Het Kasteel van de Storm's

'Vertrouw nou maar een beetje op die oude rot van je. Ik weet waar ik over praat, zo is het tenslotte ook bij je moeder en mij gegaan. Haar familie was welvarend, mijn familie was welvarend en zij wed uitgehuwd aan mij en kijk eens waar we nu zijn. Geef het een kans Iwone. Weet je wat het wel niet betekend voor onze familie? Ons kleine meisje dat dadelijk koningin van Tarth wordt, daar moet je toch wel een beetje trots op zijn?' Het viel hem nog zwaar tegen dat ze zo lastig te overtuigen was. Ze was altijd al een koppig meisje geweest, maar ze maakte het zichzelf wel erg lastig.

'Misschien... Misschien is hij inderdaad wel een hele aardige en rechtvaardige man,' zei ze twijfelend en hoopvol. 'Misschien wil hij me wel eerst leren kennen, langzaam verliefd worden, de relatie stap voor stap opbouwen en me niet meteen op onze huwelijksnacht het bed in dwingen. Of is dit te onwerkelijk?' Ze sloeg haar armen weer om haar benen heen en rolde zichzelf zo tot een klein rondje op. 'Blijven jullie de eerste dagen dicht bij me?'

Leonard lachte naar zijn dochter. 'Wie weet is hij wel precies zoals je verwacht had, dat durf ik niet te zeggen.' zei hij tegen haar en wreef over haar haren. 'Natuurlijk blijven we bij je in de buurt lieverd, je moeder en ik zullen er altijd voor je zijn als je ons nodig hebt.' verzekerde hij haar geruststellend.

Iwone lachte al wat meer overtuigender en sprong toen in de armen van haar vader. 'Bedankt papa,' fluisterde en drukte een kus op zijn voorhoofd. 'Mam, is toch het beste wat je ooit hebt meegemaakt? Misschien is David dat ook wel voor mij!' De woorden gaven hoop en meteen glimlachte ze al breder. Hij zou misschien wel naar haar ideeën luisteren en dan konden ze zoveel goede dingen doen. En hij was lief voor haar en zij steunde hem overal mee. En misschien was een kind wel helemaal niet zo erg.

Leonard glimlachte en knikte. 'Je moeder is het beste wat me ooit is overkomen.' zei hij tegen haar en streek nog even door haar haren heen. Hij had haar in ieder geval een beetje kunnen overtuigen dat trouwen niet vreselijk was. 'Ik hoop het voor je meisje, ik hoop het echt voor je.' Meer dan dat kon hij er niet van maken. Hij kon haar niet beloven dat hij de droomprins was die ze wilde, maar hij kon het wel voor haar hopen.

Ze glimlachte ook en stond toen op. Met een dramatisch gebaar poseerde ze en hief haar kin in de lucht. 'Zal ik dan toch maar de overdreven mooie jurk van Lianne dragen? Ik hoop echt dat David hem mooi zal vinden! Maar jij moet nog wel keuren hoor, papa, want ik heb totaal geen verstand van mode!' Ze droeg de meest rare jurken en accessoires, en iedereen vond het altijd vreselijk, maar zij vond het er prachtig uit zien.

Leonard begon te lachen en stond ook op. 'Doe dat, je moeder en ik zorgen er wel voor dat je er prachtig uitziet.' Je zou kunnen zeggen dat Iwone een... bijzonder gevoel voor mode had. Leonard vond het allemaal prima, maar de mensen verwachtte dat ze er perfect uitzag en haar versie van perfect was anders dan die van de meeste. 'Nou, moet jij niet ergens naartoe?' zei hij lachend en liep met haar naar de deur van het vertrek toe. 'Ik ga maar eens eventjes kijken waar je moeder is.'

'Ja, ik zal naar Lianne toe gaan om mijn jurk te passen. En daarna zal ik naar jou en mama toe gaan om mijn jurk te laten zien. Echt waar, papa, je zal je hem prachtig vinden.' Ze lachte opgewekt en drukte een dikke kus op zijn wang. 'Geef mama ook maar een kus van mij, papa!' Ze maakte nog een gelukzalige pirouette en rende toen de gangen door, richting Lianne. Ze voelde zich zoveel beter door dit gesprek.

Leonard keek zijn dochter glimlachend na, maar toen ze de hoek om was, verdween deze glimlach. Ze was nog lang niet opgewassen tegen alle gevaren in de wereld. Ze dacht misschien dat ze veel over de wereld wist, maar ze was ontzettend naïef en wie was hij dan om haar dromen kapot te maken? Nee, dat wilde hij haar niet aandoen, ze was slechts negentien lentes jong, ze was nog in de bloei van haar leven... Zuchtend draaide hij zich om en beende naar de vertrekken van hem en zijn vrouw.

