Rebellenkamp

Nog steeds verward wees hij naar het bed. 'Je kan hier toch ook gewoon slapen? Als je vanavond niet intiem met mij wil zijn, vind ik het best. Maar dan kan je toch wel gewoon blijven?' Fronsend bekeek hij haar gezicht toen het pijnlijk vertrok. Hij trok de mouw helemaal over haar arm heen, zodat hij deze kom bekijken. 'Verdomme, Elia, je hebt een enorme blauwe plek! Hoe kom je daar aan?'

'Maar, ik kan toch ook gewoon in mijn eigen tent slapen? Dan kan jij doen wat je wilt en hoef je geen rekening met mij te houden.' mompelde ze zachtjes en keek naar de grote blauwe plek op haar bovenarm. 'Ik ben gisteren gevallen,' loog ze en trok haar mouw weer naar beneden. 'Het is niets bijzonders, echt niet.'

'Elia, alsjeblieft, let een keer een beetje jezelf, oké? Ik wil niet dat je pijn hebt.' Ook wou hij niet tegen een lichaam opkijken vol met wonden en blauwe plekken. Zijn gezicht werd donker bij haar woorden en ruw liet hij haar los. 'Ga dan maar, als je liever ergens anders wil zijn. Maar bepaal de volgende keer eerder of je me zat bent, voordat je me laat verlangen naar jou en je lichaam. Verdomme Elia, ga nou maar!'

Hij wilde niet dat ze pijn had en dat terwijl hij die blauwe plekken zelf veroorzaakt had. Met hangende schouders draaide ze zich om en liep richting de uitgang van de tent. Ze snapte niet waarom hij steeds zo tegen haar tekeer ging. Het leek wel of hij steeds boos op haar werd, maar ze snapte niet wat ze verkeerd deed. Één nacht zonder haar was toch niet zo vreselijk?

Ruw trok hij de mantel van zijn schouders en deed zijn schoenen uit. Daarna trok hij zijn trui over zijn hoofd en liet het bad ondertussen vollopen, terwijl zijn ogen maar steeds naar Elia schoten. Zuchtend liep hij naar haar toe en pakte voorzichtig haar hand vast. 'Elia, zal ik eerst je wond verzorgen voordat ze weg gaat? En je wat warms geven voor de nacht? Er is koud weer voorspeld.'

'Het is geen wond, enkel een blauwe plek.' murmelde ze en keek hem aan. 'Maar, als je zou willen graag.' Ondanks dat ze af en toe twijfelde aan zijn intenties, kon ze niet ontkennen dat ze zijn aanrakingen niet heerlijk vond. Het maakte niet uit wat hij deed. Of hij haar nou kust,e of door haar haren streek, ze vond het allemaal fijn.

'Alles wat pijn doet, is een wond, en moet dus verzorgd worden. Dat vertelde mijn vader mij altijd,' glimlachte hij en nam haar mee naar bed. Daar zette hij haar neer en liep zelf naar de kast toe, waar hij een hele verzameling aan potjes en flesjes had. Al snel had hij de juiste zalf gevonden en liep hij naar haar terug. Voorzichtig trok hij haar arm uit de jurk, zodat hij de plek goed kon zien, en met een zachtheid die hij niet van zichzelf kende, smeerde hij de plek in. 'Voelt het al wat koeler?'

Het verbaasde Elia dat hij zo teder met haar omging, maar het liet haar glimlachen. 'Ja, ja het voelt al beter.' zei ze en keek hem aan. 'Misschien... blijf ik vannacht toch hier. Geen één trui kan me warm houden zoals jij dat kan.' zei ze zachtjes en keek weer even naar haar arm die hij nog steeds zachtjes aan het insmeren was.

