Het Kasteel van de Storm's

Hier woont de familie Storm, met hun gehele huishouding.

Met elegante passen streed Evangeline de eetzaal binnen en nam plaats aan het hoofd van de tafel. Het was nooit stil in het kasteel van Storm. Er waren altijd gasten, bedienden of dienaren, of natuurlijk de kinderen. Maar nu zat Evangeline in bijna stilte te peinzen. Het enige hoorbare was het gerommel van de bedienden die het ontbijt op dienden. Misschien leek het zo stil omdat haar man nog niet aanwezig was. Het gaf haar in ieder geval een moment van rust om na te denken over de komende dagen en weken. Er moest een hoop geregeld worden voor de jaarlijkse viering, maar tegelijkertijd had Evangeline het druk met de voorbereidingen voor het huwelijk. Er was nog geen datum geprikt, maar toch nam het veel van haar tijd in beslag.

Luid lachend om een grap van een van zijn schildknapen, liep Leonard de eetzaal binnen. Hij kon zijn vrouw al aan het hoofd zien zitten en het liet hem glimlachen. Eenmaal beneden aan de trap stuurde hij de jongen weg en liep zelf door naar de tafel. 'Mijn lieftallige echtgenote.' zei hij en gaf zijn vrouw een kus. Iedereen was alweer druk in de weer met het ontbijt en dat was maar goed ook: hij had honger voor twee. 'Het is buiten prachtig weer, waarom zitten we binnen?' vroeg hij zich af en keek naar een van zijn bedienden die snel wegliep om de laatste paar borden te pakken. Leo hield van de tuinen en van de buitenlucht. Het gaf hem een idee van vrijheid, in plaats van opgesloten te zitten in een grauw kasteel.

Evangeline was opgestaan om haar luidruchtige man te begroeten. 'Mijn heer, een goede morgen.' Ze glimlachte met gereserveerdheid, maar ook geamuseerd. Leonard was er erg goed in om de stilte in een ruimte te verbreken en de aandacht op zich te vestigen. Ze ging weer zitten, streek haar jurk glad en riep één van de bediendes bij zich. Aan deze vrouw vroeg ze met enig ongeduld waar het brood bleef. Niet veel later stond de hele tafel klaar. 'Leonard, we kunnen dit nu niet allemaal weer naar buiten laten brengen.' zei ze tegen haar man en glimlachte nogmaals.

Leonard fronste zijn wenkbrauwen voor een enkele seconde. 'Waarom niet?' vroeg hij verbaast, maar hief zijn hand op toen de bedienden het naar buiten wilde brengen. 'Het is oké, voor dit maal. Jullie weten hoe ik erover denk, als we buiten kunnen eten, zullen we dat doen. Denk er voortaan beter over na,' Zijn hofhouding kende zijn wensen en toch volgde ze deze niet altijd op. Het frustreerde hem lichtelijk, maar hij wilde zijn goede bui niet laten verpesten door iets onbenulligs als dit: ze zouden later wel naar buiten toe verkassen. 'Zijn er nog afspraken die we moeten afhandelen vandaag?' Als er één ding was waar hij geen oog op had, waren het zijn taken.

Evangeline zuchtte. 'Ze hebben al al deze moeite gedaan.' Ze was pas tevreden toen Leonard de bedienden tegenhield toen ze het ontbijt wilde verplaatsen. 'Laten we straks buiten een wandeling maken, dan heb jij je frisse neus ook weer gehaald.' Ze legde een hand op zijn arm en knikte bij zijn vraag. 'De naaister komt vandaag om de kleding te laten passen en in te nemen. Daarna is er nog een afspraak met de stalknecht over het vervoer naar Evenfall.' vertelde ze hem met enige voldoening. Normaal was ze niet iemand die dit soort dingen bijhield, maar ze had er zojuist zelf naar gevraagd bij haar dienstmeid.

