Rebellenkamp

Elia keek hem aan. Dit was ook niet wat ze wilde. Ze wilde dat hij zijn excuses aanbood en dat hij het niet bedoelde om haar pijn te doen. Dat hij niet wilde dat ze bang was van hem. 'Ik -' Ze stond op van het bed en trok de blouse uit, om haar jurk weer aan te trekken. 'Oké, dan ga ik en dan kom ik niet meer terug...' mompelde ze, terwijl ze de tranen achter haar ogen voelde branden.

Gepijnigd bekeek hij haar gezicht en liep naar haar toe. Hij hield haar gezicht tussen zijn handen en drukte een kus op haar neus. 'Ga vanavond maar naar je eigen tent toe, oké? Dan gaan we morgen eens praten over hoe we de problemen kunnen veranderen. Ik wil niet dat je bang voor me bent of dat ik je pijn doe.' Met zijn hand streek hij over haar haren en hij glimlachte naar haar. 'Je wordt met de dag mooier,' murmelde hij en deed zijn blouse weer aan. 'Ik zal met je meelopen.'

Elia knikte en liep naar de uitgang van zijn tent. Ze opende de flap en liep naar buiten toe. De duisternis was al gevallen en het kamp was stil. Er zaten enkel een paar mannen rond de kampvuren, verspreidt over het kamp. Zij wisselde halverwege de nacht met een groep andere mannen: ze zorgde ervoor dat ze niet verrast zouden worden met onverwachte aanvallen.

Ioan liep achter haar aan naar buiten en knikte vriendelijk naar de wachters. Daarna legde hij zijn hand op Elia's onderrug en leidde haar zo het kamp door naar haar eigen hut. Het was al donker en ook nog eens koud. Bij de flap van haar tent draaide hij zich naar Elia om. 'Slaap lekker,' murmelde hij en drukte een korte kus op haar lippen. Daarna deed hij de flap open en knikte naar de vrouwen met wie Elia de tent deelde. 'Goedenavond dames.'

Elia knikte en glimlachte kort naar hem. Ook zij gaf hem een kus en liep haar tent in. Ze begroette de vrouwen waarmee ze sliep en kroop haar bed in. Ze was moe, ze wilde slapen en ze wilde even helemaal nergens meer aan denken.

NEW

Sinds dat Elia terug was had ze zich niet meer thuis gevoeld in het rebellenkamp. Des de minder had ze zich thuis gevoeld naar Ioan en ze probeerde zich dan ook zo vaak mogelijk af te zonderen. Ze had het incident de schuld gegeven, maar de waarheid was dat ze gewoon bang was. Ze voelde zich verraden door Ioan en dat vertrouwen had hij nog steeds niet teruggewonnen.

Ioan liep op een snel tempo door het kamp heen, om Elia op te zoeken. Sinds ze terug was, had hij haar nog niet gezien of gesproken. Pas toen ze gevangen zat, besefte hij zich dat hij werkelijk naar haar aanwezigheid verlangde. En dat hij haar miste. Hij sloeg de voorflap van een tent open en zag Elia zitten. Meteen stuurde hij iedereen weg uit de tent en hurkte hij voor haar neer, terwijl hij zijn lippen op haar handen drukte. 'Ik ben zo blij dat je veilig terug bent.'

Toen Ioan de tent naar binnen kwam stormen, kroop Elia verder terug op het bed en keek ze toe hoe hij iedereen wegstuurde. Er was altijd wel iemand om haar heen geweest, om voor haar te zorgen en er zeker van te zijn dat het wel goed met haar ging. Aan de ene kant was dat een hele geruststelling, maar aan de andere kant wilde ze gewoon heel graag alleen zijn. Toen hij haar handen beetpakte, trok ze zich zachtjes los en wendde ze haar hoofd af. 'Niet doen..'

