De vertrekken van Gytha en Thomas

-

Thomas stond met een diepe frons op het balkon van de vertrekken van hem en Gytha. Het waren nog zijn eigen oude vertrekken. Hij zou natuurlijk nooit zijn moeder uit de grote kamers zetten, omdat hij daar nu zogenaamd hoorde. Het voelde juist goed deze oude vertrouwde plek met zijn verloofde te delen. Hij kon er nu echter niet echt ban genieten. Met zijn handen om de balustrade heen geklemd staarde hij voor zich uit, de zee over. Thomas wachtte op Gytha met een ongebruikelijk ongeduld. Ze was nu vast bij Iwone of wie wist waar, maar hopelijk was ze zo terug.

Gytha had net haar wandeling met Iwone in de tuinen afgerond en liep naar haar vertrekken toe. Ze hoopte dat Thom al terug was uit zijn besprekingen, maar zeker weten deed ze het niet. Het duurde niet lang voordat ze voor de prachtige houten deuren van het vertrek stond. Glimlachend stapte ze naar binnen. 'Thomas, ben je er al?' riep ze, nadat ze de deuren had gesloten, maar het antwoord vond ze zelf al. Glimlachend liep ze richting het balkon toe. Ze had hem de hele dag al ontzettend gemist, toen ze echter zijn gezichtsuitdrukking zag bleef ze naast hem staan. 'Wat is er aan de hand?'

Thomas glimlachte niet eens toen hij Gytha's stem hoorde. Het nieuwe besluit zou haar geen plezier doen. 'Ik heb een brief van Donovab gekregen. Hij en zijn familie zullen niet aanwezig zijn bij onze bruiloft.' Dat was geen grote verrassing, alsnog was het niet fijn de kille brief te moeten lezen. Zeker niet met het nieuws dat Ayira niet langer erkend wordt als Rabbion nu ze vermoedelijk naar de rebellen was vertrokken. Thomas vreesde welke informatie ze kon delen. Ook over hun bruiloft. Hij zuchtte en pakte Gytha's hand vast. 'En de Mattiries zijn van plan naar Evenfall te reizen. Ze durven het niet aan een omweg via het Noorden te maken.' Teder drukte hij een kus op haar voorhoofd. 'De adviseurs raden aan nu de bruiloft zo klein mogelijk te houden. We kunnen niet meer rekenen op de extra bewakers van de andere families. En ik heb nog steeds geen flauw idee of jouw broers komen. David zal Adelaide wel moeten ontvangen,' mompelde hij afwezig.

Gytha keek hem aan en knikte begrijpend bij zijn woorden. 'Oh, oké.' Ze had het enerzijds wel verwacht. Op Adelaide en haar broer had ze sowieso al niet gerekend, al verbaasde de Rabbions haar enigszins. 'We maken er hoe dan ook iets moois van, toch?' probeerde ze hem op te fleuren en glimlachte. 'En hoe minder mensen, hoe korter het feest, hoe langer wij voor onszelf hebben.' zei ze lachend en drukte een kus op zijn kaak. 'Maak je geen zorgen mijn liefste, het maakt niet uit hoeveel mensen er komen, zolang wij er maar zijn. Dat is het belangrijkste.' Zelf was ze ook een beetje teleurgesteld. Ze had als klein meisje altijd gedroomd van een grote bruiloft, maar dat zat er nu waarschijnlijk niet in.

Thomas keek verontschuldigend naar Gytha. Hij had haar alles behalve teleur willen stellen. De bruiloft zou haar grote dag moeten worden. Hij was echter blij dat ze het zo goed opvatte. Glimlachend drukte hij een kus op haar neus. 'Het maakt niet uit hoe veel mensen er komen, we maken er een prachtige dag van. Ik heb gehoord dat moeder druk in de weer is in de tuin om het paleis te vullen met geurig groen en andere kleuren.' Het was fijn zijn moeder zo in de weer te zien. Het was beter dan haar steeds in de vertrekken te moeten vinden waar ze zwijgend uit het raam zou zitten te kijken. Hij dacht dat Iwone hier vooral voor te danken was. Zelfs had Thom te weinig tijd, veel minder dan hij zou willen, om er voor zijn familie en ook voor Gytha te zijn. Het was allemaal nogal een chaotische periode geweest. maar nu begon hij het allemaal een beetje door te krijgen.

'Daarom. Het wordt onze dag. Daar hebben we niemand voor nodig. Alleen onszelf.' zei ze en sloeg haar armen om hem heen. 'En ik weet dat het hoe dan ook prachtig zal worden, want jij bent erbij.' Ze drukte haar lippen op die van hem en keek hem aan. 'Ik heb je al veel te lang niet meer écht gesproken. Alles gaat toch wel goed?' Gytha maakte zich altijd zorgen om Thomas als hij zo druk bezig was. Er was zoveel te doen en ze wilde hem altijd graag helpen, al wist ze ook wel dat ze dat niet kon. Ze had geen verstand van de politiek.

