De vertrekken van de familie Storm

Devon nam haar hand vast en grijnsde naar haar. 'Dat klinkt pas surreëel, maar het klinkt geweldig goed. Kom je echt met me mee naar het Noorden?' Hij was zo opgewekt bij dit nieuws. Anna en hij konden eindelijk samen zijn voor zo verre het mogelijk was. Als ze in dezelfde streek woonde, dezelfde stad, dan zou het dag en nacht verschil maken.

Anna keek hem aan en knikte. 'Ik weet zeker dat het van prinses Iwone mag, ze stelde het zelfs zelf voor.' zei ze met een glimlach en streek langs zijn haren heen. Zachtjes kuste ze hem en omhelsde hem stevig. Ze was zo blij dat ze het niet eens goed in woorden kon uitdrukken wat ze precies voelde.

Devon liet haar even een beetje meer los. 'Wat heeft mijn zus hiermee te maken, Anna? Ben je bij haar in dienst gegaan?' Hij snapte het nut daar niet echt van, maar toch knuffelde hij haar weer terug en beantwoordde haar kus. 'Dan denk ik dat we ons binnenkort kunnen klaarmaken om terug naar het Noorden te gaan. Vader is al veel beter.' Hij grijnsde breed. 'Als het om geld gaat, werk... Ik kan je altijd helpen ermee en anders hebben we daar ook heus een karweitje wat je kan opknappen, hoor.' Ze moest helemaal niet bij iemand in dienst als het aan hem lag.

Anna knikte. 'Zij heeft ervoor gezorgd dat ik weg ben gegaan, dus dat was het minste wat ik voor haar terug kan doen.' zei ze, maar wist niet wat Devon daarvan vond. Misschien snapte hij niet dat ze dit moest doen, dat ze zo was opgevoed. Bij de volgende woorden glimlachte Anna. 'Ik denk dat dat wel goed komt,' Ze wist nog niet hoe ze het zou doen met het geld, maar dat kwam er wel.

Devon keek haar aan. Hij kon het werkelijk niet vatten. Hoe kon zijn zus de reden zijn dat Anna was opgestapt? Onderhandelingen met Constance waren geen begonnen werk. 'Iwone gaat je veel moeten misse, geloof ik.' glimlachte hij en trok haar zacht tegen zich aan. Hij zou haar al te graag zijn meisje maken, zijn vrouw, zijn liefde. Zacht vonden zijn lippen die van haar. En knuffelde hij haar innig.

Ze kon de blik in zijn ogen niet plaatsen, maar ze besloot om er verder niets over te zeggen. 'Ze moet me heel veel missen.' beaamde ze lachend en kuste hem zachtjes terug. Dit voelde zoveel beter nu ze wist dat ze bij hem zou kunnen blijven. Nu ze wist ze dat ze hem niet hoefde te missen, dat ze naast hem in bed zou kunnen liggen 's avonds, naast hem wakker zou kunnen worden.

Weer werd er aangeklopt waarbij Devon snel naar zijn slaapkamer trok en de deur daar sloot. Zo wisten ze dat ze niet moesten storen. Hij wist dat het Anna haar imago zou schaden als het meteen uitkwam dat ze iets had met de erfgename van de Noordse kroon. 'Ik zou mezelf maar al te graag laten knijpen om de bevestiging dat dit realiteit is. Ik hou zoveel van je, Anna.'

Anna schrok toen er op de deur geklopt werd, maar Devon wist blijkbaar wat hij moest doen. Eenmaal in de slaapkamer glimlachte ze naar hem en gaf hem een klein kneepje in zijn arm. 'Genoeg bevestiging?' vroeg ze lachend en kuste hem zachtjes. 'En ik hou van jou, Devon.' Ze was intens gelukkig. Het was een gevoel dat ze niet vaak had. De laatste keer dat ze zich zo gelukkig voelde was toen ze nog thuis woonde en haar zuster een heerlijk maal bereidt had voor de familie. Ze hadden de hele avond gegeten en gelachen. Spontaan verscheen er weer een glimlach op haar gezicht en keek ze hem aan.

