Vertrekken van Iwone

Iwone merkte de gezichtsuitdrukking van Constance maar al te goed o en dat maakte haar schuldgevoel des te groter. Als ze iemand wou vertrouwen, was het Constance. En ze wist dat Constance niets verder zou vertellen, maar ze had het beloofd aan David... Niemand zou erachter komen. 'Ja, dat is het zeker, David vermoordt me nog als hij mij samen met Henry ziet! Hij kan natuurlijk niet mee en eerst zou Tobias bij hem blijven, maar ik wil hem de festiviteiten niet ontzeggen. Dus heeft David enkele soldaten aangeboden die Henry en mijn dienstmeisjes gaan bewaken.' Ze moest lachen om Constance en wees uit het raam naar de zee. 'Maar er is toch niets mooier dan de zee?'

'David maakt zich wel erg druk om je als hij je zelfs wachters uitleent die hem voor de dood zouden moeten beschermen.' Constance begreep werkelijk niets van de nieuwe koning. Er was werkelijk niets logisch aan hem, behalve dat hij een ongelooflijke zak was geweest. 'De bergen zijn mooier dan de zee, dat vertel ik je. Kom ze maar eens bekijken.' Ze glimlachte naar Iwone en keek toe hoe de kleine Henry met de ketting van Iwone speelde.

Iwone merkte haar misstap pas op, toen Constance er iets over zei. Blozend keek ze ook naar Henry en knikte. 'Het was erg aardig van hem dat hij dat aanbood.' Met enthousiaste ogen keek Iwone Constance aan en glimlachte. 'Het lijkt me geweldig om de bergen een keer te zien, Constance. Bedoel je dat ik een keer het Zuiden een bezoek mag brengen?' Iwone moest ook lachen toen Henry met de ketting speelde en ze liet hem rustig zijn gang gaan. 'Ik denk trouwens dat David ook niet wil dat het nieuws over Henry uitlekt. Hij wil natuurlijk geen schandalen.'

'Natuurlijk. Je had al veel eerder moeten komen, maar ik snap dat dat natuurlijk moeilijk gaat met deze lastpost.' Constance kon niet anders dan glimlachen om het jongetje nu hij ondertussen . 'Mij hoor je er niet over,' beloofde ze aan Iwone. 'Het is toch te gek voor woorden dat hij voor schandalen kan zorgen. Hij kan nog niet eens praten of recht staan.'

'Ja, deze boef kan zijn moeder erg goed wakker houden en wil ook nog eens heel erg veel aandacht hebben,' glimlachte Iwone. Ondanks dat het vermoeiend was, genoot ze van elke seconde met haar zoon. Iwone haalde haar schouders op bij Constance's woorden en zuchtte. 'Het bestaan van Henry is al een schandaal voor David, vrees ik.' Iwone drukte een kus op Henry's haren en keek Constance toen met vernieuwd enthousiasme aan. 'Het is nog niet zeker hoor, maar waarschijnlijk ga ik een nieuw verpleeghuis in Tyrosh starten.'

Constance stak haar vinger uit om voorzichtig langs het wangetje van Henry te strijken. 'En David staat zelf aan de wieg van dat schandaal. Als je het mij vraagt heeft hij het zelf op zich geroepen.' Ze haalde haar schouders op en trok geschrokken haar vinger terug toen Henry er naar graaide. 'Maar je bent nu in ieder geval van hem af.' Verrast keek ze Iwone aan en glimlachte. 'Dat zou erg mooi zijn. Het past wel bij je.' Constance zag het al voor zich hoe Iwone zich druk zou maken om alles en iedereen, maar wel met haar oneindige energie.

Iwone hield haar hoofd schuin en overdacht Constance's woorden. Ze moest eens weten hoe de dingen werkelijk in elkaar zaten... Iwone en David hadden Henry allebei over zichzelf uitgeroepen. 'Je hebt gelijk. Ik heb een klein schandaaltje in mijn handen, O Henry toch!' Ze moest lachen en wiegde Henry in haar armen. Met een glimlach keek ze toe hoe Constance contact had met Henry en lachend zag ze hoe ze haar vinger terug trok. 'Ja, ik kijk er ook erg naar uit. Ik had ook allemaal van zulke plannen voor mijn tijd in Evenfall, maar ja... Die zijn er uiteraard nooit van gekomen.'

