Vertrekken van Gytha

-

Iwone had Henry aan zijn handen vast en hielp hem zo met lopen. Elke dag weer leerde hij wat nieuws: een woordje of een extra zelfstandige stap met lopen. Ook groeide hij zo snel! Tobias zou het prachtig gevonden hebben. Ook haar vader zou het geweldig gevonden hebben. Misschien zou David het ook wel mooi vinden om zijn zoon zo te zien opgroeien. Jammer genoeg kon ze het met beiden niet delen en had Henry enkel de kindermeisjes, Constance en Thom als vaste toeschouwers. Henry en Iwone waren op dit moment op weg naar de kamer van Gytha. Iwone wilde haar bedanken dat ze op Henry paste na de rebellenuitbraak. Voorzichtig klopte ze op de deur en wachtte ze geduldig. 'We gaan naar je tante toe, Henry,' fluisterde ze zachtjes.

Thom zat op de armleuning van één van de fauteuils. Met een glimlach keek hij naar de handelingen van Gytha. Ze hadden uiteindelijk besloten om samen aan haar broers te vertellen dat Gytha mee zou gaan naar het Noorden, dat zij en Thomas zouden trouwen. Hij had het zelf nog niemand durven vertellen, bang dat deze snelle beslissing slecht zou vallen bij de families. Zijn vader was pas net overleden, de Rabbions hadden hun moeder verloren en de Mattiries hun broeder. Dat er al aan huwelijken werd gedacht was misschien wat voorbarig. 'Ben je nerveus?' vroeg hij Gytha met een glimlach, toen hij plots geklop op de deur hoorde.

Gytha schudde haar hoofd. 'Nee, ik weet dat ze het goed gaan keuren.' zei ze met een glimlach en keek op bij het geklop op de deur. Nieuwsgierig om te zien wie het was, liet ze een van de dienstmeisjes de deur openen. 'Het is prinses Iwone.' zei ze, terwijl ze afwachtend keek wat ze moest doen. Gytha keek Thom kort aan en knikte uiteindelijk naar het meisje. 'Laat haar maar binnen.' zei ze met een kleine glimlach en stond op uit de stoel om hun gast te verwelkomen.

Iwone wachtte geduldig voor de deur en hield Henry tegen, die al de kamer in wou gaan kruipen. Uiteindelijk werd ze binnengelaten en glimlachte ze vriendelijk naar Gytha, waarna ze een kus op haar wang drukte. 'Ik wou je nog bedanken voor je goede zorg voor Henry. Ik-' Ze keek verder de kamer in en zag plotseling Thomas staan. Henry zag hem ook en kroop al snel naar zijn oom toe. Nog steeds verbaasd keek ze de twee aan en pulkte verlegen aan haar jurk. 'Kom ik wel gelegen?'

Thomas kon het niet laten om te grijnzend toen hij hoorde dat Iwone voor de deur stond. Toen hij zijn zus zag, werd hij echter meteen rood en speelde hij met het koord van de zwarte blouse die hij droeg. met een glimlach pakte hij de kleine Henry op en prikte hij in zijn maag. 'Nee, eigenlijk- eigenlijk kom je heel gelegen.' Zijn ogen gleden naar Gytha en met een kleine glimlach en een beweging van zijn hoofd spoorde hij haar aan om het nieuws aan Iwone te vertellen. Hij dacht dat ze dat wel leuk zou vinden. Om Iwone aan het lachen te maken, want nu zag ze er nog zo grauw uit. Thom vroeg ze meteen af of hij er ook zo bij liep.

Gytha liep achter Iwone aan het vertrek in. 'Je komt nooit ongelegen.' zei ze met een glimlach en nam plaats in de fauteuil. Met een half oog op Thom gericht, knikte ze en wendde zich weer tot Iwone. 'Thom en ik moeten je iets vertellen, máár je moet me beloven dat je het aan niemand verteld. Vooral niet tegen Agathe of Constance.' Ze wilde niet dat het woord haar broer eerder zou bereiken dan dat zij hem had gesproken. 'Thom heeft gevraagd of ik mee naar het Noorden kom, en ik heb ja gezegd...' Ze hoopte dat Iwone door had wat het betekende, het voelde nog zo raar om het woord "huwelijk" te gebruiken. 'We gaan vanmiddag toestemming vragen aan David.'

