Vertrekken van Katarina en William

-

herinnering; Gregoire's geboorte

Het was enkele dagen na Gregoire's geboorte en het kleine hummeltje lag heerlijk te slapen in Katarina's armen. Af en toe pruttelde hij wat, maar huilen had hij tot nu toe amper gedaan - tot Katarina's blijdschap: ze was doodop. De kleine David stond aan de zijkant van het bed en drong er continu op aan dat hij zijn kleine broertje nu toch echt wel een keertje vast wilde houden. Katarina begon te lachen. 'Geduld kleine David. Als hij wakker is dan mag je hem eventjes vasthouden, dat beloof ik.' stelde ze hem gerust en aaide hem over zijn donkerblonde haren heen.

Ondanks dat zijn vrouw en hij een kindje hadden gekregen, gingen William's taken toch door. De bevalling was erg onverwacht gekomen en gebeurde tijdens een bezoek van enkele belangrijke mannen uit het Zuiden. Gelukkig had hij net afscheid van ze kunnen nemen en haastte hij zich op dit moment naar zijn vrouw en zoons toe. Hij zwaaide de deur open en liep met een brede glimlach op zijn vrouw af. 'Katarina, lieverd,' murmelde hij en drukte een kus op haar lippen. Daarna ging hij op de zijkant van het bed zitten en nam hij David op zijn schoot. 'Hoe gaat het met je broertje?'

Katarina keek met een glimlach op toen haar man het vertrek binnen kwam en kuste hem teder op zijn lippen. 'Hij slaapt... al heel erg lang.' murmelde David en sloeg zijn armpjes boos over elkaar heen. 'Maar ik mag hem vasthouden van mama als hij weer wakker is.' Zijn ogen glunderde trots en Katarina begon te lachen. 'Het gaat goed met hem, hij is rustig en slaapt veel.' vertelde ze haar man en pakte zijn hand beet. 'Hoe gaat het met jou?'

William's ogen glunderden ook, maar deze met een zweem van pret. 'Goed! Ik heb ze de deur uit kunnen werken... eindelijk! Ze bleven maar aandringen op nog meer vergaderingen, de mafkezen.' Lachend drukte hij een kus op David's haren en keek toen naar de kleine Gregoire. 'Nou, nu heb je eindelijk gekregen wat je wou, David: een broertje. Gelukkig is het geen zusje geworden, niet waar? Dan had je haar haren mogen invlechten!' bulderde Gregoire van het lachen en keek zijn vrouw ondertussen liefdevol aan.

'Dat is mooi, ik zat al op je te wachten.' Het maakte niet uit wat er op persoonlijk gebied gebeurde, William's taken bleven doorgaan en daar hoorde vergaderingen ook bij. 'Ik kan hem later leren paardrijden en zwaardvechten en zwemmen.' ratelde David en keek zijn vader glunderend aan. 'Maar misschien krijgt mama hierna nog een meisje, dat kan toch? Of kan mama alleen maar jongetjes krijgen?' Katarina moest lachen om zijn opmerking, maar liet het antwoord over aan haar man.

'Natuurlijk kan mama meisjes krijgen! Anders zouden alle mama Katarina's op deze wereld opraken en dat zou echt niet leuk zijn! En wat dan nog als de goden willen dat mama allemaal jongetjes krijgt? Dan kan je met nog meer broertjes paard rijden, zwaardvechten en zwemmen!' Hij woelde lachend met zijn hand door zijn zoons haren, maar stopte al snel toen hij zag dat kleine Gregoire wakker aan het worden was. 'Ik- ik heb hem toch niet wakker gemaakt!' vroeg David ontstemd en keek zijn moeder afwachtend aan. William kon enkel naar zijn kleine zoon kijken en glimlachte ondertussen vol trots.

'Nee, natuurlijk niet lieverd. Hij is gewoon niet meer moe.' verzekerde ze haar oudste zoon en streek over de haren van Gregoire heen, die zachtjes begon te bewegen met zijn beentjes. Nadat hij even diep gaapte, keek hij haar met twee grote bruine kijkers aan en begon hij op zijn eigen onderlip te sabbelen. 'Wil je hem eventjes vasthouden? Samen met je vader?' stelde ze voor en overhandigde Gregoire aan David, die hem vasthield met al zijn wezen: alsof het een porseleinen beeldje was.

