Het Kasteel van de Storm's

Iwone sloot haar ogen bij zijn woorden en ademde zachtjes in en uit. Er was maar een persoon die meteen bij haar boven kwam: Tobias. En het vreselijke was, dat ze ook nog eens wist dat hij het meteen zou accepteren. Haar handen begonnen te rillen en ze liet Henry langzaam los. Hij lag zo braaf te spelen met zijn voetjes. 'Weet je nog, de lijfwacht die ik speciaal had aangevraagd?' zei ze zachtjes en keek hem met smekende ogen aan. 'Kunnen we niet gewoon zeggen dat ik misbruikt ben door een man? Ik wil hem hier niet in betrekken.'

'Niemand gaat geloven dat je misbruikt bent. Iedereen kan bedenken dat je in die tijd hier in het kasteel woonde, onder maximale bescherming.' Plots stond hij stil en keek haar aan. 'Tobias? Bedoel je dat hij nog steeds bij je is?' vroeg hij verbaast. Hij had nooit verwacht dat die jongen het zo lang vol zou houden. De kwestie van de bescherming van Iwone had hij aan Anthony en Gregoire over gelaten. 'Het maakt me niet uit wie je er wel en niet bij betrekt. Desnoods zeg je dat het van een man uit het leger kwam, het kan me niet schelen - als het maar overtuigend is.'

Ondanks alles moest ze toch glimlachen. 'Ja, hij is nog steeds bij me. Hij is hoofd van mijn lijfwachten geworden, ik geloof dat je dat zo noemt. Hij was er tijdens mijn bevalling bij en terwijl ik onder handen werd genomen door de artsen, paste hij op Henry. Ze zijn gek op elkaar.' Ze haalde diep adem en keek David toen doordringend aan. 'Iedereen zal geloven dat Tobias de vader is. Hij zal de alibi waarschijnlijk wel accepteren, en anders zal ik een nieuwe verzinnen. Dat komt helemaal goed.' Ze drukte een kus op het handje van Henry en glimlachte toen naar David, terwijl ze gebaarde dat hij wat dichter bij moest komen. 'Je moet zijn ogen eens zien, ze zijn precies de jouwe! Wil je hem echt niet vasthouden?'

'Prima, als hij het daarmee kan vinden is dat geregeld.' Weer een zorg minder. Hij ging aan de andere kant op het bed zitten en keek naar het jongetje dat zijn beentjes uitstrekte en zijn handje naar hem uitstak. Ze had gelijk, hij had inderdaad David's ogen, maar Iwone's neus en lach. Zijn vingertjes vonden zich een weg om zijn duim en voorzichtig haalde hij het zijn kant op, om op het puntje van zijn duim te sabbelen.

Iwone keek vertederd naar haar zoontje en zijn vader. 'Ik denk dat hij je wel lief vindt,' zei Iwone zachtjes en glimlachte naar David. Ze streelde met haar vinger over Henry's wangetje en sprak hem zachtjes toe. 'Kijk eens, Henry, daar is je papa,' fluisterde ze liefdevol. Ze drukte nog een kus op zijn neus, maar alle aandacht van Henry ging uit naar zijn vader. Opnieuw glimlachte ze en moest lachen toen Henry's andere handje ook naar David's hand schoot.

David keek nog steeds enkel naar het kindje en liet het zijn gang gaan. Hij deed hem denken aan zijn jongste broertje, die nu net een jaar was geworden. 'Hoe oud is hij?' vroeg hij en keek haar aan. Hij wist niet of hij dit wel kon, zo op bed zitten met zijn zoon, waar hij pas tien minuten vanaf wist. 'Niemand mag erachter komen dat het mijn zoon is, dus ik zal hem ook niet meer zien Iwone, hoe graag je dat misschien ook wilt.' vertelde hij haar.

