Vetrekken van Dorian en Agathe

Agathe knikte. Zijn oma was vast beter op de hoogte van de plaatsen hier en anders konden ze altijd nog de hulp van de Storms inschakelen. Ze wist zeker dat Iwone wel wilde helpen met zoeken. 'Oh-' Verbaasd keek ze Dorian aan. Dacht hij echt dat ze er alleen maar ongerust van zou worden? 'Dorian,' Ze zuchte, pakte zijn handen vast en ging verder: 'Je hoeft dat soort dingen niet voor je te houden. Ik kan de waarheid wel aan, ik zou het fijn vinden als je me dat gewoon zou vertellen. Ik- Ik ben geen kind meer, ik hoef niet altijd constant overal voor beschermd te worden.' Ongemakkelijk wendde ze haar ogen af. Ze was blij met Dorians steun en bescherming, maar soms vond ze het te veel, te drukkend.

Hij keek naar hun vervlochten handen en fronste lichtelijk. 'Ik weet het, ik had het niet moeten verzwijgen. Maar als iets niet uitgesproken wordt door je dierbaren, geloof je vaak ook sneller dat het niet uit zal komen.' Hij legde zijn hand op haar wang en glimlachte. 'Ik weet dat je geen kind meer bent. En het spijt me dat ik zo over beschermd doe. Ik- ik wil je gewoon niet met zulk slecht nieuws opzadelen. Jij bent altijd de positieve, optimistische geest in de kamer. Dat doet me altijd erg goed.'

Agathe had het altijd gewaardeerd dat Dorian haar als een gelijke behandelde en dat deed hij natuurlijk nog steeds, maar hij was ook erg zorgzaam. 'Het is oké. Maar zeg het alsjeblieft gewoon.' Ze glimlachte terug en drukte haar mond teder op die van hem. Na de kus stond ze op van het bed en trok ze haar sandalen weer aan. 'Zal ik mijn moeder en de kinderen halen? Ze zitten nu al zo lang in die eetkamer.' Ondertussen fatsoeneerde Agathe haar jurk en haar, als dat al kon, aangezien ze nog steeds de kleding van de optocht droeg. Alles zat in de kreukels en door de war.

Dorian kuste haar teder terug en legde zorgzaam zijn hand op haar wang. 'Ik zal het voortaan zeggen. En ja, goed plan! We moeten ze niet langer onnodig laten wachten in die drukte. Zal ik ondertussen iemand vragen om wat eten en drinken te halen? En iets om mee te spelen voor de kinderen?' Misschien kon iemand wel het speelgoed uit de vertrekken van Katarina halen. 'Je ziet er goed uit, lieverd. Je kan er mee in het openbaar,' zei hij lachend met een knipoog.

Agathe leunde nog een laatste maal op het bed om haar lippen op Dorians wang te drukken en lachte met hem mee. 'Zorg jij maar voor het eten en drinken, ja. Want jij kan je zo echt niet in het openbaar vertonen,' grapte ze goedgezind. Ze streek nog liefdevol langs zijn wang en liet hem toen achter om haar familie erbij te halen.

[NEW]
Met zijn handen tegen de muur als ondersteuning probeerde hij van het bed naar een stoel te lopen. Zijn been genas sneller dat de helers hadden voorspeld en door veel rust begon Dorian beetje bij beetje zijn kleur terug te krijgen. Toch had hij nog wel veel hulp van zijn vrouw nodig, zoals op deze momenten: hij legde voorzichtig zijn handen op haar schouders en leunde zachtjes op haar om het laatste stukje te overbruggen. 'Elke dag gaat het beter,' zei hij optimistisch.

Agathe had een geconcentreerde blik op gezet terwijl ze toekeek hoe Dorian stukje bij beetje naar een stoel liep. Ze zou meteen bij kunnen springen als dat nodig was. Dus toen haar man op haar steunde, leidde ze hem naar de stoel en hielp hem met zitten. 'Gelukkig wel.' Ze had niet durven hopen op een herstel dat zo snel ging als deze. Het had haar positief verrast en daarom stond zichzelf nu ook toe om meer en meer te hopen. Misschien konden ze binnenkort al naar woningen gaan kijken.

Dorian nam plaats op de stoel en lachte vol geluk naar zijn vrouw. Hij was blij dat hij beetje bij beetje weer meer kon: hij haatte dit machteloze gevoel dat zijn gewonde been hem gaf. Voorzichtig trok hij haar op zijn schoot en drukte hij een liefdevolle kus op haar lippen. 'Als het goed is, kunnen we over paar weken de woningen gaan bekijken. Ik beloof het je,' zei hij optimistisch en wreef met zijn hand over haar rug.

