Vertrekken van Iwone

Iwone schrok van zijn woorden en dat was dan ook zichtbaar, maar hij had wel een punt. 'Ik heb er nooit over nagedacht of je wel mee wilt,' zei ze zachtjes en eerlijk. Ontdaan liep ze weer naar haar stoel toe en nam ze plaats. 'Ik kan zijn gedachten niet lezen, Tobias, geen idee wat hij wil! Ik weet enkel dat hij zijn zoon gewoon vaker wil zien,' zei ze harder dan ze bedoeld had en ze hoopte dan ook maar dat Henry door bleef slapen. Ze stond op en sloot voorzichtig de deur naar Henry's kamer toe. Vanaf de andere kant van de kamer keek ze Tobias aan en beet ze twijfelend op haar lip. 'Zou je echt niet meegaan naar Evenfall?'

'Ik weet het niet, Iwone. Het hangt er van af waarom jij er naar toe gaat en waarom David jou daar wilt hebben. En nee, ik wil hier niet Henry als reden horen.' Twijfelend keek Tobias Iwone aan. Hij had gezien hoe verliefd ze was geweest op David. Bovendien was hij ook getuige geweest toen ze gebroken was nadat David de relatie had stop gezet en haar naar huis had gestuurd. Hoe volwassen ze ook geworden mocht zijn, Tobias wist niet of ze opgewassen was tegen de vermeende charmes van de koning. Hij wist zeker dat er nog iets was tussen die twee en als ze naar Evenfall ging en als Tobias niet meer de zogenaamde vader van Henry was, stond er niet veel meer tussen hen in.

Iwone voelde zich verslappen onder zijn woorden, omdat ze geen goed weerwoord had. Maar aan de andere kant werd ze ook boos: waarom dacht iedereen toch dat er meer achter zat? Alsof ze een op macht beluste vrouw was of alsof ze het alleen deed om David terug te krijgen? Ze deed het voor haar kind. 'Henry is de enige reden, en als je echt van mij houdt en mij vertrouwt, neem je dat antwoord zonder enige twijfel aan.' Ze veegde een traan weg en liep de kamer van Henry binnen, omdat ze hem zacht hoorde huilen.

Tobias klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij haar emotioneel zag worden. Hij haatte zichzelf omdat hij deze vragen moest stellen, maar realiseerde zich tegelijkertijd ook dat hij degene was die dat móest doen. Bovendien was Iwone hem een eerlijk antwoord verschuldigd. 'Ik houd van je, Iwone. En daarom doet het me alleen maar meer pijn dat David zo makkelijk op je inspeelt. Maar meer dan dat doet het me pijn dat jij denkt dat ik je in alles volg. Misschien heb ik dat het afgelopen jaar en de tijd daarvoor alleen maar gedaan. Ik heb je met plezier op de voet gevolgd, maar als jij nu aanneemt dat ik ook maar mee naar Evenfall zal gaan, dan zit je fout. Hier kan ik mijn plek maar moeilijk vinden, maar als ik daar tussen jou en David moet staan zal ik nooit mijn plek kennen anders dan die van voetvolk.'

Iwone pakte Henry teder vast en nam hem mee naar het vertrek waar Tobias nog steeds stond. Ze nam voorzichtig plaats op de bank en luisterde naar Tobias woorden vol pijn en emotie. Hoe overtuigd ze enkele uren geleden nog was dat ze naar Evenfall zou gaan, hoe erg ze nu twijfelde over die keuze. 'Anders dan die van voetvolk? Heb je na al die tijd zoveel vertrouwen in mij gekregen, Tobias?' vroeg ze gepijnigd en keek hem recht aan. 'Het doet mij pijn dat je steeds maar denkt dat het om David gaat. Of denkt dat ik word ingepalmd door David. David dit, David dat. Jij hebt niet al die maanden alleen een kind moeten opvoeden en David ook niet. Ik weet dat jullie beide het beste met mij voor hebben, maar ik ben degene die het beste voor Henry kan kiezen. Ik hou ook van jou, Tobias, meer dan je je kan realiseren. En daarom doet het zo verdomd pijn dat je mij voor deze keuze zet.'