'Dan is het vast fijn als je die plannen toch kunt realiseren.' Constance glimlachte zwak en nam plaats op één van de stoelen in het vertrek. Ze bekeek Iwone met Henry en voelde een vreemd soort bijna nostalgisch gevoel. Ze dacht terug aan haar eigen jonge zelf. Hoe ze was geweest als twintig jarige vrouw en hoe naïef ze toen nog was, zoals Iwone ook was geweest. En hoe snel ze alletwee weer met beiden voeten op de grond stonden nadat iemand anders hen had gebroken. 'Ben je gelukkiger nu, Iwone?'

Iwone legde Henry neer op de grond en zuchtte na Constance's vraag. 'J- ja, ja, ik ben gelukkig. Maar het is een soort gemixte gelukkigheid. Ik ben natuurlijk dolblij met Henry en dat ik weer thuis ben, maar ik voel me zo schuldig tegenover mijn volk en ouders. Geen enkele welgestelde man zal mij nog willen huwen en met Henry erbij kan ik het al helemaal vergeten. Het is alsof ik alle dromen van mijn ouders kapot heb geslagen... En mijn eigen ook.' Ze keek Constance aan. 'En jij dan?'

Constance bekeek Iwone met een ernstig gezicht. 'Ik geloof niet dat je er goed aan doet om je schuldig te blijven voelen. Vooral niet omdat je er niets aan kon doen. Het was niet jouw schuld. Je mag jezelf echt de schuld niet geven, Iwone.' Constance steunde met haar armen op haar boven benen en keek naar Iwone op. 'Dan is het maar goed dat iemands dromen ook kunnen veranderen. Ik weet zeker dat je echt wel goed terecht komt en Henry ook.' Bij de vraag van Iwone glimlachte Constance en haalde ze haar schouders op. 'Dat ben ik al even niet meer geweest.'

Iwone luisterde goed naar de woorden van Constance en knikte uiteindelijk. 'Je hebt gelijk, ik kon er inderdaad niet heel erg veel aan doen. Maar ik ben bang dat dat schuldgevoel wel voor altijd blijft hangen. Misschien is dat ook wel goed, zodat ik niet dezelfde fouten zal maken.' Iwone glimlachte om Constance's laatste woorden en knikte. 'Henry heeft gelukkig een mama die van hem houdt.' Voorzichtig keek ze Constance aan. 'En hoe komt dat?' vroeg ze zachtjes.

'Het schuldgevoel is er altijd, maar geef er gewoon nooit aan toe.' Constance gaf niet graag toe dat ze uit ervaring sprak. 'Hij heeft een hele familie die van hem houdt. En de vader natuurlijk. Of is hij niet meer in beeld?' Constance had die Tobias wel voorbij zien komen, hij was nou eenmaal onderdeel van de wacht. Maar ze had hem niet in de buurt van Iwone gezien. 'Ach, niet iedereen kan het geluk vinden. Of ze raken het kwijt. Je kent het wel.' Constance lachte hard en schudde zo het onderwerp van zich af.

'De vader? Tobias? Ja, hij is nog steeds in beeld,' zei ze met blozende wangen. Dat hoopte ze in elk geval, ze moest hem nog steeds vragen of hij deze rol überhaupt wou gaan spelen. 'Hij houdt erg van Henry en verzorgt hem ook goed. Ik had niet beter kunnen hopen.' Met een verbaasde blik keek Iwone Constance aan. De harde lach en de onverschillige gebaren verklapte Iwone dat Constance die woorden niet zomaar uit sprak. 'Constance... Is er ooit iets met je gebeurd?' vroeg Iwone zachtjes.