Toen hij klaar was, veegde hij zijn handen aan een doek af en knielde voor Elia neer. Zijn handen legde hij op haar heupen en met zijn lippen zocht hij de hare op. 'Als je wil gaan, dan mag je gaan, Elia. Ik zal niet boos worden, beloofd.' Beetje bij beetje had hij alles op een rijtje gekregen en wist hij dat de blauwe plek door hem was gekomen. De plek was vers van gisteravond en je kon zijn vingers nog zien zitten. 'En geen enkele trui die mij zo warm kan houden zoals jij,' fluisterde hij glimlachend.

Ze glimlachte even en schudde haar hoofd. 'Nee, nee ik wil hier blijven.' zei ze tegen hem en kuste hem zachtjes. Ondanks het feit dat hij misschien niet van haar hield, bleef ze toch hier. Ze wist zelf ook niet waarom ze zoveel voor hem deed, misschien juist omdat ze wilde dat hij ook van haar hield.

'Daar ben ik blij om,' glimlachte hij en drukte haar voorzichtig in de dekens van het bed. Zelf klom hij ook op bed en drukte weer verlangend zijn lippen op de hare. Toen hij met zijn hand onder haar jurk kwam en de stof zo omhoog duwde, kwam hij opeens bij zinnen en keek haar ernstig aan. 'Elia... Wat wil jíj doen vanavond? Wil je slapen of praten of...?' Benieuwd keek hij haar aan en streelde met zijn hand over haar benen.

'Mij maakt het niet uit,' zei ze schouder ophalend en keek hem met een glimlach aan. Ze mocht nooit kiezen wat ze deden, dat deed hij altijd. Als ze eens met een idee kwam, kraakte hij dat altijd af. 'Zeg jij maar wat je wilt doen, ik vind alles goed.' verzekerde ze hem en genoot van zijn kussen.

Nou, als hij mocht kiezen, dan wist hij het wel. Gulzig bekeek hij haar lichaam en maakte haar jurk beetje bij beetje open. Ondertussen kuste hij verlangend haar lippen en rolde om, zodat zij boven hem was en hij gemakkelijker haar kon ontdoen van haar jurk. 'Heb je deze week je periode of bloed je nu niet?' Zacht streek hij met zijn vingers door haar haren en glimlachte naar haar. Hij wou gisternacht goed maken.

'Ik bloed niet,' verzekerde ze hem verlegen en keek hoe hij haar jurk losmaakte. Nog steeds was ze er niet aan gewend, dat hij haar zo beminde, maar ze genoot er wel van. Soms was ze bang dat hij haar niet mooi genoeg vond, dat ze niet dun genoeg was - of hem niet goed genoeg beminde. Het maakte haar zenuwachtig.

'Gelukkig,' fluisterde hij en ontdeed haar voorzichtig van haar jurk. Even nam hij enkele seconden om haar lichaam goedkeurend te bekijken en in zich op te nemen. Ze was een geliefd onderwerp voor hem om over te dromen, en dan het liefst zonder kleding. Met zijn hand gleed hij over haar lichaam, terwijl hij zijn lippen zacht op haar blauwe plek drukte. Zelf ontdeed hij zich van zijn broek en rolde hen weer om, zodat hij boven haar hing.

Elia voelde zijn warme adem op haar blote huid, wat voor tintelingen zorgde. Ze glimlachte wat nerveus en kuste zijn nek, over zijn wang, naar zijn lippen toe. Nog voordat ze het doorhad, had hij zichzelf ontdaan van zijn broek en begon haar hart als een gek te bonken. Nog steeds, na al die keren was ze nerveus. Er waren keren geweest dat hij boos was geweest, dat ze helemaal niet met hem naar bed wilde, maar dat hij haar zo bang had gemaakt dat ze alsnog toe had gezegd.

Hij kreunde bij haar handelingen en kussen. Het was verademend om iemand te voelen die zo zacht en teder was. Ze was zo klein in vergelijking met hem. Zacht duwde hij een pluk achter haar oor en keek haar met een glimlach aan. 'Ontspan, Elia, en geniet vooral.' Nogmaals drukte hij zijn lippen op de hare, positioneerde zichzelf, en met een gelukzalige grijns begon hij hun nacht samen.

Elia knikte. 'Ja, ja genieten.' zei ze zachtjes en keek hem aan. Soms was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Toch probeerde ze zich zo goed mogelijk te ontsnappen. Anders zou het voor haar alleen maar pijnlijker zijn, dat wist ze uit ervaring. Zachtjes kreunde ze bij zijn handelingen en hoewel ze probeerde te ontspannen, lukte dat niet.

Met een frons bemerkte hij de moeizaamheid die hij had om met haar de liefde te bedrijven en iet wat geïrriteerd rolde hij van haar af. Verward keek hij haar aan. 'Wat is er, Elia? Doet het pijn? Moeten we het op een andere manier proberen?' Voorzichtig en zacht gleed hij met zijn hand over haar lichaam om haar te laten ontspannen. Normaal was het altijd fijn en genoot zij er ook van. Het leek alsof haar iets dwars zat.

Elia keek op toen Ioan van haar afrolde en een vlaag van opluchting ging door haar heen. 'Nee, nee het is niets.. Ik ga gewoon slapen denk ik. Ik ben moe en...' Ze keek hem even kort aan. 'Ik ben gewoon moe van vandaag.' mompelde ze en pakte de blouse die ze 's nachts droeg op van de rand van het bed en trok deze aan.

Wat was dat nou weer voor misselijke streek om te stoppen, terwijl hij bijna op zijn hoogtepunt zat? 'Zoveel heb je toch ook weer niet moeten doen?' fronste hij. Híj hoorde moe te zijn en te klagen dat hij wou slapen, maar deed hij dat? 'Je gaat niet slapen voordat je me vertelt wat er is,' beval hij en keek haar doordringend aan, terwijl hij keek hoe ze haar blouse aan deed. Plezier zou hij vanavond niet meer hebben met haar, dat was zeker.

'Er is niets aan de hand Ioan, ik ben gewoon moe.' zei ze tegen hem en draaide zich op haar zij zodat ze hem niet aan hoefde te kijken. Ze had gewoon geen zin om iedere avond te moeten doen wat hij wilde. Ze wilde gewoon een keer naar haar eigen tent en lachen met de vrouwen waarmee ze een tent deelde. Ze wilde er niet enkel en alleen zijn voor zijn pleziertjes en zo voelde ze zich wel op dit moment.

Ioan had weer een broek aangetrokken en stond op van bed, om fronsend langs het bed te lopen. 'Je weet het dat ik het haat als je me niet de waarheid vertelt,' mompelde hij en was er verbaasd over dat hij zo rustig bleef. 'Want ik gaf je de keuze wat je wou doen, jij gaf aan dat je dit wou doen en dan heb je zomaar geen zin meer en bent moe? Wat een onzin, Elia!'

'Ik heb nooit gezegd dat ik naar bed wilde met je. Ik heb gezegd dat ik hier wou blijven meer niet. En wat als ik nee had gezegd? Dan was je boos geworden op me, want dat wordt je altijd als ik weiger. Kijk maar naar gisterenavond!' zei ze gefrustreerd en keek hem aan. 'Dus nee, ik durf je de waarheid niet meer te vertellen, ik durf niet meer te weigeren als je met me naar bed wilt!' Ze schrok van haar eigen woorden, maar ze was blij dat het eruit was.

Ioan keek haar zwijgend aan en beet gefrustreerd op de binnenkant van zijn wang. 'Ga dan weg,' zei hij simpelweg en ging op het voeteneind van het bed zitten. Hij trok de dekens van haar af en wees naar de deur. 'Ga dan. Ik houd je niet tegen. Ga ergens naartoe waar je liever wil zijn dan hier en kom vooral nooit meer terug, als ik je toch zo bang maak en ik zogenaamd enkel met je naar bed wil altijd.'