Ioan liet haar handen los, toen ze deze naar haar toe trok, en klom ook het bed op. Toch kwam hij niet te dichtbij en legde hij enkel zijn hand op haar arm. 'Elia… Het is voorbij, je bent weer veilig,' probeerde hij haar gerust te stellen. 'En ik ben zo opgelucht dat je ongedeerd bent gebleven. David zal hiervoor boeten, dat zweer ik je!' Hij balde zijn vuisten en keek haar afwachtend aan. Hij had geen idee wat er met haar gebeurd was.

Elia keek hem aan en wilde wat zeggen toen hij zei dat ze ongedeerd was gebleven, maar ze besloot haar mond te houden. Hij wilde niet weten wat er allemaal was gebeurd met haar in die kerkers. De wachten hadden geconcludeerd dat zij de zwakste schakel was van de groep, omdat zij een vrouw was en hadden haar uitgekozen om te verhoren. Het was enkel niet bij een verbale verhoring gebleven.

Ioan fronste bezorgd, toen ze maar bleef zwijgen, en legde een hand op haar wang. 'Hebben ze je wél pijn gedaan? Elia, wat is er allemaal gebeurd in de tijd dat ze je opgesloten hielden?' Hij schoof wat dichter naar haar toe en keek even naar de deuropening, om er zeker van te zijn dat niemand hen zou horen. 'En ik beloof je dat het tussen ons blijft, als je niet wilt dat het verspreid wordt.'

Elia keek hem aan. Het was te pijnlijk om erover te praten, dus de enige optie die ze in haar eigen ogen had, was het hem laten zien. Ze stond op van het bed en tilde haar jurk op. Het deel van het lichaam dat ze bloot had gegeven, werd gekenmerkt door allemaal littekens. Haar dijen waren nog steeds rood gekleurd, eveneens als haar middel en haar heupen. Lopen deed pijn, omdat een deel van de huid van haar hielen af was gestript. Steeds als ze er naar keek, voelde ze het mes weer steken in haar lichaam. Na enkele seconde liet ze haar jurk weer zakken en keek ze terug naar de grond.

Ioan keek met grote ogen toe hoe ze haar jurk omhoog trok. Eerst wou hij protesteren, maar toen pas zag hij wat de bedoeling ervan was. Geschokt bekeek hij haar gehavende huid en haalde hij wanhopig een hand door zijn haren heen. Ioan wilde het uitschreeuwen van woede, van wanhoop. Híj had diegene moeten zijn die mishandeld had moeten worden. 'Was- was het op bevel van David?' vroeg hij knarsetandend.

'Ik heb de koning niet gezien of gehoord... Ik weet niet of hij hier enige invloed op heeft gehad.' Wellicht kon Gwen daar een beter antwoord op geven. Voorzichtig liet ze zich weer op het bed zakken en trok haar benen naar zich toe. 'Vertel het aan niemand, oké.' Ze was al één van de mindere en ze wilde niet dat mensen haar nog zieliger aan zouden kijken. Het medelijden was nu al erg genoeg.

'Nee, nee, natuurlijk zal ik het aan niemand vertellen!' beloofde hij sussend en sloeg zijn armen om haar heen, om haar zo geruststellend te omhelzen. 'Ik zal onderzoeken of David er iets mee te maken had. En anders zal hij sowieso boeten. Alle families zullen boeten dat ze jou dit aan hebben gedaan!' zei hij met gebalde vuisten. Zijn woede was nog nooit op zo'n hoogtepunt geweest. 'Heb je nu wel een goed bed? Moet ik extra dekens laten brengen?'

'Het is oké, Ioan..' stelde ze hem gerust en glimlachte zwakjes. Ondanks al deze bemoedigende en lieve woorden, was ze nog steeds bang voor hem. Ze was niet vergeten wat er voorheen was gebeurd, waarom ze was weggelopen van hem. Zeker in deze woede, voelde ze hoe haar hart sneller begon te bonken, en dat was niet van verlangen.

Door haar angstige blik ontspande hij zich als snel en probeerde hij zijn woede te onderdrukken. In een ruk was hij opgestaan en naar buiten gelopen, om enkele mensen te bevelen om eten klaar te maken voor twee mensen. Daarna ging hij weer naar binnen en deed hij zijn mantel af. Het was warm genoeg in de tenten. 'Elia… Het is mijn schuld dat je werd opgepakt. Ik neem alle schuld op me. Je moet alleen wel weten dat ik er spijt van heb. Mij hadden ze moeten oppakken!'