'Ach, Lianne...' murmelde hij onverstaanbaar. Vanaf het eerste moment dat hij haar ontmoet had, wist hij dat de vrouw hem niet mocht. Dat werd alleen maar bevestigd als ze hem met haar naalden prikte als ze zijn maten op aan het nemen was. In al die jaren had hij een grote afkeer jegens haar ontwikkeld, maar ze deed haar werk goed en zowel Evangeline als Iwone leken haar te mogen. 'Oh ja... Evenfall.' Peinzend keek hij naar het opgediende ontbijt en pakte een paar sneeën brood. 'En hoe staat het met het huwelijk van onze jonge dame?' Hij was in uiterste euforie toen uitkwam dat zijn eigen dochter de aanstaande koningin van Tarth zou worden.

'Lianne is de beste in haar vak hier in het Noorden. Ik weiger te luisteren naar jouw beschimpingen. Haar handen maken kunst met naald en draad.' Evangeline was zeer te spreken over de vrouw. Al meerdere malen had ze prachtige jurken voor haar in elkaar gezet. Al meerdere malen was ze het middelpunt van de belangstelling geweest vanwege de schoonheid van de jurken. Haar stand hielp daar natuurlijk ook aan mee, maar het uiterlijk was des te belangrijk. En Evangeline besteedde er ontzetten veel aandacht aan. Ze at van haar tros druiven en dronk van haar aangelengde wijn. 'Er is nog steeds geen datum bekend. Ik hoopte nog voor het festival een antwoord te ontvangen, maar helaas zal ik het zelf moeten vragen aankomende week.' Evangeline zuchtte diep, ze wachtte niet graag ook al was het op een antwoord van de koning zelf.

Leonard zei wat onverstaanbare woorden over Lianne en bestreek de verse sneeën brood met de verse jam die Tommen, de keukenhulp, voor hen had gemaakt. 'Wellicht maken ze het tijdens de festiviteiten bekend. Geduld is een schone zaak lieverd,' zei hij met een ingetogen glimlach en schonk zijn drinkbeker vol met wijn. 'Hoe staat Iwone er zelf in? Ziet ze er al naar uit om haar toekomstige man te zien?' De relatie met zijn dochter was goed, maar haar huwelijk was een onderwerp wat ze nooit aansneden als ze samen tijd doorbrachten.

Evangeline liet een snee brood afsnijden door een bediende en at het langzaam op. Ze had nog niet erg veel hoogte kunnen krijgen van haar dochter wat betreft het huwelijk. 'Het is een hele eer voor haar en natuurlijk is het een grote stap voor een jong meisje. Ik weet nog hoeveel het mijn leven veranderde.' Hiermee had ze waarschijnlijk nog niet de vraag beantwoord, maar Evangeline wist werkelijk niet hoe haar dochter er over dacht. Ze hoopte zelf alleen dat de roddels die de ronde deden over de kroonprins sterk overdreven waren zoals de meeste geruchten. Het alles behalve haar bedoeling om Iwone een ongelukkige huwelijk in te sturen.

'Mmm,' Het verbaasde Leo enigszins dat zijn vrouw ook niet wist hoe Iwone zich over het huwelijk voelde. Dat waren toch... vrouwen onderwerpen? Vrouwen onder elkaar praatte daar toch over. 'Dan wordt het maar eens hoog tijd dat we het aan haar vragen... dat jij het aan haar vraagt. Ik denk niet dat ze enige interesse heeft om met haar vader over haar emoties te praten.' Toen hij de drie sneeën brood en zijn eerste mok wijn op had, pakte hij nog een tros druiven en liet hij een tweede glas volschenken.

'Ik wilde haar eerst wat tijd gunnen om er zelf over na te kunnen denken. Zoiets heeft ook tijd nodig. Het is een eer, maar dat betekent niet dat ze er meteen dol enthousiast over is.' verklaarde Evangeline met een zwakke glimlach. Dat huwelijk baarde haar al dagenlang zorgen, niet alleen vanwege die voorbereidingen, maar ook omdat ze haar dochter niet graag zag weg gaan. 'Zou ze zich wel redden zonder haar vader en moeder? In een ander deel van Tarth, in een andere stad en in een paleis. 'Maar ik zal vandaag nog met haar praten.'

