De Tuinen

Nieuw

Rani zat op de rand van een fontein, iets wat ze niet verwacht had te vinden in de tuinen van de Rabbions. Ze was er al snel achter gekomen dat ze hier een stuk directer en ruwer waren dan in het Westen. Hun houding tegenover vreemdelingen was ook compleet anders. Misschien kwam dat wel door het kille weer. Rani moest er erg aan wennen, maar had gelukkig warm bloed, zoals ze vaak met haar broer grapte. Zeker zo in de zon, midden op de dag, hoefde ze over haar dunne jurk niet meer dan een sjaal te dragen. Met haar vingers raakte ze het ijskoude water aan en keek ze toe hoe haar weerspiegeling verstoord werd door de trillingen in het water.

Gregoire was door enkele praatjes met zijn wachters te maken erachter gekomen dat Rani net langs was komen lopen en nu richting de tuinen ging. In zijn vertrekken had hij zich nog even opgefrist en liep nu richting de plek die zijn wachters hadden aangewezen. Al snel zag hij een kleurige verschijning bij de fontein zitten en wist hij dat het haar was, zelfs van een afstandje. In Tarth was het niet gewoonlijk om zulke felle kleuren te dragen. 'Prinses Rani,' zei hij met een glimlach, toen hij eenmaal voor haar stond, en wachtte geduldig af tot hij haar aandacht kreeg.

Rani was in gedachten verzonken. Ze haalde zich beelden van Quandaï voor de geest en herhaalde de woorden van de adviseurs in haar hoofd. Zij en haar broer hadden nog steeds geen gesprek met de koning van Tarth gehad en dat hield veel van de plannen tegen. Ze schrok op toen ze haar naam hoorde en kwam overeind om beleefd met haar armen over elkaar voor hem te buigen. 'Prins Gregoire-' Glimlachend keek ze naar hem en trok ze haar sjaal weer over haar schouders. 'U hoeft me geen prinses te noemen. We zijn onbekend met die term in ons land. Mijn naam houdt al genoeg in. Het betekent zoiets als koningin in uw taal.' Haar naam was al genoeg om haar status te representeren.

Hij had zijn hand al uitgestoken om de hare te pakken en te kussen, maar toen ze plotseling boog, maakte hij er ook klunzig en snel eentje. 'Koningin? Dat is al hoog gegrepen zeg,' grapte hij en lachte, maar stopte al snel. Misschien zou de grap niet in de smaak vallen. 'U hoeft mij ook geen prins te noemen. Ik vind al die benamingen sowieso al onzin.' Hij nam plaats op de rand van de fontein en keek kort in het water, om zijn eigen weerspiegeling te zien. 'De tuinen in Quandaï zullen vast veel weelderiger zijn dan deze.'

Rani glimlachte om zijn woorden aangezien hij het overduidelijk als grap had bedoeld. 'Onze systemen verschillen erg van elkaar,' stelde ze vast om het onderwerp af te sluiten. Ze had ondervonden dat de mensen uit Tarth maar weinig begrepen van denmanier waarop Quandaï in elkaar stak. Ze ging ook weer zitten op de rand van de fontein en bekeek Gregoire aandachtig. 'Het is er in ieder geval warmer.' Glimlachend raakte Rani met een vlakke hand net het water aan. 'Maar de tuinen zijn eigenlijk net zo verfijnd als hier. We hebben er alleen meer. We leven meer buiten dan hier wordt gedaan. Ik slaap soms met mijn zusters onder de sterrenhemel in plaats van de drukkende muren van het paleis.'

Gregoire keek naar haar op en luisterde aandachtig en geïnteresseerd naar haar woorden. Ondanks dat hij veel had gereisd, was hij nooit buiten de grenzen geweest van Tarth. Het zat er wel snel aan te komen, als er daadwerkelijk relaties met Quandaï werden afgesproken. 'Ik heb gehoord dat jullie zelfs een vrouw als staatshoofd hebben… Hoe is dat? Bevalt het? En wat voor relatie hebben jij en Syrian tot haar?' Hij moest lachen en knikte instemmend. 'We leven inderdaad erg binnenshuis. Maar als soldaat heb ik vele nachten in de buitenlucht gelegen. Het is erg indrukwekkend.'

