Rebellenkamp

-

Ioan duwde de jongen Oosterling tegen de grond aan en hield zijn zwaard tegen zijn keel. 'Nog even oefenen, denk je ook niet?' grinnikte hij en kwam weer overeind, om het zweet van zijn voorhoofd te vegen. 'Morgen gaan we verder met de training,' riep hij naar de jongens, pakte zijn wapens bij elkaar en liep naar zijn tent toe. Al een tijdlang was hij bezig om jonge jongens te trainen, zodat ze het leger konden versterken. En de enige die hij vertrouwde, was hij zelf, dus had hij de training op zich genomen. Vermoeid liep hij zijn tent binnen en liet zijn spullen op de grond vallen.

Elia had alles gedaan wat Ioan van haar gevraagd had. Ze had ervoor gezorgd dat zijn kleding buiten aan de waslijn hing te drogen in de zon, ze had geregeld dat de brieven die ze hadden ontvangen in zijn tent lagen en aangezien ze wist dat hij zo klaar zou zijn met zijn training, had ze ervoor gezorgd dat er een grote karaf wijn stond, met een paar trossen druiven ernaast. Tevreden keek ze naar het resultaat.

Ioan bleef staan om zijn ogen te laten wennen aan de donkerte in zijn tent en liep toen naar de bank toe, om erop neer te ploffen en zijn mok wijn vast te pakken. Toen pas zag hij Elia staan. Met zijn ogen gleed hij over haar lichaam en eindigde bij haar ogen. 'Heb je de was opgehangen? Brieven opgehaald?' Hij gebaarde dat ze bij hem moest komen zitten en maakte plaats voor haar op de bank.

Elia knikte met een glimlach en kwam naast hem op de bank zitten. 'Alles is gedaan en geregeld.' zei ze tevreden en pakte een druif van de tros af. Ze was trots op zichzelf dat ze weer een dag gehad waarin al haar taken waren volbracht. Echter was dat niet haar doel, ze wilde dat Ioan trots zou zijn op haar, maar dat zou ze snel genoeg wel merken.

Ioan bracht zijn hand naar haar kin en hield deze stevig vast. Hij haalde een druif van de tros af en drukte deze tussen haar lippen. 'Dan is het goed,' murmelde hij en streek met zijn duim over haar lippen. Elia was een pracht van een vrouw en het was dan ook heerlijk om te weten dat ze alles voor hem zou doen. Hij liet haar weer los en dronk van zijn wijn. 'Heb je ook het bed verschoond? De troep opgeruimd? Mijn kleding gesorteerd?'

'Dat is gisteren al gebeurd, weet je nog?' zei ze met een glimlach, terwijl ze op de druif kauwde en voor zichzelf ook een kleine mok volschonk met wijn. Ze nam er een paar kleine slokken van en zette deze op de kleine bijzettafel waar ook de druiven op lagen. Met haar hand streek ze over zijn baardje heen en keek hem aan.

Hij draaide zich naar haar om bij haar strelingen en voelde hoe zijn blik zachter werd bij het aanblik van Elia. 'Ik was het vergeten,' fluisterde hij en drukte zijn lippen op de hare. Het was heerlijk om de smaak van wijn en druiven op haar lippen te proeven. Van zichzelf had ze al een heerlijke smaak. Zacht maakte hij zich weer los van haar en schraapte zijn keel. 'Het spijt me van gisteren. Ik was boos en daardoor heb ik veel te ruw met je gedaan. Heb ik je pijn gedaan?'

Elia keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Nee hoor,' verzekerde ze hem. Er was een grote blauwe plek ontstaan op haar bovenarm, maar omdat ze iets met lange mouwen aanhad, was dat niet te zien en ze zei er ook niets over. Hij had haar wel degelijk pijn gedaan, maar dat had hij niet expres gedaan, dus was het ook niet nodig om het te vertellen.

Hij streek met zijn vingers over haar wang en keerde zich toen weer met zijn volle aandacht op zijn eten. 'Dan is het goed,' mompelde hij en dronk gulzig van de wijn. Vermoeid haalde hij een hand door zijn haren en staarde naar de druiven. 'Hoe staat het met jullie vrouwen? Hebben jullie al veel kleding gemaakt, voedsel gevonden, tot de Goden gebeden? Helpen de mannen jullie wel goed?' Afwachtend keek hij haar aan en liet zijn hand over haar been glijden.

'We doen ons best, maar de voedselvoorraden beginnen langzaam aan te slinken. De bomen zijn kaalgeplukt en de beesten trekken voort. Misschien wordt het tijd dat we eens vertrekken naar een andere plek... natuurlijk is dat jou beslissing om te maken. Jij bent tenslotte de leider.' zei ze met een glimlach en keek maar de hand die op haar been lag.

Zijn net zo'n zachte blik trok weg en maakte plaats voor woede. Boos stond hij op en sloeg met zijn hand op de tafel. 'We moeten juist meer voedsel hebben om de legers te voorzien. Verdomme, de laatste keer dat ik had gecheckt stonden die bomen nog bomvol! Wat doen jullie vrouwen met dat voedsel?' riep hij kwaad uit en hijgde hard. Verwijtend wees hij naar haar. 'Lees mij niet de les, Elia.'

Geschrokken keek ze hem aan en wierp ze haar ogen neer. 'We zullen beter zoeken,' zei ze zachtjes en plukte wat aan de jurk die ze aan had. De omvang van de rebellen waren groter dan ze in hadden geschat en de nummers groeide met de dag, dus ze hadden lang niet genoeg voedsel voor een lange tijd.