'Hij is nu ongeveer drie maanden oud. De dokters zeiden dat hij een paar dagen te vroeg geboren was.' Ze glimlachte om de handelingen van Henry, tot ze opeens David's woorden hoorde. Met grote, ongelovige ogen keek ze hem aan. 'M-maar, David, je bent zijn vader!' stotterde Iwone en keek David wanhopig aan. 'We kunnen in het geheim elkaar ontmoeten, al is het eens in het jaar! Niemand hoeft daarvan te weten. Al doe je het enkel voor Henry: want wat moet ik hem vertellen als hij groot is en hij vraagt naar zijn vader? Als hij eenmaal zijn recht op de troon moet opnemen?'

David keek haar aan. Hoe kon hij haar duidelijk maken dat hij nooit op de troon zou komen? Gregoire zou zijn troon overnemen en tegen de tijd dat Henry oud genoeg zou zijn, zou niemand haar meer geloven. Niemand zou geloven dat hij zijn zoon was. Daarbij hoopte hij dat hij tegen die tijd zelf kinderen had, een koningin aan zijn zijde wellicht. 'Vertel hem dat je niet weet wie zijn vader is? Het maakt me niet uit wat je verzint, maar niemand mag het weten, hijzelf ook niet.'

Iwone werd allemaal maar meer verward door zijn woorden. 'Maar David, het is toch juist goed dat je een zoon hebt?' vroeg ze zachtjes. 'Iemand met jouw bloed, die jouw bloedlijn verder voortzet. Waarom accepteer je hem gewoon niet als je zoon en stoom je hem vanaf een redelijke leeftijd klaar voor het koningschap?' Ze keek hem met grote ogen aan en haalde diep adem. Haar vuisten balden. 'Want je klinkt alsof je mij en hem zo snel mogelijk wil lozen. We praten hier wel over je zoon, David, die je dus nooit wil leren kennen!'

David keek haar aan. 'Wie heeft hem hier een jaar achtergehouden? Dat was ik niet Iwone, dat was jij. Dus doe nu niet ineens alsof ik overal de schuldige van ben.' siste hij, woedend over haar woorden. 'Ik ga niemand klaarstomen, en als je pech hebt komt hij niet eens in de buurt van de troon!' Hij was opgestaan en keek naar het kind dat op zijn bed lag. 'Oh misschien moeten we het maar bekend maken, dat mijn bloedlijn heeft voortgezet, want er is natuurlijk ook niemand op uit om ons te vermoorden! Of wil je soms dat ie van de muren af wordt gegooid?'

'Het gaat niet om mij!' riep ze wanhopig uit en wees toen naar Henry. 'Het gaat om je zoon en om zijn toekomst! Ik ben al gekroond tot je ex-vrouw die tijdens ons huwelijk is vreemd gegaan met een andere man en ook nog eens een kind daarvan heeft gehad, maar ik wil niet dat Henry dat overkomt! Ik snap dat hij gevaar loopt en ik snap dat hij niet zomaar koning kan worden. En dat wens ik ook niet. Maar alsjeblieft, David, wil je hem eens in de zoveel tijd opzoeken? En hem de waarheid vertellen? Want het is gewoon vreselijk om tegen mijn eigen zoon te moeten liegen en mijn beste vriend als nep-vader te moeten laten opdraaien.' Toen Henry begon te huilen, haalde ze diep adem en knielde naast het bed neer om hem weer op te tillen.

David sloot zijn ogen en beet op de binnenkant van zijn onderlip om zijn woorden binnen te houden. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond, waarna hij zijn ogen weer opende en haar aankeek. 'Ik kan niets beloven, maar ik zal proberen om iets te regelen.' zei hij tegen haar. 'Op één voorwaarde, dat hij de waarheid nooit weet. Laat mij zijn... peet-vader zijn.' zei hij schouderophalend. 'Maar het is in ieder's belang dat hij nooit achter de waarheid komt Iwone, snap dat alsjeblieft.'

