Kasteel van de Storm's

Iwone's handen lagen om haar opgezwollen buik en voelde hoe er zo nu en dan tegenaan werd geschopt. Snel pakte ze Tobias' hand en legde ze die naast haar eigen. 'Voel je de schopjes?' vroeg ze met een enthousiaste blik. Tobias en zij waren in de tuin van haar moeder na een korte wandeling gemaakt te hebben. Ze was inmiddels hoogzwanger en het zou vast niet lang meer duren, voordat haar kind geboren zou worden. Ondertussen dreven haar gedachten naar David en bleven ze daar hangen. Ze had hem nog steeds niet verteld dat ze zwanger van hem was.

Tobias lag met zijn handen onder zijn hoofd in het gras naar de strak blauwe lucht te staren toen Iwone zijn hand pakte. Hij rolde op zijn zij en keek verwonderd naar haar gezwollen buik. 'Wacht, waar?' Voorzichtig gleed hij met zijn hand over haar buik en wachtte geconcentreerd de schopjes af. 'Ja! Ja, ik voel hem!' Grijnzend keek hij naar Iwone. 'Hij is wel erg levendig, niet?' Tobias had het kindje dat Iwone droeg altijd al als een jongetje beschouwd. Het kon niet anders met al die broers van haar. Als vrouwe Storm zoveel zoons had, dan zou het Iwone ook wel moeite kosten om dochters te krijgen.

Iwone grijnsde terug met glunderende ogen en liet zijn hand weer los, om ook in het gras te gaan liggen. Een diepe zucht verliet haar mond, toen ze merkte dat ze in deze positie maar weinig last had van haar buik. De nachten waren daardoor een verlichting en overdag moest ze dan ook vaak rustpauzes houden. 'Hij is erg levendig. 's Nachts trouwens ook! Hij reageert op mijn stem, maar ook op de jouwe!' Ze draaide haar hoofd naar hem toe en glimlachte. Sinds het vertrek uit Evenfall waren Tobias en zij onafscheidelijk geweest. Hij was een grote steun gedurende de zwangerschap en één van de weinige die ook echt de waarheid erachter wist. 'Noem eens een leuke naam. Jongen, meisje, maakt niets uit!'

Tobias had er geen moment spijt van gehad dat hij als persoonlijke wacht met de Storms was meegegaan. Ten eerste was hij hier weer dicht bij zee, bij zijn passie, en tegelijkertijd was hij bij Iwone, ze zijn beste vriendin. Ze was een prachtig persoon en hij steunde haar graag nu ze het zo moeilijk had.  Dat verdiende ze wel. 'Tobias,' grijnsde Tobias vol overtuiging. Hij voegde echter al snel toe op serieuzere toon: 'Harry, ik kende vroeger iemand die zo heette en hij was een geweldige man! Ik was altijd jaloers op zijn naam. Harry. Of was het Henry? Ik weet het eigenlijk niet meer.' Verward keek hij naar de lucht en fronste zijn wenkbrauwen. Zijn vorige leven was werkelijk mijlen ver weg.

Iwone draaide een klein beetje op haar zij en porde met haar elleboog in zijn zij. 'Je denkt echt dat het een jongetje wordt, hè?!' lachte ze, terwijl ze nadacht over de namen. Twee personen met de naam Tobias zou enkel verwarring brengen, maar Henry was een mooie naam. Eén van haar overgrootvaders had ook die naam gehad. 'Ik dacht eraan om hem William te noemen. Maar ik weet niet of David dat wel wil.' Ze beet peinzend op haar lip en wreef ondertussen liefdevol met haar hand over haar buik. 'Tobias…. Heb jij niet een meisje hier in het Noorden die erop smacht dat je haar weer eens komt opzoeken?' vroeg ze plagerig.

'Natuurlijk! Het kan toch niet anders als je naar al jouw broers kijkt.' Het zou net zo goed kunnen dat ze juist meisjes zou krijgen omdat in de familie van vrouwe Storm juist de vrouwen dominant waren. Maar ach, Tobias zag het nou eenmaal zo. 'Maar dan weet iedereen ook meteen dat het kindje van David is?' Vragend keek hij Iwone aan. Ze had nog steeds niets verteld aan de nieuwe koning en eigenlijk vond Tobias dat dat beter zo kon blijven. Hij lachte om haar volgende opmerking en schudde zijn hoofd. 'Ik hield alleen van vissen toen ik in de haven woonde. Behalve één meisje heb ik me nooit zo druk gemaakt om vrouwen. Alleen maar moeilijkheden krijg je daarvan. Zeker als straatschoffie.'