Iwone merkte de blikken tussen de twee op en keek ze afwachtend aan, terwijl ze bleef staan. Ze fronste en keek de twee verbaasd aan. 'Ik zou nooit iets doorvertellen, ik-' Opnieuw zweeg ze en na de woorden van Gytha keek ze de twee met grote ogen aan. Ze herinnerde zich nog heel goed wat haar vader had gezegd, dat Thomas Gytha mee moest vragen naar het Noorden, maar ging dit allemaal niet heel erg snel? Een paar vertrekken verderop lagen haar vader, Jillian en Arutha opgebaard en het ging nu al over huwelijken? Toch glimlachte ze gelukzalig en liep ze op Gytha af, om haar te knuffelen. 'Dat is geweldig nieuws.' Ook drukte ze een kus op de wang van haar broer. 'Ik wens jullie al het geluk toe. Ik hoop heel erg dat David gaat toestemmen,' zei ze oprecht.

Thomas merkte meteen op dat dit nieuws Iwone niet alleen positief verraste maar ook schokte. 'Ik weet dat het niet de beste omstandigheden zijn, maar- Misschien is het juist nu goed. Ik weet dat het de pijn niet weg haalt, maar misschien, vooral voor moeder, is het toch iets om naar uit te blijven kijken. Dat er nog hoop is voor de families en voor het volk. En nu ik landheer ben- Ik kan alle steun gebruiken.' Hij streek over Iwone's hoofd en glimlachte naar zijn neefje, maar richtte zijn aandacht vooral op Gytha, zijn verloofde. Hij had zijn ogen al nooit van haar af kunnen houden, maar nu was dat alleen maar erger geworden. Zelfs als ze niet in de buurt was, zag hij haar voor zich. Het was bijna hopeloos, maar Thomas vond er veel troost in. Het hielp hem door de rouw heen.

Gytha knikte. 'Ik weet hoe jullie je voelen. Ik wil er graag voor jullie zijn, als dat natuurlijk wenselijk is. Daarbij kan ik helpen met Henry als je dat fijn vind, ik snap best dat je hem niet altijd bij de dienstmeisjes wilt laten.' zei ze met een glimlach en pakte Thom's hand vast. Ze glimlachte stralend naar hem, dat was hoe ze zich voelde als ze naar hem keek: stralend. Ze voelde zich compleet. 'Sorry dat we je er zo mee overvallen, trouwens.'

Dat Thomas steun nodig zou hebben als landheer trok Iwone zich erg persoonlijk aan. Ze had ten eerste haar vader al niet geholpen door haar mislukte huwelijk en als alleenstaande moeder zou ze Thomas nog minder kunnen helpen en steunen. De gedachte aan haar vader trof haar opnieuw hard en een tikkeltje beduusd nam ze op een stoel plaats. 'Misschien is het inderdaad goed,' herhaalde Iwone met een glimlach, al had ze er zo haar bedenkingen bij. Ze konden enkel hopen dat de Rabbions en Mattiries goed op het nieuws zouden reageren in hun rouwfase. 'En ik ben blij dat je meegaat. Dan ben ik eens niet de enige vrouw op het schip,' lachte ze zachtjes, terwijl ze beschaamd weg keek toen ze de uitgewisselde blikken opmerkte. Er was geen moment dan deze waarin ze ook verlangde naar een relatie, zoals Gytha en Thomas.

Thomas verstrengelde glunderend zijn hand met die van Gytha. Hij was ongelooflijk verliefd op haar en dat begon hij zich steeds meer te realiseren. 'Je krijgt eindelijk een zus, Iwone.' Eigenlijk was Gytha al haar zuster geweest op het moment dat ze getrouwd was met David, maar dat was afgelopen en voorbij. Dit was hopelijk een nieuw begin voor de beide families en hun onderlinge relatie. 'En Henry, die deugniet, krijgt een erg lieve tante.' Met een glimlach zette hij zijn neefje neer en sloeg hij een arm om zijn zus. 'Vader en William zullen nu vast al drinken op dit nieuws,' vertelde hij haar, zoals hij eerder ook met Gytha dit beeld had opgeroepen.

