De vertrekken van de familie Storm

Devon was hier gekomen met de nodige tegenzin. Toch glimlachte hij vriendelijk naar de familie Halley. Hij wist dat hij dit niet mocht verpesten voor zijn zus. Verkloten om het beter te zeggen. Echter was hij degene die uitgesproken tegen dit huwelijk was. Toch uitgesproken tegen zijn moeder en vader. Hij had nog eens niet de kans gehad om zijn zus te zien en hij was al enkele dagen in dit koninkrijk. Nu zat hij dus piekerd op een bank in een woonkamer met zijn blik naar de muur gericht.

Leonard had zojuist zijn dagelijkse wandeling door de tuinen gemaakt en stapte de vertrekken binnen waar ze in Evenfall verbleven. Het was er uiterst prachtig en gemeubileerd in de kleuren van hun huis. Op de grote, turquoise bank trof hij zijn oudste zoon Devon aan, wiens gezicht er niets erg vermakelijk uitzag. 'Devon toch, waarom dat lange gezicht?' vroeg Leo met een grote grijns en ging naast hem zitten. 'Ga naar de stad toe, het is prachtig weer!'

Devon keek in de prachtige, wijze, bruine ogen van zijn oude man. Zijn vader was een geweldig man, maar op sommige momenten was hij naïef. Toch in zijn ogen. 'Wel vader, als eerste haat ik deze stad en ten tweede heb ik nog eens Iwone niet kunnen spreken. Die paar brieven die we schreven waren niet bepaald veel zeggend. En de stad in? Wat moet ik daar nu weer doen, vader?'

Leo keek zijn zoon aan. 'Kom kom, jongen. Hoezo háát je deze stad? Het is hier prachtig weer én, vooral niet te vergeten, de wijn is heerlijk.' Geamuseerd lachte Leo en keek zijn zoon aan. 'Iwone is druk bezig met van alles en nog wat, ze geniet van deze plek, maar als ik haar zie zal ik zeggen dat je haar wilt spreken.' Zijn zoon kon af en toe de mooie dingen van het leven niet inzien. 'Waarom je de stad in moet? Om plezier te maken, waarom anders? Het is feest Devon, jij ziet er echter uit je of naar een begrafenis toe moet.'

'Vader, ze geniet niet van deze plek. Je had haar niet moeten huwen aan David, maar aan iemand van adel, waar wij gezag over hadden. Dan was ze bij ons, want het feit is dat ze ons mist. Och, jij en je wijn!' Hij stond op en keek naar het uitzicht. Zelf had hij een ''kelk'' met een sterk alcoholisch goedje. 'Waarom moest ik eigenlijk mee? Van plan om me uit te huwen aan dat eel te jonge wicht of die ene die altijd te vriendelijk lacht? Dit is niks voor mij vader. Ik zie dit niet als een feest, maar als een verlies van mijn zus, mijn beste vriendin. Jouw brave meisje is ze binnenkort niet meer.'

Leo zuchtte diep uit bij het pessimistische gedrag van zijn zoon. 'Je bent hier voor de feestdagen, omdat het verplicht is. Jij weet net zo goed als ik dat je hier niet bent om uitgehuwelijkt te worden aan een vrouw.' vertelde hij hem. 'Ja, Iwone zal weg zijn van ons, maar ze moet dit zien als een privilege. Ze zal koningin van Tarth worden, iedereen zal haar kennen en liefhebben.' Leonard wist net zo goed als Devon dat dit niet was wat Iwone wilde, maar daar konden ze beide niets aan veranderen: de wereld zat zo nou eenmaal in elkaar.

'En dat koopt geluk vader.' Hij dronk alles in een keer leeg. Soms had hij die trekken van zijn vader. 'Ik heb niets te vieren.' Hierbij keek hij even over zijn schouder in de ogen die hem kalmte boden, maar Devon was zo furieus. Vooral vandaag. 'Misschien dat ik zo wel wat plezier ga beleven buiten in het Huis van Plezier, ja. Goed idee, vader.' Echter sneerde hij die opmerking rond zijn oren.

