhoofden. 'Ik heb nog nooit zulke conflicterende gevoelens op één moment gehad.'

Gytha kuste zijn beide wangen zachtjes en streek met haar vingers de tranen weg die vielen. 'Thomas, laat alles eruit... al je verdriet. Krop het niet op zoals ik heb gedaan.' Ze wist waar hij doorheen ging. 'Ik ben er voor je, altijd. Je hoeft het alleen maar te vragen.' Ze liet haar voorhoofd tegen dat van hem rusten en zuchtte diep in en uit. Het deed haar ook verdriet om hem zo te zien, en de gedachten aan haar vader kwamen boven. Gedachten die haar nog steeds emotioneel maakte. Toch kon ze niet huilen, hij was zijn vader verloren en ze moest sterk zijn op dit moment, voor hem.

Het leek alsof Gytha's sussende woorden het teken waren om alles te laten gaan. Huilend klampte hij zich aan haar tengere lichaam. Zonder Gytha zou hij niet lang op zijn benen kunnen blijven staan. pas na secondelang zo te blijven staan, sprak hij weer. 'Vader was zo verontrust over wat er met moeder zou gebeuren. Dat hij haar nooit meer zou zien. Ik heb zijn brief aan mam al vijf keer gelezen. Had hij het nou maar tot het Noorden kunnen overleven.' De beelden van zijn door verdriet geraakte moeder spookten al uren door zijn hoofd. En ze had nu niemand die haar kon troosten. Hij en Iwone waren, Devon was wie wist waar en de jongens zouden het nieuws zelf nog maar amper kunnen bevatten. 'Hij heeft mij tot zijn opvolger gemaakt. Niet Devon, maar ik-' Thom stopte om diep adem te halen en de tranen weg te strijken.

Gytha probeerde zijn verdiet zo goed mogelijk te sussen, maar ze wist dat zelfs zij zijn verdriet niet kon wegnemen. 'Het is oké.' zei ze zachtjes en streek langs zijn wangen toen hij begon te praten. 'Het zal zwaar zijn, moeder... ze heeft nog de kans gehad om afscheid te nemen, maar dat haalde het verdriet niet weg.' Dit waren haar eigen ervaringen, met haar moeder. 'Ze kan alle hulp en steun gebruiken die ze kan krijgen... ook al zal ze dat ontkennen.' Haar moeder had nooit hulp aangenomen, van niemand niet. 'Ik weet zeker dat je het goed gaat doen. Je vader was een wijze man, hij zal het vast voor een goede reden hebben gedaan. Hij vertrouwd in je, ik vertrouw in je. Vertrouw ook in jezelf..' zei ze met een klein glimlachje en kuste zijn lippen nogmaals zacht en teder

Thom ademde zwaar in en uit en probeerde zijn lichaam weer onder controle te krijgen. 'Het is vast zwaar de vrouw van de koning te zijn, van een landheer.. Ze zijn hét doelwit, ze trekken gevaar aan.' Hij realiseerde zich tijdens deze gedachte nog niet dat hij nu zelf landheer van het Noorden was. Dat Gytha zijn vrouw zou zijn. Als ze dat wilde natuurlijk. Het roerde hem om te horen dat ze vertrouwen in zijn kunnen had. Het was nog altijd moeilijk daar in te geloven. Thom legde zijn hand in haar nek en kuste haar zacht en liefhebbend terug. 'Ik moet het je broers nog vragen. Ze hebben nog geen toestemming gegeven.' Als er iets was dat dit nog kon verpesten, dan was dat het.

'Maak je om mijn broers maar geen zorgen. Gregoire wil mij enkel gelukkig zien, als ik hem vertel dat ik dit wil geeft hij toestemming met heel zijn hart. David-' Ze wist dat David toestemming zou geven en als hij dat niet zou doen, zou ze als nog gaan. 'David wilt de banden tussen onze families versterken, hij zou dom zijn om het niet toe te staan.' maakte ze er uiteindelijk van en glimlachte kort. Nu vielen al haar gevoelens van de afgelopen tijd om hun plaats. Het was nog steeds moeilijk te bevatten en op dit moment waren haar gevoelens ontzettend tegenstrijdig: ze was verdrietig, maar tegelijkertijd dolgelukkig. 'Daarbij heb ik mijn moeder altijd nog. Als David geen toestemming geeft, weet ik zeker dat zij hem overhaalt.' Haar moeder was de enige naar wie David luisterde. 'Maar laten we ons daar geen zorgen over maken, oké?'