'Die vrouw is de Moeder van Quandaï. Ze is veel meerbdan een koningin hier zou kunnen zijn. Ze vertegenwoordigt niet alleen het land, maar ook onze goden. Ik ben één van haar dochter, Syrian is mijn broeder. Maar we delen alleen het bloed van onze moeder.' Ze deed haar best om het zo duidelik mogelijk uit te leggen in de vreemde taal. 'Het is hier ook veel te koud om veel buiten te zijn. Jullie kennen sneeuw en vorst, dan zou ik ook niet buiten blijven.' Met haar ogen op Gregoire gericht, droogde ze haar hand aan haar sjaal af.

Gregoire luisterde met grote ogen en waarschijnlijk ook een open mond naar de verhalen van Rani. Zijn moeder had nog niet eens een tiende van de macht die de moeder van Quandaï had. 'Dus jullie volk gelooft dat een vrouw een betere heerseres kan zijn dan een man? Was dit al vanaf het begin, of is het echt aangetoond dat vrouwen beter kunnen heersen en zijn de regels veranderd? Of heeft je moeder met geweld de troon gepakt?' Hij had nog veel meer vragen op zijn tong branden, maar liet haar geduldig elke vraag beantwoorden. 'Ja, over een jaar is het hier weer volop winter. Daarom moeten we de rebellen voor die tijd uitschakelen.'

Rani's lippen krulden om in een geamuseerde glimlach. Ze had al die vragen al op de gezichten van vreemden zien staan, maar niemand had ze zo direct aan haar gesteld. Misschien wel aan haar broer, maar toch zeker niet aan een vrouw, bleek. 'Ons systeem is eeuwenoud. Mythes verhalen over de goden die dit systeem zelf aan ons volk hebben aangedragen. Als het een feilbaar systeem zou zijn dan was het allang omver geworpen, niet? Bovendien, heeft u bewijs dat een mannelijke heerser beter werkt? Hoe is uw vader aan de macht gekomen? En heeft uw broer op het moment de steun van het hele volk?' Het waren erg kritische vragen uit de vrouw van een mond, zo moesten mensen uit Tarth het waarschijnlijk zien.

Door de woorden van Rani begon Gregoire zelf kritisch over het systeem in Tarth na te denken. Zijn vader had de kroon geërfd, toen zijn broer kinderloos bleef en stierf door een ziekte. Er waren geen Goden bij te pas gekomen, voor zover iedereen wist. 'En als u moeder sterft, wie wordt dan de Moeder? Zou jij de Moeder kunnen worden?' Het was een rare benaming voor een staatshoofd - Moeder. Zijn gedachten schoten steeds naar zijn eigen moeder toe. 'Ik heb geen bewijs, maar ik kan me niet voorstellen dat, als wij in Tarth een vrouwelijke leider krijgen, dan wél de bevolking achter haar zou staan.'

'Het klinkt hoe u het zo zegt.' Rani lachte zacht en vertelde hem de naam die in haar taal gegeven werd aan huw vrouwelijke staatshoofd. 'Ik zou het kunnen worden, maar slechts de Goden weten wie het uiteindelijk wordt. Bovendien ben ik al uitgekozen voor deze taak, om naar Tarth te komen.' Ze streek over de fel gele stof van haar jurk en draaide met haar andere hand de parel aan haar ketting. 'Vaak krijgt de jongste dochter de eer, omdat er wordt gedacht dat de geest van onze Moeder nog het dichtst bij haar staat.' Ze keek naar de prins en trok een wenkbrauw op. 'Maar heeft u het al eens geprobeerd?'

Het was opmerkelijk wat voor grote rol de Goden in hun cultuur speelde. Natuurlijk had Tarth ook zijn eigen Goden en het was niet voor niets dat juist de Halley's de macht hadden over Tarth, maar verder hadden de Goden over de heerschappij van Tarth weinig te zeggen. 'Ik ben blij dat u naar Tarth bent gekomen en ons vertelt over jullie cultuur. Wie weet wat we van elkaar kunnen leren.' Hij moest lachen om uw vraag en schudde zijn hoofd. 'Uiteraard niet. Ik twijfel niet aan de capaciteiten van vrouwen, maar wij hebben ook onze eigen cultuur. En die zegt dat mannen op de troon moeten zitten.'

'Er valt inderdaad veel te leren,' stemde Rani met hem in. Ze liet de parel weer terug tegen haar huid vallen en glimlachte terwijl ze zijn gelach aanhoorde. 'Maar hopelijk bent u het er mee eens dat er een groot verschil is tussen wie er op de troon behoort te zitten en hoe er om gegaan wordt met elkaar in het dagelijks leven. Het doet me zeer om te zien hoe vrouwen hier binnen worden gehouden, hoe ze-' Rani stopte zichzelf en keek de prins onzeker aan. Het was niet juist om nu al kritiek te gaan leveren op de maatschappij hier. Met een kort lachje wendde ze haar blik af. Ze was er al voor gewaarschuwd dat ze niet zoals thuis altijd maar meteen haar mening er uit moest gooien.

