Vetrekken van Dorian en Agathe

Dorian praatte verder, maar zweeg toen hij het gezicht van zijn vrouw zag. Voorzichtig nam hij haar gezicht in zijn hand en draaide deze naar hem toe, zodat hij de uitdrukking kon zien. 'Agathe, gaat het wel? Wat is er aan de hand? Agathe... Is er echt niets gebeurd?' vroeg hij bezorgd. Hij kende zijn vrouw langer dan vandaag en kende deze blik: vaak kreeg ze dit ook als ze terug dacht aan de eerste aanslag.

Agathe keek in de donkere ogen van Dorian en haalde zijn handen van haar gezicht toen ze zich weer volledig bewust was van haar omgeving. Ze schudde haar hoofd en stond op om naar het balkon toe te lopen. De frisse lucht zou haar vast goed doen. Ze zette haar handen tegen de reling en ademde diep in en uit. Het was niet eerlijk om te doen alsof er niets aan de hand was, terwijl Dorian wel duidelijk kon zien dat er echt iets gaande was. Ze raapte zichzelf weer bij elkaar en draaide zich om naar Dorian.

Door zijn gewonde been kon hij haar niet op tijd tegenhouden en kwam hij maar met moeite overeind. Haar blik was door merg en been gegaan en had hem ervan overtuigd dat er echt iets aan de hand was. Maar wat er was, daar kon hij enkel naar raden. 'Agathe,' zei hij zacht en liep moeizaam achter haar aan, tot hij naast haar stond op het balkon. Hij pakte ook de reling vast en keek haar zijdelings aan. 'Wat is er aan de hand?'

Agathe staarde over het land uit en wachtte geduldig tot Dorian naast haar stond. Ze vond het niet erg dat ze moest wachten. Het liefst zou ze het eeuwig uit te stellen om hem dit te vertellen. Agathe durfde hem niet aan te kijken en hield haar blik vooruit gericht. 'We zouden een zoon hebben gehad.' Haar stem klonk zwak en verraadde de emoties die er achter schuil gingen. Met haar handen klemde ze de railing nog steviger vast en ze zag haar knokkels wit worden.

Dorian wachtte haar woorden in spanning af en keerde zijn hoofd naar het uitzicht. De zee deed hem aan zijn jeugd denken, en- Met een ruk schoot hij uit zijn gedachten en draaide hij zich naar haar toe. 'We zouden een zoon hebben gehad?!' vroeg hij ongelovig en verward. Pas na enkele seconden begreep hij wat ze had gezegd. 'Je- je hebt een miskraam gehad?' Overstuur legde hij zijn handen in zijn haar en keek haar aan. 'Waarom heb je me dat niet verteld? Wanneer was dat?!'

Agathe sloot haar ogen toen ze al die vragen op haar afgevuurd kreeg. Ze beet op haar lip, maar liet de railing niet gaan. 'Misschien twee maanden terug. Toen mijn moeder op bezoek was. Jij was een nacht weg en-' Ze haalde diep adem en keek Dorian uiteindelijk toch aan. 'Het spijt me, Dorian, het spijt me zo.' Hoofdschuddend pakte ze zijn arm vast voor steun.

Dorian opende zijn mond, maar wist niets te zeggen. Wezenloos keek hij toe hoe Agathe zijn arm vastpakte, maar hij reageerde er niet op. Zijn gevoelens tolden van woede tot verdriet. Hij wist niet welke van de twee hij moest laten zien. 'En in die twee maanden denk je niet dat je man dit ook hoort te weten?' mompelde hij met knarsende kaken en keek Agathe met een boze blik aan. 'Waarom heb je het me niet verteld?'

Agathe hield haar vrije hand voor haar mond en probeerde niet in tranen uit te barsten. Het koste haar moeite om de woorden te vinden voor alles dat door haar hoofd was gegaan die maanden geleden. 'Omdat- Omdat ik mezelf schaamde. Ik voelde me walgelijk en ik was bang je teleur te stellen of erger. Ik wist niet en weet nog steeds niet of het gevolgen heeft op mijn lichaam. Misschien kan ik nooit meer kinderen krijgen-' Bang wachtte ze zijn reactie af.