Agathe nam maar al te graag plaats bij Dorian en teder kuste ze hem terug. Ze kon altijd maar moeilijk beschrijven hoe geborgen ze zich voelde als ze met haar man was. Ze voelde zich precies op de juiste plek in zijn armen. 'Dat zou ontzettend fijn zijn. Ik wil het zo graag, Dorian. Pas dan zijn we echt getrouwd.' Als ze een eigen plekje hadden zou dat alles een stuk makkelijker maken.

Liefdevol drukte hij zijn lippen op haar wang en sloeg hij zijn armen om haar heen, zodat ze verstrengeld op de stoel zaten. Hij knikte instemmend op haar woorden. 'En dan kunnen we ook beginnen met ons gezin uit te breiden.' Met glunderende ogen keek hij haar een en drukte hij een pluk achter haar oor. Agathe wist over Dorian's idee over kinderen, maar Dorian vond dat Agathe er vaak erg stil of afstandelijk over deed.

Agathe legde haar handen op zijn schouder en glimlachend legde ze haar voorhoofd tegen dat van hem. Ze probeerde die lach te behouden toen hij over gezinsuitbreiding begon, maar het koste haar moeite. Onbewust greep ze naar haar maag en streek ze over haar buik. Misschien was het wel een opluchting dat ze het nu 'rustig aan' moesten doen vanwege Dorians verwonding. Ze voelde zich namelijk niet erg zeker meer over haar lichaam nu ze een kind verloren had.

Dorian vatte het gebaar dat ze over haar buik streek op als dat zij er ook positief over dacht. Hij legde zijn hand over de hare heen en wreef zo voorzichtig over haar buik. 'Geen zorgen, het zal pas over paar weken weer lukken. Ik wil het niet aandringen, ik- ik weet helemaal niet of jij het überhaupt al zo vroeg wilt.' Teder keek hij haar aan, maar tegelijkertijd trok hij ook vragend een wenkbrauw op. Als het aan hem lag, dan hadden ze volgend jaar al een huis vol kinderen.

Agathe voelde Dorians hand, maar weerde deze meteen af. Toen ze dat realiseerde ze zich ook, dat hij niet zou weten waarom dat ze dat deed en vluchtig verstrengelde ze hun vingers. 'Ik wil het heel graag Dorian.' Ze had zichzelf verafschuwd de dagen na de miskraam. Dat haar moeder er was geweest, was haar redding geweest. Anders was ze werkelijk gebroken geraakt. Nu kon ze het nog iet wat onder ogen zien.

Dorian keek verbaasd op toen ze zijn hand afweerde, maar werd al snel gerustgesteld doordat ze hun handen met elkaar vervlochten. Toch bleef er iets in zijn achterhoofd zitten, alsof ze hem niet de gehele waarheid vertelde. Ook haar woorden hadden niet de overtuiging erin die ze normaal in haar wensen stopte: het was niet zoals ze over een woning sprak, dezelfde passie zat er niet in. 'Agathe, is er iets aan de hand?' vroeg hij zacht, bezorgd en een tikkeltje achterdochtig.

Agathe keek haar echtgenoot aan en wendde uiteindelijk haar ogen af. 'Er is niets. Dorian,' loog ze om hem gerust te stellen. Ooit zou ze het hem misschien vertellen, maar nu hij aan het herstellen was, vond ze niet dat ze hem met die informatie kon belasten. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en omarmde hem met een bijna wanhopig gebaar. Agathe was er nog niet klaar voor om het hem te vertellen en als het niet hoefde zou ze het ook echt niet doen.

Dorian streek geruststellend over haar rug en besloot niet verder te vragen. Toch bleef er iets in hem zeggen dat er iets niet goed was, maar hij kon enkel raden naar het probleem. 'Gelukkig,' zei hij uiteindelijk en glimlachte hij naar haar. Voorzichtig haalde hij haar van zijn schoot af en stond hij zelf weer op. 'Zal ik eens proberen om een ontbijt voor ons klaar te maken? Of iets schoon te maken kn het vertrek? Ik haat het om stil te zitten en niets te kunnen doen...'

Agathe glimlachte terug en kwam met een zucht overeind. Ze keek verbaasd toe hoe Dorian zelf overeind kwam, maar ze had al snel bij één van zijn armen vast gepakt. 'Je hoeft niets te doen, maar als je het wil, dan houd ik je niet tegen,' lachtte ze. Ze drukte een kus op zijn lippen en liet hem toen voorzichtig los. 'Vind je het oké als ik me om ga kleden? Ik heb straks een afspraak met Iwone en ik kan moeilijk in mijn nachtjapon komen.'