William hielp Katarina met het overhandigen van Gregoire aan David en voor de zekerheid hield hij een hand onder het kleine lichaampje van zijn jongste zoon. 'Hij is zo mooi,' zei hij zachtjes tegen zijn vrouw en pakte haar hand voorzichtig, maar vooral teder vast. 'Hoe gaat het nu met je? Je begint al wat meer kleur te krijgen, godzijdank.' Ondertussen bleef hij David in de gaten houden, die rood was geworden van inspanning en ijver, maar ook van trots.

'Het gaat wel weer.' verzekerde ze hem. Ze was uitgeput geweest van de bevalling, die ontzettend lang had geduurd. En omdat ze natuurlijk meteen voor de kleinste had moeten zorgen, had ze niet veel tijd gehad om uit te rusten. Gelukkig hadden haar kindermeisjes - die ook voor David zorgde - Gregoire af en toe van haar overgenomen, hoewel ze hem niet graag aan anderen overliet.

Hij leunde voorover om zijn vrouw een tedere kus te geven en enkele lieve woordjes in haar oor te fluisteren die David niet hoefde te horen. Hij was opgelucht om te horen dat het goed met haar ging: de bevalling had lang geduurd en met het uur zag hij haar zwakker worden. 'Geef die baby eens aan papa!' bulderde hij glimlachend tegen David en nam Gregoire voorzichtig van hem over. Greg was nog steeds wakker en keek William nu met grote ogen aan. 'Ik geloof dat hij mijn ogen heeft,' zei William trots.

'Ik weet zeker dat hij jou ogen heeft.' lachte ze en streek nogmaals over zijn bolletje heen. 'Kom eens hier jij.' Ze stak haar armen uit naar David en nam hem op haar schoot. 'Ben je een beetje trots op je kleine broertje?' vroeg ze met een glimlach en enthousiast knikte hij. David - in tegenstelling tot Gregoire - had haar lichtgroene ogen overgenomen, al had hij nu al precies dezelfde lach als zijn vader.

William keek vol geluk naar Gregoire en ook naar Katarina en David. Hij had het niet beter kunnen wensen: een zoon als eerste kind, een gezonde tweede kind, een prachtige en lieve vrouw... Opeens begon Gregoire te huilen in Williams ouders en keek hij nerveus naar zijn vrouw. 'Neem jij hem anders maar weer. Misschien heeft hij honger of vindt hij zijn vader een beetje eng?!' Hij knipoogde bij zijn laatste woorden naar David en gaf Gregoire weer aan Katarina.

Al snel had Katarina Gregoire weer in haar armen en wiegde ze hem sussend op en neer. Hij nam haar pink in haar mond en begon er zachtjes op te sabbelen, wat erin resulteerde dat hij weer stil was. 'Er was niets aan de hand.' verzekerde ze beide mannen. Wat dat betreft zouden ze het nooit leren: altijd als er gehuil klonk, schoven ze de kinderen zo snel mogelijk weer terug naar de vrouwen. De gedachten liet haar lachen en gelukzalig keek ze naar haar beide zoons.

William nam zijn geschrokken zoon in zijn armen en tilde hem op de kop door de kamer heen. 'David, ga jij eens met wat bewakers spelen. Ik wil even alleen zijn met mijn vrouw en jouw moeder.' Zo lief en braaf als David was, ging hij weg - enigszins ontstemd - en liep William weer naar zijn vrouw toe. Hij trok er een stoel bij en ging erop zitten, terwijl hij naar Katarina en Gregoire keek. 'Het is niet te geloven hè... Dat we nogmaals zo'n gezonde zoon krijgen.'

Katarina zwaaide nog kort naar David en richtte haar aandacht weer volledig op William. 'Zou jij hem misschien eventjes in zijn wiegje willen leggen?' Inmiddels was de kleine dreumes alweer ingedommeld, al sabbelde hij nog steeds op haar pink. Gelukzalig keek ze haar man aan en knikte. 'We zijn gezegend met onze prachtige jongens.' mompelde ze en drukte haar lippen zachtjes op Gregoire's voorhoofd.

'Ja- ja, natuurlijk,' zei hij en nam Gregoire voorzichtig van haar over. Nu hij sliep, kon hij de baby weer met alle zekerheid overnemen. Hij drukte nog een kus op zijn haren en legde hem daarna in de wieg. Al snel haastte hij zich weer terug naar zijn vrouw en ging op het bed zitten, om haar beide handen in de zijne te houden. 'Was het niet te druk met David en Gregoire? De kindermeisjes helpen je toch wel genoeg?' vroeg hij achterdochtig.

Katarina keek glimlachend naar haar man die hun jongste zoon in zijn armen had en zakte wat dieper het bed in, zodat ze wat meer lag. 'Nee hoor, voor eventjes maakt het niets uit. David is gewoon enthousiast, alles is nog nieuw.' vertelde ze hem. 'Ik vind het leuk dat hij het zo leuk vind.' Ze had dit liever, dan dat David niet naar zijn broertje om zou kijken. 'En de kindermeisjes helpen me prima, en vooral met David.' De zorg van Gregoire wilde ze het liefste zelf op zich nemen.

Hij schoof wat meer op bed en ging zo liggen dat zijn vrouw op hem kon leunen. 'Ik ben ook blij dat David tevreden is met Gregoire. Gelukkig hebben we hem goed voorbereid, dat heeft vast gescheeld.' Hij gleed lichtjes met zijn lippen over haar wang en draaide haar gezicht een stukje naar de zijne toe, zodat hij haar zacht kon kussen. 'Ik ben zo blij dat we samen gezonde kinderen krijgen,' fluisterde hij. Zijn oudere broer was kinderloos geweest, doordat zijn schoonzus miskramen kreeg, en vandaar dat William na zijn dood koning was geworden.

Katarina glimlachte bij zijn kus en knikte. 'Ik ook.' Ze had altijd al kinderen gewild, en nu had ze twee prachtige zoons. Heel stiekem had ze gehoopt op een meisje, maar wat niet was kon nog komen, dacht ze altijd. Haar hoofd liet ze tegen zijn schouder aanliggen en kort sloot ze haar ogen. Ze was blij dat ze nu eventjes tijd samen hadden, de laatste paar dagen was er altijd wel iemand aan het bed, om haar te verzorgen of de baby. 'Ik ben blij als ik straks weer volle nachten kan slapen.' lachte ze.

William streelde voorzichtig met zijn hand door haar prachtige, zachte blonde haren en sloeg beschermend zijn arm om haar heen. 'Ik zal de komende nachten uit bed gaan als David of Gregoire iets nodig heeft. Maak je maar geen zorgen, lieverd, je zult heel snel weer hele nachten kunnen slapen.' Hij drukte een kus op haar neus en glimlachte liefdevol. Hij was blij met zijn twee zoons, maar hoopte ook dat hij nog dochters met Katarina zou krijgen.

'Dat hoop ik.' zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht en kwam overeind om richting Gregoire's bedje te kijken. Voor zover ze kon zien lag hij nog rustig te slapen, dus zakte ze gerust weer terug. Ze hoopte dat hij later ook zo rustig zou blijven, een druktemaker hadden ze al: David kon heel wat stennis schoppen in zijn eentje, al vond ze het niet erg als ze er nog zo'n doerak bij zouden krijgen.

Hij keek zijn vrouw liefdevol aan en wreef voorzichtig met zijn hand over haar buik heen. 'Ik had echt gedacht dat Gregoire er een week, of in elk geval nog enkele dagen, in de buik zou blijven,' lachte hij, maar nam toen een serieuzere blik aan. 'We zullen het volk snel moeten informeren over de geboorte. Evenfall weet het al zo ongeveer, maar in de verdere regio's is het nog niet bekend... Ik denk dat we postduiven moeten sturen om ze op de hoogte te brengen.'

'Ik denk dat hij mij na die negen maanden zat was.' grapte ze en nestelde zich goed tegen haar man aan. 'Ik denk dat dat een goed idee is. Het volk wil over een paar dagen de kleine prins vast een keer bezichtigen. Wellicht dat we hem kort aan het volk kunnen laten zien, dat vonden ze tenslotte ook prachtig bij David.' merkte ze op en keek hem aan.

'Ik denk het ook,' lachte William met haar mee en verstopte zijn gezicht in haar haren, om haar zo teder in zijn armen te houden. 'Ook al leek ik heel erg rustig, op dat moment sloeg ik echt doodsangsten uit. Er moet maar een gek zijn die het op de baby heeft gemunt... Maar je hebt gelijk: het volk vond het geweldig. En even kort zal vast geen kwaad kunnen, denk je ook niet? En misschien moet ik over paar weken de families ook maar uitnodigen.'