De vertrekken van Devon

Ingericht naar zijn smaak en comfort.

Devon was weken onder zeg geweest naar het Zuiden. Een lange tijd had hij naat de pijpen gedanst van zijn vader, maar nu die overleden was, kon hij terug komen. Iwone zou hem niet vergeven, dat wist hij. Iwone bleef Iwone; zijn zus. Anna was zijn grotere zorg... Hij hield nog steeds van haar. Dat was ook de enkele verklaring dat hij op haar wachtte.

Anna was naar de vertrekken van de Storms geroepen, wat haar enigszins verbaasde. Thomas deed nooit een oproep op haar en ze dacht dat Iwone bij Constance was. Toch gehoorzaamde ze zoals altijd en opende de deur van de vertrekken. Ze had wat opgevouwen beddengoed in haar handen, zodat ze dat meteen kon opbergen. Toen ze zag wie er in de kamer zat, liet ze de stapel van verbazing vallen. Devon stond voor haar neus, in het Zuiden. Zo plots als hij een jaar geleden was verdwenen, zo plots stond hij weer voor haar neus. Ze wist niet hoe ze erop moest reageren. Moest ze blij zijn? Of juist boos omdat hij weg was gegaan? Alles wat ze voelde was zo ontzettend gemixt. 'Wat- wat doe je hier?'

Devon keek naar Anna. Ze zag er nog steeds hetzelfde uit. Ze was adembenemend. 'Ik ben terug.' Hij kon er niet meer uitbrengen. 'Anna...' Hij liep naar haar toe, maar was bang om haar aan te raken. 'Ik moest weg van mijn vader. Weg van jou. Hij was niet akkoord met ons. Er zijn dreigingen gevallen die jou betrokken. Als ik moest gaan of jij. Dan was ik het wel.' Hierbij wende hij zijn hoofd af.

Anna keek hem fronsend aan. Ze geloofde zijn woorden niet. Ze geloofde niet dat Leonard, die haar altijd goed behandeld had, zo fors tegen het huwelijk was. Natuurlijk, ze was maar een dienstmeisje, maar niets in zijn gedrag had haar laten merken dat hij hun relatie niet goedkeurde. 'Ik-' Ze kon nog steeds niet geloven dat hij voor haar neus stond, dat hij weer terug was gekomen. 'Waarom heb je niets laten weten? Waarom ben je vertrokken zonder iets te zeggen?' Ze stond nog steeds in de deur opening, met de stapel beddengoed aan haar voeten. Anna snapte niet waarom hij zomaar was gegaan, hij had op mijn minst kunnen zeggen waar hij naar toe ging én waarom.

Devon keek haar verslagen aan. Waarom? Omdat hij altijd de orders opvolgde. 'Omdat vader het me zo had opgedragen. Ik had geen kans om vaarwel tegen je te zeggen. Met mijn vertrek moest ik gelijk heel het land doorkruisen om zijn ordes op te volgen, met contactpersonen te praaten. Ik neem best aan dat je me niet gelooft, maar alsjeblieft, Anna... Laat me opnieuw mezelf bewijzen. Ik wil weer de jouwe zijn.' Hij wou haar zo graag in zijn armen nemen.

Anna schudde haar hoofd en voelde de tranen achter haar ogen branden. 'Je had enkel een brief hoeven sturen, al waren het maar drie zinnen!' riep ze gefrustreerd en begon het beddengoed bijeen te rapen. 'Je had alleen maar hoeven zeggen dat je vader het niet goedkeurde, of dat je weg moest. Weet je hoeveel slapeloze nachten ik heb gehad? Peinzend over wat ik verkeerd had gedaan?!' De tranen rolde over haar wangen, maar ze waren geluidloos. Ze liet geen snikken horen, die zou ze hem niet gunnen. 'Ik weet niet of ik nog wel de jouwe wil zijn Devon.'

Devon voelde ook de tranen in zijn ogen. Hij zocht naar haar blik. 'Ik heb ook brieven proberen te sturen, Anna. Jij kent mijn familie niet zoals ik ze ken. En ik kon het je niet uitleggen... Ik hoopte dat vader me een wederdienst zou bewijzen, het toelaten van ons huwelijk. Onze liefde.' Hij liep naar haar toe en raapte het laatste laken op. 'Dan is het zo. Ik kan je niets verplichten. Als ik het kon zou ik het nog eens niet doen.' Met waterachtige ogen stond hij voor haar.