Thomas glimlachte bij de insinuatie dat hij Gytha gelukkig zou maken. Als er iets was dat hij wilde doen, dan was het dal wel. Hij zou zo snel mogelijk langs gaan bij David en Gregoire om de plannen te delen. Het had hem zeer af geschrokken om terug naar het Noorden te gaan en het lichaam van zijn vader aan zijn moeder te presenteren. Dit gaf hem meer moed en het geloof dat het goed zou komen, dat het over een tijd beter zou gaan. Hij knikte als belofte dat hij zich er geen zorgen over zou gaan maken. Glimlachend draaide hij een pluk van Gytha's haar tussen zijn vingers. 'Je bent prachtig, Gytha. Van binnen en van buiten. Ik- Ik zou me graag een gelukkig man willen noemen als je mijn vrouw wordt.'

Het verbaasde Gytha dat alles zo makkelijk ging. Haar was altijd verteld dat ze erop moest rekenen dat ze met iemand zou trouwen van wie ze niet hield. Iemand die ze zelf niet had uitgekozen. En hier stond ze, tegenover de jonge man waarvan ze toch echt kon stellen dat ze verliefd op hem was. Nooit had ze het gevoel echt gekend, maar de warme gloed van binnen die ze kreeg als ze hem zag, vertelde haar genoeg. 'Je bent niet de enige die gelukkig is.' zei ze oprecht en glimlachte kort. Nog steeds voelde ze het verdriet van binnen, voor hem, maar ook voor zichzelf. Leonard was tenslotte ook een soort vader figuur voor haar geweest.

Thom gleed met zijn handen over haar armen en bekeek haar glimlachend. 'Dat het ooit nog mijn taak zou worden om jou gelukkig te maken, had ik niet durven hopen.' Hij streek pluk haar achter haar oor. Hij kon niet stoppen met glimlachen, zelfs niet als hij aan zijn vader dacht. 'Onze vaders zouden dit vast geweldig hebben gevonden. Ze-' Zijn glimlach bleef, maar werd steeds triester. Straks zou hij Iwone opzoeken, misschien kon dit nieuws haar ook wat op fleuren. Vervolgens zou hij zijn taken op gaan pakken, zij verantwoordelijkheden. Thom had nu weer hoop en iedere keer als hij Gytha aankeek, kreeg hij meer.

'Ik weet zeker dat ze er een karaf wijn op hadden gedronken... of misschien wel meer dan eentje.' Bij deze gedachten moest ze lachen. 'Misschien zijn ze nu wel aan het drinken op ons.' Het was een mooie gedachten, die ze zou koesteren. Het was verschrikkelijk om haar vader op zijn sterfbed te zien. Hij was lijkbleek en de sterke man die ze altijd had gezien, was veranderd in een zielig hoopje mens. Iedere dag kon ze de kracht uit zijn ogen zien verminderen. Het was een pijnlijk proces geweest, maar het was een geruststellende gedachten dat hij nu op een goede plek zou zijn, bij de goden.

NEW 

Het was een wonderbaarlijk mooie dag in Lorath, dus had David besloten om zijn vrije tijd te spenderen in de tuinen. Ze waren niets in vergelijking met die van Evenfall, maar het feit dat hij buiten was, was al heel wat. Hij was zo in zijn gedachten verzonken, dat hij Henry in eerste instantie helemaal niet had gezien. Pas toen hij begon te brabbelen, schrok David op en zag hij het kleine jongetje naar hem toe komen lopen. David kon niet anders dan glimlachen. Net toen Henry wat vaart wilde maken, leek hij ergens over te struikelen en klapte hij op zijn knieën naar voren. Het duurde dan ook niet lang voordat hij in huilen uitbarstte. Ietwat verward liep David naar hem toe en tilde hem op. 'Hé, het is oké, niets aan de hand.' Hij veegde het zand van zijn knieën af, die gelukkig niet open waren. 'Hé, niet huilen.' Onhandig bewoog hij op en neer, in de hoop dat hij zou stoppen met huilen. Er was niemand in de buurt, wat David raar vond, Iwone zou Henry nooit zo alleen achterlaten.

Iwone werd in de gangen aangesproken door enkele mannen die werkten voor haar broer. Ze was eigenlijk op weg geweest naar de tuinen met Henry, maar ze had het onbeleefd gevonden om ze te weigeren, dus had ze haar kindermeisjes met Henry alvast vooruit gestuurd. Geduldig beantwoordde ze al hun vragen en werd ze stil toen ze over haar vader begonnen. Het was een onderwerp waar ze niet graag over sprak, maar ze wist dat het wel moest. Opeens stonden haar kindermeisjes naast haar en keek ze hen verbaasd aan. Ze vertelden haar dat de koning eraan kwam. 'M-maar waar is Henry dan?' vroeg ze verward. Op hetzelfde moment hoorde ze Henry huilen en pakte ze haar de rokken van haar jurk bij elkaar, om snel naar de tuinen te gaan. Ongelofelijk dat ze haar zoon zomaar alleen hadden gelaten! Hijgend kwam ze bij de tuinen aan, toen ze Henry opeens in David's armen zag. Opgelucht haalde ze adem en liep ze naar de twee toe. 'Henry probeerde vast weer te lopen, niet waar?' lachte ze en zocht naar wondjes op de benen van Henry.