[NEW, drie jaar later]
Henry had de hele dag lessen en zelf hoefde ze ook niet te werken, dus had Iwone besloten om Gytha te bezoeken. Drie weken geleden was het onvoorstelbare gebeurd en zijzelf en haar hele familie waren er nog steeds helemaal kapot van. Maar Gytha en Thomas natuurlijk het allermeeste. Waarom moest dit precies haar broer en schoonzus overkomen, de twee mensen van Tarth die ze het aller meeste geluk van de wereld schonk! Toen ze eenmaal voor hun vertrekken stond, klopte ze op de deur aan en wachtte ze geduldig. Ze had een boeket met bloemen mee, die ze in de ochtend had geplukt, en ze had ook wat koekjes uit de keuken gestolen.

Gytha's wereld stond nog steeds op zijn kop. Ze snapte niet hoe het had kunnen gebeuren. Het was de eerste keer dat ze het aandurfde om niet met de kindermeisjes mee te gaan, ze vertrouwde hen natuurlijk wel, maar ze vond het toch altijd fijner om zelf te zien wat er gebeurde. Één keer ging ze niet mee en dan gebeurde er dit... Ze stond buiten op het balkon en als één van de dienstmeisjes niet was komen zeggen dat Iwone voor de deur stond, had ze het niet eens gehoord. 'Oh, natuurlijk, laat haar maar binnen.' zei ze met een kleine glimlach en liep het vertrek in, om zich snel te fatsoeneren. Ze probeerde haar leven weer zo goed mogelijk op te pakken, maar op de momenten dat ze niets te doen had, zoals nu, was dat lastig.

Iwone werd binnen gelaten door een dienstmeisje en zette alvast de bloemen en de koekjes op een tafel neer. Vanaf het balkon zag ze Gytha aan lopen en Iwone begroette haar met een kus en een knuffel. 'Ik ben vandaag vrij, dus kon ik je eindelijk weer eens bezoeken,' vertelde ze met een glimlach, waarna ze naar de bloemen en de koekjes gebaarde. 'En ik heb nog iets voor je meegenomen! Henry had gisteren bloemen voor je geplukt, maar hij durfde ze niet zelf te komen brengen. Én ik heb koekjes uit de keuken gestolen.' Iwone lachte zachtjes en bekeek Gytha aandachtig. Ze zag er eigenlijk best goed uit, veel beter dan enkele weken geleden.

Gytha keek glimlachend naar haar schoonzus. Het was nog altijd moeilijk om de andere kinderen rond te zien rennen in het paleis. Ook op dit moment vormde er een brok in haar keel, maar ze hield zich groot. Voor zichzelf en voor Iwone. 'Bedank Henry maar voor mij en zeg hem de volgende keer dat hij ze gerust zelf langs mag komen brengen.' zei ze, misschien ietwat stijfjes en keek naar de koekjes die op het dressoir stonden. 'Die komen zeker goed van pas. Kom, ga zitten. Hoe gaat het met je? Ik hoorde dat je weer druk was in de verzorgingstehuizen in de stad.'

'Dat zal ik doen,' zei Iwone met een glimlach, terwijl ze op de sofa ging zitten naast Gytha. Ook Henry miste zijn neefje ontzettend veel. Hij was op de leeftijd dat hij zo ongeveer wel wist wat er met zijn neefje was gebeurd en dat hij nooit meer met hem zou kunnen spelen. Hij herkende ook het verdriet van Gytha en Thom en doordat hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan, durfde hij niet meer zo snel op ze toe te stappen. 'Het gaat goed met mij. Het was de laatste tijd erg druk door die uitbraak van de pokken, maar die is gelukkig nu onder controle. David heeft namelijk extra geneesheren gestuurd.' Ze legde haar hand op die van Gytha en glimlachte bemoedigend. 'En hoe gaat het met jou?'

Het was een stuk gemakkelijker om te praten over het leven van Iwone dan over dat van haarzelf, dus negeerde ze haar vraag enigszins. 'Oh, dat moest vast hard werken zijn geweest. David heeft het goed met het Noorden voor, de geneesheren kwamen vast en zeker goed van pas.' zei ze met een glimlach en streek wat haren uit haar gezicht weg. 'Gezien de omstandigheden, gaat het oké.' perste ze er uiteindelijk met moeite uit. 'Hoe gaat het met Henry? Ik hoorde dat hij laatst met was begonnen met de Septon om te leren lezen.' vroeg ze nieuwsgierig. Zo lang het over anderen ging, was het prima.