'Mooi,' Leo wilde de zaken binnen zijn familie graag op orde hebben. Veronderstel dat ze dat huwelijk niets vond, dat zou alle plannen compleet verstoren. 'Het komt wel goed met Iwone, het is tenslotte ook goedgekomen met jou!' Dat laatste zei hij met een grote grijns op zijn gezicht, waarna hij begon te lachen en zijn stoel naar achteren schoof. 'Zou u zo vriendelijk willen zijn om mij te vergezellen tijdens een wandeling door onze prachtige tuinen,' zei hij plechtig en stak zijn hand naar zijn vrouw uit.

Evangeline lachte om Leonard's woorden en schudde ongelovig haar hoofd. Ze nam zijn hand maar al te graag aan en kwam zo ook overeind. 'Het is een eer om onze tuinen met u te bezoeken.' Ze hield van het woord 'ons'. Het was maar al te waar dat Evangeline als meisje smoorverliefd was geworden op deze heer en dat ze dat nog steeds was. Natuurlijk was en voelde het anders dan al die jaren terug, maar het was er nog steeds die verliefdheid. Ze glimlachte naar de bedienden en bedankte hen voor het ontbijt. Daarna liep ze met haar man richting de luxeuze tuinen van het kasteel.

Iwone had plaats genomen voor de aangestoken haard en had een boek op haar schoot gelegd, waar ze uit las. Alhoewel, haar gedachten zaten heel ergens anders, en wel bij haar aanstaande man. Ze had zo hier en daar rond gevraagd wat mensen van hem wisten en het was allemaal zo wisselend. Ze roemden zijn uiterlijk, goede daden, zijn leiderschap. Maar ook vertelden ze over zijn... bepaalde verlangens, zoals naar vrouwen. Ze sloot even haar ogen en probeerde zich weer op haar boek te kunnen concentreren.

Leonard had net wat overlegd met zijn schildknaap, die hem wist te vertellen dat zijn dochter in dit vertrek had plaats genomen. Het was alweer een tijdje geleden dat hij tijd had doorgebracht met zijn oudste dochter, dus vond hij het weer eens tijd om haar op te zoeken. Door de drukte die deze tijd van het jaar meebracht was het er bij ingeschoten. Even kuchte hij en klopte vervolgens op de deur. 'Iwone, lieverd - stoor ik?' Zijn dochter was zijn pareltje.

Opnieuw bleven haar gedachten naar David Halley glijden en met een wanhopige zucht klapte ze haar boek dicht. Geschrokken keek ze om bij een stem, maar ontspande toen ze haar vader zag. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, vader, u stoort niet. Moet ik een stoel voor u pakken, dan kan u opwarmen bij de haard.' Ze was opgestaan en stond al te sjorren aan een stoel voordat hij antwoord had kunnen geven.

Leo pakte zonder pardon de stoel uit de handen van zijn dochter en zette deze voor de haard neer. 'Ik heb je veel te lang niet meer gesproken, hoe gaat het met je? Kijk je al een beetje uit naar de festiviteiten in Evenfall?' vroeg hij nieuwsgierig aan zijn dochter en keek naar het boek dat op het tafeltje tussen hen in lag.

Ze ging weer op het warme tapijt zitten, dicht bij de haard, en sloeg haar armen om haar benen heen. Abrupt keek ze op en schudde fel haar hoofd. 'Nee, vader, ik kijk er juist tegen op. Hoe konden jullie me dit aan doen? Jullie hadden me nog zo goed kunnen staken, dan had het nog minder pijn gedaan. Nu word ik tegen mijn zin koningin en trouw ik met de grootste vrouwenverslaafde man ter wereld! Zullen we wedden op welke leeftijd ik moeder word? Nou, ik zet al mijn geld in op twintig jaar.' Haar lippen had ze boos getuit. 'Het gaat dus slecht.'

