Het Kasteel van de Storm's

'Hoe moet ik dat weten Iwone? Ik ga daar niet over, daar gaat de familie over waar je een huwelijk mee sluit. Ik weet zeker dat vast mannen zijn die het niets uitmaakt. Dat ik koning ben betekend niet dat ik ineens alles weet.' merkte hij geïrriteerd op en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Wie weet kan je vader wel wat regelen, hij heeft veel invloed.' constateerde hij, maar wist verder ook niet wat hij moest zeggen.

'Maar je kan me toch wel helpen!' zei ze fel uit het niets en stond op. Met trillende lippen keek ze hem aan en pakte Henry wat steviger vast. 'Jij bent de koning en ik ben net twintig en heb al een huwelijk achter de rug en ik heb een kind. En natuurlijk ben ik gelukkig met Henry, maar verder is mijn leven nu een grote puinzooi. Vind je het gek dat ik naar jou toe kom voor advies of hulp? Je bent mijn man geweest en je bent de vader van mijn kind. Als ik iemand vertrouw, dan ben jij het wel David...' Haar stem was zacht geworden en met een wanhopige blik keek ze hem aan. 'Ik-ik denk dat ik maar ga.'

David keek haar aan bij haar woorden, maar zei niets. 'Dat lijkt me inderdaad een goed idee ja.' Hij stond op en opende de deur voor haar. Nu snapte hij weer waarom hij haar weg had gestuurd, waarom ze niet meer samen waren. 'En zeg tegen je vader dat ik hem wil spreken als hij tijd heeft.' merkte hij nog op en wierp een korte blik op Henry, die hem met twee grote groene ogen aankeek. Hij wendde zijn blik al snel weer af en keek naar het vertrek waar hij in verbleef.

Iwone knipperde hevig om de tranen tegen te houden en langzaam bond ze de dekens weer om haar heen, zodat ze Henry erin kon leggen. Zelfs als ze toegaf dat ze hem nodig had, echt nodig had, stuurde hij haar weg. 'Ik ben blij dat ik je weer eens gezien heb,' zei ze zachtjes en met een kleine glimlach. Eenmaal voor hem boog ze lichtjes en hield Henry stevig in haar armen. Nog steeds was zijn blik enkel op David gericht en dat maakte Iwone nog ongelukkiger dan dat ze al was. 'Ik ga zo snel mogelijk met Tobias spreken en dan laat ik nog wel weten wat daaruit is gekomen.' Ze trok een wenkbrauw op bij zijn laatste woorden en lachte zachtjes. 'Doe het lekker zelf, David. Ik heb wel betere dingen om te doen.' Zo liep ze weg, weer terug naar haar vertrekken.