Tobias wist dat sommige van zijn punten onredelijk waren, maar hij was overtuigd van andere standpunten. Moeizaam draaide hij zijn rug naar haar toe. 'Je bent nooit alleen geweest, Iwone. Ik heb met man en macht geprobeerd te zorgen dat je er nooit alleen voor stond. Maar ik kan nooit de biologische vader van Henry vervangen, dat weet ik al heel lang. Bovendien wil ik je niet dwingen een bepaalde keuze te maken, maar neem Davids aanbod alsjeblieft niet zomaar aan. Hij heeft mooie praatjes, maar je weet zelf dat zijn daden niet altijd even mooi zijn. En ik geloof niet dat er nog een keuze is, want als jij het allemaal voor Henry doet, weet je zelf heel goed wat het beste is.'

Ze wreef vermoeid met haar handen door haar ogen en knikte. 'Ik weet het, sorry, ik ben onredelijk aan het doen. Je hebt me geweldig geholpen met Henry.' Moeizaam stond ze met Henry in haar armen op en liep ze naar Tobias toe. Meteen richtte Henry's ogen zich op Tobias en teder legde Iwone haar hand op Tobias' arm. 'Ik zal het niet zomaar aannemen, dat beloof ik. Je hebt mijn ogen geopend,' gaf ze toe en sloot haar ogen daarna kort. De keuze zou alleen nog maar moeilijker worden, omdat ze echt niet meer wist wat ze moest doen. 'Blijf hier vannacht. Alsjeblieft.'

Tobia zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Je doet niet onredelijk. We verschillen nu gewoon van mening.' Hij keek toe hoe ze naar hem toe kwam en glimlachte triest naar het kleine jochie. Verdomme, natuurlijk was het beter als Henry naar het Zuiden ging! Dan kon hij tenminste van jongs af aan voorbereid worden op het koningschap. Maar waar bleef Tobias dan in het hele verhaal? Hij zou net zo snel weer een straat schoffie worden als hij koos om niet mee naar Evenfall te gaan. En hij zou Iwone vreselijk missen, zo erg. Maar ze moest toch een keuze maken. 'Weet je het zeker? Ik wil dit niet nog ingewikkelder voor je maken, Iwone.'

'Het is misschien een goed plan om er morgen verder over te praten,' zei ze zacht en legde haar hand op zijn wang. Zacht drukte ze haar lippen op de zijne en knikte nauwelijks zichtbaar. Opnieuw drukte ze haar lippen op de zijne en voelde hoe er een traan over haar wang gleed. 'Blijf alsje-, alsje-, alsjeblieft bij mij, Tobias,' fluisterde ze. De betekenis erachter was dubbel en het gold niet enkel voor deze ene nacht. 'Henry kan niet zonder je. Ik kan niet zonder je. Ik wil zo graag geloven dat het hier een betere plaats is voor Henry, maar het is zo moeilijk. Overtuig me, Tobias, op de een of andere manier!'

Tobias sloot zijn ogen toen hij haar lippen voelde. Verlangend leunde hij naar haar en hield haar kin in zijn hand. Hij voelde de handjes van Henry in het rond graaien en glimlachte triest naar Iwone. Voorzichtig veegde hij de traan van haar wang af en schudde hij zijn hoofd. 'Sorry, ik kan niet hier blijven. Ze verwachten me zo weer beneden en als we nu betrapt worden, Iwone, dan weet ik niet of je er nog wel voor kan kiezen om naar Evenfall te gaan.' Het deed hem pijn om haar te moeten weigeren, maar ze zouden het zichzelf alleen maar moeilijker maken.

Met grote, geschrokken ogen keek ze hem aan en ze schudde wanhopig haar hoofd. 'Nee- nee, ik kan iets regelen, je hoeft niet weg te gaan. Ze zullen ons nooit betrappen... N-niemand heeft meer iets over me te zeggen over wat ik doe en met wie ik dingen doe. Ik kan Henry in bed leggen en dan hebben we alle tijd voor elkaar. Ga alsjeblieft niet weg!' Ze greep hem met wanhoop vast aan zijn shirt, terwijl Henry in haar armen lag te huilen. Ook zij kon elk moment in huilen uitbarsten, maar ze hield zich groot en kon Tobias enkel met een smekende blik aan kijken.

Tobias keek verward van haar naar Henry en probeerde ze beide met alle macht te sussen. 'Rustig maar, jochie.' Hij streek over Henry's wang, maar het veranderde niet veel en uiteindelijk wendde hij zich maar tot Iwone. Als de moeder niet rustig werd, dan kon het kind dat natuurlijk ook niet. 'Iwone, ik kan vannacht niet bij je zijn, maar ik ben er morgen weer. Dat beloof ik je. Ik wil echter niet het risico lopen dat ik je nooit meer kan zien, als iemand ons samen ziet. Dus laat me alsjeblieft mijn taken doen, zodat we dit ooit wél kunnen.' Hij had één van haar handen weer vast gepakt en drukte er met al zijn liefde een kus op.

