Vertrekken van Gytha

'Daar heb je gelijk in.' Het was een stevige reis van Tyrosh naar Evenfall, maar niet extreem lang. 'Ik ben al lang niet meer in Tyrosh geweest.' De laatste keer dat de familie naar Tyrosh was gegaan, was Gytha thuisgebleven. Ze had een paar weken ziek op bed gelegen en het leek niemand verstandig om zo te gaan reizen. Ze had ontzettend graag meegewild, maar er had niets anders opgezeten dan uitzieken. 'Het enige wat ik me nog kan herinneren zijn de tuinen en de azuurblauwe zee.' vertelde ze met een glimlach. In Evenfall was het klimaat goed, maar ze genoot nog meer van het prachtige weer in het Noorden.

Thom haalde glimlachend zijn schouders op. 'Ik ben waarschijnlijk bevooroordeeld, maar van alle streken die ik heb gezien in de wereld, vind ik nog altijd Tyrosh en haar omgeving het mooiste. Maar mijn geboortestad staat me natuurlijk ook wel het meest nader tot mijn hart.' Het was altijd weer wennen om over Tyrosh te spreken en zich dan te realiseren dat hij daar weer woonde. Twee haar was een hele tijd. Niet dat hij er nu echt was, maar het was dichterbij dan het in tijden geweest was. 'Zullen we zo maar naar je broer gaan voor ik je opzadel met ellenlange verhalen over mijn stad om dat bezoek uit te stellen?' Grinnikend drukte hij een kus op haar wang en stak vervolgens zijn hand naar haar uit.

Gytha begon te lachen. 'Ik wil maar al te graag naar je verhalen over Tyrosh luisteren, dat weet je.' Ze vond het altijd heerlijk om naast hem te zitten en te luisteren over zijn eindeloze verhalen over de plekken die hij allemaal had gezien. Soms was ze ontzettend jaloers op hem, zelf wilde ze ook de wereld over reizen, maar ze had het geaccepteerd dat het waarschijnlijk niet zou gaan gebeuren. 'Maar ik denk dat je inderdaad gelijk hebt, misschien moeten we maar eens naar David toegaan, anders dan moeten we weer een dag wachten.' Ze nam dankbaar zijn hand aan en liep richting de deuren van het vertrek.