Het werd vermoeiend dat Devon zich zo gedroeg, maar Leonard besloot er niets van te zeggen. 'Je weet best wat ik bedoel met plezier maken, en dat is niet enkel met hoeren Devon.' zei hij, ditmaal wat harder dan de woorden die hij eerder had gesproken. Zijn zoon kon kort gezegd een koppige stier zijn, mocht er iets zijn wat hem niet beviel.' Zijn armen had Leo inmiddels over elkaar geslagen en met zijn rechtervoet tikte hij op de grond.

Devon irriteerde zijn vader en dat wist hij maar al te goed. Echter had hij een hekel om van huis weh te zijn; hun konikrijk bleef niet bepaald heel beschermd achter. 'Het spijt me vader, maar dat leek je te suggereren. Ik heb niemand om die mooie dag te delen. Hier doel ik op mijn zus. Dus nee, ik blijf binnen. Buiten is het te hectisch.' Weer schrok hij wat drank in, maar dit keer water.

Het was tijd verspilling om zijn zoon tot inkeer te laten komen, dus zei hij niets meer en haalde Leo enkel zijn schouders op. Voor zichzelf schonk hij een beker wijn in en dronk eruit. 'Dan moet je het zelf maar weten, Devon.' Soms werd hij moe van de koppigheid van zijn zoon, maar veel kon hij er niets aan doen: zo was hij zelf vroeger ook geweest.

Devon keek naar zijn vader, maar deed ook niets meer dan hem aanstaren. 'Jij lijkt me anders ook niet de gelukkigste man van heel Evenfall? Wat is er met je vader? Of is soms heel je humeur verpest aan mij?' Hij gebruikte nooit uw of u. Die aanspreektitel tegenover je eigen vader was niet meer beleefd, het was ronduit belachelijk.

'Het is niets, enkel stress.' vertelde hij zijn zoon. Hij vond het vreselijk om zijn dochter hier achter te moeten laten en bovenal moesten ze een gigantisch bedrag betalen aan de Halley's en dat hadden ze niet. Leo en Evangeline zaten in de schulden en het huwelijk van Iwone konden ze er eigenlijk niet meer bij hebben, maar ja - wie wees het aanbod om zijn dochter uit te huwen aan de kroonprins nou af? Inderdaad, niemand.

'Stress omdat je die enigste dochter gaat af staan? Geloof me. Zo voel ik me ook vader. Enkel dat ik mijn zusje en beste vriendin verlies. Over wie gaan we nu nog over beschermend moeten doen?' grapte hij deels naar zijn vader. 'Misschien heb ik toch gelijk hé? Zijn we toch eerder op een begrafenis dan een feest.' Hij zuchtte en dronk nog een verfrissende slok water.

Leonard keek zijn zoon aan. 'Niet enkel en alleen daarom, maar dat zul je wel begrijpen als je zelf in mijn positie staat.' Natuurlijk vond hij het erg dat hij Iwone hier moest achterlaten, maar zo was het leven nou eenmaal. 'Het is niet zo dat we haar nooit meer zien Devon, maak het niet erger dan dat het al is wil je.'

'Vader, ik maak het niet erger dan het is. Iedereen is nu in feestvreugde, maar volgens mij is dit het begin van een akkoord dat je hebt gemaakt. Zonder dat je het werkelijk zelf beseft. Maar goed... Ik hoop dat David goed zorg voor haar draagt. Maar vader, ik ben deels mijn hart hier verloren aan iemand in Evenfall. Het idee dat ik haar niet meer zal zien of zal spreken is misselijkmakend. Laat staan dat ik haar ooit zou mogen huwen. Dus laat me even in deze rouwstemming zijn en drink nog wat van je begeerde wijn zodat ik verder tegen je kan preken en dramatisch kan doen.' Hierbij verruilde hij zijn water weer voor wijn, ging zitten en keek zijn vader meedogenloos aan. Zo was hij dan wel weer met zijn vader; hij was eerlijk, zei waar dingen op stonden en verzweeg ze niet. Soms zorgde dit voor ruzie tussen de twee, maar Devon vergat altijd die ruzies snel. Zijn vader was een fantastisch, groot, man. Hij was wijs. De persoon die Devon was had hij aan hem te danken en hij kon nooit dankbaarder zijn voor zo'n vader als deze.