Iwone haalde diep adem en probeerde rustig te worden, voor Tobias en voor Henry. Zacht suste ze haar zoontje tot stilte en hield ze hem dicht tegen haar aan. Al snel was hij stil en had Iwone ook haar rust weer gevonden. 'Morgen is prima,' zei ze opgelucht en glimlachte teder toen hij haar hand kuste. Al snel had ze de afstand tussen hen weer klein gemaakt en kuste ze hem vol overgave op zijn lippen. 'Ik hou van je,' fluisterde ze nog snel en liet hem toen los. 'Ga maar snel! Dan zie ik je morgen weer.'

Tobias was zo opgelucht toen Iwone kalmeerde en hij glimlachte naar haar terug. Hij werd overvallen door de kus en keek haar beduusd aan toen er weer afstand tussen hen in was. Hij knikte met een licht hoofd en gaf zowel Iwone als Henry nog een kus op de wang. Het voelde niet goed om hen zo met z'n tweeën achter te laten, maar hij kon ze niet in gevaar brengen. Er waren al genoeg dreigingen. Met een speelse lach, die altijd zijn weg terugvond op Tobias' gezicht, boog hij voor Iwone en verdween toen de vertrekken uit.

Iwone nam Henry nog wat steviger in haar armen, toen hij zijn armen uitstrekte naar Tobias, en met een treurige glimlach keek ze naar Tobias. Maar zelfs toen hij zijn gebruikelijke buiging maakte, die hij altijd maakte als hij wegging, lukte het haar niet om vol overtuiging te lachen. Opnieuw zou ze een nacht alleen zijn en met de dag werden deze zwaarder, doordat de keuze hard op haar schouders leunde. En het deed haar pijn dat ze ook Tobias met zoveel rotzooi moest opschepen. Toen Tobias verdween, liep Iwone rustig terug naar de slaapkamer en legde Henry in zijn wiegje. Het was maar goed dat hij nog niets van al dit gebeuren door had.

[NEW]
Iwone draaide lachend rondjes in haar vertrek, terwijl haar nieuwe, zijde jurk opbolde door de bewegingen. Thom had voor haar een jurk meegenomen uit een van de verre plaatsen waar hij was geweest. Gelukkig was er niemand anders in het vertrek dan Henry, want ze zou zich niet zomaar in deze jurk naar buiten durven wagen. Ondanks dat de jurk alles netjes bedekte, was het van zulke fijne en dunne stof gemaakt dat Iwone zich er naakt in voelde. Het was heel wat anders dan de dikke jurken die ze gewend was. Met een lach viel ze naast Henry neer op het kleed, dat ze speciaal voor hem had neergelegd, en prikte ze zachtjes in zijn buik.

Tobias had er net weer een dienst opzitten. De laatste tijd hoefde hij gelukkig steeds minder nachtelijke wachten te houden en werkte hij voornamelijk overdag. De positie van persoonlijke bewaker van Iwone was hij langzamerhand aan het verliezen. Het viel hem op dat hij steeds vaker op andere plaatsen werd gezet. Zo had hij nu al een aantal dagen bij de vertrekken van Thomas Storm gestaan. Er was steeds maar weinig tijd om Iwone en Henry op te zoeken, zeker nu Tobias er op had gestaan om zijn eigen slaapplaats in de barakken te behouden. Zachtjes betrad hij het vertrek van Iwone en vond hij haar samen met haar zoon.

De tranen stonden in Iwone's ogen van het lachen, toen ze zo speelde met Henry en hij maar rondkroop door de kamer. Het was enkele dagen geleden geweest dat Henry had geleerd om te kruipen. Het ging nu nog met vallen en opstaan, maar er kwam steeds meer verbetering in. Toen de deur plotseling openging, keek Iwone verrast op en zag Tobias staan. Onmiddellijk ontstond er een liefdevolle glimlach op haar gezicht en stond ze op, om zich te haasten naar Tobias en zijn armen om hem heen te slaan.

Tobias had even willen genieten van het tafereel maar werd al snel ontdekt door Iwone én Henry. Hij omhelsde Iwone terug en streeks met een glimlach langs haar haar. Vervolgens zakte hij door zijn knieën om de kleine Henry te ontvangen. Het jongetje was net een vis op het droge als hij kroop, maar hjj kwam vooruit en dat was al één stap.