[NEW]
Iwone liep neuriënd door de gangen. Henry lag in enkele dekentjes vastgebonden tegen haar borst aan, zodat ze hem enkel hoefde te ondersteunen en niet volop moest dragen. De koninklijke familie uit Evenfall was aangekomen en Katarina en haar moeder hadden samen afgesproken. Dus hadden ze besloten dat Iwone maar even met Henry moest gaan lopen, zodat hij niet kon gaan huilen en het risico lopen dat iemand het zou horen. Ze ging een bocht om en liep rustig door.

David was net aangekomen in Evenfall en liep met één van zijn bewakers door de gangen heen. Sinds de aanslag van vorig jaar was hij, tot zijn ergernis, ten alle tijden bewaakt. Natuurlijk kon hij daar verandering in brengen, maar hij wilde graag nog wel wat jaren leven, dus was dit de beste oplossing. Hij kwam net terug uit zijn vertrekken, toen hij had besloten om wat rond te wandelen. Hij moest hoognodig eens met Anthony praten, maar zijn vertrekken lagen aan de andere kant van het kasteel.

Iwone besloot om richting de binnenplaats te gaan. Dan kon Henry op een dekentje spelen en dan kon zij even uitrusten. Ook al had ze nu een kindje, ze was en bleef de enige prinses uit het Noorden, dus moest ze haar taken nakomen. Toen ze een stukje verder was gelopen, ging ze weer een bocht om en hoorde voetstappen haar kant op komen. Benieuwd keek ze op, maar al snel ging dat over in verbazing. David kwam nu recht op haar af lopen. Meteen sloeg ze een dekentje over Henry heen, zodat hij bedekt was, maar ze wist dat het toch niets uit maakte. Dus keek ze David met een onzekere glimlach aan en boog voorzichtig, om Henry niet te laten vallen.

David verstijfde toen hij Iwone plots voor zijn neus zag staan. Ze boog naar hem, maar het enige wat hij kon doen was staren en niet enkel naar haar. Hij gebaarde de wachter dat hij door kon lopen, naar Anthony en zonder protesteren deed hij dat. 'Iwone,' begroette hij haar en keek naar de dekens die ze had omgewikkeld. Hij wist niet wat hij hiervan moest vinden, wat hij hiervan moest denken. Dat hij haar zag overdonderde hem al, maar dat hij haar zó zag, was nog veel erger. 'Is er misschien iets dat je kwijt wilt?'

Iwone opende haar mond om iets te zeggen, maar al snel sloeg ze stil en liep ze met gebogen hoofd wat stappen naar hem toe. Na zijn woorden wist ze dat hij Henry had gezien en langzaamaan haalde ze het dekentje van zijn kleine hoofdje af. Ze schraapte haar keel en keek hem met klein glimlachje aan. 'Wist je nog dat ik me niet lekker voelde, de laatste dagen dat ik in Evenfall was? Ik dacht dat het een voedselvergiftiging was of een griepje. Maar mijn buik begon steeds dikker te worden en ik moest veel overgeven en ik kwam tot de conclusie dat ik...' Ze slikte moeizaam en keek naar Henry. '...zwanger was.'

Toen David de baby zag verschijnen trok hij zijn wenkbrauw op. Hij luisterde nog niet eens meer naar wat ze zei en keek enkel naar het kleine kindje dat voor haar gebonden zat. 'En je hebt niet de moeite genomen om dit aan mij te vertellen? Ik bedoel ik neem aan dat het... nou ja - je weet wel - van mij is?' Hij was haar enkele keren tegen gekomen in Evenfall en ze had niet eens aan hem verteld dat ze zwanger was? Dat hij ineens een kind had. 'Hoe heet het?'

Ze knikte en glimlachte. 'Hij heeft jouw ogen. Moet je maar kijken!' zei ze zachtjes en liep wat dichter naar hem toe. Een steek van schuld schoot door haar heen bij zijn woorden en schuldbewust keek ze hem aan. 'Ik wou wachten tot de baby geboren was. De doktoren zeiden al vanaf het begin dat de bevalling riskant zou worden en dat ik... nou ja, het misschien niet kon overleven, omdat ik niet heel erg sterk ben. Maar het is goed gekomen en we hebben een gezonde zoon.' Ze keek hem met een gelukzalige blik aan. 'Hij heet Henry.'

'We hebben een gezonde zoon?' herhaalde David verbaast en weigerde om naar het kind te kijken. 'Wij hebben helemaal niets, Iwone. Tot net wist ik niet eens van het bestaan van dit kind af en nu moet ik me ineens gaan gedragen als de leuke vader? Het spijt me Iwone, maar dan ben je bij het verkeerde adres.' Hij keek haar furieus aan. Wat dacht ze wel niet, om dit van hem achter te houden. Henry.