Nog steeds kwaad greep hij de tafel beet en ademde diep in en uit. Beetje bij beetje voelde hij hoe hij rustiger en kalmer werd. Op sommige momenten kon hij zich niet beheersen en bleef in de staat van woede, zoals gisternacht was gebeurd. Hij ging weer naast haar zitten en drukte zijn lippen op haar wang. 'Het spijt me. Het is niet jouw schuld,' murmelde hij. Gemakkelijk ging hij achterover zitten en staarde naar de wijn.

'Het is oké,' mompelde ze nog steeds geschrokken, maar hij kon er niets aan doen. Er stond zoveel druk op zijn schouders en hij had zoveel verplichtingen dat ze het hem niet kwalijk kon nemen dat hij boos werd als ze een domme opmerking maakte. Het was zelfs meer dan redelijk dat hij boos werd.

Hij richtte zijn blik weer op haar en streek zacht met zijn hand door haar haren. Met zijn andere hand trok hij haar mouw over haar schouder heen en drukte zacht zijn lippen op de blote huid van haar hals, schouder en schouderblad. 'Hoe was verder je dag?' vroeg hij beleefd, ook al was hij niet per se erg geïnteresseerd. Langzaam trok er een glimlach op zijn gezicht. 'Heeft die ene soldaat je nog lastig gevallen die hopeloos verliefd op je is?'

'Mijn dag was goed, rustig.' Morgen zouden zij en de vrouwen weer opzoek gaan naar voedsel voor de groep, vandaag had ze zich vooral bezig gehouden met de taken die Ioan haar had gegeven. 'Nee, hij heeft me niet meer lastig gevallen, je hebt het heel erg duidelijk gemaakt dat ie dat niet meer hoefde te doen omdat ik toch niet geïnteresseerd was.' Ze probeerde te lachen, maar ze wist niet of het er heel erg overtuigend uitkwam. Eigenlijk was de jongen die haar had versierd best wel leuk. Het was een lieve jongen, niet zo bruut als Ioan was.

'Gelukkig. Ik hou er niet van als hij zo achter je kont aan loopt,' mompelde hij en leunde naar achteren op de bank. Eerst was het amuserend geweest om te zien hoe hij hopeloos probeerde haar aandacht te trekken, maar toen zij ook interesse in hem begon te tonen, had hij hem al snel duidelijk gemaakt dat hij van haar af moest blijven. Kort likte hij langs zijn lippen en kuste haar toen weer in haar hals, terwijl hij met zijn hand langs haar heup gleed. 'Blijf je vanavond weer?'

Eigenlijk had Elia beloofd aan de meisjes met wie ze een tent deelde dat ze vanavond daar zou zijn, maar ze wilde Ioan niet teleurstellen dus knikte ze. 'Ja, ja natuurlijk blijf ik vanavond.' zei ze met een glimlach, terwijl ze genoot van zijn aandacht. Ze streek met haar vingers dan zijn schouders heen en kuste deze zachtjes.

Bij haar antwoord glimlachte hij en drukte haar kin met zijn hand omhoog, om verlangend haar lippen te kussen. Hij vond het vervelend om toe te geven, maar enkel met Elia in zijn armen kon Ioan echt de slaap vatten. Anders zaten enkel beelden van oorlogen en gedode vrienden in zijn hoofd, of zat hij urenlang plannen te beramen om wraak te nemen op de Halley's. In een handige beweging had hij haar op zijn schoot getrokken en keek haar recht aan. 'Hou je van mij, Elia?'

Elia schrok van zijn vraag. Hield ze van hem? Natuurlijk hield ze van hem, hij had haar gered en opgevangen toen ze het nodig had. 'Natuurlijk hou ik van je.' zei ze tegen hem. 'Hou - hou je ook van mij?' Ze keek hem vragend aan en misschien wilde ze het antwoord niet eens weten, misschien hield hij wel helemaal niet van haar.

Zijn glimlach betrok een beetje bij haar woorden en zacht drukte hij een kus op haar lippen. 'Dat is lief van je om te zeggen, Elia. Je bent en blijft veel te goed voor deze wereld.' Hij stond op met haar in zijn armen en liep zo naar het bed toe. Zacht liet hij haar zakken op het bed en plaatste zijn handen naast haar hoofd, om zo naar haar toe te buigen. 'Wil je dat ik eerst douche of kan het zo ook? Ik heb net de jongens weer getraind.'

Het stelde Elia teleur dat hij geen antwoord terug gaf aan haar, maar toch glimlachte ze treurig. 'Nee, ga maar in bad.' zei ze zachtjes en stond op van het bed. 'Ik... ik ga denk ik toch maar terug naar mijn eigen tent, er zijn nog wat dingen die ik moet doen.' De zin om hier te blijven wat als sneeuw voor de zon verdwenen.

Ioan fronste en pakte abrupt haar arm vast. Even hield hij zijn hoofd schuin en peilde haar uitdrukking. 'Je hebt net gezegd dat je nog zou blijven,' mompelde hij en trok haar naar hem toe, om haar gezicht tussen zijn handen te nemen. 'En ik dacht nog dat we samen in bad konden. Kom, spreek op Elia, wat is er aan de hand? Waarom wil je weg?' Vragend en ongeduldig trok hij een wenkbrauw op.

Elia haalde haar schouders op en kromp even in van de pijn. De plek waar hij haar arm vastpakte was precies de plek waar hij gisterenavond in woede een blauwe plek had gecreëerd. 'Ik ben gewoon moe,' loog ze en keek hem aan. Ze was teleurgesteld, in hem, maar ook in zichzelf. Waarom was ze niet goed genoeg voor hem, zodat hij tegen haar kon zeggen dat hij van haar hield? Wat deed ze fout?