Iwone keek glimlachend toe hoe Henry eraan gehaast kwam op handen en knieën en daarna opgetild werd door Tobias. Beiden gaf ze een kus, voordat ze Tobias meenam naar de bank. 'Hoe gaat het met je? Ik zie je de laatste tijd zo weinig, heb je veel diensten?' Zelf nam ze nog niet plaats en pakte eerst het grote dienblad met eten op, die ze vanochtend als ontbijt had gekregen, en plaatste het op de tafel. 'Hoe vind je trouwens de jurk die ik van Thomas heb gekregen? Moet je eens kijken!' Ze spreidde opnieuw haar armen en draaide enkele rondjes, zodat haar jurk weer opbolde. 'Hij zegt dat iedereen er overzees zo bijloopt!'

Tobias tilde Henry hoog in de lucht en hield hem toen stevig tegen zich aan. 'Hé jochie. Heb je je mama een beetje bezig gehouden?' Glimlachend liep hij naar de bank en ging er naast Iwone zitten. 'Het spijt me, ik wordt veel ingezet.' Hij besloot nu nog maar niet te diep op dat onderwerp in te gaan. Tobias zette Henry op zijn schoot weg, maar het jongetje bewoog zo heen en weer dat hij hem maar weer op de grond terug zette. Bewonderend keek hij op toen ze de jurk toonde en zich als een bloem rond haar lichaam opende. 'Hij staat je prachtig, je broer verwent je heel erg, niet?' Het was moeilijk om zijn bik van Iwone af te wenden, maar zijn aandacht werd al snel getrokken door Henry die omviel.

'Hij heeft me vreselijk verwend!' lachte ze. Toen Henry door zijn val begon te huilen, stopte Iwone met draaien en pakte ze hem op. Met een frons nam ze plaats naast Tobias en suste ze ondertussen Henry. 'Ik heb mijn vader en broers zo vaak gezegd dat ze je niet als wachter moeten nemen!' klaagde ze. Tobias was niet met haar meegegaan naar Evenfall om opnieuw een wachter te worden van royale leden. Ze wou niet dat haar vader en broers van hem zouden profiteren als extra wacht: zo'n behandeling verdiende Tobias niet. Henry was inmiddels stil geworden, doordat ze hem een stukje brood had gegeven, en zelf schoof ze wat dichter naar Tobias toe. 'Trouwens, over dat je nu weer slaapt bij de barakken… Je weet toch dat je hier altijd mag slapen? Dat ik met alle liefde mijn vertrek met je deel?' Blozend keek ze hem aan en wachtte gespannen op zijn reactie.

Tobias keek met een zucht toe hoe Iwone Henry oppakte en weer naast hem plaats nam. 'Ik heb zelf om meer werk gevraagd, Iwone. Geef je familie niet ee schuld.' Glimlachend schudde hij zijn hoofd als reactie op Iwone's voorstel. 'Dat weet ik, maar ik heb mijn slaap echt nodig nu ik weer flink aan het werk ben.' Tobias was opgestaan en liep naar een willekeurig kastje waar hij de prullaria bekeek. Hij en Iwone hadden na het havenfeest zoveel tijd gekregen van haar familie dat Tobias zich er bijna voor schaamde.

Iwone's hoofd schoot verbaasd op en met opgetrokken wenkbrauwen keek ze Tobias vragend aan. 'Waarom heb je om meer werk gevraagd?' Ze drukte een kus op het pijnlijke handje van Henry en liet hem toch maar weer rondlopen, omdat hij Tobias wilde volgen dor de kamer heen. 'Krijg je hier weinig slaap door Henry of door mij?' giechelde ze en stopte ondertussen enkele druiven in haar mond, die nog over waren van haar ontbijt. Daarna stond ze ook op en ging ze bij de deur staan, die leidde naar het balkon, zodat ze Henry tegen kon houden als hij daar naartoe wou. 'Ik heb gehoord dat er over paar weken een afvaardiging naar het zuiden gaat?' vroeg ze zo achteloos mogelijk.

'Ik kan niet stil zitten.' Tobias grijnsde voorzichtig en krabde aan zijn achterhoofd. Er zat veel meer achter dan alleen dat, maar hij vond het moeilijk dat te delen. 'Beiden. Maar ik ben ook graag bij de mannen. Het is goed voor de bonding. Ze vertrouwen me niet als ik nachtenlang niet opduik in de barakken. Stel ze gaan me zien als vrouwenverslinder.' Grinnikend liep hij naar Iwone toe, maar zijn gezicht viel toen ze over de reis naar het Zuiden begon. 'Daar wilde ik het nog met je over hebben.'