Iwone merkte natuurlijk op dat haar vraag werd genegeerd, maar ze besloot er niets van te zeggen. 'Ze kwamen zeker goed van pas. Zonder hen zou het een heel groot probleem geworden zijn,' gaf Iwone toe. Iwone kneep zacht in haar hand, toen ze uiteindelijk toch antwoord gaf, en glimlachte geruststellend. Ze wist niet half hoe moeilijk Gytha het moest hebben en ze verweet haar dan ook helemaal niets. Ze vond het enorm bewonderenswaardig hoe groot Gytha zich hield. 'Met Henry gaat het ook goed, ondanks dat hij de lessen hartstikke saai vindt. Hij wil veel liever les krijgen van Thom en de bewakers.' Ze pakte de koekjes erbij en opende deze. 'Ik hoorde trouwens dat Agathe langs was geweest? Hoe was het?'

Giet moest zachtjes lachen bij haar woorden. 'Geef hem eens ongelijk, ik zou buiten ravotten ook verkiezen boven die saaie lessen in de torenkamer.' gaf ze toe en pakte een koekje van de schaal. 'Ja, ze was inderdaad langs gekomen. Het was leuk om de tweeling weer te zien.' zei ze oprecht. Het had haar zwaar gevallen toen de kleintjes hadden gevraagd waar Leo was, maar ze had het hen niet kwalijk genomen: ze snapte er niets van dat hun neefje er plotseling niet meer was. 'Maar het was fijn om mijn zus weer te zijn, om haar hier te hebben. Zeker na... alles wat er gebeurd is.'

Iwone glimlachte, terwijl ze een hap van haar koekje nam. 'Hij wil oefenen voor als David weer eens langs komt,' legde ze uit, waarna ze weer een hap nam. Henry was nu op de leeftijd dat hij een hele boel begon te begrijpen en dus ook hoe het zat tussen zijn ouders. Het deed haar pijn om zijn gezicht te zien als iemand het over zijn vader had. 'Ze zijn ook al zo groot! Ongelofelijk, die kinderen groeien als kool!' lachte ze. Ook zij had Agathe gesproken en wat meer informatie kunnen geven over het ongeluk, zoals hoe het was afgelopen met de dienstmeisjes en welke maatregelen ze hadden genomen om zulke ongelukken in de toekomst te voorkomen. Op het moment dat het net gebeurd was, had Iwone ook de meeste verantwoordelijkheden in het paleis overgenomen, samen met haar broers, zodat Thom in alle rust kon rouwen. 'Dat snap ik heel goed. Hoe gaat het trouwens met Thomas? Ik loop hem de hele tijd mis!'

'Dat doen ze zeker.' beaamde Gytha en pakte een koekje van de schaal. 'Hij wil indruk maken op David, dat begrijp ik best. Henry is een slimme jongen en ondanks alles weet ik zeker dat David hartstikke trots op hem is.' David had een domme zet gemaakt door Henry nooit te erkennen als zijn wettelijke zoon en dat was hem nu een doorn in zijn oog. Zeker omdat zijn eerste kind een meisje bleek te zijn. 'Thomas is druk.. met van alles en nog wat. Ik heb het idee dat hij zich probeert te verschuilen in zijn werk, ik geef hem geen ongelijk...' Het liefste was ze zelf ook bezig met honderd duizend dingen, zodat ze niet aan alle ellende hoefde te denken.

Iwone glimlachte om de woorden van Gytha en knikte. 'Ik vertel Henry ook heel vaak dat David trots op hem is, maar hij wil het maar niet geloven!' Vaak zei hij dan dingen als ''waarom is hij er dan nooit?'' en dat toonde aan dat hij nog niet helemaal begreep hoe het in elkaar zat. Maar ze wou Henry ook de meeste details besparen. 'Klopt, Thomas nam al zo snel al zijn taken weer over van onze broers en van mij. Mijn moeder probeerde hem nog om te praten, hem te overtuigen dat hij nog wat rust moest houden, maar hij stond er op om meer te werken.' Ze zuchtte en nam de laatste hap van haar koekje. 'Ik geef hem ook geen ongelijk. Iedereen gaat anders om met verlies en ik denk dat dit zijn manier is. Hij deed dit ook na de dood van onze vader en zelfs toen hij nog klein was en ons baby broertje overleed, ging hij van alles doen om er maar niet over te hoeven praten.'