'Je hebt een meisje ontmoet?' veronderstelde hij en schonk zijn glas weer vol. 'Vertel me eens wat over haar.' zei hij met een glimlach. Hij had wel verwacht dat Devon ooit een vrouw zou ontmoeten, voor voor Evangeline en hij ook maar de kans hadden gehad om een geschikte vrouw voor hem te zoeken. Devon was altijd al een jongen geweest die veel liever zijn eigen pad had willen uitstippelen.

Devon staarde haar vader aan. 'Er is veel te vertellen over Anna... Ze heeft prachtig blond, krullend haar en eer erg mooi gezicht met prachtige lippen. Ze lijkt net zo'n pop als Iwone vroeger had; gewoonweg perfect. Ze is jong, zeventien, geloof ik.' Hierbij nam hij nog een slok uit zijn beker. 'Daarbij is ze van het Zuiden. En de dienstbode van Constance Rabion.' Hij zei de woorden zuchtend, maar duidelijk. Het was een zucht van ergernis waarbij hij de beker weer wegzette.

NEW

Anna klopte zenuwachtig op de deur van de vertrekken van de Storms. Ze hoopte vurig dat Devon open zou doen en niet de Heer of Vrouwe Storm: dan had ze nog heel wat uit te leggen. Ze wilde dolgraag alles uitleggen aan Devon, vragen wat hij ervan vond, maar ze was ook bang. Bang voor zijn reactie, wat nou als hij het helemaal niet meer wilde?

Devon begeefde zich helemaal in zijn vertrekken. Zijn vader was gewond geraakt en lag op een aparte kamer waar ook zijn moeder was. Bij het geklop keek hij op van zijnbrief die uit het Noorden was gekomen. 'Binnen,' antwoorde hij. De meeste mensen kwamen hier binnengevallen. Hij had niet veel meer van Iwone gehoord noch Anna.

Toen Anna toestemming hoorde om binnen te komen, opende ze de deur en sloot ze deze weer voorzichtig achter zich dicht. Devon zat aan de andere kant van het vertrek en Anna zag dat hij iets aan het lezen was. Wat wist ze niet. Zacht liep ze naar hem toe en glimlachte ze toen ze dichterbij kwam. 'Hé Devon,'

Devon keek abrupt op toen hij haar stem hoorde. 'Anna?' Zijn gezicht vrolijkte meteen op zoals sneeuw voor de zon. Hij stond op en liep naar haar toe. Ze zag er prachtig uit waardoor hij even haar bekeek voordat hij zijn armen rond haar heen sloeg. 'Wat brengt je hier? Is er iets gebeurd?' Hij was vrolijk dat ze hier was, maar bang dat Constance van hun twee had uitgevonden.

---
Sorry, ben echt geen RPG-buien de laatste tijd/ niet veel tijd meer.

Anna glimlachte en drukte zachtjes een kus op zijn lippen. Ze kon niet anders dan glimlachen op dit moment en streek met haar vinger langs zijn wang heen. 'Ik moet je iets vertellen,' zei ze zachtjes, pakte zijn hand beet en keek hem aan. 'Ik... ik ben weg bij Constance. Ik heb gezegd dat ik het zat was hoe ze me behandelde en dat ik weg wilde. En wonder boven wonder heeft ze me laten gaan.' De blijdschap was van haar gezicht af te lezen.

-

that's ok.

Devon beantwoordde zacht, maar kort hun kus. Terwijl ze praatte ging hij enkel breder en breder glimlachen. Ze was weg bij Constance? Betekende dat ze bij hem kon zijn? Naaar het Noorden wou? Hij trok haar tegen zich aan en keek haar glimlachend aan. Hun oogcontacct zei genoeg; beiden vonden ze dit al even geweldig. Zijn lippen zochten passioneel die van haar op terwijl hij zacht door haar haren streek.

Anna begon te lachen en maakte zich los van hem. 'Het klinkt heel surreëel,' zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen hem en keek hem kort aan. 'Dus... als je wilt, zou ik je mee kunnen vergezellen naar het Noorden.' Ze streek met haar vingers langs de zoom van zijn shirt en lachte even.