Constance nam de blozende wangen van Iwone in zich op als een goed teken. Het was geen beschaamde blos, eerder één van verlegenheid en dat was positief volgens haar. 'Dat is fijn, Iwone.' Constance glimlachte, blij voor de Noorderlijke prinses. Ze verdiende in ieder geval iets dat vele malen beter was dan David. 'Er is zoveel gebeurd. Maar vraag me er alsjeblieft niet naar voordat ik mijn hele levensverhaal uit de doeken doe. Het is dodelijk saai.' Ze was opgestaan en voor het raam stilgehouden.

Hoewel er vaak over de Rabbion's gesproken werd in de kringen van het Noorden ging dat maar weinig over Constance. Natuurlijk, iedereen wist over vechtkunsten en bepaalde manieren van Constance, maar verder dan dat ging het niet. 'Zoveel gebeurd? Natuurlijk ga ik doorvragen, Constance, want als jij aangeeft dat je niet gelukkig bent, moet er echt groots gebeurd zijn!' Met grote ogen keek ze het oudere meisje aan en nam Henry op haar schoot, zodat hij wat minder luid zou zijn.

Constance zette haar handen op het venster van het raam en zuchtte diep. 'Het is al zo lang geleden. Ik zou er al lang niet meer zo mee moeten zitten.' Ze draaide zich om met een verontschuldigende glimlach en leunde met haar rug tegen het venster. 'Vind je het oke als ik het je vertel? Je moet me beloven het geheim te houden. Niet veel mensen weten er van. Maar ik vertrouw het jou wel toe. Ik denk dat ik het zelfs fijn vind om het je te vertellen.'

'Een geheim voor een geheim,' glimlachte Iwone geruststellend en stond ook op, om naar het raam te lopen. Vriendschappelijk legde ze een hand op Constance's arm. 'Niemand zal erover komen te horen. En ik ben heel erg benieuwd naar je verhaal als je er nog steeds zo mee zit.' Iwone gebaarde dat ze mee kon lopen en ging weer op de bank zitten. Ze zou niet willen dat iemand via het raam mee kon luisteren. 'En gelukkig is Henry niet het type dat geheimen doorvertelt,' lachte Iwone.

Constance slikte en knikte. Iwone vertrouwde haar met het geheim van Henry toe, dus zou zij zelf ook Iwone moeten durven vertrouwen. Ze ging weer bij Iwone zitten en met haar ogen gericht op de kleine Henry begon ze haar verhaal. 'Toen ik 19 was, mocht ik voor het eerst van mijn vader bij een vergadering zitten. Ik vond mezelf heel wat: ik kon vechten, ik had verstand van politiek en ik mocht nu ook met de mannen meepraten. Wat me echter het meest raakte, was toen één van de mannen me tijdens en na de vergadering liet weten dat ik hem intrigeerde. Hij was een niet erg belangrijke commandant van mijn vader en zo ongeveer 10 jaar ouder dan ik zelf, maar met een zekere charme. Ik werd toen voor het eerst verliefd tot blindheid toe.'

Iwone luisterde gespannen naar de woorden van Constance en aaide Henry ondertussen zacht over zijn haren. Iwone kon zich totaal indenken hoe Constance daar in die vergadering had gezeten: het was iets waar Iwone al jaren op had gehoopt. Maar het Oosten was niet zoals het Zuiden, alleen mannen zoals Devon mochten hier naar de vergaderingen. Maar het laatste deel, dat ze tot blindheid toe verliefd werd, kende Iwone het best. Dat was haar ook overkomen bij David. 'En toen?' vroeg ze benieuwd.

Constance keek kort op naar Iwone en glimlachte triest. Ze wist wat voor gelijkenissen haar verhaal met dat van Iwone had, tot op zeker hoogte dan. 'Hij benaderde me pas echt een paar dagen later toen hij me mee vroeg om te gaan jagen.' Constance lachte en schudde haar hoofd. 'Hij wist toen al hoe hij me het beste kon paaien. En ik was jong en naïef genoeg om ieder aanbod van hem aan te nemen. Ik had het nog nooit meegemaakt dat iemand me zo-' Ze zocht kort naar het woord en sprak het uit met spot en achterdocht. 'Hij leek me te aanbidden en dat vond ik wel interessant. Bovendien, omdat we het geheim moesten houden, was het ontzettend spannend.'

