Vertrekken van Iwone

Iwone wendde haar gezicht met een zwak glimlachje af en keek naar het uitzicht dat ze had over de stad. Steeds meer en meer begon ze het idee te krijgen dat Tobias allerlei redenen zocht om minder met haar om te hoeven gaan. Het idee was natuurlijk absurd, maar bijna alles wat hij deed en wat hij zei leek de gedachte te bevestigen. Ze wilde ernaar vragen, maar dat durfde ze uiteraard niet. 'Moeder en vader vinden het geen probleem als je de soldaten vertelt over ons. Het hele paleis weet het toch al!' Toen hij bij haar kwam staan, gleed ze met haar vingers over zijn ruwe uitrusting en keek ze hem nieuwsgierig aan. Ze werd nerveus door zijn blik. 'Brand maar los!'

Geschrokken keek Tobias naar Iwone op. Het hele paleis wist er van? Goden nog aan toe, dat was totaal niet de bedoeling geweest. Ze mochten er over speculeren maar ze hoefden het niet echt te wéten. 'Ik ga het ze niet vertellen. Ze hoeven het niet te weten. Niemand hoeft dit te weten.' Hij pakte voorzichtig haar hand vast en keek naar de zachte, tedere huid. 'Ik ga mee naar het Zuiden. De generaal heeft me gevraagd of ik het zag zitten. Alleen je vader en broers zijn van plan om te gaan. De rest van de familie wordt thuis gelaten.' Peilend keek hij Iwone aan.

Iwone kneep zacht in zijn hand en bekeek peilend zijn gezicht. 'Vroeg of laat zal iedereen er toch wel achter komen.' Ze schraapte haar keel en haalde blozend haar schouders op. Als ze ooit hun liefde wilden bezegelen in een huwelijk konden ze hun relatie niet meer geheim houden. Verrast keek ze op en voelde ze hoe haar gezicht viel. 'Ik heb Constance in mijn laatste brieven beloofd dat ik langs zou komen! En dit is ook de perfecte gelegenheid voor Henry en David om elkaar weer eens te zien!'

Tobias glimlachte en knikte. 'Het is de ultieme kans dat je David weer kan zien.' Hij keek naar Henry die de kamer door waggelde. 'En Henry zijn vader natuurlijk. Bovendien zal Constance Rabbion er wel voor zorgen dat je goed genoeg beschermd bent. Misschien doet ze het zelf wel.' Zijn lach werd breder toen hij nog meer nadacht over deze situatie. Als het allemaal goed ging, dan kon dit dé uitweg zijn voor iedereen. 'Misschien moet je het eens bij je vader voorstellen. Of eerst bij je broer, hij durft je vast niets te weigeren.'

Iwone glimlachte breed, toen Tobias zo snel en enthousiast met haar plan instemde, en drukte een kus op zijn lippen. 'Of jij kan me beschermen!' knipoogde ze en trok hem weg van het balkon, zodat ze uit het zicht waren. 'Ik heb geen idee hoe het met Constance gaat. Ze is altijd zo optimistisch. In haar brieven schrijft ze dat het goed met haar gaat, maar ik durf te wedden dat ze nog steeds in bed ligt!' Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en drukte haar lippen op de zijne en op zijn kaak. 'Ik ga zometeen wel naar ze toe,' murmelde ze met sprankelende ogen.

'Dan kun je meteen zien hoe het met je vriendin gaat. Ze vindt het vast fijn om bezoek te krijgen.' Tobias snapte nog steeds niet hoe Iwone vriendinnen was geworden met de ruwe en kille prinses uit het Zuiden. Maar als het iemand kon dan was het Iwone natuurlijk wel. Hij werd overrompeld door haar kussen en voorzichtig tilde hij haar kort op met een glimlach. De laatste tijd had hij erg veel genoten van zijn tijd met Iwone, met Henry, maar hij wist dat dit niet eeuwig zo door kon gaan. Dit was de meest onverantwoorde relatie die er kon bestaan. 'Zal ik dan even op Henry passen?' vroeg hij hoopvol dat ze in zou stemmen.

Iwone glimlachte breed naar Tobias en bleef hem doorkussen, tot hij het opeens weer had over haar broer en vader. 'W-wil je dat ik nu al ga?' zei ze zachtjes en liet hem langzaam los. Ze keek naar haar kleding en bedekte zichzelf met haar armen. 'Dan moet ik me eerst even omkleden. Ik durf me zo niet te vertonen in de gangen,' giechelde ze en gleed met haar hand langs zijn arm. 'Blijf je vanavond wel? Je hebt nu al lang genoeg in de barakken geslapen om geen vrouwenverslinder te zijn.' Ze moest lachen en rende achter Henry aan, toen die langs hun gekropen kwam.