David keek op toen Iwone ineens voor zijn neus stond. 'Ja, hij zag me en wilde naar me toe lopen.' vertelde hij en overhandigde Henry weer aan zijn moeder. 'Ik dacht ik wacht even tot je weer terug bent.' Hij kon Henry niet zomaar huilend achterlaten en zelfs als hij niet had gehuild, kon hij het jongetje niet zomaar in de immense tuinen laten lopen. Wat ongemakkelijk keek hij naar Iwone en zijn - biologische - zoon. 'Dus, hoe gaat het met jullie?' vroeg hij, om enigszins het gesprek op gang te houden. Het liefste wilde hij weglopen, maar dat kon hij niet maken.

Iwone nam Henry van David over en drukte enkele kussen op zijn natte wangetjes. 'Stil maar,' suste ze ook, waardoor hij gelukkig al snel stopte. Met grote ogen keek hij naar David en hij leek weer erg graag naar hem toe te willen. 'Ja, ongelofelijk, stonden Henry's kindermeisjes opeens naast me - zonder Henry!' Ze lachte even kort en beet toen op de binnenkant van haar wang. Kort haalde ze haar schouders op en zuchtte ze. 'Je hebt vast gehoord dat Devon weer terug is? Thomas en hij vertikken het om met elkaar te praten. Daarnaast heb ik nog steeds niets terug gehad van mijn moeder. Het nieuws moet haar vast al bereikt hebben, maar we hebben nog niets gehoord.' Ze nam plaats op een bankje dat dichtbij hen stond en glimlachte naar David, in de hoop dat hij ook ging zitten. 'En met jou, David?'

David bleef tegenover haar staan en knikte. 'Ja ik heb inderdaad gehoord dat Devon weer terug is.' Hij wist niet goed wat hij ervan moest denken, maar hij besloot zijn mening voor zich te houden: hij wist dat Iwone nogal gesteld was op haar broers. 'Het is druk, er zijn veel afspraken gemaakt, maar het gaat goed. En dan is er natuurlijk ook nog de brui-' Hij staakte zijn zin en keek haar aan. Iwone wist waarschijnlijk niets van het huwelijk tussen hem en Adelaide en hij had haar niet willen overvallen met het nieuws, al voelde het nu dat hij het wel moest doen. 'Er is een overeenkomst gesloten. Adelaide Mattiries en ik zullen over enkele weken trouwen.' vertelde hij haar en nam uiteindelijk toch plaats op het bankje.

Iwone liet Henry naast haar zitten op het bankje - hij was in een fase dat hij altijd alles zelf wou doen - en keek David afwachtend aan. Ze wou hem net een vraag stellen, toen ze de afkapping van zijn zin opmerkte. Verbaasd en nieuwsgierig keek ze naar hem op en wachtte zijn uitleg af. Haar schouders zakte bij elk woord en haar hoopvolle glimlach was ook bijna verdwenen. Toch vermande ze zichzelf en bracht ze een zo overtuigend mogelijke glimlach op haar gezicht. Voorzichtig legde ze haar hand op de zijne. 'Gefeliciteerd David,' zei ze gemeend, maar toch met bibberende stem. 'Adelaide is een erg aardige vrouw.' Het was een raar idee om te weten dat een andere vrouw in het bed zou slapen waar Iwone eerder nog met David had gelegen. Dat ze dezelfde spullen zou gebruiken en dezelfde bedienden zou hebben. Ze streek met haar hand over het kopje van Henry. Alle hoop die ze nog had, was met deze mededeling verpulverd.

David knikte. 'Bedankt.' Hij was blij met de overeenkomst die gesloten was en hij gaf Iwone gelijk: ze was een aardige vrouw. Hij twijfelde er niet aan dat ze een goede vrouw was en dat ze een geweldige moeder zou worden voor zijn kinderen, die waarschijnlijk er snel zouden komen. 'Alle officiële uitnodigingen worden bij mijn aankomst in Evenfall meteen verzonden, dus.. dan weet je dat.' vertelde hij haar en keek naar Henry die hem nieuwsgierig aankeek. Kort glimlachte hij en wendde zijn hoofd toen af naar de tuin.