Gytha glimlachte en knikte. 'Maar, helaas, is het nog niet geregeld. We waren net van plan om naar David te stappen.' vertelde ze en tilde Henry op. 'He klein kereltje.' lachte ze en aaide door zijn bruine haren heen. Hij deed haar ontzettend aan David denken, zijn gezicht, maar vooral de ondeugende blik in zijn ogen. Het was precies dezelfde blik die David vroeger had gedragen. Tegenwoordig had hij die blik zelden meer, hij zag er altijd uit alsof hij diep aan het nadenken was.

Iwone keek glimlachend naar de twee en sloeg ook haar arm om Thomas heen. 'Ik heb Gytha steeds als zus beschouwd, ondanks wat er allemaal gebeurd is.' Vertederd keek ze toe hoe Gytha Henry optilde: hij vond het helemaal niet erg om door Gytha vastgehouden te worden en leek het best naar zijn zin te hebben. Haar moeder zou haar met open armen ontvangen, dat wist ze zeker. 'Zie je, ik stoor jullie dus wel!' zei ze, terwijl ze beschuldigend in Thomas' borst prikte. Daarna slikte ze en haalde ze diep adem. 'Ik denk dat ik zometeen nog even bij pap langsga en misschien Adelaide ga bezoeken.'

'Nee, nee, helemaal niet!' Thom sloeg zijn arm om Iwone en glimlachte geruststellend. Hij keek er toch al niet erg naar uit om naar Gytha's broer te moeten stappen. Gytha had wel gezegd dat hij het wel zou goed keuren, maar wie zouden er voorwaarden aan dit huwelijk zitten. En Thom was er al achter dat hij echt alles zou doen om met haar te kunnen trouwen. 'Ben je al bij de Rabbions geweest?' vroeg hij zijn zuster nieuwsgierig. Zij kon veel beter overweg met die familie, voornamelijk met Constance, dan hij kon. Thomas kende ze niet eens zo goed.

Gytha schudde eveneens haar hoofd. 'Je valt ons echt niet lastig. Volgens mij zoekt Thom hier, enkel excuses om niet naar David te hoeven stappen.' lachte ze en ging weer op de stoel zitten. Zelf maakte ze zich er geen zorgen om. Ze vertrouwde haar broer erop dat hij wilde dat ze gelukkig was en daarbij zag ze niet in welke nadelen het huwelijk zou hebben, voor beide families. 'Iwone, zeg jij eens tegen je broer dat hij zich echt geen zorgen hoeft te maken om vanmiddag.' lachte ze en keek naar de twee. Ze leken op elkaar, al vond ze dat Iwone veel meer op haar vader leek dan Thom.

Iwone glimlachte bescheiden en keek naar haar voeten. 'Ik weet niet of ik de beste persoon ben om David in te schatten,' zei ze zachtjes, waarna ze desondanks met optimisme naar de twee keek. 'Maar ik weet eigenlijk wel zeker dat hij gaat instemmen. Als David ergens van houdt, dan zijn het wel zijn zusjes. Ik twijfel eerder over de andere twee landheren. Uiteraard zullen ze het huwelijk goedkeuren, maar ze zullen vast eisen dat het na de rouwperiode plaats vindt.' Instemmend knikte ze op Thomas' vraag. 'Ik heb Constance opgezocht. De Rabbions rouwen net als wij erg om hun moeder.'

Thom keek betrapt naar zijn voeten, toen Gytha zei dat hij het bezoek aan David slechts wilde uitstellen. Hij glimlachte om de geruststellende woorden van Iwone, maar knikte begrijpelijk. 'Dat is alleen maar logisch. We moeten iedereen die tijd gunnen. Bovendien kunnen we wel wachten, toch?' Thom had verlegen een arm rond Gytha's middel gelegd. 'Als ik David spreek, zal ik meteen met hem overleggen over onze terugreis naar het Noorden. Het zal niet lang meer duren. Ik wil hier niet al te lang meer blijven.' Thom had het Zuiden al weer gezien, zeker met al die gebeurtenissen.

'Oh, nee ik wil hun rouwtijd niet verstoren en dat van jullie ook niet. Eerst moeten we deze tijd achter ons laten. Ik weet dat de liefde tussen mij en Thom lang genoeg standhoudt.' Een glimlach verscheen rond haar lippen. Ze konden nog wel wachten, tot alles weer rustig was. Ze had er nog niet over nagedacht dat ze haar moeder niet meer zou zien, in ieder geval niet meer voor de bruiloft. Als ze naar het Noorden zou gaan, zou ze iedereen achterlaten. Agathe, Gregoire, David, haar moeder - de kleintjes. Ze had zo op een roze wolk gezeten, dat dit de eerste keer was dat ze eraan dacht en het viel haar zwaarder dan ze had verwacht.