'Ja, ze hadden jou inderdaad op moeten pakken, maar daar heb ik nu niets meer aan!' beet ze hem toe, met al de kracht die ze nog in haar lichaam had. Het was zo oneerlijk geweest. Na een tijdje had ze hen zelfs informatie willen geven, maar ze had geen informatie en dat leken de soldaten niet in te zien. Ze rilde zacht en keek hem angstig aan.

Ioan keek haar met grote ogen aan en zuchtte toen diep. 'Daar kunnen we nu inderdaad niets meer aan doen. Ik wil gewoon dat je weet dat het me spijt.' Ondertussen werd hun eten binnengebracht en stortte Ioan zich er onmiddellijk op. Hij bulkte van de honger. 'Eet zoveel als je wilt,' zei hij met een knipoog, terwijl hij wijn voor hun tweeën inschonk. Ze zag er vreselijk mager uit, alsof ze in weken niet meer had gegeten.

Elia pakte een klein stukje brood en scheurde een nog kleiner stukje af, om deze in haar mond te stoppen. Haar eetlust was in de tijd dat ze in de kerkers zat, langzaam weggetrokken en nog steeds had ze geen honger. Ze had het gevoel dat ze bij ieder hapje dat ze at, zou overgeven en ook nu voelde ze de misselijkheid weer bovenkomen. 'Ik hoef niet meer.' zei ze, terwijl ze de helft van het sneetje brood weer terug legde.

Ioan merkte eerst helemaal niet op dat ze zo weinig at. Hij was enthousiast op zijn stuk vlees aan het bijten en de wijn snel te drinken. Pas toen ze sprak, merkte hij op dat ze nog niets had gegeten. 'Ik snap dat je misschien weinig eetlust, maar je móét wat eten. Anders kom je nooit meer op kracht, dat zweer ik. Ik heb vroeger vaak genoeg gevangen gezeten.' Hij keek haar afwachtend aan.

'Drie weken gevangen zitten is iets heel anders dan drie weken gemarteld worden.' mompelde ze en pakte voor het idee een paar druiven van de schaal die voor haar stond. Ze draaide er eentje rond tussen haar vingers en stopte hem met veel tegenzin in haar mond. Zachtjes kauwde ze erop, terwijl ze van onder haar wimpers naar Ioan keek en slikte hem met moeite door.

Ioan fronste en trok zijn shirt omhoog, zodat ze de littekens kon zien die overal verspreid waren op zijn borst. 'Ik ben ook weleens gemarteld, hoor. Niet om jouw ervaringen nu minder erg te maken, maar meer dat ik weet hoe je je nu voelt.' Hij keek tevreden toe hoe ze de druif opat en zelf nam hij er ook eentje. 'Gewoon elke dag weer ietsjes meer eten en dan ben je binnen de kortste tijd weer op de been.'

Het maakte haar gevoel er niet beter op. Fijn dat hij ook was gemarteld, maar dat liet haar niet beter voelen. 'Hebben ze je ook verkracht?' vroeg ze, zonder enige emoties. 'Opnieuw... en opnieuw... en opnieuw?' Ze keek hem aan, maar haar gezicht was strak en er was niets vanaf te lezen. Ze wilde er het liefst niet aan terug denken, die sectie van haar geheugen wissen, maar iedere nacht zag ze dezelfde beelden op haar netvlies.

Ioan klemde zijn kaken op elkaar en probeerde de emotie op zijn gezicht niet te laten zien aan Elia. Misschien was dit nog wel het meeste wat hem raakte, want had hij dat ook niet maandenlang gedaan: met haar nacht na nacht tegen haar wil de liefde bedrijven? 'Nee, ik was niet verkracht,' zei hij met schorre stem en nam nog een druif. Zijn woede werd hierdoor nog groter, maar hij hield zichzelf in de toom.