Anna keek hem aan. Die ogen, waar ze niet zo lang geleden dol verliefd op was geworden. Toen ze hem net zag staan, had ze datzelfde gevoel, maar ze kon zichzelf niet toelaten om weer verliefd op hem te worden, om wéér teleurgesteld achter te blijven. 'Ik heb tijd nodig...' zei ze uiteindelijk pakte het laken uit zijn handen. 'Je kan niet van me verwachten dat ik nu door kan gaan zoals eerst, doen alsof er niets is gebeurd. Er is veel gebeurd in de tussentijd Devon, heel veel.'

Devon keek haar aan. 'Daar hoopte ik al op.' Hierbij nam hij terug afstand van hem. Hij voelde nog steeds hetzelfde voor haar. 'Maar dat goed komen gaat niet lukken als we elkaar niet zien. Ofwel?'

'Ik zei dat ik tijd nodig had Devon.' Sinds ze voor Iwone werkte, had ze haar eigen stem teruggekregen. Ze durfde nu terug te praten tegen mensen, haar eigen mening te geven. 'Geef me tijd, dat is het enige wat ik vraag. Ik kom vanzelf als ik er klaar voor ben.' vertelde ze en keek naar het beddengoed wat ze weer opnieuw moest gaan opvouwen: alles was weer door elkaar heen gegaan toen ze het had laten vallen. 'Dus..'

'Dus?' Devon draaide zich om en schonk zich wijn in. Hier was hij de laatste tijd steeds vaker en vaker naar aan het grijpen. 'Als je Iwone ziet zeg dan alsjeblieft dat ik terug ben en haar moet spreken.'

'Ik ben niet degene die haar dat moet vertellen, je kan beter zelf naar haar toe gaan.' merkte ze op en leunde tegen de deurpost aan. Ze wist niet hoe Iwone zou reageren op Devon's terugkomst, nu net haar vader was overleden. Ook wist ze niet of Devon zelf wist dat Thom was aangewezen als landheer. Devon was de oudste zoon, maar Leonard had Thom zijn taak overgedragen. 'Thom is nu landheer van het Noorden, nu Leonard er niet meer in.' deelde ze hem mede.

'Alsof ik dat niet wist, Anna. Wat nu?' Hierbij draaide hij zich verbitterd om. 'Ga dan. Ik lijk niet goed geboeg noch voor jou, noch voor Igraine. Al helemaal niet voor mijn vader.' Hij nam plaats op de sofa en ging vermoeid door zijn haar.

Anna keek hem fronsend aan. 'Sorry, ik wist niet of je het had gehoord of niet..' mompelde ze en trok de lakens tegen zich aan. 'Ik heb nooit gezegd dat je niet goed genoeg bent voor mij. Snap je dan niet dat ik compleet in de war ben? Ik had mijn leven net weer een beetje op een rijtje Devon, en dan pats boem! Daar sta je weer voor mijn neus... Het is zo verwarrend en frustrerend!' riep ze uit en keek hem aan. 'Snap het dan.'

'Denk je soms bij elke vervloekte dag dat hetzelfde niet voor mij geld? Elke avond vroeg ik me af hoe het met je ging, of je nog aan me dacht en hoe het zou zijn om jou bij me te hebben. Om je eindelijk terug lief te hebben,' Hij staarde van haar met nog steeds tranen in zijn ogen naar het haardvuur. Zijn gedachten waren gevormd. 'Als u me nu wilt excuseren, juffrouw. Het is laat en het lijkt alsof u en ik onze nachtrust goed kunnen gebruiken.' Bitter vloeide de woorden van zijn lippen.

Anna wilde net iets terugzeggen toen hij mededeelde dat ze beter kon gaan. 'Prima, heer Storm.' zei ze zacht en fronste haar wenkbrauwen. Waarom was hij zo veranderd? Dit was absoluut niet de jongen waar ze voor was gevallen. Die was zachtaardig, liefdevol. Deze Devon was enkel hard en koud. Ze draaide zich om en liet de deur achter zich dichtvallen.

Devon staarde naar de deur die net in het slot was gevallen. Hij hield daadwerkelijk veel van haar. Ook was hij nog altijd dezelfde persoon, maar zonder Anna was hij niks. Hij opende de deur weer. Anna was nog niet ver weg. 'Anna...'