Iwone had zo'n idee wat voor kant het verhaal op ging en fijn zou het waarschijnlijk niet worden. Op de een of andere manier kwamen de losse puzzelstukjes langzaam bij elkaar: want er moest een verklaring voor het gedrag zijn van Constance. En waarschijnlijk zou ze zo horen wat die verklaring was. 'Dat is begrijpelijk. Meiden van die leeftijd - net zoals ik nu - vinden dat spannend.' Ze had dat gedrag dan wel afgeleerd bij David, nog steeds was ze er nog erg vatbaar op.

Constance ging verzitten en knikte. Het was vrij logisch dat ze er voor gevallen was, maar ze had altijd gedacht en dacht nu nog steeds dat ze daar niet vatbaar voor was. Ze zou daar boven moeten staan. 'We hielden het al een aantal maanden vol tot na mijn 20e naamdag en we spraken er al over om mijn ouders te informeren. Ik had het in mijn hoofd al zo vaak uitgedacht. Maar op een gegeven moment was hij plots laat op afspraken. Hij verscheen zelfs niet op vergaderingen en ineens was hij nergens te bekennen. Mijn vader leek zijn afwezigheid niet vreemd te vinden en uiteindelijk bleek waarom: hij was getrouwd en was overgeplaatst naar een andere vesting in mijn vaders land omdat daar de familie van zijn bruid vandaan kwam. Ik hoorde dat pas 2 maanden later. En een jaar later zag ik hem weer. Hij behandelde me als een onwetend kind en vermeed ieder persoonlijk contact. Nu zie ik hem af en toe met zijn familie tijdens diners. Hij heeft me nooit meer aangesproken.'

Iwone fronste diep bij Constance's woorden: wat een monster was die man! 'Dat meen je niet?! Hij liet je gewoon stikken! Wat is dat nou weer voor man? Ik- ik begrijp het niet. Wat waren zijn motivaties om te doen zoals hij heeft gedaan? Heeft hij je dat ooit verteld?' In een geruststellend gebaar wreef Iwone met haar hand over Constance's arm, niet in medelijden, maar hopelijk wel in een steunvol gebaar. 'Maar dit is zeven jaar geleden gebeurd... Heb je hem in al die tijd niet gesproken? Heb je in die tussentijd andere relaties gehad?'

'Ach, ik heb het allang opgegeven om hem te proberen te begrijpen,' zei Constance verachtend. Toch besteedde ze vooral de laatste tijd aandacht aan die vraag. 'Ik weet het niet. Hij heeft het me nooit verteld. Ik hoorde alleen achteraf nog wel eens verhalen over zijn familie. Hoeveel kinderen ze ondertussen hadden.' Ze keek naar Iwone's hand en glimlachte zwak. Ze kon niet zeggen hoe erg ze het gebaar waardeerde. 'Nee en nee. Er zijn wel wat mannen geweest, maar dat waren geen relaties.' Een vrouw van haar leeftijd had zo ook haar behoeftes. 'Daarom-' Ze zuchtte en keek weg. 'Daarom was ik er zo op tegen dat Anna naar het Noorden vertrok. En daarom veracht ik David zo.'

Iwone keek haar aan en kneep zacht in haar hand. 'Weet je, Constance, ik denk dat het maar goed is dat we van die mannen af zijn. Ik heb al een leuke jongen gevonden en jij zal ook een geweldige man vinden, dat weet ik zeker. Maar ik denk dat je er wel open voor moet staan, Constance. Niet alle mannen zullen zoals die ene zijn. Maar daar moet jij ook in geloven.' Toen Henry begon te klagen, tilde Iwone hem met een glimlach op en keek met dezelfde blik Constance aan. 'Nu valt alles op zijn plek. Ik begreep het al niet wat je bedoelde met Anna. Maar ik weet dat Devon goed zal zijn voor Anna.'