Langzaam keek Iwone bij zijn woorden op met een ongelovige blik. 'Echt waar? David... Dat zou super zijn,' zei ze gemeend en knikte daarna. Geruststellend legde ze haar hand op zijn arm. 'Ik beloof je hierbij dat hij de waarheid nooit zal weten. En daarbij, hij zal dus de beste peetvader ooit hebben.' Ze glimlachte en kriebelde Henry toen in zijn buikje. Toch brandde nog een vraag op haar lippen, die ze zachtjes stelde: 'Is... Is de dader van de aanslag eigenlijk al gepakt?' Het was nu wel duidelijk dat de daders het hadden gemunt op David. En op Gregoire. Op de hele bloedlijn van de Halleys. En als ze zouden weten van het bestaan van Henry...

David keek haar aan en knikte. 'Maar ik kan niets garanderen, Iwone.' stelde hij nogmaals. Hij wilde haar niet teleurstellen met zoiets. 'Nee, nee ze zijn nog steeds niet bekend. Ik hoop dat nu we een nieuwe Heer in het Oosten hebben, de zaken weer wat rustiger worden.' Zijn vermoedens waren dat de daders uit het Oosten kwamen, wie ze waren en voor wie ze werkte wist hij enkel niet. Hij hoopte dat hij die vermoedens snel zou kunnen bevestigen en de daders zou kunnen straffen voor wat ze hadden gedaan. Tot die tijd was er niemand veilig.

'Een nieuwe heer in het Oosten?' herhaalde Iwone verwonderd. Toen ze nog getrouwd was met David had ze het altijd heerlijk gevonden om over de politiek van het land te horen. Dan lagen ze samen in bed en dan stelde ze de ene na de andere vraag. Zo wist ze dus ook dat het in het Oosten onstabiel was. 'Ik denk dat dat inderdaad positief zal werken. Maar David, denk je dat de daders het weer zullen proberen tijdens de festiviteiten?' Nerveus schommelde ze Henry in haar armen en keek omhoog om David's gezichtsuitdrukking te kunnen peilen.

'Ik weet het niet,' zei hij oprecht. 'zolang we niet weten wie het zijn, kan ik ook niet weten wat ze wanneer gaan doen. Ik zou willen dat ik het wist.' De beveiliging van hem, Gregoire en de rest van zijn familie was stukke verhoogd sinds de aanslag een jaar geleden en ook bij deze festiviteiten zouden het aantal wachters minstens verdubbeld worden. 'Als je extra lijfwachten voor hem nodig hebt,' Hij wees naar het baby'tje in haar armen, 'moet je het maar zeggen. Dan regel ik wel iets voor je.'

'We zullen het wel merken tijdens het feest,' fluisterde Iwone en keek David met een ietwat angstige blik aan. Haar vader had dan wel al zijn mankrachten ingezet om het feest te bewaken, zo was het ook geweest tijdens hun huwelijk en daar hadden ze toch doorheen kunnen breken. Met een verwonderde blik keek ze David aan en snel knikte ze. 'Ja- ja, dat zou ik heel erg fijn vinden, David. Het liefst bleef ik zelf gewoon bij hem, maar ik moet mijn gezicht weer eens aan de families en de menigte laten zien. Ervoor zorgen dat alles weer normaal wordt,' herhaalde ze met een klein glimlachje Tobias' woorden en glimlachte toen naar Henry. 'Jij moet nog een jaartje wachten tot je naar het feest mag, kleine man.'

David knikte. 'Dan zet ik er nog een paar mannen bij voor je.' Er konden vast hier en daar wel wat mannen missen. 'Dus tijdens het feest laat je hem hier?' Dat was natuurlijk logisch, ze kon hem onmogelijk meenemen met al die drukte en herrie. 'Het is goed dat je weer naar de feesten komt. Goed voor de mensen om je weer te zien.' verzekerde hij haar en ging op een stoel in de hoek van de kamer zitten.

Ze knikte en legde Henry weer op het bed. Voorzichtig ging ze naast hem zitten en kriebelde afwezig met haar vingers in zijn buikje. 'Ik wou hem eerst meenemen, maar dat waren natuurlijk waanideeën. Het is veel te gevaarlijk voor hem. Wie weet waar ze hem allemaal voor aanzien.' Met een veelbetekenende blik keek ze David aan en zuchtte toen zachtjes. Ze had er zo haar twijfels bij of mensen zouden geloven dat het kind van Tobias was. Misschien zou Henry wel nog meer op zijn vader gaan lijken als hij groter werd. 'En hoe gaat het eigenlijk met jou, David?' vroeg ze oprecht benieuwd.