Anna hoorde hoe de deur van het slot klikte, maar liep stug door. Pas toen ze haar naam hoorde stopte ze met lopen. Nog steeds stond ze met haar rug naar hem toe. Wat verwachtte hij van haar? Dat ze zo het afgelopen jaar kon vergeten? Het achter zich kon laten en met hem verder kon? Het hard lang geduurd voordat ze over zijn vertrek heen was, dat ze haar leven weer een beetje op een rijtje had. Ze draaide zich om, maar bleef staan. 'Het spijt me, Devon, maar ik kan het niet. Niet nu...' mompelde ze en beende weg, naar haar eigen vertrekken toe.

Devon keek haar smekend aan. 'Kunnen we niet...' Zijn stem golfde weg doordat zij het gesprek verbrak en wegliep. Hierbij staarde hij haar na. Ze wist hem wel te vinden binnenkort. Als ze ooit zou willen praten

Nieuw

Thom stond met zijn handen in het haar voor de deur van Devons kamer. Hij had expres zijn broer ontlopen iedere keer als er een moment kwam waarop ze in aanraking met elkaar konden komen. Iwone had hem meerdere malen aangespoord om Devon op te zoeken, maar Thomas had zichzelf niet zover kunnen krijgen. De eerste dagen was hij woest geweest dat Devon zomaar ineens weer was opgedoken. Daarna had hij zich geschaamd omdat hun vader hem nu tot landheer had gemaakt terwijl Devon de eerste in lijn was. Vervolgens had hij zoveel conflicterende gevoelens en gedachten gehad dat hij het niet wijs had geacht om zijn oudere broer, zijn voorbeeld, op te zoeken. Maar hij kon Devon niet eeuwig ontlopen. Bovendien hadden ze elkaar al zo lang niet meer gezien. Het was zo lang geleden. Thom was zelfs nieuwsgierig naar hoe het zijn oudste broer verging.

Devon kwam net terug van een intensieve training. De laatste paar dagen, weken, deed hij niets anders dan paardrijden, trainen en op Henry passen. Sociaal contact had hij enkel met Iwone en van tijd iemand die zijn bad klaarmaakte of eten bracht. Dit was nooit Anna de persoon waar hij op hoopte.
Eenmaal in zijn vertrekken deed hij.zijn blouse uit dat helemaal onder.het zweet zat. Echter merkte hij op dat hij niet alleen was. 'Thom?' Hij had zin om hem uit zijn kamer te zetten. Hij had.lef om hier te.komen.

Een bediende, die Thom natuurlijk herkend had, vertelde dat Devon er niet was, maar had hem evenwel binnen gelaten. Ongemakkelijk had hij in de hal van de kamer gewacht tot zijn broer terug zou komen. Hij wreef over zijn armen en keek Devon onzeker aan. 'Sorry dat ik zo ineens in jouw vertrekken sta, komt het je uit om te praten?' Thomas wilde zich alles behalve opdringen aan Devon. Tegelijkertijd had zijn broer ook het recht om eens met hem te praten. Maar Thom kon niet in schatten wat Devon nu wilde.

Devon liep naar de houte, massieve ladekast en schonk zichzelf wat wijn in. Hij wist maar al te best dat Thom enkel deed wat van hem gevraagd werd. Echter wist hij niet wat hij moest aanvangen met hem. 'Als je mij niet verwijt van lang weg geweest te zijn. Je wist best dat het vader zijn keuze was. Dan,' Hij nam plaats en knikte naar de stoel voor hem. Ziin broer kom gerust gaan zitten. 'Dan kunnen we praten. Maar praten. Ik heb geen behoeften aan verklaringen af te leggen. De laatste tijd moet ik het al teveel doen.'

Thomas staarde Devon na terwijl hij zijn wijn inschonk en plaats nam op één van de stoelen. Beduusd hield hij zijn mond en dacht na over zijn woorden. 'Devon, je moet begrijpen hoe conflicterend dit is. Hoe moet ik nou geloven dat mijn vader jóu wegstuurde wanneer Iwone je nodig had, wanneer hij het gedoogde dat zij een relatie onderhield met haar wachter, wanneer hij zelf een dierbare vriend had verloren en zijn familie nodig had. En tegelijkertijd hoe kan ik geloven dat jij zomaar Iwone hebt achtergelaten na alles wat ze mee had gemaakt! Dat je gewoon bent weg gegaan. Het zijn twee uiterste die ik beide niet kan begrijpen of bevatten. Ik kan het allebei niet geloven, Devon.' Thom was tijdens zijn woordenstroom gaan zitten en omklemde de armleuning geagiteerd.