Devon kuste haar terug en kon niets anders dan ook glimlachen. 'Waar denk je aan? Ik neem aan dat die glimlach niet enkel voor ons kan zijn.' Zacht legde hij zijn armen rond haar middel en bleef haar aankijken. 'Als we in Tyrosh zijn dan wordt het tijd voor wat nieuwe jurken, Anna. Ook al staan deze je prachtig.' Devon zou haar verwennen. Hij was een goedhartig man en zag geld slechts enkel als geld. Het was nodig, maar niet alles moest hij op doen voor zijn eigen plezier.

Nieuw

Devon wachtte weer eens op Anna. Zo ging het wel vaker deze weken... Hij was soms in haar gezelschap tijdens de middagen, maar meer ook niet. Ze bleef een dienstmeisje met werk. In zijn handen lag zijn zwaard dat nog maar net terug was van de smid. Het zag er weer zo goed als nieuw uit en deze was goedkoper geweest dan de gierigaard in het Noorden, hoewel niemand die kunsten kon namaken.

Anna werd inmiddels zonder toestemming van Devon binnengelaten in zijn vertrekken. Ze kwam hier de afgelopen tijd zo vaak dat de bewakers wel iets moesten denken, maar ze probeerde zich daar zo min mogelijk van aan te trekken. 'Hé,' zei ze met een kleine glimlach en keek naar het glanzende zwaard in zijn handen. 'Ik heb de middag vrij gekregen,' zei ze met wat trots in haar stem en lachte. 'Ik dacht misschien kunnen we samen iets doen.'

Devon keek op bij het geluid van een deur die open ging. Hierbij glimlachte bij haar binnenkomst. Meteen legde hij het zwaard terug in de doeken op het salontafel. 'Wat had je in gedachten?' Hij trok haar op zijn schoot om zo haar te kussen. Ze deed iets met hem zoals geen enkele vrouw dat deed.

Lachend kuste ze hem en haalde haar schouders op. 'Misschien kunnen we naar de tuinen toe, of naar de stad? Het bos misschien, ik weet het niet. Als we maar iets samen kunnen doen.' Met haar vinger streek ze langs zijn haren en keek even naar de armband die ze om haar pols had. Ze had hem van Devon gehad en sinds ze bij Constance weg was, had ze hem iedere dag gedragen.

Devon glimlachte en knikte instemmend. 'Kan je paardrijden? En anders kom je erbij mij op? Dan lijkt het bos me wel wat met een picknick?' Zacht strlde hij lachs haar zij en drukte nog een klein kusje op haar wang. Hij vond het heerlijk dat ze de armband droeg.

Anna keek beschaamd naar de grond. 'Ik heb nooit leren paardrijden...' mompelde ze. Paardrijden was nou eenmaal geen taak van een bediende en aangezien ze nooit veel vrije tijd had, had ze het nooit geleerd. 'Maar ik kan wel voor wat te eten zorgen?' Het was niet moeilijk om aan eten te komen als bediende en vaak smokkelde de keukenhulpen wat weg zodat de bedienden - als ze eten moesten halen - ook wat weg konden snoepen.

'Ik leer het je wel.' Devon glimlachte naar haar en zette haar naast zich op de bank. Hij veranderde de jas die hij aan had in iets dat gemakkelijker reed en deed zijn zwaard in de koker die aan zijn riem hing. 'Het moet niet veel voor me zijn. Anders ga ik wel even mee en wacht buiten aan de keukens op je.' Hij reikte zijn hand uit.

Anna keek hem aan en knikte. 'Dat lijkt me een goed idee.' Paardrijden was één van de dingen die ze altijd al had willen leren, net als schilderen. De schilderijen in de kastelen die ze tot nu toe had gezien waren prachtig en het was iets wat ze ook graag had willen leren toen ze klein was, echter was het haar nooit gelukt. Zachtjes kuste ze hem en keek hem aan.

'Ik kan je een paar dingen leren,' grijnsde hij uitdagend, maar bedoelde het eigenlijk echt niet op die manier. Enkel hield hij ervan om Anna zo nu en dan een beetje uit haar schelp te lokken. Hij stak een lok haar weer goed. 'Ben je klaar? Of missen we nog iets?' Zelf nam hij een deken mee dat werkelijk standaard mee moest als hij ging paardrijden voor het plezier. Meestal galoppeerde hij door de bossen, stopte ergens zodat het paard kon rusten en ging boogschieten. 'Anders kunnen we misschien meteen vertrekken?'