'Prima.' loog hij onverschillig en keek haar aan. Hij had het druk, veel te druk. Zijn vader had een rotzooi achtergelaten door zijn dood. Dingen die nog niet geregeld waren, die nog uitgezocht moesten worden. Het was verschrikkelijk. En nu? Nu was het de taak aan David om dat allemaal op te ruimen. De helft van de ideeën die zijn vader had snapte hij niet eens, dus hoe zou hij ze dan moeten oplossen? Hij was blij dat hij Anthony en zijn moeder had. 'Druk, maar prima.'

'Die drukte kan ik geloven,' zei ze zachtjes en met een klein glimlachje. Hij zag er beter uit dan net na de dood van zijn vader, maar de vermoeidheid kon je nog steeds van zijn gezicht aflezen. Dezelfde vermoeidheid die zij nu ook had, als alleenstaande moeder met een baby. Toen Henry bijna van het bed af rolde, pakte Iwone hem stevig vast en hield hem tegen haar borst aangedrukt. Uit het niets kwamen de gedachten aan een gesprek die ze ooit met David had gehad, over hun kinderen en dat ze er nog lang niet aan zouden beginnen. Zachtjes lachte ze om de gedachte en stond toen op. 'Waar was je eigenlijk naar op weg?'

'Naar Anthony er zijn nog wat dingen die we moeten regelen voor het begin van het havenfeest en eigenlijk wilde ik die zo snel mogelijk afhandelen. Al heb ik zojuist besloten dat morgen me een betere dag lijkt.' Hij gaf Anthony amper een dag vrij en hij klaagde nooit. Wellicht dat David hem ook eens een dagje rust moest gunnen. 'Waar lachte je om?'

'Waar ik om lachte?' herhaalde ze met een glimlachje en ging op een stoel dichtbij de zijne zitten, samen met Henry. 'Ik herinnerde me opeens ons gesprek over kinderen. En dat we er nog een tijdje mee zouden wachten.' Iwone streelde door Henry's bruine haartjes - hij wou maar niet gaan slapen - en beet toen op haar lip. 'David... Dit is de laatste vraag, dat zweer ik. Maar wat nou als je geen zonen meer krijgt, wat gebeurt er dan met Henry?' Angstvallig wachtte ze zijn antwoord af, terwijl ze een pluk haar uit haar gezicht duwde.

'Niets, er gebeurd niets met hem.' antwoordde hij simpel en keek haar aan. 'Dan kom Gregoire op de troon, mijn jongere broertjes, tot dat mijn kinderen wellicht zonen krijgen.' zei hij en keek haar aan. 'Hij komt niet op de troon Iwone, klaar.' Dat was één ding dat David zeker wist: Henry kwam niet op de troon, hoe graag ze het misschien ook zou willen.

'Het is enkel nieuwsgierigheid, David, ik wil gewoon weten wat hem te wachten kan staan,' zei ze kalm en keek David ernstig aan. Ze haalde diep adem en keek verlegen naar de grond. 'David, wat denk je dat mijn kansen zijn voor een ander huwelijk?' vroeg ze zachtjes. 'Want mijn broers hebben allemaal nog geen huwelijken gesloten en ik ben de enige dochter en... ik wil niet nutteloos voor mijn ouders zijn. En hoewel niemand het me durft te vertellen, weet ik dat ik waarschijnlijk voor geen enkele man een goede vrouw zal kunnen zijn... Niet maagdelijk meer, een kind... Maar denk je dat ik nog een kans heb?' Natuurlijk wilde ze niet meer in dat hele toneelspel van uithuwelijking terecht komen, maar de teleurgestelde gezichten van haar ouders raakten haar diep. Ze wou ze niet ongelukkig zien.