'Ik blijf vanavond als je nu je broers op zoekt. Dan hebben we nog een hele avond.' Tobias keek haar met een liefdevolle blik aan en streek voorzichtig met zijn vingers langs haar armen. 'Je zou je niet hoeven te bedekken, je bent prachtig.' Lachend keek hij haar na toen ze Henry plots achterna zat. Het bezorgde hem een steek van pijn en schuld om te weten wat er ging gebeuren, wat hij ging doen, terwijl zij dat nog niet wist. Maar deze laatste paar dagen zou hij er het beste voor hen beiden van maken.

Iwone had Henry al snel in haar armen en zo tilde ze hem lachend op. Ook Henry was aan het gieren van het lachen en zo hield ze hem liefdevol vast. Toen ze weer bij Tobias kwam staan, kreeg ze kippenvel door zijn aanrakingen en giechelde ze gelukzalig om zijn woorden. 'Mijn vader denkt daar jammer genoeg anders over,' lachte ze, terwijl ze Henry aan Tobias gaf en zelf een sjaal om haar schouders drapeerde. 'Ik ben zo terug,' zei ze tegen Henry en kuste toen teder Tobias' lippen. 'Ik hou van je.' Daarna knipoogde ze en ging ze haar vertrek uit, richting haar broers en vader.

[gaan we verder of is de meet af?]

[nieuw, 3 jaar later]

Na het opluchtende gesprek met Gytha had Thom besloten om de mensen die hen bij hadden gestaan eens direct en in persoon te bedanken. De eerste persoon die op zijn lijstje stond was natuurlijk Iwone. In de tuinen had Thom een apart boeket bloemen bij elkaar verzameld om vervolgens naar de vertrekken van zijn zuster te gaan. De dienstmeisjes vertelden hem dat Evangeline een afspraak had met haar dochter, maar Thom dacht gelijk beide te kunnen bedanken. Met een glimlach liep hij het vertrek in.

Iwone zat samen met haar Evangeline en Henry in de zitkamer van haar vertrekken en vertelde over het gesprek dat ze met Gytha had gehad. Henry zat op de grond te spelen met het speelgoed dat hij voor zijn verjaardag had gekregen en leek de twee vrouwen niet eens op te merken, al kwam hij zo nu en dan wel naar zijn oma toe, om zijn spullen te laten zien. Toen plotseling de deur open ging, stond Iwone verrast op en zag ze hoe haar broer naar binnen kwam lopen. Ze wist niet precies wat ze moest doen, dus bleef ze staan en glimlachte ze onzeker naar hem. Ze had hem al zo'n lange tijd niet meer gesproken, doordat hij haar steeds maar ontweek. 'Thomas!'

Evangeline bracht haar dochter en kleinzoon iedere 7 manen op dezelfde tijd een bezoek. Natuurlijk zag ze haar dochter wel vaker, maar ze vond het belangrijk om haar dochter in regelmaat te spreken. Vooral nu ze zo vaak in de stad was voor haar werk. Soms vond Eva het maar niets. Glimlachend nam ze een stuk speelgoed aan van Henry en wreef ze door zijn haar. Verrast keek ze op toen haar zoon binnenstapte. 'Wat fijn dat je langs komt, Thomas.' Met een glimlach liep ze naar hem toe en nam de bos bloemen van hem over zodat hij zijn zus, want hij was duidelijk hier voor haar, kon begroetten.

Thom's glimlach verdween even toen hij zag hoe Iwone besluiteloos voor hem bleef staan. Hij gaf zijn moeder vlug en dankbaar een kus op haar wang toen ze de bloemen aannam en regelde dat ze in een vaas werden gezet. 'Sorry dat ik niet eerder langs ben gekomen,' verontschuldigde hij zichzelf zacht. 'Maar ik wilde je graag bedanken. En u ook, moeder. Ik heb misschien niet de hele tijd laten blijken dat ik erg dankbaar was voor de steun. Maar Gytha en ik- We hebben er heel veel aan gehad dat jullie voor ons uit keken.' Hij wisselde van de ene voet naar de andere en wreef langs zijn baard.

Iwone kwam uit haar besluiteloze trance, toen haar moeder op Thomas af kwam en ze elkaar begroetten. Na zijn woorden glimlachte ze en liep ze al snel naar hem toe, om hem stevig en liefdevol te knuffelen. 'Het is niet erg, Thomas. We wisten het de hele tijd.' Ze glimlachte naar hem en drukte een kus op zijn wang, waarna ze moest lachen door de prikkeling van zijn baard. 'Kom zitten! Je hoeft toch hopelijk vandaag niet meer aan het werk?' Iwone liep naar de bloemen toe en bewonderde ze vluchtig, voordat ze een extra glas wijn pakte voor haar broer. Zelf nam ze plaats naast haar moeder en keek ze Thomas afwachtend aan.