Gregoire keek verrast op en glimlachte toen geruststellend naar haar. 'Mijn vriendin is een vrouwelijke soldate, ze heeft net zo'n uitgesproken mening als jij,' grinnikte hij, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. 'Ik ben de broer van de koning, ik kan het er vast wel eens met hem over hebben. Of met mijn moeder, zij vecht ook altijd voor de rechten van de vrouw. Of, nou ja, ze herinnerde mijn vader er vaak aan.' Hij moest glimlachen om de herinnering en keek opnieuw in de fontein.

'Ik zou het er liever zelf met hem over willen hebben als hij eindelijk mijn broer en mij een persoonlijk gesprek gunt.' Rani vouwde haar handen samen en fronste haar donkere wenkbrauwen. Ze was haar geduld aan het verliezen, ook al wist ze dat de koning het druk genoeg had. Maar hoe langer ze moesten wachten, hoe meer duidelijk werd hoe hoog ze op de prioriteiten lijst stonden en dat was niet erg indrukwekkend. 'Uw familie heeft een zwaar jaar achter de rug. Het spijt me van uw vaders overlijden. Wij Quandaïers nemen er rust in door te weten dat onze dierbaren op worden genomen in de pracht van de natuur. Zoals parels.' Ze hield haar ketting met een glimlach voor Gregoire op.

Gregoire nam haar woorden en frons als een serieuze ontstemming aan en dacht goed na over zijn volgende woorden. Of, eigenlijk ging hij maar beter niet op het onderwerp in. 'Ik zal het aan David doorgeven,' zei hij enkel vriendelijk en drukte daarna zijn lippen op elkaar bij het noemen van zijn vader. Op gelegenheden zoals deze was het nog duidelijker wat voor gat zijn vader had achtergelaten - bij iedereen. 'Jullie hebben in Quandaï wel erg… aparte gebruiken,' lachte Gregoire goedgezind en pakte de parel tussen twee vingers, om hem goed te bekijken. 'Maar het is een prachtige gedachte. Misschien moet ik dat eens aan mijn moeder vertellen. Of misschien kan u dat zelf wel doen.'

'Wat men niet kent is altijd apart. Hoe denkt u dat ik uw gebruiken ervaar?' Rani keek glimlachend toe hoe Gregoire de parel bestudeerde. 'Het zou een eer zijn om de koningin te mogen ontmoeten. Ik heb veel lovende woorden gehoord over uw moeder. En over uzelf. Syrian vertelde me dat u de kunst van het vechten zeer goed beheerst.' Ze nam de parel weer van hem over en liet hem weer terug tegen haar huid aan liggen. Haar blik gleed over een rij bomen en rustten op een groep jonge meisjes die giechelend in het gras lagen. 'Dat het een schande is dat de charmante en moedige prins van Tarth nog geen vrouw heeft gevonden,' voegde ze er nog aan toe.

'Ik geloof graag dat u onze gebruiken erg apart vindt. Mijn vader hield enkel erg van tradities en greep elke kans aan om nieuwe in te stellen,' legde hij met een glimlach uit en liet de parel weer los. Hij kreeg een trotse blik op zijn gezicht toen ze zo lovend over zijn moeder sprak, maar hij rechtte nog meer zijn rug toen ze ook over met lovend sprak. 'Ik ben natuurlijk niets voor niets de aanvoerder van het leger. Al maken die rebellen het me wel erg moeilijk,' verzuchtte hij en lachte daarna om haar woorden. 'Ik kom niets tekort, geloof mij maar.' Hij keek haar aan en knipoogde.

Rani snapte waar hij op doelde. Zoiets kenden zij niet van Quandaï. De enige tradities die ze hadden stonden al eeuwen op papier. Niemand dacht er aan om daar nog nieuwe aan toe te voegen. Ze glimlachte bij zijn trotse blik die erg herkenbaar was. Haar echtgenoot was samen met 4 anderen aanvoerder geweest van het leger. Zijn divisie, de vloot, was erg indrukwekkend, maar dat had niet mogen baten. Hij was er net zo goed aan onder door gegaan. Ze schudde lachend haar hoofd na zijn knipoog. 'Dat geloof ik graag. Voor een prins zoals u zullen ze in de rij staan. Bent u ooit ook van plan een meisje de eer te doen haar ten huwelijk te vragen of wijdt u zich geheel aan de vechtkunst en zal u een vrij bestaan leiden?' vroeg ze benieuwd.