Leonard keek zijn dochter met grote ogen aan en kuchte even. 'Je wordt tegen je zin in koningin? Lieverd, ieder meisje in het hele koninkrijk zou met je van plek willen ruilen, je moet je geëerd voelen dat jij dat meisje bent.' sprak hij tegen haar. Hij had geen idee wat hij tegen haar teleurstelling en woede moest doen en hij wenste vurig dat zijn vrouw hier op dit moment was om hem bij te staan, maar dat was ze niet, dus kwam het op hem aan. 'Hij is vast niet zo erg als mensen zeggen. Men zegt dat ik iedere seconde van de dag dronken ben.' Hij boog zich naar haar toe. 'En ik kan je verzekeren dat ik zo nuchter ben als een paard.' Hij lachte even om zijn eigen opmerking en keek haar daarna weer serieus aan. 'Wat ik bedoel te zeggen is dat mensen nogal graag dingen overdrijven, je hebt hem nog niet eens ontmoet en daarbij heb ik ook hele goede dingen over hem gehoord. Wacht nog even met oordelen, lieverd. Wacht tot dat je hem leert kennen.'

Iwone beet op haar lip en luisterde zwijgend naar de woorden van haar vader. Hij was zo wijs en lief en rechtvaardig, ze kon niet geloven dat híj niet de koning was. Met een tevreden zucht ging ze tegen zijn benen aan zitten en keek naar hem omhoog. 'Denk je echt dat de verhalen gelogen zijn? Ik.. Ik ben gewoon bang. Bang dat hij me slecht zal behandelen en niet verder zal kijken dan waar vrouwen goed in zijn: kinderen maken.' Ze rilde even en sloot haar ogen. Ze moest er niet aan denken dat ze op deze leeftijd al moeder zou worden. Ze wou nog zoveel bereiken in deze maatschappij en misschien was het daarom ook wel goed dat ze koningin zou worden. Als David naar haar ideeën zou luisteren, zouden ze zoveel kunnen veranderen.

Leonard keek zijn dochter aan en glimlachte naar haar. 'Niemand zal mijn kleine meisje slecht behandelen en daar zal ik persoonlijk wel voor zorgen. En daarbij denk ik echt dat de verhalen overdreven zijn.' verzekerde hij haar en keek naar het haardvuur. 'Zodra een man trouwt met een vrouw, zal hij de echte waarden van vrouwen inzien. Dus David zal ook jou waarden zien en weten wat voor een geweldige jonge vrouw je bent.'

Iwone keek naar haar wiebelende tenen en zuchtte diep uit. 'Ik snap gewoon niet waarom ik zelf niet mijn man mag uit kiezen. Gisteren sprak ik nog met de nieuwe bewaker van het paleis en hij... Hij was hartstikke aardig. Waarom zou ik bijvoorbeeld niet met zo iemand als hij mogen trouwen? Waarom hebben wij vrouwen zoveel minder te zeggen dan mannen, vader? Waarom zit deze maatschappij zo in elkaar? Ik begrijp er niets van!'

Leonard keek zijn dochter zuchtend aan. 'Omdat men zegt dat mannen al het werk doen, ze vechten voor het land, voor het koninkrijk. Ze beschermen het en daarom hebben ze meer te zeggen.' Deze woorden wilde niet zeggen dat hij het ermee eens was, maar zo zat de wereld nou eenmaal in elkaar. 'En je bent van adellijke stand lieverd, wat betekend dat je huwt met een welvarende man, zo gaat het nou eenmaal.' Waarom wist hij ook niet. Nou ja, hij wist het wel, maar hij wilde haar daar niet mee belasten.

'Maar, vader, waarom mag ik dan zelf niet uit kiezen met welke adellijke man ik wil trouwen? Ik durf te wedden dat David mij ook niet heeft uitgekozen, hij heeft me nog nooit gesproken! We hebben elkaar enkel vorig jaar tijdens het feest gezien en toen heb ik enkel een glimp van hem opgevangen.' Ze slikte en pulkte nerveus aan haar jurk. 'Ik heb nog nooit een jongen gekust en ben ook nog nooit aangeraakt door een man. Ik ben zo onervaren als een vrouw kan zijn. Ik ben nog een meisje. Hij zal niet naar me omkijken, vader.'