Dorian haalde diep adem en probeerde zichzelf in de hand te houden. Want het was niet zozeer dat hij kwaad op haar was - zij kon er natuurlijk niets aan doen - maar waarom had ze het hem niet kunnen vertellen? Hij had het verdomme door de dienstmeisjes te horen gekregen! Pas toen hij haar tranen zag, ontspande hij zich enigszins. 'Kom eens hier,' zei hij emotioneel en nam haar in zijn armen. Hij moest er niet aan denken wat ze doorgestaan had. Toch voelde hij nog steeds een woede, maar dat zou er zometeen wel uitkomen. 'Je kan me niet teleur stellen, Agathe. Niet door zoiets. Maar wel door dingen voor je te houden.'

Agathe was opgelucht zijn armen om haar heen te voelen. Ze bleef verbazingwekkend droog en voelde niet één traan over haar wangen lopen, maar ze voelde zich leeg en moe. 'Ik durfde het je niet te vertellen. Ik kon het echt niet, Dorian. En ik weet dat moeder het je wilde vertellen, maar dat verbood ik haar.' Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en klemde haar armen wanhopig om zijn middel. Het had haar veel moeite gekost om het hem niet te vertellen, maar ze was er nog steeds van overtuigd dat het beter voor Dorian was.

Hij bleef haar vasthouden, maar voelde ondertussen hoe hij op zijn benen wiebelde. Hij nam dus plaats op de stoel en nam haar weer op schoot, zoals hij eerder die dag ook had gedaan. 'Denk je echt dat je hierdoor geen kinderen meer kan krijgen?' vroeg hij zacht. Liefkozend streek hij door zijn haren. En wat dan nog als dat niet lukte: met Agathe was hij al meer dan tevreden. 'En deed het pijn?'

Agathe liet zich weer op Dorians schoot zetten. Als ze de kracht had gehad, had ze zich er tegen verzet, maar nu liet ze maar met zich doen. 'Ik weet het niet. Maar het voelt niet goed en- Nou, daarna is ook niets meer gebeurd.' Agathe had één van haar handen op Dorians wang gelegd en dwong zichzelf om hem aan te kijken. Nu ze dan toch de waarheid vertelde, kon ze die zo meteen goed en wel onder ogen komen. 'Ja-' Haar vrije hand gleed naar haar maag. De zijde, beige stof van haar jurk klemde ze tussen haar vingers. 'We zouden nu een zoon moeten hebben gehad,' zei ze met een snik.

Met een wanhopige blik keek Dorian zijn vrouw aan en met een sussende toon keek hij haar aan. 'Agathe, lieverd, rustig,' zei hij zacht, maar met een dwingende ondertoon. Het was niet goed voor haar om zichzelf zo druk te maken. Hij wiegde haar in zijn armen en liet zijn hand ook naar haar buik glijden, om de vastgeklemde hand aan de stof los te maken. Teder drukte hij zijn lippen tegen haar slaap en drukte hij haar gezicht tegen zijn borst aan, zodat ze kon uithuilen. 'Wie weet wat er allemaal nog kan gebeuren, lieverd. Mijn moeder heeft ook weleens een miskraam gehad, maar toch heeft ze zoveel andere kinderen gekregen. Hoe lang proberen we het nou? Iets minder dat een jaar? We hebben nog zoveel tijd, zoveel kansen!' zei hij zo optimistisch mogelijk.

Agathe probeerde de emoties in te perken, maar het was moeilijk het op dat moment te onderdrukken wanneer ze er eindelijk openlijk over sprak. Ook al wist haar moeder er van: ze hadden het er later nooit meer over gehad. En ze had het Grégoire verteld, maar ze wist dat hij niet door zou vragen om haar de pijnlijke herinneringen te besparen. Ze sloot haar ogen alsof de tranen dan zouden stoppen. 'Het is- Ik zou het je vertellen als je thuis kwam. Ik wist het al een week of zelfs langer, maar had besloten te wachten totdat jij met al die taken klaar was. Je had genoeg aan je hoofd.' Haar voorhoofd rustte tegen zijn schouder en haar armen had ze tussen hun lichamen geklemd voor een beetje warmte. 'Ik kan er niet zo optimistisch over zijn, Dorian.'

Dorian zuchtte en besefte dat hij op dat moment inderdaad veel aan zijn hoofd had gehad. Maar het was nog steeds geen reden geweest om zoiets heftigs en belangrijks te verzwijgen. 'Alsjeblieft, Agathe, vertel het me de volgende keer gewoon,' zei hij zachtjes en bleef haar voorzichtig in zijn armen wiegen. Ze voelde warm aan en teder droogde hij haar betraande wangen. 'Het zal wel moeten, Agathe. Als je er geen hoop inhoudt dat het ook zal lukken, dan zal het ook niet lukken, geloof mij maar.'