Gregoire fronste bedenkelijk om haar woorden en stond op, om naar de lucht te kijken. Het was een erg relevante vraag, die rechtstreeks in zijn gedachten paste. Maandenlang dacht hij al over de kwestie na: was hij wel een persoon die een gezin moest stichten? Wilde hij niet liever vrij zijn en gewoon wat flikflooien met Morena, zonder enige verplichtingen, zoals een royaal huwelijk? 'Als mijn broer van mij verwacht dat ik de banden tussen de families versterk door een huwelijk, dan gehoorzaam ik uiteraard. Anders dan geniet ik van een heerlijk vrij leven.'

Rani gaf Gregoire de tijd om over zijn antwoord na te denken. 'Uw broer zou eerst zelf een vrouw moeten nemen voor hij u kan bevelen er één op te doen, vindt u ook niet?' Rani stond er van versteld dat de koning nog geen andere vrouw tot zich had genomen. Het was al weer een jaar geleden, had ze zich laten vertellen. 'Een vrij leven heeft ook een positieve en negatieve kant.' Ze was ook op gestaan en glimlachte naar Gregoire. 'Vindt u het goed om een stukje te wandelen?' De wind was opgestoken en ze hield met één hand haar rokken tegen zodat ze niet op zouden waaien. Met haar andere hand wond ze haar sjaal weer om haar nek.

Nieuw

Thom had de laatste paar uur in een waas beleefd. Hij was er niet bij met zijn gedachten en kon maar niet stil zitten. Rusteloos had hij door het kasteel gedwaald en zo had hij gelukkig ook al zijn verantwoordelijkheden en alle mensen kunnen ontwijken. Het deerde hem dat hij zelfs zijn zuster niet onder ogen kon komen, maar hij had nu de tijd voor zichzelf nodig. Uiteindelijk was Thom in de tuinen gestrand. De aanblik van het bloemenbed wat hem zo aan thuis en aan zijn moeder deed denken, had hem aan de vloer genageld. Recht voor het perkje was hij op de grond gaan zitten en staarde hij naar de bloemen terwijl de zon langzaam onder ging.

Gytha had men horen praten in de gangen en opgevangen dat Thom zich in de tuinen bevond. Ze was al een tijdje naar hem op zoek en net toen ze het op wilde geven, zag ze hem zitten. De zon was aan het ondergaan, waardoor er een steeds langere schaduw gecreëerd werd. Voorzichtig naderde ze hem, ze wist helemaal niet of hij haar gezelschap wel wilde. 'Hé..' zei ze zachtjes en zakte door haar knieën heen. 'Vind je het erg als ik erbij kom zitten?' vroeg ze voorzichtig en keek hem aan.

Thom realiseerde zich pas toen Gytha verscheen en naast hem kwam zitten wat hij gevoeld had. naast de grote leegte in zijn borstkas, was er ook een eenzaamheid. Maar hij had niet geweten wie die op het moment op kon vullen. Iwone was zelf te getroffen door haar verdriet en niemand anders zou begrijpen wat hij nu voelde. Thom dacht dat hij zo alleen was met alles dat op zijn schouders drukte. 'Nee.' Zijn stem was rauw van alle emoties die door hem heen gegaan waren. Net toen het gebeurd was, was Thom ziedend geworden op alles en iedereen. De wanhoop sloeg even snel toe en daarna simpelweg een diepe bedroefdheid waar hij nu nog steeds in hing.

Gytha ging naast hem op het stenen pad zitten en keek hem zijdelings aan. De gevoelens die zij had gehad toen haar vader overleed, kwamen weer allemaal boven. Het had lang geduurd voordat ze er weer bovenop was gekomen, als dat überhaupt ooit zou gebeuren. Ze had alles en iedereen buitengesloten in het begin. Niets of niemand kon een gesprek met haar voeren: ze zei gewoon niets terug, of ze werd kwaad. Zo gigantisch kwaad dat mensen niet meer in haar buurt wilde komen. Pas daarna kwam het verdriet, de tranen. 'Ik snap het als je er niet over wilt praten, maar mocht je er behoefte aan hebben, dan ben ik er voor je.' zei ze zachtjes en legde haar hand op die van hem.