Thom lachte toen Iwone hem eindelijk de knuffel gaf die hij gewend van haar was. 'Nee, ik heb nog een dag vrij genomen. Ron is aan het werk voor me. Ik ben hem erg dankbaar dat hij tijd vindt om me te helpen terwijl hij zijn vrouw net heeft en-' Thom wreef weer over zijn baard en ging toen tegenover zijn moeder en zus zitten. 'Ik heb met Gytha gepraat. We gaan er boven op komen. Dank jullie wel voor het praten met Gytha wanneer ik dat niet kon.' Hij keek naar zijn samen gevouwen handen en glimlachte toen naar Henry die zijn speelgoed nu trots aan zijn oom presenteerde.

Evangeline was weer gaan zitten en keek met een trots gevoel hoe haar twee kinderen elkaar omhelsden. Ondanks de drukkende sfeer in het paleis de afgelopen weken had ze met een goed gevoel toegekeken hoe haar kinderen elkaar hadden geholpen. Ze hadden een hechte familie en ze dankte daar Leonard nog altijd voor. Hij had zo goed iedereen bij elkaar gehouden, hij had zoveel van zijn gezin gehouden. 'Jullie zijn sterk geweest, Thomas. En Gytha, ze is een moedige jonge vrouw met alles wat ze al meegemaakt heeft.' Eva pakte haar dochter's hand vast.

Iwone keek gespannen toe hoe Henry naar Thomas liep en hoe hij daarop reageerde. Gelukkig ging dat goed en kneep ze terug in de hand van haar moeder, terwijl ze geruststellend naar haar glimlachte. 'Dat is geen probleem, Thomas. Als je maar belooft dat je je niet opnieuw zo erg in je werk stort,' glimlachte Iwone, ondanks dat de boodschap bloedserieus was. Daardoor had Gytha alleen gestaan en dat verweet ze haar broer nog steeds. 'Maar hoe gaat het nu met jou, Thomas? Hoe was jullie gesprek?'

Thom pakte één van de speeltjes van Henry aan en zette het op zijn knie. Het was zo gemakkelijk om afgeleid te worden door zijn neefje. Hij keek met een verontschuldigende glimlach naar Iwone. 'Ik zal het niet nog eens doen, dat beloof ik.' Dat hij dat had gedaan was niet goed geweest voor het Noorden, noch voor zijn familie. 'Het gesprek was heel fijn. We weten beiden dat we door moeten. Dat er vast nog goede dingen staan te gebeuren.' Hij wreef nogmaals over zijn baard en boog toen voorover. 'Ik denk dat Gytha het jullie graag zelf wil vertellen, maar ik kan het niet laten-' Thom stopte zichzelf om zijn enthousiasme in te perken en dit bericht met de juiste onverschilligheid te brengen, ook al voelde hij zich erg gelukkig met het nieuws. 'Gytha is weer zwanger.'

Evangeline was achteraf alleen maar blij geweest dat haar zoon niet, zoals Leonard waarschijnlijk gedaan zou hebben, naar de drank had gegrepen. In het begin was ze erg blij geweest dat hij zich bedolven had onder werk, dat hij zichzelf bezig hield. Haar man - ze wilde niet negatief over hem zijn, maar ze kon niet ontkennen dat hij want minder fijne aspecten had - zou nooit zo te werk zij gegaan. Eva zuchtte. Het denken aan Leonard deed haar steeds pijn. 'Werkelijk?' Haar blik schoot van haar zoon naar Iwone. 'Hoe draagt Gytha dat nieuws?' vroeg ze bezorgd.

Iwone moest lachen toen Henry met al zijn speelgoed naar Thomas toe kwam en zei al snel tegen hem dat hij op de grond moest blijven spelen. 'Ik ben blij dat jullie er allebei zo over denken. En nu kan Ron eindelijk eens van zijn vrouw genieten,' giechelde Iwone, waarna ze benieuwd naar het opgewonden gezicht van haar broer keek. Toen het grote nieuws eruit was, sloeg ze een hand voor haar mond en keek ze Thomas afwachtend aan, peilend naar zijn reactie. Maar hij was enkel blij, dus keek ze onzeker naar haar moeder en knuffelde ze opnieuw haar broer. 'Wat geweldig, Thomas! En- inderdaad, hoe gaat Gytha er mee om?'