'We missen nog één klein dingetje,' zei ze en kuste hem vurig. Haar hoofd was lichtelijk rood aangelopen door zijn opmerking van eerder, maar ze probeerde het te negeren. Altijd als hij zoiets zei liep ze rood aan, gewoon omdat ze het niet gewend was. Ondanks dat ze het heerlijk vond om erop uit te trekken, vond ze het ook fijn om gewoon eventjes samen te zijn in zijn vertrekken, zoals nu.

'Wa-?' Zijn woorden bleven hangen in de lucht waarbij hij vurig zijn lippen haar spel liet meespelen. Ze kreeg de leiding over wat ze deden aangezien ze hem zo verrast had. Automatisch legde hij zijn handen op haar heupen, maar trok haar lichaam dicht tegen dat van hem. Rond zijn lippen speelde een kleine grijns, die weggehaald werd door heerlijke kussen. Hij hield van deze spanning die ze wel vaker hadden. Hun liefde was pril, maar stond erg vast tussen al de chaos die rondom hen gebeurde.
Haar rode kleur was hem niet ontglipt en dat maakte dit moment enkel nog heerlijker.

Langzaam maar zeker stopte ze de kussen en keek ze hem aan. 'Nu kunnen we gaan.' zei ze lachend en liet haar hand in die van hem glijden. Iedere keer als ze bij hem was, iedere keer als ze hem zelfs maar zag, maakte haar hart een sprongetje. Ze vond het heerlijk om hem te zien en om bij hem te zijn. Ze zou dolgraag een leven met hem willen opbouwen, al wist ze dat het ergens niet kon. 'Wat moet ik meenemen uit de keukens?' vroeg ze aan hem, terwijl ze hem aankeek.

Devon keek haar bijna pruilend aan, maar moest lachen. Hij had haar maar al te graag zo dicht bij zich. Hij wist niet voor hoelang dit nog kon duren, maar hij wou niet dat dit eindigde. Zijn vingers haakte in die van haar. 'Druiven. Zullen we eens zien hoe goed je me kan voeren vooral eer ik je werkelijk tot beste vrouw van heel de wereld benoem,' grijnsde hij. 'Oké, nee, ik ben echt slecht in grapjes maken. Wat fruit? Honingwijn! En ohja, misschien wat brood? Vooral die wijn hebben we wel verdiend.' Weer drukte hij een kusje op haar wang voordat hij de deur opendeed zodat ze hun tocht konden beginnen.

Anna knikte. 'Honingwijn klinkt inderdaad heerlijk.' zei ze en lachte even om zijn grap. 'Ik jou voeren?' vroeg ze verbaast en grijnsde. 'We zullen zien,' Het lukte haar steeds beter om haar muren bij hem te laten zakken, om te vergeten dat ze een dienstmeisje was. Toen ze eenmaal bij de keukens waren glipte ze naar binnen toe en niet veel later kwam ze naar buiten met een grote mand vol met heerlijke producten. 'Zo, we hebben wijn, brood, druiven, wat kaas en nog wat dingen die ze erin hebben gestopt.' zei ze enthousiast en gaf hem een kus. 'Laten we gaan,'

Het was raar voor Devon om haar te kussen waar werkelijk mensen voorbij konden lopen, maar Anna leek die angst al overwonnen. Ze leek het niet erg te vinden wat mensen zouden zeggen. Dan nog ging de aandacht de laatste tijd naar David en dat was helemaal niet erg. Weer nam hij met een glimlach haar hand vast. 'Hier heb ik al enkele dagen op een prachtig bruin paar gereden. Toepasselijk noemt het Tyrosh. Waarschijnlijk koos ik hem daarom,' lachte hij en nam haar mee naar de stal. De mand zou ze moeten vasthouden, maar de wijn stopte hij in de tassen achterop het paard evenals het deken. Hierbij sprong hij al snel op het paard. Heerlijk dat het men zo zadelde op vijf minuten. Deze mensen waren er speciaal voor op geleid. Met een beetje hulp kwam Anna tussen zijn armen in te zitten. 'Klaar? Hou je maar vast aan mij.' Een kusje werd op haar kruin gedrukt vooral eer hij zijn schoenen zacht liet tikken tegen het paard. Devon hield van de snelheid, het springen... Paardrijden, boogschieten en zwaardvechten waren de ultieme middelen om te ontspannen.

- daar verder?

jup. ik post in het bos (: