Kampvuur in het rebellenkamp

-

Ayira was nu al meer dan een maand geïnfiltreerd in het kamp van de rebellen. Het begin was moeizaam geweest: het was begonnen met dagenlange ondervragingen, daarna had ze enkele testen voor hen moeten doen, bloederige en pijnlijke eden en geloftes moeten afleggen en persoon voor persoon moeten overtuigen van haar waarde voor het kamp. Ze kon niet zeggen dat ze al honderd procent werd vertrouwd, maar het was een begin. En het kampvuur was elke dag weer een mogelijkheid voor haar om mensen voor zich te winnen en informatie te bemachtigen.

Jovan was uitgeput. Hij was teruggekomen van een wekenlange missie. Samen met een deel van zijn maten was hij door Ioan naar de grenzen van Tarth gestuurd. Ze hadden gerekruteerd over de grenzen. Het was niet gemakkelijk gegaan, maar ze begonnen invloed te krijgen bij de kleine buurlanden van Tarth. Sommige gingen uit angst mee met de rebellen, anderen uit overtuiging. Ze hadden in ieder geval meer steun dan hiervoor. Net had Jovan verslag gedaan van de trip langs en over de grens. Nu was hij eindelijk verlost van zijn plichten en kon hij eindelijk eens de afgelopen maand in zich op nemen. Met een plof kwam hij neer op de grond en staarde hij naar het kampvuur waar hij een eindje vandaan zat. Straks zou hij pas vrienden opzoeken. Nu wilde hij alleen zijn.

Ayira had een groot glas drank in haar handen en deed alsof ze gulzig mee dronk van de drank, maar nam eigenlijk geen enkele slok. Ze was altijd op haar hoede in dit kamp en daarvoor moest ze nuchter zijn. Daarnaast konden haar dronken vrienden in deze staat sneller dingen los laten. Opeens zag ze een groep soldaten de tent van Ioan uitlopen: ze wist dat ze vandaag weer terug waren gekomen en nieuwsgierig bekeek ze dan ook de mannen. Ze wou zich alweer naar het kampvuur richten, toen ze plotseling een bekend gezicht zag. Vol verbazing en afschuw stond ze op en kon ze niets anders dan naar haar eigen achterneef staren. Wat deed hij hier in godsnaam?

Het had Jovan in ernstige verwarring gebracht hoe makkelijk sommige buitenlanders instemden met de idealen van de rebellen. Hij had er zelf soms nog wel eens moeite mee. En toch zat hij hier al een hele tijd. Met zijn handen in zijn haar zuchtte Jovan diep in en uit en keek toen de menigte rond. Er waren veel nieuwe gezichten. De groep van Ioan begon steeds groter te worden. Een kleine glimlach spreidde zich op zijn gezicht toen hij de nieuwe rekruten zag. Die voldane glimlach verdween echter toen hij de blik kruiste van een bekend gezicht dat hij hier nooit verwacht zou hebben. Verrast klemde hij zijn kaken op elkaar en ontweek hij haar blik even snel weer.

Ayira wendde haar gezicht ook snel af en glimlachte naar haar vrienden, die niet eens de blik op haar gezicht merkten. Ze streek haar broek glad, excuseerde zichzelf en liep langzaam, via een lange omweg, naar Jovan toe. Was hij net zoals haar een infiltrant? Of had hij echt de kant van de rebellen gekozen? Toen ze eenmaal bij hem was gekomen, ging ze een stukje verder van hem zitten en keek ze hem aan. Ze móest weten of ze gevaar liep door hem. 'Dus je besloot ook de andere kant te kiezen?' zei ze met veel hartelijkheid in haar toon. 'En zo te zien nog eerder dan ikzelf!'

Jovan had Ayira net zoals anderen na zoveel jaren weer ineens gezien toen ze teruggekeerde van haar verbanning. Hij had echter nooit meer met haar kunnen praten, omdat hij zo snel vertrokken was. Zoveel langer zat hij hier dus nog niet. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek zwijgend naar haar op. Hoe konden ze haar vertrouwen? Ze was de dochter van de vrouw die gedood was. Was Ayira werkelijk zo kil dat dat haar niets deed? Had de verbanning haar zo ver verwijderd van haar familie? Waarom was ze dan ooit thuis gekomen? Met een donkere blik keek hij naar de vrouw.

Ayira keek hem geamuseerd aan - iets dat niet eens gespeeld was - en sloeg triomfantelijk haar armen over elkaar heen. Het was goed om te zien dat hij net zo verrast was als zijzelf. 'Nog steeds het zwijgzame type. Weet vader al dat je overgestapt bent? Het zou misschien wel de laatste druppel zijn. Je weet hoe verdrietig hij is om moeder,' zei ze met glunderende ogen. Na al die weken acteren werd dit elke keer weer makkelijker. Ze kon steeds beter haar emotie over haar ouders verbergen. 'Je bent vast verbaasd dat ik hier ben,' lachte ze. 'Alhoewel ik nog verbaasder ben om jou.'

'Ik heb mijn ontslag bij hem ingediend. Dus ja, Donovan is op de hoogte.' Jovan rechtte zijn rug en stond vervolgens op. Hij zei niets over de reactie van de landheer van het Zuiden. Daar mocht ze zelf over na denken en fantaseren. 'Ik ben opgestapt voor je moeder overleed,' benadrukte hij. Hij was er niet zeker van wat Ayira probeerde te bereiken met haar gevraag en haar commentaar. Jovan was te moe, te uitgeput om een weerwoord te kunnen geven. Met een bijna miserabele blik nam hij haar gelach weer. 'Hoe heeft Ioan jou ooit in vertrouwen kunnen nemen?' vroeg hij zich hardop af.

Ayira voelde hoe ze plotseling weer kwaad werd, maar het met al haar kunnen niet probeerde te tonen. Uit zijn woorden kon ze opmaken dat hij dus hoogstwaarschijnlijk bij de aanslag in het Zuiden was geweest… Wellicht was híj wel diegene geweest die haar moeder had vermoord! 'Waarschijnlijk op dezelfde manier als dat hij jou in vertrouwen heeft genomen. Het is heus niet zo raar dat de verbannen prinses uit het Zuiden zich tegen haar vader en andere familieleden keert.'

'Waarom zou een verbannen prinses die haar eigen familie en de adel zat is dan niet meteen naar de rebellen gaan in plaats van eerst een tijd terug naar huize Rabbion te gaan?' Jovan trok zijn neus sceptosch voor haar op en stond op zodat hij dit gesprek kon beëindigen. Ioan had er vast goed over nagedacht en anders was het zijn eigen stomme fout, niet die van Jovan. Misschien zou hij de rebellenleider nog een waarschuwing geven, maar liever zag hij hem het probleem dan zelf maar oplossen. Nors pakte hij zijn spullen op en stapte richting zijn tent. Hopelijk hield ze het hier bij.

'Verdenk je mij ervan een spion te zijn?' vroeg Ayira verontwaardigd, terwijl ze hem naar zijn tent volgde. Toen ze zag dat enkele blikken op hen gericht waren, duwde ze hem simpelweg de tent in en volgde ze hem al snel. 'Ik weet dat je mij niet mag, maar ik wil niet dat je met achterdochtige gedachten naar Ioan of andere rebellen gaat. Ik ben hier nu ook, we delen hetzelfde doel en daar moet je maar mee leven, Jovan.' Ze leunde tegen een tafel aan en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Die tijd heeft mij er nog meer van overtuigd dat ik nu het goede doe.'