Ze kromp in elkaar bij zijn woorden en toen ze naar Henry keek, zag ze dat hij ook langzaam wakker werd door de harde geluiden. 'Nee, nee, David, zo bedoelde ik het niet,' zei ze haastig en geschrokken. 'We hebben inderdaad niets meer en het spijt me dat ik het niet heb verteld, maar ik durfde het niet, David! Elk moment zou fout geweest zijn, elke keer zou ik het te laat verteld hebben, en dat weet je ook!' Ze slikte haar angst in en liep wat dichter naar hem toe. 'Hij is heel erg lief en braaf. En als hij slaapt, dan maakt hij van die lieve geluidjes. En hij houdt ervan om gekieteld te worden. En.. Wil je hem misschien vast houden?'

David sloot zijn ogen en dwong zichzelf om rustig te ademen. 'Daar gaat het niet om Iwone, waar het om gaat is dat dít mijn erfgename is, dáár gaat het om. Als mij iets overkomt, komt híj op de troon als hij oud genoeg is. Misschien snap je nú waarom je het me had moeten vertellen.' siste hij. Niemand mocht weten dat dit kind van hem was, absoluut niemand. 'Het maakt niet uit hoe lief, of hoe braaf hij is Iwone, snap dat dan!' Zag ze dan echt het grotere plaatje niet?

Iwone hield abrupt haar mond en keek hem met grote ogen aan. Henry was inmiddels helemaal wakker geworden en begon al wat klagende geluidjes te maken. Maar Iwone was te geschrokken om hem te sussen. 'Hij... Hij is je directe troonopvolger?' vroeg ze zachtjes en voelde hoe haar hoofd begon te duizelen. Ze ging op een bankje in de gang zitten en haalde diep adem. Ze beet, kwaad op zichzelf, op haar lip en keek toen David aan. 'Het spijt me, David, ik had het je inderdaad moeten vertellen. Veel en veel eerder. M-maar betekent dit dat hij eventueel gevaar kan lopen?'

'Ja natuurlijk is hij dat Iwone! Denk na!' riep hij gefrustreerd uit en begon te ijsberen, zoals hij wel vaker deed als hij moest nadenken. 'De eerste paar jaren komt hij nog niet op de troon, dat zal Gregoire dan worden. Maar zodra hij beslissingen kan maken...' mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. Toen ze sprak keek hij op. 'Het is een baby, niemand zal hem iets aandoen, zolang ze niet weten dat het van mij is in ieder geval niet.' Hij zette zijn duim en wijsvinger tegen zijn neusbrug aan en ademde diep in en uit. 'Niemand mag dit te weten komen Iwone, niemand.'

Iwone suste Henry snel toen hij begon te huilen en langzaam schommelde ze hem in haar armen. 'David!' waarschuwde ze hem snel, terwijl ze om haar heen keek. Wie weet wie er allemaal aan het meeluisteren waren. Bij zijn uitdrukking stond ze op en legde geruststellend haar hand op zijn arm. 'David, niemand weet nog van Henry. Alleen mijn ouders, bewakers en enkele personeelsleden.' Ze wiebelde op haar benen, zwak door het constant tillen van Henry. 'Zullen we naar een gesloten kamer gaan? Waar niemand ons kan horen? Want we moeten een verhaal om hem heen verzinnen, David. Uiteindelijk zullen mensen achter Henry komen.'

Haar ouders vertrouwde hij wel, maar personeelsleden en bewakers? Nee, daar was hij niet blij mee. 'Loop maar mee.' Zonder nog naar haar om te kijken beende hij terug naar zijn vertrekken en opende de deur zodat ze naar binnen kon. Het was in zijn ogen niets vergeleken met de vertrekken in Evenfall. Inmiddels had hij de vertrekken van zijn vader ingenomen, hoe pijnlijk het ook was. Zijn vertrekken waren naar Gregoire gegaan en de kamer die daarvan vrij was gekomen was naar de kleintjes toe gegaan. 'Ga zitten.'

Iwone volgde hem naar de vertrekken van zijn familie en stapte uiteindelijk David's kamer in. Eenmaal in zijn kamer nam ze plaats op het bed en legde daar een dekentje neer. Hier legde ze Henry op, die gelukkig gestopt was met huilen, en zachtjes kriebelde ze in zijn buikje, zodat hij zachte, voldane geluidjes gaf. 'Oke, we moeten dus een alibi verzinnen voor Henry,' zei ze zachtjes en keek David afwachtend aan. 'Dat zal dus betekenen dat we een andere vader moeten verzinnen.' En er was een ding dat Iwone zeker wist: het zou niet helpen aan haar al eerder verpeste reputatie. Maar ze zou alles voor Henry veiligheid doen.

'Het moet iemand zijn die mensen verwachten. Iemand met wie je goed omgaat, die dicht bij jou staat. Die jou kent en jij moet hem kennen.' mompelde hij en keek naar het jongetje dat op zijn bed lag. Hij lag er vredig bij, zo vredig dat hij zelfs een kleine glimlach op zijn gezicht kreeg, maar deze verdween al snel weer toen hij bedacht dat dit zijn troonopvolger was. 'Iemand die direct bij je bovenkomt?' vroeg hij en keek haar doordringend aan.