Hij probeerde zijn evenwicht te vinden toen ze hem los liet en knikte. 'Natuurlijk vind ik het goed als je je omkleedt! Komt ze hier of heb je ergens anders met haar afgesproken?' Hij nam enkele onzekere stappen naar het bed toe, waar enkele kledingstukken overheen verspreid waren, en vouwde ze voorzichtig op. Het voelde goed om iets in hun kleine huishouden te doen. 'Je moet haar trouwens meteen even over huizen in de buurt vragen!'

Agathe legde kort een hand op zijn arm en liep toen naar het kamerscherm waar haar jurk voor die dag klaar hing. Ze verdween achter het kamerscherm om zich om te kleden en praatte ondertussen terug tegen Dorian. 'Ze komt hierheen, ik wilde niet te ver weg zijn, maar we zullen in de andere kamer gaan zitten zodat je geen last van ons hebt.' Ze gleed tussen de zachte, beige stof en verscheen weer terwijl ze met haar haar bezig was. 'Dat is een goed idee. Ze weet vast meer in de omgeving.'

Dorian keek toe hoe ze achter een kamerscherm verdween en zuchtend ging hij verder met het opruimen van de kamer. 'Hoe gaat het eigenlijk met Henry?' vroeg hij benieuwd. Iwone had hem het nieuws toevertrouwd, maar hij had het kindje nog nooit gezien. Toch hoorde hij de mooiste verhalen van Agathe over hem en de manier waarop haar ogen dan schitterde ... Hij kon niet wachten om samen met haar hun gezin uit te breiden.

Agathe ging aan de kaptafel zitten en stopte geconcentreerd pluk voor pluk op. Sinds ze getrouwd was, voelde het ongemakkelijk om een dienstmeid rond te hebben lopen terwijl ze met haar man tijd wilde spenderen. Nu deed ze dan ook veel zelf. 'Hij groeit als kool. Ik weet zeker dat hij nu minimaal 5 centimeter groter is dan toen we aankwamen. Dus het gaat vast goed met hem. Ik heb Iwone maar heel vluchtig gezien sinds de aanslag en Henry al helemaal niet,' verzuchtte ze. Afwezig keek ze naar haar handen.

Dorian ruimde de laatste spullen op en liep toen moeizaam naar zijn vrouw toe. Hij stopte, toen hij achter haar stond, en geconcentreerd hielp hij haar met haar haren. Daarna boog hij zich voorover en drukte hij een liefdevolle kus in haar nek. Hij pakte haar handen vast en hield deze stevig tussen de zijne. Hij haalde diep adem en besloot zijn hart te luchten. 'Paar dagen geleden hoorde ik de dienstmeisjes praten. Ze wisten niet dat ik in de kamer was... Ze hadden het over baby's en dat het zo tragisch voor je is. Ik- Wat bedoelden ze daarmee?' vroeg hij verward.

Agathe zag toe hoe Dorian de laatste plukjes op hun plek stopte en toen ze zijn kus voelde, draaide ze zich naar haar man om. Ze schrok echter van de woorden die uit zijn mond kwam en plots stond ze op van het krukje en liep ze naar een fauteuil waar ze haar sandalen vast knoopte. 'Ik weet niet waarom ze het er over hadden. Misschien hebben ze iets gehoord. En anders waren ze misschien erg dramatisch over het feit dat ik na een jaar nog niet zwanger ben geweest. Ach, je kent de dienstmeisjes, ze verzinnen altijd iets sensationeels.' Agathe sprak nooit zo over de bedienden, maar nu klonk er iets verwijtends in haar woorden. Ze voelde zich ongelooflijk verraden.

Dorian haalde opgelucht adem en liep weer moeizaam achter haar aan, zodat hij ook op de fauteuil kon zitten. 'Gelukkig maar, ik dacht al dat er iets ernstigs aan de hand was... Ze schrokken zich namelijk kapot toen ze mij opeens in bed zaten zitten! Ik wou verder vragen, maar ze verdwenen meteen. Ze hadden het namelijk ook over bloed en over troep.' Hij haalde zijn schouders op. 'Misschien heb ik het wel verkeerd gehoord. Maar ik ben blij dat er niets aan de hand is!'

Agathe glimlachte zwak naar Dorian en legde geruststellend een hand op zijn been. Haar gezicht verstarde echter toen hij begon over bloed en de troep. Haar oren suisden en als versteend staarde ze naar het tapijt - dat ironisch genoeg rood was. Ze kon maar weinig doen tegen de stroom herinneringen die in haar hoofd was ontstaan. Beelden die ze meteen had weggestopt na het incident, kwamen in rap tempo terug. Het was niet alleen een grote zooi geweest, het had haar ook fysiek en mentaal veel pijn gedaan. Ze voelde zich nog altijd vies, gebroken en afschuwelijk.