Met moeite kwam Iwone overeind uit haar liggende positie en ging ze zitten in het gras. 'Er is een hele grote kans dat het een jongetje zal zijn. Ik wil enkel niet teleurgesteld zijn door al die hoge verwachtingen als het dan toch een meisje is.'. Haar dienstmeisjes kwamen eraan gesneld en ze nam dankbaar een glas melk aan. Wijn mocht ze in dit stadium niet meer drinken. 'Je hebt gelijk, ik heb daar helemaal niet aan gedacht!' zei ze opeens verschrikt. Dat was hét groene licht voor mensen om te geloven dat het kind van David was. 'We moeten dan toch maar een andere naam verzinnen.' Ze keek naar Tobias en liet haar ogen over zijn voorkomen glijden. Er waren vast veel meisjes geïnteresseerd geweest in Tobias. Ze zag ook vaak haar dienstmeisjes blikken naar hem werpen. 'Vrouwen zorgen enkel voor narigheid,' grapte ze lachend.

'Maar een meisje is helemaal geen teleurstelling. Die kan ik net zo goed leren vissen. Hoewel mensen me dan misschien nog raarder aan zullen kijken. Maar eigenlijk ben ik daar ondertussen al wel gewend aan geraakt.' Hard lachend kwam Tobias ook overeind en zag hij de blikken van de dienstmeisjes al op hem gericht. Zulke vreemde blikken. Hij snapte er niets van. 'Nou, niet allemaal natuurlijk, en het zijn niet de vrouwen die voor moeilijkheden zorgen, maar alles er om heen. Al die verwachtingen en verplichtingen. Daar heb ik nooit iets mee gehad.' Tobias moest weer om zichzelf lachen. Die woorden klonken vast raar uit de mond van een koninklijke wachter. Zijn leven bestond uit verwachtingen en verplichtingen sinds hij zijn training had doorstaan.

Iwone keek Tobias met een brede glimlach aan, terwijl hij zo aan het ratelen was. Hij kon haar altijd met zijn enthousiasme in een seconde weer vrolijk maken. Als reactie op zijn stem begon haar baby weer te schoppen en ademde ze scherp in. Ze probeerde het niet te laten zien en lachte dus opnieuw. 'Een meisje zal nooit een teleurstelling zijn. Ik ben dolgelukkig met elk kindje dat ik krijg.' Ze trok aan het gras en zocht tussen de klavertjes naar een klavertje vier. Integenstelling tot Tobias had Iwone wel iets met verwachtingen en verplichtingen. Zíj had enkel niet de verwachtingen van David kunnen waarmaken. 'Je gaat toch geen oude vrijer worden, hè?' lachte ze.

Tobias keek glimlachend naar Iwone's buik. 'En ieder kindje dat je krijgt zal vast net zo aardig en enthousiast zijn als zijn of haar moeder.' Grinnikend hielp hij Iwone met het zoeken tussen de klavertjes. Het was hem nog nooit gelukt er één te vinden. Zeker niet aan de ruwe kust van het Noorden. Lachend om Iwone's vraag schudde hij zijn hoofd. 'Zoiets kan ik me niet voor stellen of in beelden. Maar ach, met dit werk heb ik toch geen tijd voor relaties of wat dan ook. Ik ben altijd bij jou of je broers of je ouders. Daar zie ik niet echt mijn toekomstige vrouw aan komen waaien.'

Iwone streek met haar hand over haar buik en keek glimlachend naar Tobias. 'Ik hoop het. Maar hij of zij zal natuurlijk ook voor de helft op David lijken. Ik ben heel benieuwd wat hij of zij van mij krijgt en wat van David.' Ze werd stil bij zijn laatste woorden en staarde naar de klavertjes in het gras. Natuurlijk kwam een vrouw niet voor hem aanwaaien: een relatie tussen haar en Tobias zou nooit goedgekeurd worden. Ze voelde zich schuldig dat ze hem zo uit de maatschappij trok. 'Je weet dat je op elk moment mag stoppen met dit werk, Tobias. Ik wil je niet verplichten om hier te zijn,' zei ze bezorgd.

'Ben je niet bang dat hij te veel op David zal lijken?' Fronsend keek Tobias naar Iwone. Hij was er in ieder geval bang voor. Het jongetje zou automatisch een doelwit worden van hoge verwachtingen én groot gevaar als iedereen hem meteen als de eerstgeboren zoon van de koning herkenden. 'Ik vermaak me hier prima, hoor. En het is minstens tien keer beter dan op de straat slapen. Ik krijg hier warm eten, een bed, dat is alles wat ik nodig heb. Plus, ik heb hier een geweldige vriendin die ik gezelschap kan houden en straks een kleine bolleboos die ik moet leren vissen. Ik ga het druk genoeg krijgen.' Grijnzend plukte hij wat grassprietjes en blies ze uit over Iwone's buik.