Iwone zag in haar ooghoeken dat Henry één van Gytha's kettingen in zijn mond probeerde te stoppen en snel haastte ze zich naar hem toe. Nadat ze hem had verteld dat het niet mocht, keek ze verontschuldigd naar Gytha en maakte ze de vieze ketting enigszins schoon met haar jurk. 'Ik denk dat het maar weer eens tijd is voor ons om naar onze vertrekken te gaan,' zei Iwone met een klein glimlachje. Ondertussen keek ze Thom dankbaar aan. 'Ik wil ook graag naar moeder toe. En vader naar huis brengen.' Ze kuste Thomas en Gytha en nam Henry weer aan haar hand. 'Laat me nog even weten hoe David heeft gereageerd!' zei Iwone nog snel.

Thom kreeg rode wangen van het woord 'liefde' en wendde zijn blik van Gytha af. Hij keek vlug op naar zijn zus toen ze aankondigde dat ze weg ging. 'Ik laat het je meteen weten,' beloofde hij haar waarna hij zijn zuster nog snel een kus als afscheid gaf. Hij liet haar uit en grijnsde nog naar zijn kleine neefje voor hij terug het vertrek in ging en naar Gytha keek. Haar afwezige blik viel hem meteen op. Daar kon niemand om heen. Teder legde hij een hand op haar wang en probeerde hij haar blik te vangen. 'Hé? Wat is er?'

Gytha glimlachte nog naar Iwone en Henry en zuchtte uit toen de deur dichtging. 'Ik weet niet, het is gewoon-' Gytha legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Ik realiseer me nu pas dat ik iedereen achter laat. Mijn moeder, Agathe - mijn broers.' mompelde ze en keek schuin omhoog naar hem. 'Ik had er nog niet eerder over nagedacht. Ik was zo gelukkig, dat het helemaal nooit in me op kwam.' Ze wist dat haar moeder blij voor haar was, maar dat ze haar dochter ontzettend zou gaan missen.

'Oh-' Thomas streek langs haar haar en hield Gytha vast terwijl ze tegen hem aan leunde. 'Ik had je ook meer tijd moeten geven. Het spijt me dat ik je daar niet aan herinnerd heb. Het is moeilijk om je familie zo plots niet meer te kunnen zien. Ik vind het niet erg als je eerst naar je familie wil, naar je thuis. Ik kan wachten, echt. Misschien is het zelfs goed als we dat doen. Dan zal het misschien niet slecht vallen bij de andere families.' Hij praatte en praatte maar over zijn eigen teleurstelling heen. Het was heel begrijpelijk dat dit haar aan het twijfelen maakte.

Gytha keek hem aan. Ze wilde naar huis, naar haar moeder toe, nog even bij haar broertjes en zusjes zijn. Ook wilde ze dolgraag bij de bevalling van Agathe zijn, maar ze zou niet tot die tijd kunnen wachten. 'Nee, ik wil mee naar het Noorden. Echt waar.' Ze glimlachte kort bij de woorden. 'Ik zal mijn moeder nog vaak kunnen zien, en hetzelfde geld voor mijn broeders en zusters. Het was enkel een gedachte die me overspoelde.' verzekerde ze hem en drukte haar lippen liefdevol op die van hem. 'Ik wil bij jou zijn, Thomas.'

Thom hield zijn mond toen Gytha sprak. De glimlach op zijn gezicht was ernstig, maar werd alleen maar groter bij haar laatste woorden. Hij kuste haar nogmaals en streek met uiterste zorg en liefde langs haar wang met zijn vingers. 'Waarschijnlijk zijn ze bij onze bruiloft. Dan kun je je moeder weer zien. En daarna kunnen we vaak genoeg op bezoek gaan. Evenfall ligt niet zo heel ver van Tyrosh. Het zou een heel ander verhaal zijn geweest als we van Myr naar Evenfall hadden moeten gaan, maar dit is te doen.' Geruststellend hield Thom haar tegen zich aan. Natuurlijk had hij Gytha eerst naar huis laten gaan als ze dat had gewillen, maar hij was opgelucht dat ze alsnog meeging naar het Noorden. Thomas had deze troost nodig.