Soms vond Gytha het moeilijk dat ze het zo snel had moeten verwerken, voor zover het te verwerken viel: Ze was er zeker nog niet overheen en ze betwijfelde of ze er ooit overheen zou komen. 'Misschien kan je aan David vragen of hij Henry een keer een brief wil schrijven, dat motiveert hem misschien ook om te leren lezen.' stelde Gytha voor. 'En het eerste wat hij dan kan lezen is de brief die zijn vader speciaal voor hem geschreven had.' Ze wist zeker dat haar broer dat wel wilde doen. 'Ik weet af en toe niet eens hoe ik het tegen hem kan zeggen... Van Leo.' Soms had ze gewoon de behoefte om erover te praten, maar ze durfde het onderwerp niet aan te snijden, in angst dat het niet goed zou vallen bij Thomas.

Iwone keek Gytha verbaasd aan en glimlachte daarna breed. 'Dat is echt een geweldig plan! Ik zit al dagenlang te bedenken hoe ik hem aan het lezen krijg en dit gaat sowieso werken! Heel erg bedankt.' Ze kneep weer in haar hand en keek daarna weer serieus. 'Thomas kan inderdaad erg onverwachts zijn in zijn verdriet,' gaf ze toe. 'En hij laat het niet graag zien. Hij is een enorme binnenvetter. Misschien dat je hem eens er echt mee moet confronteren, zodat hij zijn gevoelens eens echt kan laten gaan. Dan kunnen jullie ook samen werken naar een oplossingen. Ik vind het maar niets dat hij de hele tijd aan het werk is en jou hier alleen laat,' zei Iwone eerlijk.

Gytha keek haar aan en glimlachte. 'Geen probleem.' Ze hielp haar schoonzusje graag en ze vond het ook zeker goed als haar neefje een beetje gemotiveerd raakte om te leren. 'Ik laat het hem liever op zijn eigen manier verwerken... Ik weet dat het niet het beste is, maar ik weet dat we beide veel verdriet hebben. Wat dat betreft is het nog zo ver, en zeker voor hem.' Hij was zijn enige nageslacht kwijtgeraakt en het was ook nog eens een zoon ook. Ze wist dat Thom hem als veel meer zag dan enkel zijn nageslacht. Hij was niet verwekt omdat het moest, maar omdat ze het wilde. 'Maak je om mij maar geen zorgen, ik red me wel.'

Iwone bekeek Gytha onderzoekend en dacht daarnaast ook na over Thomas. Iwone was juist het type die haar verdriet kon verwerken door het expressief te maken. Ze was geen binnenvetter, maar juist iemand die het allemaal weg moest schreeuwen. Beide manieren had zijn voor- en nadelen, maar doordat Iwone zo'n andere manier had, was het moeilijk om in te schatten hoe ver Gytha en Thomas waren in hun verdriet. Thomas kon ze daarnaast nog best goed lezen, omdat het haar broer was, maar bij Gytha vond ze het moeilijk. Ze had daardoor een lang gesprek met Agathe gehad. 'Vind je het misschien fijn om wat dagen naar Evenfall te gaan en tijd door te brengen met jouw moeder?' vroeg Iwone uit het niets.

Gytha keek haar aan en schudde haar hoofd. Als ze haar moeder zou zien zou ze haar verdriet al helemaal niet meer binnen kunnen houden. Dan zou ze dagen aan één stuk door huilen, dat was één ding dat zeker was. 'Het is misschien moeilijk om hier alles weer op te pakken zoals het eerst was, maar het is wel de beste manier. Daarbij wil ik Thom ook niet alleen laten nu. Misschien als alles weer in wat rustiger vaarwater komt, dat ik kort naar Evenfall zal gaan.' Het was niet eens zo'n gek idee, enkel stond haar hoofd er nu totaal niet naar.

Iwone knikte begripvol en pakte weer een koekje van de schaal. 'Het is inderdaad het beste om alles weer zoals normaal op te pakken, maar het is ook het moeilijkst,' stemde ze met Gytha in. Ze keek ondertussen naar buiten en zag de zon hevig naar binnen schijnen. 'Vind je het leuk om naar buiten te gaan en ergens te gaan wandelen? Of de stad in te gaan naar de markt toe?' vroeg Iwone benieuwd. Ze wilde niet dat Gytha het verwerken alleen hoefde te doen en als ze het leven weer als normaal wilde oppakken, wilde Iwone haar met alle liefde helpen. 'Of we kunnen naar de haven toe?'

Gytha keek haar aan bij haar laatste woorden. 'Thom had hem meegenomen naar de haven, een paar dagen voordat...' Ze staakte haar zin en keek naar buiten toe. 'Hij heeft het me niet verteld, omdat hij weet dat ik de haven niets vind voor kinderen, maar - Hij vond het zo mooi Iwone.' Een treurige glimlach verscheen op haar gezicht. 'Hij had het steeds over "sepen" en ik had geen idee waar hij het over had.' Ze probeerde alle mooie herinneringen aan haar zoon te koesteren. 'Vind je het oké om gewoon hier te blijven? Ik wil niet naar buiten toe, al die blikken van de mensen zien.'